Eastern Europe (August 2021)

Πατήστε εδώ γιά τον χάρτη...

 

            Το ταξίδι στα χρόνια της πανδημίας…!!! Ο Covid έχει αλλάξει τις ζωές όλων μας και σίγουρα έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τις μετακινήσεις μας στον πλανήτη. Το καλοκαίρι του 2020 ήταν αρκετά δύσκολο να σκεφτείς να ταξιδέψεις γιατί η πιθανή καραντίνα που επικρεμάτο σαν δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας σε περίπτωση που περνούσες τα σύνορα κάποιας χώρας με απέτρεψε να ταξιδέψω! Σχέδια στο μυαλό μου πάντα υπάρχουν, αλλά και το 2021 δεν φάνηκε τόσο καλό μαζί μου όσο θα ήθελα… Είχα σχεδιάσει να “κάνω” τον Υπερσιβηρικό με την μοτοσυκλέτα μου, δηλαδή από Πάτρα να οδηγήσω προς Μόσχα κι από εκεί να διασχίσω την Σιβηρία και να φτάσω μετά από 9.000 χιλιόμετρα στο Βλαδιβοστόκ… Η μαμά Ρωσία όμως είχε άλλα σχέδια και μέχρι τον Ιούνιο επιτρεπόταν η πρόσβαση στην χώρα μόνο αεροπορικώς! Έτσι το ανέβαλα με πόνο καρδιάς και ακολούθησα το Plan B…

            Τσεχία, Πολωνία και Ρουμανία ήταν το εναλλακτικό πλάνο μου. Στην Τσεχία είχα βρεθεί τρείς φορές στο παρελθόν, στην Πολωνία έξι και στην Ρουμανία πάνω από είκοσι… Σκοπός μου όμως ήταν να ταξιδέψω σε μέρη που δεν είχα ξαναβρεθεί στο παρελθόν. Το μεγαλύτερο βάρος έπεσε στο κομμάτι της Πολωνίας που συνορεύει με την Γερμανία. Το ταξίδι διήρκεσε σχεδόν έναν μήνα και διένυσα 7.700 υπέροχα χιλιόμετρα πάνω στην μοτοσυκλέτα μου. Οι διαδρομές στο μεγαλύτερο μέρος τους έγιναν σε επαρχιακούς δρόμους, μέσα από χωριουδάκια και βρέθηκα σε Μεσαιωνικά κάστρα, σε ιστορικές εκκλησίες, σε λίμνες, ποτάμια, βουνά, ορεινά περάσματα αλλά και σε υδάτινα κανάλια στις λίμνες της Μαντζουρίας…

Ημερολόγιο Ταξιδιού… 

 

1^η ημέρα     31/7/2021          Πάτρα – Zrenjanin (Serbia)   1.130 km

2η ημέρα      1/8/2021           Zrenjanin (Serbia)

            Τέλη Ιουλίου αφού έκανα τις απαραίτητες προετοιμασίες ξεκίνησα το σόλο ταξίδι μου από την Πάτρα στις 04:00, και ακολουθώντας την Ιονία και Εγνατία διέσχισα την Β. Μακεδονία, και έφτασα στο Zrenjanin της Σερβίας (80 km βόρεια του Βελιγραδίου), μετά από 1.130 km οδήγησης. Σε αυτήν την κωμόπολη μένουν οι καλοί μου φίλοι Ernest και Jelena, οι οποίοι και με φιλοξένησαν σπίτι τους τις πρώτες δύο μέρες του ταξιδιού μου. Ήταν η τέταρτη φορά που επισκεπτόμουν αυτή την πόλη και ομολογώ ότι δεν είχε αλλάξει και πολύ από την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί. Βλέπεις το χρήμα δεν ρέει άφθονο στην Σερβία όπως στις άλλες πρώην Γιουγκοσλαβικές χώρες και η ανάπτυξη εκεί αργεί… Η φιλοξενία των φίλων μου απίστευτη!!! Άλλωστε το έχω πεί και το ξαναλέω, “Οι Σέρβοι είναι Αδέλφια μας”! 

Τα χρηστικά της διαδρομής μέχρι το Zrenjanin… 

            Στίς 9:00 ήμουν στον συνοριακό σταθμό των Ευζώνων όπου ήδη είχε τρομερή κίνηση και ειδικά από Β. Μακεδονία για Ελλάδα. Στα σύνορα μεταξύ Β. Μακεδονίας και Σερβίας υπήρχε τεράστια ουρά από αυτοκίνητα. Απόρησα πότε θα κατάφερναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να περάσουν τα σύνορα! Χαρά στην υπομονή τους…

            Μετά την είσοδό μου στην Β. Μακεδονία η θερμοκρασία άρχισε να ανεβαίνει και στον Σερβικό αυτοκινητόδρομο η θερμοκρασία έπαιζε από τους 34^ο C μέχρι 38^ο …

Από Πάτρα μέχρι τον συνοριακό σταθμό των Ευζώνων πλήρωσα για διόδια 15,60€ και 1,90€ στην γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου.

Στην Βόρεια Μακεδονία πλήρωσα σε 5 σταθμούς διοδίων που υπάρχουν στον αυτοκινητόδρομο μέχρι τα σύνορα με την Σερβία, 4€. Δέχονται και κέρματα €, ενώ τα προηγούμενα χρόνια ζητούσαν να τους δώσεις χαρτονόμισμα των 5€ γιατί δεν δέχονταν κέρματα, και σου έδιναν τα ρέστα σε Δηνάρια…

Στην Σερβία, μόλις μπήκα στον αυτοκινητόδρομο πήρα το χαρτάκι από τον πρώτο σταθμό διοδίων και πλήρωσα στην έξοδο για Βελιγράδι, 750 RSD δηλαδή 6,40€, μία απόσταση 420 km περίπου!!! Τέλειο το σύστημα! Όπως στην Ιταλία. Χωρίς να σταματάς κάθε λίγο και λιγάκι όπως στην Ελλάδα…

3^η ημέρα     2/8/2021          Zrenjanin (Serbia) – Prague (Czech Republic)  850 km

            Αφού χαιρέτησα και ευχαρίστησα τους φίλους μου για την φιλοξενία τους, ξεκίνησα στις 07:00 με προορισμό την Πράγα. Άφησα πίσω μου το Zrenjanin κ κατευθύνθηκα προς το Novi Sad, για να μπώ στον αυτοκινητόδρομο Α1 που θα με οδηγούσε στα σύνορα με την Ουγγαρία, στον συνοριακό σταθμό του Szeged (160 km). Ο καιρός καλός και η πρωινή οδήγηση είναι πάντα ευχάριστη!!! Πλήρωσα διόδια στον Σέρβικο αυτοκινητόδρομο για την απόσταση από το Novi Sad μέχρι το τέλος του πρίν την Ουγγαρία 200 δηνάρια, δηλαδή 1,5€ περίπου. Πέρασα στην Ουγγαρία δίχως κάποιο πρόβλημα αναφορικά με τον Covid και ενώ άλλες φορές μετά τα σύνορα σταματούσα κάπου δεξιά για να εφοδιαστώ με βινιέτα, αυτή τη φορά δήλωσα έτοιμος! Πρίν ξεκινήσω το ταξίδι είχα βγάλει βινιέτα για την Ουγγαρία, ηλεκτρονικά! Μου κόστισε 11,80€ για 1 μήνα. Ήταν και η μόνη χώρα από αυτές που θα ταξίδευα που ήταν υποχρεωτική η βινιέτα. Μετά την Βουδαπέστη στον δρόμο προς την Σλοβακία είχε πάρα πολλή κίνηση. Φορτηγά, νταλίκες, αυτοκίνητα, τα πάντα! Με υπομονή μπήκα στην Σλοβακία πέρασα έξω από την όμορφη Μπρατισλάβα, και δεν σταμάτησα γιατί είχα πάει τρείς φορές στο παρελθόν, και συνέχισα προς Πράγα. Η αλήθεια ήταν ότι ήθελα να προλάβω και τον καιρό πού είχε ήδη αρχίσει να φορτώνει και το meteo έδινε βροχή στην Πράγα μετά τις 3… Δέκα χιλιόμετρα από την Πράγα με έπιασε η βροχή. Έφτασα στο ξενοδοχείο μου που ήταν κοντά στην παλιά πόλη και τακτοποιήθηκα στο δωμάτιό μου έχοντας παρκάρει την μοτό μου στο ιδιωτικό φυλασσόμενο χώρο στάθμευσης του ξενοδοχείου. Από εδώ και πέρα είχε μόνο ποδαρόδρομο… 

            Φρεσκαρίστηκα και βγήκα στους δρόμους που λένε… Κατευθύνθηκα βέβαια προς την πλατεία της παλιάς πόλης… Η καθαριότητα ήταν κάτι που μου τράβηξε από την αρχή την προσοχή! Δεν υπήρχε σκουπίδι κάτω και τα δοχεία απορριμμάτων στους δρόμους είχαν ειδική θέση για τις γόπες των τσιγάρων! Απλά πράγματα! Μερικές φορές τα αυτονόητα είναι και δύσκολα σε άλλες χώρες … Μόλις μπήκα στην πλατεία, τον πυρήνα του ιστορικού κέντρου, εκστασιάστηκα! Είναι αναμφίβολα η πιο εντυπωσιακή πλατεία της πόλης, γεμάτη κόσμο από το πρωί έως και αργά το βράδυ.  Η ιστορία της ξεκινά τον 11ο αιώνα, ως σημείο συνάντησης και ανταλλαγής προϊόντων. Περιβάλλεται από εντυπωσιακά κτίρια ρομανικής και γοτθικής αρχιτεκτονικής με παστέλ χρώματα και επιγραφές. Αμέσως το βλέμμα μου το τράβηξε το δημαρχιακό μέγαρο το οποίο ιδρύθηκε το 1338 και πρόκειται για ένα κτίσμα επιβλητικής αρχιτεκτονικής που μαγνητίζει τα βλέμματα, ιδιαίτερα για το αστρονομικό του ρολόι. Το ρολόι, που θεωρείται ένα από τα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης, αναγγέλλει την ώρα με ήχους από καμπάνες ενώ παράλληλα 12 μικρές φιγούρες, οι Απόστολοι, βγαίνουν και δίνουν παράσταση!  

            Αφού ήπια ένα ωραίο καφεδάκι σε ένα καφέ απέναντι από το αστρονομικό ρολόι και παρακολούθησα μαζί με αρκετό κόσμο ολόκληρη την παράσταση που δίνει σε ακέραια ώρα, συνέχισα την περιήγησή μου και κατευθύνθηκα στην Γέφυρα του Καρόλου που ενώνει τις δύο όχθες του ποταμού Μολδάβα. Κατά μήκος της γέφυρας «παρελαύνουν» 30 αγάλματα αγίων, με πιο «διάσημο» αυτό του Αγίου Ιωάννη του Nepomuk. Αν το αγγίξετε, σας… εγγυάται την επόμενη επίσκεψή σας στην Πράγα. Σήκωσα και το drone και πήρα μερικά πλάνα μέχρι την στιγμή που με πλησίασαν δύο ευγενικοί αστυνομικοί και μου είπαν ότι απαγορεύεται... 

            Παρατήρησα ότι στην πόλη υπάρχουν πινακίδες που αναφέρουν ότι απαγορεύεται το ποτό δημόσια και υπάρχουν κάμερες και σε περίπτωση που κάποιος παρακούει αυτή την απαγόρευση θα συλληφθεί!!! 

            Το βράδυ αναζήτησα ένα τοπικό εστιατόριο όπου έφαγα Koleno (ψητό χοιρινό κότσι) συνοδεία Τσέχικης μπύρας βέβαια…!!! 

4^η ημέρα     3/8/2021          Prague (Czech Republic)

            Η ημέρα που ξημέρωσε έφερε μαζί της έναν συννεφιασμένο ουρανό που έριχνε ένα ψιλόβροχο πάνω από την πόλη. Πήρα το πρωϊνό μου στο ξενοδοχείο (Residence BENE) και ξεκίνησα με μία πολύ πρωινή επίσκεψη στην κεντρική πλατεία για να “σηκώσω” το drone. Δεν ήθελα να υπάρχει κόσμος κι έτσι στις 07:30 ήμουν εκεί και τράβηξα πολύ όμορφα πλάνα πάνω από το πιο κεντρικό κομμάτι της πόλης…

Πέρασα την γέφυρα του Καρόλου και βρέθηκα στην άλλη μεριά της πόλης. Ξεκίνησα πρώτα με ένα ζεστό καφεδάκι γιατί αν και ήταν Αύγουστος η θερμοκρασία τα πρωινά έπαιζε γύρω στους 12 με 15^ο C… Μετά περιηγήθηκα σε αυτό το κομμάτι της πόλης θαυμάζοντας την αρχιτεκτονική των κτιρίων που αριθμούν πολλά χρόνια ζωής. Το ψιλόβροχο είχε σταματήσει εδώ και κάμποση ώρα και πολλοί τουρίστες είχαν ξεχυθεί στους δρόμους για να ανακαλύψουν την πόλη και τις ομορφιές της. Βρισκόμουν στην μεριά της πόλης που είναι το κάστρο, αλλά αυτό το είχα αφήσει για την τελευταία μέρα μου στην πόλη. Αναζήτησα το σπίτι-μουσείο του Κάφκα στην οδό Αλχημιστών (Cilhelna). Πρόκειται για ένα πανέμορφο, εξαιρετικό, αναγεννησιακό κτίριο, με μία διακοσμημένη πρόσοψη όπου απεικονίζονται βιβλικές σκηνές και αυτοκρατορικές προσωπικότητες της δυναστείας των Αψβούργων.

Ξαναπέρασα στην μεριά της πόλης όπου είναι η παλιά πόλη και κατευθύνθηκα προς ένα μνημείο που φιλοτεχνήθηκε από τον καλλιτέχνη Νταβίντ Τσέρνι και πρόκειται για ένα τεράστιο περιστρεφόμενο κεφάλι του Φράντς Κάφκα, το οποίο βρίσκεται απέναντι από το δημαρχείο της πόλης και κοντά στα γραφεία όπου εργαζόταν ο Κάφκα. Είναι μία προτομή που ζυγίζει 45 τόνους και περιστρέφεται με την βοήθεια 42 μηχανοκίνητων μεταλλικών στρωμάτων!!!

Αφού έκανα την καλλιτεχνική μου αναζήτηση, αναζήτησα το εστιατόριο που θα φρόντιζε τις γαστριμαργικές μου ανησυχίες… και το βρήκα στην οδό Havelska και το όνομα αυτού Havelska Koruna! Πρόκειται για ένα μαγέρικο όπου οι ντόπιοι εμπιστεύονται την κουζίνα του και δεν είναι “τουριστάδικο”! Τις επόμενες μέρες που έμεινα στην πόλη το τίμησα δεόντως. Ότι θέλεις από Τσέχικη κουζίνα βρίσκεται εκεί! Οι δε τιμές… μαγέρικου και είναι πολύ κοντά στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης. 

Κατά την περιήγησή μου στην Πράγα διαπίστωσα ότι στα δημόσια WC πρέπει να πληρώσεις 20 κορόνες (περίπου 0,80€) για να εξυπηρετήσεις την ανάγκη σου… ενώ στα καφέ ή στα εστιατόρια δεν σε αφήνουν να χρησιμοποιήσεις την τουαλέτα εκτός και αν είσαι πελάτης τους.

5^η ημέρα     4/8/2021          Prague – Karlovy Vary – Pilsen – Prague      320 km 

            Ξημέρωσε μία όμορφη μέρα με έναν ήλιο που βασίλευε στον Τσέχικο ουρανό. Ο ιδανικός καιρός για το tour πού ήθελα να κάνω. Πήρα το πρωινό μου, καβάλησα την μοτό μου και έφυγα από Πράγα για την πιο διάσημη λουτρόπολη της Ευρώπης, το Κάρλοβυ Βάρυ. Μόλις 130 χιλιόμετρα δυτικά της Πράγας, κοντά στα σύνορα με την Γερμανία βρίσκεται αυτή η πόλη-Spa, στη συμβολή δύο ποταμών του Όχρε και Τέπλα. O πληθυσμός της ανέρχεται σε 48.500 κατοίκους. Πάρκαρα την μοτό μου και ξεκίνησα να περπατώ δίπλα από το ποτάμι ανάμεσα στα πολύχρωμα κτίρια που το περιβάλλουν δεξιά και αριστερά. Περισσότερο μοιάζει με ένα μεγάλο φαράγγι όπου βρίσκονται ποτάμι, σπίτια και από πάνω τους πυκνή βλάστηση.

            Ο κυριότερος λόγος που επισκέπτονται οι τουρίστες το Κάρλοβυ Βάρυ είναι οι 12 θερμές ιαματικές πηγές του. Πέρα από τις 12 πηγές, έχει άλλες 300 μικρότερες αλλά και τον ποταμό Τέπλα με ζεστά ρεύματα νερού. 

Το πιο γνωστό αξιοθέατο για το Κάρλοβι Βάρι είναι το Αυτοκρατορικό θεραπευτήριο, Mill Colonnade. Χτισμένο το 1881, από τον Τσέχο αρχιτέκτονα Josef Zítek, το κτίριο αυτό απλώνεται σε 2 επίπεδα, με ψηλούς κίονες και σχέδιο της νέο-αναγέννησης και στεγάζει πολλές από τις θερμές πηγές της λουτρόπολης. Επίσης στον κεντρικό πεζόδρομο βρέθηκα μπροστά από το εντυπωσιακό Market Colonnade, ένα κτίριο για υπαίθρια αγορά με ξύλινη κιονοστοιχία, χτισμένη σε ελβετικό ρυθμό. Το Θέατρο του Κάρλοβι Βάρι είναι ένα πραγματικά επιβλητικό κτίριο, με ακόμα πιο εντυπωσιακή διακόσμηση στο εσωτερικό του.

Με το τελεφερίκ ανέβηκα στον πύργο Diana που χτίστηκε το 1914 για να θαυμάσω την εκπληκτική θέα που προσφέρει, λόγω του υψομέτρου που βρίσκεται.

Και βέβαια πήγα στο Grandhotel Pupp, εκεί που γυρίστηκε η ταινία του James Bond, Casino Royal… Δυστυχώς ο Daniel Craig δεν ήταν εκεί για να πιούμε ένα ποτάκι, αλλά το εσωτερικό του ξενοδοχείου με άφησε άφωνο!!! Χλίδα με κεφαλαία γράμματα!

            Φυσικά και δοκίμασα την κλασσική στρογγυλή χειροποίητη γκοφρέτα Karlovarské oplatky την οποία την φτιάχνουν μπροστά σου. Αξίζει μία δοκιμή… Επίσης πρίν φύγω από το Κάρλοβυ Βάρυ δοκίμασα και το διάσημο τοπικό λικέρ Μπεχερόφκα (Becherovka), το οποίο πουλιέται και σε ειδικά stand στην πόλη και είναι από βότανα και μπαχαρικά. Πρέπει να δοκιμάζουμε για να έχουμε άποψη!!!

             Αφού πήρα μία καλή γεύση από το Κάρλοβυ Βάρυ, καβάλησα την μοτό και πήρα τον δρόμο για το Pilsen (ή Plzen), μόλις 83 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Κάρλοβυ Βάρυ. Το όριο ταχύτητας στα αστικά κέντρα είναι 50 km/h και όλοι απαρέγκλιτα το σέβονται. Στους αυτοκινητόδρομους το όριο είναι 130 km/h, ενώ στους επαρχιακούς είναι 90 km/h. Μετά από σκάρτη ώρα βρέθηκα στο Pilsen, στην πόλη όπου γεννήθηκε η διάσημη ξανθιά μπύρα Pilsner το 1842 αλλά και η αυτοκινητοβιομηχανία Skoda to 1859. Πάρκαρα στην κεντρική πλατεία, ασφάλισα τα πράγματά μου και την μοτό και ξεκίνησα να περπατώ στην πόλη. Μία πόλη με πληθυσμό ίδιο με της Πάτρας περίπου. Στην τεράστια Πλατεία Ελευθερίας, τη Namesti Republiky, δεσπόζει ο γοτθικός καθεδρικός του Αγίου Βαρθολομαίου με το υψηλότερο καμπαναριό της Τσεχίας με 102 μέτρα ύψος. Στα βορειοανατολικά της πλατείας ξεχωρίζει το κίτρινο κτίριο που στεγάζει το Μουσείο Ζυθοποιίας ενώ στα νότια το θα βρείτε το μοναστήρι των Φραγκισκανών όπου στεγάζεται το Μουσείο της Δυτικής Βοημίας. Στα δυτικά της πλατείας την παράσταση κλέβει η Μεγάλη Συναγωγή, η τρίτη μεγαλύτερη στον κόσμο μετά από αυτή της Ιερουσαλήμ και της Βουδαπέστης, χτισμένη το 1892 σε μαυριτανικό στύλ. Την πλατεία περιβάλλουν περίτεχνα μπαρόκ και αναγεννησιακά σπίτια στολίζουν που δίνουν έναν πολύ όμορφο τόνο. Αφού περπάτησα αρκετά στο κέντρο της πόλης, και “τράβηξα” μερικά πλάνα με το drone αλλά και έβγαλα αρκετές φωτό κάθισα σε μια μπυραρία για ένα σνάκ και για να τιμήσω την διάσημη μπύρα της πόλης!

            Αργά το απόγευμα επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου στην Πράγα… Ευτυχώς ο καιρός φάνηκε αρκετά γενναιόδωρος μαζί μου και δεν με μούσκεψε. Φρεσκαρίστηκα και βγήκα για μια βολτίτσα στον κεντρικό πεζόδρομο Na Příkopě. Ντόπιοι και τουρίστες πλημμύριζαν τον γεμάτο με καταστήματα τον φαρδύ πεζόδρομο. Κάθισα να απολαύσω ένα καφεδάκι και παρατηρούσα τον ανέμελο κόσμο που περιδιάβαινε αυτόν τον πολυσύχναστο πεζόδρομο. Έκανα κι εγώ τις αγορές μου και αργότερα απόλαυσα μία σουπίτσα στο πολύ καλό εστιατόριο Lokal που ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μου. Η μπύρα ήταν το στανταράκι. Άλλωστε όπου ταξιδεύουμε, πρέπει να επιλέγουμε αυτό που παράγει ο τόπος!

            Δύο λόγια για το ξενοδοχείο μου, το Residense Bene. Ήταν μία πολύ καλή επιλογή, γιατί το δωμάτιο ήταν άριστο, καθαρό και το κατάλυμα διαθέτει ιδιωτικό χώρο στάθμευσης για την μοτοσυκλέτα. Απείχε μόλις 700 μέτρα από την πλατεία της παλιάς πόλης και σε λίγα λεπτά είχα πρόσβαση σε όλα τα σημεία ενδιαφέροντος. Το πρωινό του θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω καλό, όχι άριστο, και μου κόστισε 45€ η ημέρα. Με άριστα το 10 θα του έβαζα ένα 8,5. Είναι μία πολύ καλή επιλογή!

6^η ημέρα     5/8/2021          Prague (Czech Republic)

            Μία μέρα μουντή με ψιλόβροχο ξημέρωσε στην Πράγα… Αφού πήρα το πρωϊνό μου, ξαμολήθηκα στους δρόμους της πόλης. Τελευταία μέρα σήμερα στην πρωτεύουσα της Τσεχίας και είχα το πρόγραμμα να επισκεφτώ το Prazsky Hrad, το κάστρο της Πράγας. Περπάτησα ως την γέφυρα του Καρόλου την οποία διέσχισα για να βρεθώ στην αριστερή όχθη του ποταμού Μολδάβα. Ήπια ένα καφεδάκι κι από εκεί συνέχισα το ανηφορικό δρομάκι που με οδήγησε στις παρυφές του κάστρου. Ανέβηκα το λιθόστρωτο μονοπάτι και βρέθηκα ψηλά, έξω από το κάστρο να ατενίζω την Πράγα. Το κάστρο κατέχει ρεκόρ Γκίνες! Σύμφωνα με το Γκίνες, είναι το αρχαιότερο σύμπλεγμα κάστρου με τόση μεγάλη έκταση. Έχει 570 μέτρα μήκος και 128 μέτρα πλάτος!!! Καλύπτει έκταση επτά γηπέδων ποδοσφαίρου!

            Το κάστρο ήταν πάντα η έδρα των μοναρχών της περιοχής και αποτελεί το πιό δημοφιλές αξιοθέατο στην Πράγα. Πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στην πλατεία μπροστά από το κάστρο για να μπεί και να εξερευνήσει το εσωτερικό του. Σε κάποια στιγμή βγήκε η μπάντα και άρχισε να παιανίζει… Ήταν η ώρα για την αλλαγή της φρουράς. Παρακολούθησα κι εγώ μαζί με το πλήθος την φαντασμαγορική τελετή και λίγο αργότερα μπήκα στο εσωτερικό πληρώνοντας το αντίτιμο των 10€ περίπου.

            Η πολυτέλεια βέβαια κυριαρχούσε όπου κι αν κοιτούσα. Με την είσοδό μου στο κάστρο βρέθηκα μπροστά στον εντυπωσιακότατο καθεδρικό του Αγίου Βίτου. Στο εσωτερικό του όπου κι αν κοιτούσα με άφηνε άφωνο. Το κάστρο και ο καθεδρικός είναι αξιοθέατα που δεν πρέπει να παραλείψει κάποιος κατά την επίσκεψή του στην Πράγα.

            Αφού τελείωσα την περιήγησή μου στους χώρους του κάστρου κατηφόρισα και πάλι προς την παλιά πόλη της Πράγας. Χρειάστηκε να αγοράσω μία μάσκα κι ένα μπουκαλάκι νερό. Οι Κινέζοι έιναι ιδιοκτήτες αρκετών μικρών καταστημάτων (κάτι σαν mini-market) και οι τιμές που πωλούσαν αυτά τα είδη ήτα τρείς φορές πάνω από τις τιμές των Super Market!!! Τελικά κατέληξα σε ένα παντοπωλείο και αγόρασα αυτά που χρειαζόμουν στην φυσιολογική τους τιμή. Όταν δε ήμουν στο Κινέζικο και διαμαρτυρήθηκα σε μια Κινέζα κοπέλα ότι μου τα πουλάει αρκετά ακριβά, άρχισε να μου κάνει παζάρι ρίχνοντας την τιμή!!!

            Το μεσημέρι πήγα για φαγητό και πάλι στο μαγέρικο Havelska Koruna και δοκίμασα διαφορετικά πιάτα της Τσέχικης κουζίνας από αυτά που έφαγα την προηγούμενη φορά. Τέλεια!!! Μετά από αυτήν την γαστριμαργική απόλαυση πήγα στο ξενοδοχείο για έναν μεσημεριανό υπνάκο και το απόγευμα φρέσκος πήγα για καφεδάκι στον πεζόδρομο Na Příkopě. Μετά την απόλαυση έκανα έναν τελευταίο περίπατο στην παλιά πόλη και αργά το βράδυ κατέληξα στο εστιατόριο Lokal, λίγα μέτρα πιο δίπλα από το ξενοδοχείο μου για μία σουπίτσα και Τσέχικη μπύρα… Πώς μου αρέσουν αυτές οι στιγμές!!! Να βρίσκομαι σε ένα εστιατόριο, όπου οι ντόπιοι χαλαρώνουν μαζί με φίλες και φίλους μετά το τέλος μίας ρουτινιάρικης μέρας… 

7^η ημέρα     6/8/2021          Prague – Kutna Hora (Czech Republic)    83 km

             Ξημέρωσε μία όμορφη μέρα με την θερμοκρασία εκείνο το πρωϊνό να είναι στους 14 με 15^ο C… Πήρα το πρωϊνό μου κι αφού έκανα check out στο ξενοδοχείο. Φόρτωσα την μοτό μου και ανέβηκα για να κάνω μία σύντομη διαδρομή μέχρι την Kutna Hora, 83 km ανατολικά της Πράγας. Ίσως κάποιοι αναρωτηθείτε γιατί δεν σταμάτησα πρώτα στην Kutna Hora και μετά να πάω στην Πράγα, αφού θα την συναντούσα πρίν την Πράγα. Όταν λοιπόν έκλεινα τα ξενοδοχεία, μπήκα στο site του Sedlec που ήθελα να επισκεφτώ στην Kutna Hora και είδα ότι θα ήταν κλειστό την συγκεκριμένη μέρα… Έτσι αποφάσισα να πάω πρώτα στην Πράγα και μετά να πισωγυρίσω λίγο για να πάω στην Kutna Hora… 

            Η έξοδος από την Πράγα ήταν λίγο δαιδαλώδης αν και το GPS δεν λάθεψε πουθενά. Απλώς θέλεις λίγο παραπάνω χρόνο απ’ ότι συνήθως, κι αν έχει και κίνηση ακόμα περισσότερο… Το GPS μου (NAVI 5) λοιπόν, έχει αρχίσει και μου δίνει απίστευτες πληροφορίες σχετικά με την ροή του δρόμου! Μού έδωσε πληροφορία ότι στον αυτοκινητόδρομο που κινιόμουν, στα 10 km μπροστά μου βρισκόταν ακινητοποιημένο όχημα λόγω βλάβης!!! Επίσης για μποτιλιαρίσματα που θα συναντούσα κλπ!!! Δεν μπορώ να πώ ότι δεν μου άρεσε αυτή η πληροφόρηση…

            Όταν ξεκίνησα από την Πράγα στις 08:30 η θερμοκρασία ήταν 14^ο C. Η διαδρομή ήταν σύντομη. Γύρω στις έντεκα έφτασα στην Kutna Hora και κάθισα στην πλατεία της πόλης για ένα καφεδάκι και να δώ τον κόσμο της. Αφού απόλαυσα τις στιγμές έφυγα για το ξενοδοχείο μου, το Zlata Stoupa, το οποίο και συνιστώ. Το δωμάτιο καλό με ιδιωτικό χώρο στάθμευσης. Στο πρωϊνό του θα έδινα ένα 8/10 ενώ η τιμή του ήταν στα 48€.

            Η Kutna Hora, μια κωμόπολη με 20.000 κατοίκους ήταν μία έκπληξη! Πιστεύω πως οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι γνωστή λόγω του Οστεοφυλακίου, Sedlec Ossuary αλλά έχει να επιδείξει πάρα πολλές ομορφιές και αξιοθέατα!

            Ξεκίνησα λοιπόν την περιήγησή μου από το Sedlec. Η απόσταση από το κέντρο της Kutna Hora είναι μόλις 2 χιλιόμετρα. Πρώτα επισκέφτηκα την καθολική εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και του Αγ. Ιωάννη του Βαπτιστή. Πρόκειται για ένα κτίσμα Γοτθικού ρυθμού που ανεγέρθηκε το 1300 περίπου και περιλαμβάνεται στον κατάλογο της Unesco ώς μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Το εσωτερικό της εκκλησίας και ο διάκοσμός της αρκετά εντυπωσιακός! Ύστερα από μία ολιγόλεπτη περιήγησή μου στο εσωτερικό της εκκλησίας έφυγα για το οστεοφυλάκιο που ήταν από αυτά που ήταν στην ταξιδιωτική μου bucket list. Απέχει μόλις 300 μέτρα από την εκκλησία και στο ενδιάμεσο της απόστασης έβγαλα εισιτήριο για να μπώ στο Οστεοφυλάκιο. Πλήρωσα 90 κορόνες (περίπου 3,50€) και έφτασα στην είσοδο του παλαιού νεκροταφείου που φιλοξενεί το παρεκκλήσι με το Οστεοφυλάκιο. Μπαίνοντας στο εσωτερικό του, η κυρία που έλεγχε τα εισιτήρια μου είπε ότι απαγορεύεται η βιντεοσκόπηση και η φωτογράφιση…

            Μπαίνοντας στο εσωτερικό της, ανακαλύπτεις τον λόγο που αυτή η μικρή εκκλησία στην κεντρική Τσεχία διακρίνεται από μια εκπληκτική μοναδικότητα παγκοσμίως. Δεν είναι και το πιο συνηθισμένο πράγμα του κόσμου μια εκκλησία να είναι αριστοτεχνικά διακοσμημένη από περισσότερους από 40.000… ανθρώπινους σκελετούς!

Η ιστορία της δημιουργίας της «Εκκλησίας Οστών» παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Το 1278 ο βασιλιάς της Βοημίας έστειλε τον Βερναρδίνο ηγούμενο του τοπικού μοναστηριού στους Αγίους Τόπους. Επιστρέφοντας εκείνος στο Σέντλετς, έφερε μαζί του ένα δοχείο με χώμα από το όρος Γολγοθά. Αφού σκόρπισε το «ιερό χώμα» στο νεκροταφείο του μοναστηριού, η είδηση κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα και το μέρος έγινε ένας δημοφιλέστατος… τόπος ταφής.

Εκεί ετάφησαν δεκάδες χιλιάδες θύματα της επιδημίας πανούκλας που ρήμαξε την Ευρώπη τον 14ο αιώνα, όπως και νεκροί από τις σταυροφορίες. Το νεκροταφείο ωστόσο έπρεπε να επεκταθεί. Έτσι, τον 15ο αιώνα μια γοτθική εκκλησία ανεγέρθηκε παραδίπλα στο νεκροταφείο και το υπόγειό της χρησιμοποιήθηκε ως οστεοθήκη, όπου τα χιλιάδες περισσευούμενα ανθρώπινα κόκαλα σχημάτιζαν πυραμιδωτές στοίβες.

Το 1870 λοιπόν ανατέθηκε στον ξυλογλύπτη Φράντισεκ Ριντ το έργο της τακτοποίησης των αμέτρητων μακάβριων σωρών. Εκείνος έβαλε όλη του τη φαντασία και το αποτέλεσμα της δουλειάς του ήταν ένας τρόπος διακόσμησης του συνόλου του παρεκκλησιού που πάνω από 150 χρόνια μετά παραμένει αξιομνημόνευτος! Χαρακτηριστικά θα αναφέρω τον τεράστιο πολυέλαιο, ο οποίος λέγεται ότι συμπεριλαμβάνει όλα τα οστά του ανθρώπινου σκελετού, τουλάχιστον από μία φορά το καθένα!

Το Οστεοφυλάκιο του Sedlec συνιστά σήμερα το δεύτερο σε επισκεψιμότητα τουριστικό αξιοθέατο της Τσεχικής Δημοκρατίας, καθώς προσελκύει πάνω από 200.000 επισκέπτες ετησίως!

            ‘Όταν τελείωσα με την επίσκεψή μου στο οστεοφυλάκιο, επέστρεψα για ένα καφεδάκι στην κεντρική πλατεία της Kutna Hora. Η πόλη αποτέλεσε, μετά την Πράγα, τη δεύτερη πιο σημαντική πόλη στο βασίλειο της Βοημίας, χάρη στα ορυχεία αργύρου τα οποία παρέμειναν ανοικτά για 250 χρόνια. Σήμερα είναι απλά μια μικρή επαρχιακή πόλη με λίγο περισσότερους από 20.000 κατοίκους. Υπάρχουν πολλές όμορφες Γοτθικές εκκλησίες που μπορείτε να δείτε, όπως ο Καθεδρικός ναός της Αγ. Βαρβάρας (1388 ως 1565) που είναι ένα από τα πιο όμορφα γοτθικά κτίρια, η Ιταλική Αυλή (Vlašský dvůr) με το Βασιλικό Νομισματοκοπείο όπου κόπηκαν τα διάσημα γρόσια της Πράγας (την εποχή εκείνη αποτελούσαν το σκληρό νόμισμα της Κεντρική Ευρώπης), ο Πέτρινος Οίκος, η εκκλησία του Αγίου Ιακώβου κτλ. Το 1995, η Κούτνα Χόρα ανακηρύχθηκε ως τόπος παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και προστατεύεται πλέον από ρτην UNESCO. Αυτόν τον καιρό η πόλη επωφελείται από τουρίστες και το εργοστάσιο καπνού της Philip. Morris. Απ’ όλα τα αξιοθέατα με εντυπωσίασε ο ναός της Αγ. Βαρβάρας!!!

            Η πόλη υποδέχεται τους τουρίστες και είναι αρκετά νοικοκυρεμένη και καθαρή, ενώ τα περισσότερα κτίρια είναι ανακαινισμένα και δείχνουν πολύ όμορφα με τους έντονους χρωματισμούς τους. Εν τω μεταξύ, κόντρα στην ιστορία της χώρας, η Kutna Hora είναι μία οινοπαραγωγική πόλη και το κρασί της ανταγωνίζεται στα ίσα την μπύρα στις μπυραρίες της πόλης… 

            Έφαγα πολύ καλό φαγητό στο Pivnice Dacicky, το οποίο έχει μία όμορφη εσωτερική αυλή και η τοππική κουζίνα του θα σας εντυπωσιάσει όπως εντυπωσίασε κι εμένα. Πέρα από αυτό όμως υπάρχουν κι άλλα εστιατόρια και καφέ-μπάρ που θα σαγηνεύσουν τον ουρανίσκο σας… 

Έμεινα μόνο μία μέρα σ’ αυτή την μικρή πόλη, αλλά και μία δεύτερη δεν θα με χάλαγε καθόλου! Έχει αρκετά αξιοθέατα και η διαμονή εκεί μου ήταν αρκετά ευχάριστη.

8^η ημέρα     7/8/2021        Kutna Hora – Liberec (Czech Republic) – Ksiaz Castle (Poland) – Swidnica (PL) -

                                                                        Zagan (PL)   400 km 

            Μετά από έναν πολύ όμορφο ύπνο, έφαγα ένα πολύ καλό πρωϊνό στο ξενοδοχείο μου, και αφού έκανα check out φόρτωσα την καλή μου για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας… Πρίν αφήσω πίσω μου όμως την Kutna Hora, απόλαυσα ένα καφεδάκι στην κεντρική πλατεία της, μαζί με τους ντόπιους που απολάμβαναν την όμορφη μέρα που είχε ξημερώσει με ένα καλό πρωϊνό και καφεδάκι! 

            Αφού ρούφηξα τις στιγμές καβάλησα την μοτό μου και έφυγα για βόρεια με πρώτο στόχο το Liberec, το οποίο ήταν η γενέτειρα πόλη ενός φίλου, σύντροχου και συνταξιδευτή μου, που έφυγε από την ζωή πολύ νωρίς, του Κώστα (aka Doc). Με χώριζε μία απόσταση 115 χιλιομέτρων από το Liberec την οποία την διένυσα μέσω επαρχιακού δρόμου (38) σε ένα καταπράσινο τοπίο και λίγο πρίν την πόλη Mlada Boleslav ακολούθησα τον 10 έως το Liberec. Έφτασα στην πόλη πρίν μεσημεριάσει και κάθισα δίπλα από το Δημαρχείο να πιώ ένα καφεδάκι. Το Δημαρχείο βρίσκεται στην κεντρική πλατεία και το κτίριο είναι εντυπωσιακότατο! 

            Ο καιρός καλός, με θερμοκρασία κοντά στους 20^οC σε προδιαθέτει να απολαύσεις την Πολωνική επαρχία πάνω στην μοτοσυκλέτα σου! Έτσι, άφησα πίσω μου το Liberec και τις αναμνήσεις μου με τον φίλο και συνταξιδευτή Κώστα, και ακολουθώντας τον 14 και μετά τον 10 έφτασα στα σύνορα Τσεχίας – Πολωνίας και κατευθύνθηκα προς Jelenia Gora. Το καταπράσινο σκηνικό με απογείωνε. Μπήκα στην Πολωνία που θα ήταν και το “κυρίως πιάτο” του ταξιδιού μου και αφού πέρασα την Jelenia Gora ακολουθώντας τον 3 έφτασα στο Ksiaz Castle, το διαμάντι της νότιας Σιλεσίας, που ήταν ο επόμενος σταθμός μου. Το κάστρο βρίσκεται σε μία προστατευόμενη περιοχή και είναι άκρως επιβλητικό καθώς είναι κτισμένο πάνω σε έναν μεγαλοπρεπή βράχο με θέα στον ποταμό Pelcznica. 

            Το κάστρο ήταν η κατοικία της διάσημης οικογένειας Hochberg. Όταν το κατέλαβαν οι Ναζί στον Β’ Π.Π. έχτισαν αρκετά υπόγεια τούνελ τα οποία δεν έχουν ακόμη εξερευνηθεί πλήρως και υπάρχει μία φήμη ότι το τραίνο με τον χρυσό των Ναζί, βρίσκεται κρυμμένο και θαμμένο στην περιοχή…

Έβγαλα εισιτήριο για να επισκεφτώ τους εσωτερικούς χώρους του κάστρου (45 Zloty –> 10€). Δεν θα έλεγα ότι ήταν και φτηνό... Περιπλανήθηκα στους εσωτερικούς χώρους του και αφού γέμισα με εικόνες πόσο πλουσιοπάροχα ζούσε η οικογένεια Hochberg βγήκα στον αύλειο χώρο και “σήκωσα” το drone μου για μερικές εναέριες λήψεις από το κάστρο. 

            Αφού ολοκλήρωσα την επίσκεψή μου στο κάστρο Ksiaz συνέχισα στο επόμενο αξιοθέατο που βρισκόταν μόλις 18 χιλιόμετρα δυτικά από εκεί που βρισκόμουν. Ακολούθησα τον επαρχιακό 35 και σε λίγα λεπτά μέσα από μια όμορφη διαδρομή βρισκόμουν στον προαύλειο χώρο της εκκλησίας της Ειρήνης (Church of Peace) η οποία κατασκευάστηκε το 1657. Η μεγαλύτερη ξύλινη εκκλησία, βρίσκεται στην World Heritage List της Unesco. Κτίστηκε μετά την συμφωνία Ειρήνης της Βεστφαλίας η οποία τερμάτισε τον Τριακονταετή Πόλεμο. Για αυτό και πήρε το όνομα Εκκλησία της Ειρήνης…

            Η εκκλησία των 1090 m² μπορεί να φιλοξενήσει 7500 άτομα. Το εσωτερικό του ναού εντυπωσιακότατο με το τεράστιο εκκλησιαστικό όργανο να ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο διάκοσμο. Ο εξαίσιος ξύλινος βωμός του 18ου αιώνα δεσπόζει στο μπαρόκ εσωτερικό. Το ανάγλυφο πάνω από την πέτρα του βωμού δείχνει τον Μυστικό Δείπνο ενώ πάνω από το ανάγλυφο στέκονται γλυπτές μορφές του Μωυσή, του αρχιερέα Ααρών, του Ιησού, του Ιωάννη του Βαπτιστή και των αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Η κεντρική σκηνή ανάμεσα στις μορφές δείχνει τη βάπτιση του Χριστού στον ποταμό Ιορδάνη. Μία κοπέλα μουσικός, όλη την ώρα που βρισκόμουν μέσα στον ναό ήταν στο κέντρο και έπαιζε με το τσέλο της εκκλησιαστική μουσική. Σίγουρα άξιζε ο κόπος που έφτασα μέχρι εκεί για να δώ αυτό το τεράστιο ξύλινο οικοδόμημα!!!

            Είχε φτάσει απόγευμα πλέον και έπρεπε να αποφασίσω που θα διανυκτερεύσω. Το αρχικό μου πλάνο ήταν να μείνω στην Zielona Gora αλλά βρισκόταν 200 χιλιόμετρα ΒΔ από εκεί που βρισκόμουν και ήθελα να επισκεφτώ και τα χωριά Zagan και Zary που ήταν στην διαδρομή… Πολύ φιλόδοξο το αρχικό μου σχέδιο… Έτσι αποφάσισα να καλύψω την διαδρομή των 130 χιλιομέτρων μέχρι το χωριό Zagan και να βρώ κάποιο κατάλυμα εκεί. Πήρα λοιπόν τον επαρχιακό 382 που με οδήγησε μέσα από μια όμορφη διαδρομή μέχρι την Legnica και από εκεί μπήκα στον αυτοκινητόδρομο Α4 που με οδήγησε μέχρι το Zagan. Εκεί δεν δυσκολεύτηκα και πολύ να βρώ κατάλυμα αν και ήταν Σάββατο. Το Willa Park (33€ με πρωϊνό)  που με φιλοξένησε αυτό το βράδυ, είναι ένα μεγάλο κτίριο με πολλά δωμάτια και είναι χωμένο μέσα στο πράσινο της Πολωνικής επαρχίας. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, είχε και ένα reunion συμμαθητών που η ηλικία τους ήταν πάνω από 50, και το διασκέδαζαν με τραγούδια των 80’s και ο χορός έδινε και έπαιρνε. Τέλεια η βραδιά!!!  

9^η ημέρα     8/8/2021        Zagan (PL) - Zary - Szczecin       60 km

             Το βράδυ έβρεξε αλλά το πρωί ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του και όλα καλά! Η θερμοκρασία κοντά στους 14^ο C και ημέρα έδειχνε ότι ήταν έτοιμη να προσφέρει άλλη μία όμορφη μοτοσυκλετιστική εμπειρία! Πήρα το πρωϊνό μου στο ξενοδοχείο και φόρτωσα σιγά-σιγά την καλή μου για να ξεκινήσουμε προς τον βορρά…

Στο Zagan τα χρόνια του Β’ Π.Π. οι Ναζί είχαν ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου. Πόνος παντού… Πόνεσε πολύ η Πολωνία κατά την διάρκεια του Β’ Π.Π.! Έτσι στο φεύγα είδα αρκετά μνημεία που τόνιζαν την εμπλοκή της περιοχής στα δρώμενα του πολέμου. Ακολούθησα τον επαρχιακό 12 και μετά από 15 χιλιόμετρα μέσα από μία όμορφη διαδρομή έφτασα στο χωριό Zary που είχα διαβάσει ότι ήταν πολύ όμορφο. Ήταν Κυριακή πρωί και δεν κυκλοφορούσε πολύς κόσμος στους δρόμους. Πολλοί ήταν στις εκκλησίες. Τα καταστήματα ήταν κλειστά και έψαξα να βρώ κάποιο καφέ ανοικτό για να ξεκινήσω την μέρα. Δυστυχώς δεν βρήκα κάποιο κι έτσι έφυγα για το Szczecin το οποίο θα ήταν η έδρα μου για τα επόμενα δύο βράδια. 

Ακολουθώντας τον 27 κάλυψα σχετικά γρήγορα τα 45 χιλιόμετρα που χώριζαν το Zary με το Szczecin. Βρισκόμουν ήδη στην περιοχή της Πομερανίας, στο δυτικό κομμάτι της Πολωνίας και οδηγούσα σχεδόν παράλληλα στα σύνορα με την Γερμανία. Το πράσινο στην Πολωνία κυριαρχεί σε όλη την επικράτεια και τα υπέροχα δάση της καλύπτουν μεγάλο ποσοστό της χώρας. Οπότε οι διαδρομές στην Πολωνία είναι σχεδόν πάντα μές το πράσινο. Σκέτη απόλαυση πάνω στην μοτοσυκλέτα!!!

Έφτασα στο Szczecin λίγο μετά τις 12 και το GPS μου με οδήγησε στο ξενοδοχείο Victoria (35€ με πρωϊνό) το οποίο διαθέτει και ιδιωτικό χώρο στάθμευσης. Η πόλη με πληθυσμό 400.000 κατοίκους περίπου μέχρι το 1945 ανήκε στην Γερμανία και στα Ελληνικά είναι γνωστή ως Στετίνο. Το Szczecin το έχουν ονομάσει Παρίσι του Βορρά!

Τακτοποίηθηκα στο δωμάτιό μου, φρεσκαρίστηκα, πήρα το σακίδιό μου με την GoPro και την DSLR φωτογραφική μου μηχανή και βγήκα στην πόλη για να την γνωρίσω. Κατευθύνθηκα προς το κέντρο της πόλης. Σε όλη την διαδρομή παρατηρούσα πως η πόλη έλαμπε από καθαριότητα όπως όλα τα μέρη που βρέθηκα στην Πολωνία. Κάποια από τα κτίρια είχαν ήδη ξαναβρεί την φρεσκάδα τους από την εγκατάλειψη του παρελθόντος ενώ κάποια άλλα είχαν ξεκινήσει να δέχονται την φροντίδα των ανθρώπων για να αποκτήσουν την λάμψη του παρελθόντος. 

            Έχετε δεί ποτέ παγόβουνο μέσα σε μια πόλη? Το Μέγαρο Μουσικής του Στετίνο τράβηξε τ βλέμμα όταν βρέθηκα στην περιοχή! Τα φλας αναβοσβήνουν συνεχώς στο αιχμηρό γυάλινο κτίριο που δημιούργησαν οι αρχιτέκτονες Barozzi και Veiga. Εμπνευσμένο από τις επικλινείς στέγες της πόλης, όταν φωτίζεται τα βράδια, μοιάζει με λαμπερό διαμάντι.  

Ένα άλλο αξιοθέατο που αξίζει να επισκεφτείτε είναι το νεκροταφείο, το οποίο είναι το τρίτο μεγαλύτερο στον κόσμο. Μια απέραντη έκταση, ένα μαγικό σκηνικό, απόκοσμο και παραδεισένιο μαζί.

Το κάστρο είναι η μητέρα όλων των μνημείων του Szczecin. Αυτό το τεράστιο, τετράγωνο κτίριο δεσπόζει πάνω από την Παλιά Πόλη. Το κάστρο χτίστηκε αρχικά στα μέσα του 14ου αιώνα και αναπτύχθηκε στη σημερινή του μορφή μέχρι το 1577, αλλά καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς των συμμαχικών χαλιών το 1944 προτού αποκατασταθεί εκτενώς.

            Μία βόλτα δίπλα στον ποταμό Όντερ με χαλάρωσε και κατευθύνθηκα στην μπυραρία (Brewery) Stara Komenda που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο ξενοδοχείο μου, για να κατευνάσω τις ανησυχίες που είχε αρχίσει να έχει το στομάχι μου! Η επιλογή μου με δικαίωσε απόλυτα και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους βρεθούν στην πόλη!!!

10^η ημέρα     9/8/2021        Szczecin (PL) – Pasewalk (GER) - Anklam (GER) – Zinnowitz (GER) – 

Swinoujscie (PL) - Szczecin (PL)     270 km 

            Ο λόγος που έμεινα στο Szczecin και δεύτερη μέρα ήταν ότι ήθελα να κάνω την διαδρομή στην ακτογραμμή της Βαλτικής Θάλασσας εκατέρωθεν των συνόρων Γερμανίας και Πολωνίας. Μία στενή λωρίδα γής περικλείει ένα μεγάλο κομμάτι της Βαλτικής ανάμεσα στα σύνορα των δύο χωρών! 

            Αφού πήρα το πρωινό μου στο ξενοδοχείο, ετοιμάστηκα και λίγο πρίν τις 9 ξεκίνησα με την καλή μου προς τα σύνορα που απείχαν μόλις 14 χιλιόμετρα από το Szczecin. Η διαδρομή μέσα από τον επαρχιακό δρόμο 10 με οδήγησε στην Γερμανική επικράτεια. Το σκηνικό είχε αρχίσει να γίνεται ονειρικό πρίν μπώ στην Γερμανία και συνέχισε να γίνεται όλο και καλύτερο. Μόλις μπήκα Γερμανία συνέχισα στον 104 μέχρι το χωριό Pasewalk. Τα μικρά Γερμανικά χωριουδάκια συνέθεταν ένα παραμυθένιο σκηνικό. Στο Pasewalk κάθισα σε ένα καφέ-ζαχαροπλαστείο που βρήκα στον δρόμο και απόλαυσα ένα καφεδάκι κι ένα γλυκό! Η ηδονή μου για αυτό το σκηνικό όλο και μεγάλωνε και άρχισα να ανυπομονώ για τά μέρη που θα με οδηγούσε η μοτό μου εκείνη την μέρα! Η απόλαυση του καφέ και του γλυκού πήρε τέλος και ο 109 μέσα από μία υπέροχη διαδρομή με οδήγησε στο Anklam. Συνέχισα στον επαρχιακό δρόμο και περνώντας τα χωριά Rubkow και Zemitz έφτασα στο Wolgast και ακολούθησα τον επαρχιακό 111 που με οδήγησε στο χωριό Zinnowitz απ’ όπου ξεκινούσε αυτή η στενή λωρίδα γής που βρεχόταν από την Βαλτική. Εκεί ξεκινούσε λοιπόν αυτό που ήθελα εξ’ αρχής να δώ. Μπορώ να πώ όμως ότι και μόνο η διαδρομή που έκανα μέχρι εκεί με είχε ήδη αποζημιώσει με την ομορφιά που μου πρόσφερε!!! Ο L266 με πήγαινε κοντά στην παραλία και με οδηγούσε προς τα σύνορα Γερμανίας – Πολωνίας και στο Πολωνικό Swinoujscie. Όλη αυτή η περιοχή είναι σημείο διακοπών για τους Γερμανούς και τους Πολωνούς. Αυτή η ακτή τους προσφέρει ένα τέλειο μέρος για τις καλοκαιρινές διακοπές τους. Αρκετά τουριστική και γεμάτη κόσμο εκείνη την Αυγουστιάτικη μέρα. Υπήρχε μία πολυκοσμία που εν μέρει οφειλόταν και στην κλεισούρα που είχε προηγηθεί λόγω Covid. Ο κόσμος είχε κουραστεί από την καραντίνα και διψούσε να βγεί έξω στην κανονικότητα. Βέβαια δεν υπήρχε καμμία σύγκριση μεταξύ των ακτών της Μεσογείου κι αυτής, αλλά αυτό έχουν κι αυτό γεύονται! Η περιοχή γεμάτη ενοικιαζόμενα και κόσμο να κυκλοφορεί με τα μαγιώ του για να απολαύσει τον ήλιο και την θάλασσα…

            Πέρασα την συνοριακή γραμμή και ξαναμπήκα στην Πολωνία με κατεύθυνση προς το Swinoujscie.

Το σκηνικό δεν άλλαξε καθόλου. Και οι Πολωνοί με τις ίδιες καλοκαιρινές προτιμήσεις. Χρησιμοποίησα το ferry για να συνεχίσω προς το Swinoujscie. Ο ασφαλτοτάπητας σε όλη την διαδρομή ήταν εξαιρετικός κι εδώ πρέπει να σημειώσω ότι καύσιμα δεν έβαλα στην Γερμανία γιατί ήταν πιο ακριβά απ’ ότι στην Πολωνία.

            Έφτασα στο Swinoujscie και στόχος μου ήταν να βρώ τους φάρους που είναι από τα αξιοθέατα της πόλης. Πολλά υδάτινα κανάλια εισχωρούν προς την στεριά και χρειάζεται να χρησιμοποιείς το φέρρυ για να περάσεις σε άλλο κομμάτι στεριάς. Μιλάω για αποστάσεις μισού ναυτικού μιλίου… Παρατήρησα πώς κανείς δεν πληρώνει στο φέρρυ κι έβγαλα το συμπέρασμα πώς το κράτος πρέπει να προσφέρει την δωρεάν μετακίνηση αφού δεν είχε φτιάξει γέφυρες!!! 

            Ο πρώτος φάρος βρίσκεται στο νησί Wolin και μέ ύψος 75 μέτρα είναι ο ψηλότερος φάρος στην Βαλτική. Στάθηκα απέναντί του και “σήκωσα” το drone για να πάρω μερικά πλάνα. Αφού τελείωσα, συνέχισα προς το φρούριο Ανιόλα (Fort Aniola) το οποίο κατασκευάστηκε το 1850 και εξυπηρέτησε αμυντικούς σκοπούς κατά τον 2^ο ΠΠ. Μετά την επίσκεψή μου στο φρούριο περπάτησα (μία απόσταση 1,5,km) προς τον φάρο Stava Mlyny ο οποίος έχει το σχήμα ανεμόμυλου και είναι σήμα κατετεθέν στην περιοχή. Ο φάρος λειτουργεί ως σήμα για τα σκάφη που εισέρχονται στο λιμάνι του Świnoujście, από τη Βαλτική Θάλασσα.

            Αφού τελείωσα με τις επισκέψεις μου στα αξιοθέατα της περιοχής κι έβρεξα τα ποδαράκια μου στα νερά της Βαλτικής, κατέληξα στο κέντρο του Swinoujscie για ένα σνάκ και μία μπύρα πρίν πάρω τον δρόμο της επιστροφής για το Szczecin. Κατά τις 3 ανέβηκα στην μοτό και άφησα πίσω μου το Swinoujscie για να επιστρέψω στο Szczecin. Ξαναπέρασα με το φέρρυ απέναντι, το οποίο το χρησιμοποίησα συνολικά 3 φορές. Από όποια πλευρά κι αν πήγα για να επιβιβαστώ είχε ουρά από αυτοκίνητα για τουλάχιστον 2-3 χιλιόμετρα. Ένα μαρτύριο για τους οδηγούς. Ευτυχώς που δεν είχε και ζέστη! Η θερμοκρασία κυμαινόταν στους 20 με 22^ο C. 

            Κατά την επιστροφή μου στο Szczecin τα πρώτα 30 χιλιόμετρα τα  διένυσα ακολουθώντας τον 3 που μετά έγινε S3 και ήταν αυτοκινητόδρομος. (Swinoujscie – Szczecin 105km) 

            11^η ημέρα     10/8/2021        Szczecin – Gdansk – Tczew – Malbork     426 km

            Η ημέρα αυτή έμελλε να είναι η πιό δύσκολη του ταξιδιού! Μετά τό Szczecin θα πήγαινα στο Gdansk αλλά δεν είχα κλείσει ξενοδοχείο εκεί γιατί ήθελα πρώτα να κάνω το tour που έκανα την προηγούμενη μέρα στο Swinoujscie και μετά πίστευα ότι θα έβρισκα ξενοδοχείο στο Gdansk. Είχα ήδη κάνει μία προεπιλογή 5 ξενοδοχείων ούτως ώστε όταν θα έφτανα στο Gdansk θα έψαχνα δωμάτιο σ’ αυτά… Αλλά…

 

            Άφησα πίσω μου το Szczecin νωρίς το πρωί αφού ο καιρός έλεγε βροχή στο Szczecin μετά τις 10 και βροχή στο Gdansk μετά την μία το μεσημέρι. Έτσι πήρα τον S6 με κατεύθυνση το Gdansk. Είχα υπολογίσει ότι ήθελα ένα τετράωρο αλλά… Τα πρώτα 160 χιλιόμετρα τα έκανα στον αυτοκινητόδρομο S6 και τα υπόλοιπα 200 στον επαρχιακό Ε28 ο οποίος είχε όριο ταχύτητας τα 90 km/h και 50 km/h όταν πέρναγε μέσα από αστικά κέντρα και χωριά… Στις διελεύσεις μου μέσα από αστικά κέντρα και χωριά η κίνηση ήταν αρκετά αυξημένη και σε πάρα πολλά σημεία είχε μποτιλιάρισμα. Ο χρόνος κυλούσε αρκετά αργά! Η μεγαλύτερη φρίκη όμως ήταν όταν έφτασα 20 χιλιόμετρα πρίν το Gdansk όπου το μποτιλιάρισμα ήταν απίστευτο!!! Είκοσι χιλιόμετρα για να μπώ στην πόλη ήθελα και δεν κουνιόταν τίποτα! Έφαγα την ήττα μου κι εκεί και κατά τις 13:30 έφτασα στην πόλη. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι αρχικά ήθελα να περάσω από την πόλη Gdynia η οποία βρίσκεται 20 χιλιόμετρα βόρεια του Gdansk αλλά για να αποφύγω την κίνηση λόγω καλοκαιριού προτίμησα την διαδρομή που προανέφερα… Όταν έφτασα στο Gdansk λοιπόν έβαλα το πρώτο ξενοδοχείο από αυτά που είχα επιλέξει κατά την προετοιμασία του ταξιδιού που έκανα πρίν φύγω από Ελλάδα. Έφτασα στο 4^ο ξενοδοχείο της λίστας και δεν είχα βρεί δωμάτιο… Οι δε ρεσεψιονίστ καλούσαν σε άλλα ξενοδοχεία της περιοχής μήπως και μου βρούν εκεί αλλά δεν υπήρχε διαθέσιμο… και σε όσα υπήρχαν διαθέσιμα δωμάτια ζητούσαν πάνω από 200€ το βράδυ και είχα στο μυαλό μου να μείνω 3 βράδια εκεί… Απαγορευτικό το ποσό! Πήγα στο κέντρο λοιπόν και βάζοντας το GPS μου ξενοδοχεία αναζήτησα την τύχη μου έτσι… Κι εκεί καμμία τύχη! Όλα σχεδόν τα ξενοδοχεία είχαν πληρότητα και όσα είχαν διαθέσιμα δωμάτια τα διέθεταν σε εξωφρενική τιμή! Εν τω μεταξύ παρα τήρησα ότι υπήρχε πλήθος τουριστών στην πόλη και σέ ερώτηση που έκανα σε μια ρεσεψιονίστ μου απάντησε ότι “έτρεχε” μία 15ήμερη έκθεση τοπικών προϊόντων στην πόλη κι αυτός ήταν κι ένας λόγος πού υπήρχε όλος αυτό ο λαός! Ήττα σοβαρή!!! Στο τελευταίο ξενοδοχείο που πήγα η ρεσεψιονίστ με ρώτησε ποιο ήταν το πλάνο μου και αφού της απάντησα μου συνέστησε να κινηθώ ΝΑ και στην πορεία μου να βρώ την πόλη Tczew όπου δούλευε παλαιότερα σε ένα ξενοδοχείο κι εκεί θα έβρισκα κατάλυμα… Έκανα την βόλτα μου στο Gdansk, μία πολύ όμορφη πόλη και αφού έβαλα στο μυαλό μου ότι θα ξαναπάω εκεί πήρα και πάλι τους δρόμους… Το Tczew ήταν στον δρόμο μου για το Malbork και απείχε μόλις 40 χιλιόμετρα από το Gdansk. 

            Ο μισός δρόμος ήταν σε επαρχιακό καί ο άλλος μισός σε αυτοκινητόδρομο. Έφτασα στο ξενοδοχείο που μου σύστησε η ρεσεψιονίστ στο Gdansk κατά τις έξι το απόγευμα, κι εκεί βρήκα πάλι γυναίκα ρεσεψιονίστ. Καλοσυνάτη κι αυτή, μου είπε ότι κι αυτοί ήταν πλήρεις και προσφέρθηκε και πήρε άλλα καταλύματα στην περιοχή αλλά καμμία τύχη… Ένας τύπος που είχε δεί την μοτό έξω από το ξενοδοχείο και είχε μπεί λίγο μετά από εμένα στο λόμπι, “φτιαγμένος” με τα ταξίδια με μοτοσυκλέτα, με είδε και αφού με ρώτησε για το ταξίδι μου, με ρώτησε προς τα που θα κατευθυνόμουν μετά το Tczew. Του απάντησα πως αφού δεν έβρισκα δωμάτιο εκεί ότι θα πήγαινα προς το Malbork όπου θα ήταν και ο επόμενος σταθμός μου, για να αναζητήσω ξενοδοχείο. Αυτός τότε πήρε από το κινητό του ένα κατάλυμα στο Malbork και αφού τους χαιρέτισα και ευχαρίστησα καβάλησα ξανά την ακούραστη μοτοσυκλέτα μου για να συνεχίσω αυτή την δύσκολη ημέρα… Η ώρα είχε φτάσει 18:30, η πείνα και η κούραση είχαν αρχίσει να με ταλαιπωρούν και ο χρόνος περνούσε χωρίς να έχω καταφέρει να βρώ ξενοδοχείο να μείνω για να τα λύσω τα θέματά μου… 

            Το Malbork απείχε μόλις 21 χιλιόμετρα και στον δρόμο βρήκα άλλο ένα ξενοδοχείο όπου σταμάτησα και ρώτησα, αλλά ήταν και αυτό πλήρες! Συνέχισα τον δρόμο, έφτασα στο Malbork, αναζήτησα και βρήκα το κατάλυμα που μου είχε συστήσει το παληκάρι στο Tczew αλλά κι εκεί δεν υπήρχε κάτι διαθέσιμο… Η κυρία που ήταν υπεύθυνη πήρε 8 τηλέφωνα και στο όγδοο μου βρήκε διαθέσιμο δωμάτιο!!! Ήταν η τελευταία της προσπάθεια! Το κατάλυμα λοιπόν που βρέθηκε ήταν 3 χιλιόμετρα έξω από το Malbork στην Kamionska και επρόκειτο για μία αγροικία απλωμένη σε μια μεγάλη και πολύ προσεγμένη έκταση, και ήταν Super Duper!

            Τακτοποιήθηκα εκεί ανακουφισμένος που βρήκα κάπου να γείρω το κορμί μου το βράδυ, κι έφυγα πάλι για το Malbork για να λύσω άλλο ένα θέμα μου, το φαγητό! Το εστιατόριο που μου συνέστησε η ιδιοκτήτρια του καταλύματος που έμεινα, βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το κάστρο της πόλης. Αφού παρήγγειλα τα σχετικά, πρώτα σούπα βέβαια και μετά ένα κυρίως πιάτο, έριξα μια ματιά στον καιρό της επόμενης μέρας και είδα ότι έδινε βροχές. Έτσι αποφάσισα να “σηκώσω” το drone εκείνη την στιγμή και να πάρω μερικά πλάνα από αυτό το πανέμορφο κάστρο του 13^ου αιώνα που βρίσκεται στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Αν και η ώρα είχε φτάσει οκτώ το βράδυ είχε πολύ καλό φώς και τά πλάνα ήταν super! Απόλαυσα το δείπνο μου, και επέστρεψα στο δωμάτιό μου για ξεκούραση.

            Στην αυλή βρήκα μία οικογένεια Πολωνών που την είχε αράξει με την ιδιοκτήτρια και συζητούσαν χαλαρά πίνοντας ένα λικέρ που ήταν φτιαγμένο από την μαμά της οικογένειας. Με κέρασαν και αρχίσαμε να μιλάμε με τα λίγα Αγγλικά που ήξερε ο πατέρας και τα λίγο περισσότερα που ήξερε ο γιός. Με ρώτησαν από που είμαι και για το ταξίδι μου. Τους εξέφρασα τον θαυμασμό μου για την αλματώδη ανάπτυξη της χώρας τους μέσα στα χρόνια που ταξιδεύω εκεί και βρεθήκαμε να συζητάμε πως ο Covid επηρέασε τις ζωές μας και σχεδόν όλοι οι Πολωνοί έχουν πάρει τους δρόμους γιατί ένοιωθαν την ανάγκη να ξεφύγουν από την κλεισούρα του σπιτιού. Οι ίδιοι ήταν από το Szczecin και τους έλεγα ότι πρίν λίγες μέρες ήμουν στην πόλη τους. Πλάκα πλάκα ήπια κανά τεσσάρι σφηνάκια από το λικέρ τους και πήγα να ξεκουράσω το κουρασμένο κορμί μου από την ταλαιπωρία της μέρας που ήταν αρκετά περιπετειώδης. Έκλεισα και ξενοδοχείο στο Torun που θα βρισκόμουν την επόμενη μέρα και μετά έγειρα… 

            Είχα αποφασίσει πως αν δεν έβρισκα κι εκεί κατάλυμα, θα πήγαινα στο αστυνομικό τμήμα της πόλης και θα τους έλεγα πως ήμουν ταξιδιώτης και δεν έβρισκα μέρος να μείνω μήπως και μου έβρισκαν αυτοί μέρος να μείνω. Το πολύ-πολύ να πέρναγα το βράδυ μου σε κανά κελί…

12^η ημέρα     11/8/2021        Malbork – Ostroda (Elblag Canal) - Torun    290 km

      Το πρωί που ξύπνησα είδα ότι είχε πιάσει ένα ψιλόβροχο. Φόρτωσα την καλή μου που με περίμενε υπομονετικά στο parking, φόρεσα τα αδιάβροχά μου και ξεκίνησα κατά τις 7:30 για να προλάβω να πάω να κάνω το tour στο Elblag Canal. Πήρα στην αρχή τον επαρχιακό 22 και μετά τον αυτοκινητόδρομο S7 ο οποίος με πήγε 3km πρίν την Ostroda. Εκεί έφτασα 20 λεπτά πρίν τις δέκα, και αμέσως πήγα κι έβγαλα εισιτήριο για το tour. Πλήρωσα 72 Zloty (16€) και στην τιμή περιλαμβανόταν και το λεωφορείο που θα με επέστρεφε από το Milomlyn που θα κατέληγε το πλοιάριο πίσω στην Ostroda όπου επιβιβάστηκα.

     Στις 10 αναχώρησε το πλοιάριο για να περιηγηθούμε στις λίμνες της Μαντζουρίας. Το συγκεκριμένο tour μου το είχε συστήσει ο φίλος Γιώργος Χολέβας κατά την διάρκεια μιάς ορεινής εξόρμησης στην Γραμμένη Οξιά. Αυτή η ανταλλαγή πληροφοριών είναι χρυσός!!! Το tour ήταν φανταστικό! Επί 2,5 ώρες το πλοιάριο μας περνούσε έπλεε στα υδάτινα κανάλια των λιμνών και μας περνούσε από παραμυθένια τοπία. Ολόκληρα δάση μέσα στο νερό κι εμείς να τα διασχίζουμε και να παρατηρούμε το μεγαλείο της φύσης! Το πλοιάριο μπήκε δύο φορές μέσα σε έναν υδάτινο κλωβό για να ανέβει υψομετρικά ούτως ώστε να μπορέσει να συνεχίσει τον πλού του στην επόμενη λίμνη. Δυστυχώς αυτό το tour δεν περιλάμβανε το πέρασμα από λίμνη σε λίμνη με το πλοιάριο να διασχίζει το χερσαίο κομμάτι πάνω σε ράγες τραίνου… Είπαμε, κάτι αφήνουμε και για την επόμενη φορά! 

      Έπιασα κουβεντούλα με τον καπετάνιο αλλά και με την Elzbieta που ήταν μέλος του πληρώματος που το αποτελούσε ο καπετάνιος, η Elzbieta κι άλλος ένας. Μου έλεγε για την ζωή της στο Λονδίνο και πως κατέληξε να είναι μέλος του πληρώματος σε ένα πλοιάριο σε ένα απομονωμένο σχετικά μέρος. Η ζωή θέλει αγώνα και χαμόγελο, και νέα μου φίλη τα είχε και τα δύο! Δυστυχώς δεν μπορούσα από το σκάφος να “σηκώσω” το drone γιατί και το πλωραίο κομμάτι του πλοίου αλλά και το επίστεγο ήταν σκεπασμένα. Έτσι αρκέστηκα στα βίντεο που τράβηξα με την GoPro αλλά και τις αμέτρητες φωτό που τράβηξα με την φωτογραφική μου μηχανή.

      Μετά από αυτή την όμορφη εμπειρία επέστρεψα, όπως και οι υπόλοιποι επιβάτες, στην Ostroda και ξεκίνησα με κατεύθυνση προς το Torun χωρίς να φορέσω αδιάβροχα, αφού ο ήλιος είχε κάνει την εμφάνισή του και τα σύννεφα είχαν διαλυθεί. Ακολούθησα για όλη την διαδρομή τον επαρχιακό 15 με τα γνωστά προβλήματα του ορίου ταχύτητας και το πέρασμά του μέσα από χωριά κι έφτασα στο Torun στις 15:30. Τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο μου, φρεσκαρίστηκα, και βγήκα βόλτα για να γνωρίσω την πόλη του Κοπέρνικου. Μια πόλη στο μέγεθος της Πάτρας με πληθυσμό 200.000 κατοίκους. Ιδρύθηκε το 1231 από ένα Τευτονικό Τάγμα και στην Πολωνία αποκαλείται και “Κρακοβία του Βορρά” για να τονίσουν την ομορφιά της. Η πόλη δεν καταστράφηκε από βομβαρδισμούς κατά την διάρκεια του 2^ου ΠΠ και η μοναδική Γοτθική ατμόσφαιρα που αποπνέει σε κάθε βήμα σου είναι από μόνο του το κύριο αξιοθέατο. Τεράστιοι Γοτθικοί Καθεδρικοί ναοί καί το παλιό Δημαρχείο της πόλης τραβούν το βλέμμα κάθε επισκέπτη στην πόλη. Περιπλανήθηκα στην κεντρική πλατεία της πόλης αλλά και στους κύριους πεζόδρομους και βέβαια έβγαλα αρκετές φωτό στο άγαλμα του Κοπέρνικου που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης. Μετά καφεδάκι και φαγητό ολοκλήρωσαν αυτή την όμορφη μέρα που έζησα.

13^η ημέρα     12/8/2021        Torun - Poznan    185 km

14^η ημέρα     13/8/2021        Poznan

     Το ξενοδοχείο Filmar που έμεινα στο Torun ήταν 4άστερο και απείχε από το ιστορικό κέντρο της πόλης κοντά στο χιλιόμετρο και όλα όσα αφορούσαν την διαμονή μου εκεί, ήταν υπέροχα! Μόνο που χρέωνε το πρωϊνό 10€ το οποίο δεν πήρα. Σε τέτοιες περιπτώσεις πηγαίνω σε Super Market ή σε φούρνους και αγοράζω καλούδια για το πρωϊνό της επόμενης μέρας! Φθηνότερο και σίγουρα νόστιμο!

      Φόρτωσα την καλή μου που με περίμενε υπομονετικά και ξεκινήσαμε για το Poznan. Είχαμε να καλύψουμε μία μικρή απόσταση και ήμουν αρκετά χαλαρός. Πήρα τον επαρχιακό 15 κι έφτασα στο Ivo Inowroclaw κι από εκεί τον 251 μέχρι το Barcin και το Znin, μία απόσταση 85 χιλιομέτρων. Από το Znin μπήκα στον αυτοκινητόδρομο S5 κι έκανα εύκολα τα τελευταία 100 χιλιόμετρα.

      Έφτασα στο Poznan χαλαρά, κοντά στις 12 το μεσημέρι. Το check in στο apartment που είχα κλείσει ήταν στις 2 το μεσημέρι και σε τηλεφωνική μου επικοινωνία με την ιδιοκτήτρια κανονίσαμε να είναι έτοιμο λίγο μετά τις 12 για να αφήσω τα πράγματά μου, να φρεσκαριστώ και να ξεκινήσω την γνωριμία μου με την πόλη. Η εξώπορτα του κτιρίου είχε κωδικό για να την ανοίξω, και πληκτρολογώντας τον κωδικό που μου είχε στείλει η ιδιοκτήτρια σε SMS μπήκα στην είσοδο όπου είχε deposit boxes όπου στον αριθμό 5 ήταν μέσα το κλειδί του διαμερίσματός μου. Βάζοντας ένα δεύτερο κωδικό που μου είχε στείλει στο SMS πήρα το κλειδί και ανέβηκα στον τρίτο όροφο όπου ήταν το δωμάτιό μου. Τα περισσότερα από αυτά τα Apartments είναι παλιά σπίτια που τα έχουν μετατρέψει σε αυτόνομα διαμερίσματα με κοινή κουζίνα και τραπεζαρία. Το δωμάτιο ήταν ευρύχωρο, ψηλοτάβανο (όπως κατασκεύαζαν τα παλιά σπίτια), φωτεινό και η προσθήκη του μπάνιου ήταν το φρέσκο νέο στον χώρο. Σε μία γωνία υπήρχε το παλιό σύστημα θέρμανσης του δωματίου, κάτι μεταλλικό, τεράστιο που έμοιαζε με παλιά σόμπα. Το δωμάτιο ήταν ανακαινισμένο, αλλά είχε κρατήσει και για το ντεκόρ μία παλιά ντουλάπα κι ένα σερβάν… Τέλειο ήταν! Η ιδιοκτήτρια μου είχε κανονίσει για 30 Zloty την ημέρα, μία θέση parking σε ένα ανοιχτό, αλλά φυλασσόμενο υπαίθριο parking όπου άφησα την μοτό μου αφού την κλείδωσα πρώτα. Τακτοποίησα τα πράγματά μου στο δωμάτιό μου, έκανα μπανάκι και αφού πήρα τον φωτογραφικό εξοπλισμό μου κατέβηκα γιά μία πρώτη γνωριμία μου με την παλιά πόλη (Stare Miasto).

      Το Poznan, μία πόλη 600.000 κατοίκων (η 5^η μεγαλύτερη πόλη στην Πολωνία), είναι καταπράσινη με μεγάλα ανθοστόλιστα πάρκα, πεντακάθαρη και φωτεινή! Τα ανακαινισμένα και περιποιημένα κτίρια δίνουν μία αίσθηση ανάπτυξης και ταυτόχρονα η πόλη προσφέρει στους επισκέπτες της μία ευχάριστη διαμονή.

     Η βόλτα μου στην παλιά πόλη ήταν ένα όνειρο. Χρωματιστά σπιτάκια το ένα κολλητά με το άλλο που ονομάζονται POZNAŃ KAMIENICZKI, κοσμούν τα πετρόχτιστα σοκάκια. Πλανόδιοι μουσικοί και κάθε λογής καλλιτέχνες αποσπούν ευχάριστα την προσοχή του επισκέπτη. Όλα ξεκινούν από την Old Market Square (Stary Rynek), όπου βρίσκεται το παλιό δημαρχείο της πόλης, το οποίο είναι ένα πανέμορφο κτίσμα του 16^ου αιώνα. Από εκεί λοιπόν ξεκίνησα την περιήγησή μου στην πόλη. Τα χρωματιστά σπιτάκια που προανέφερα περιστοιχίζουν την πλατεία και δίνουν ένα ξεχωριστό χρώμα στο λιθόστρωτο δάπεδό της. Η πλατεία είναι διακοσμημένη με αγάλματα όπως του Ποσειδώνα και του Ορφέα μεταξύ άλλων. Σέ ένα μέρος της πλατείας υπήρχαν πάγκοι που πωλούσαν τρόφιμα άλλων Ευρωπαϊκών χωρών σε μία προσπάθεια προώθησής τους.

     Επισκέφτηκα το Μουσείο Croissant του Αγίου Μαρτίνου και δοκίμασα τα περίφημα croissant Rogale SwietoMarcinskie.Είναι γεμιστό με κρέμα, παπαρουνόσπορο, ξηρούς καρπούς και φρούτα. Το πλήρωσα 10 Zloty (2€ περίπου) και άξιζε η εμπειρία! Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές βρίσκομαι σε ένα καφέ μπροστά από το παλιό δημαρχείο της πόλης και περιμένω να πάει 12 η ώρα για να δώ το σκηνικό με το περιβόητο τσούγκρισμα των κεράτων δύο γιδιών στην κορυφή του κτιρίου. Αυτό είναι ένα έθιμο που γίνεται κάθε μέρα στις 12 το μεσημέρι και στηρίζεται σε έναν θρύλο. Σύμφωνα με αυτόν, κατά τα εγκαίνια του νέου ρολογιού του Δημαρχείου τον 16^ο αιώνα, ένας νεαρός μάγειρας έκαψε από λάθος του το φαγητό που ετοίμαζε για τους επίσημους προσκεκλημένους… Η λύση βρέθηκε στο μυαλό του κι έτσι πήγε στο διπλανό χωράφι να φέρει δύο τράγους που είδε, να τους σφάξει και να ετοιμάσει ένα καινούργιο φαγητό. Οι τράγοι όμως το έσκασαν και βρέθηκαν στο χώλ του δημαρχείου μπροστά στα έκπληκτα μάτια των προσκεκλημένων, να μονομαχούν με τά κέρατά τους… κι έτσι ξεκίνησε αυτός ο μύθος.

      Αρκετός κόσμος μαζεύτηκε και όταν το καμπαναριό σήμανε 12 το μεσημέρι άνοιξαν δύο πορτάκια και με έναν μηχανισμό ξεπρόβαλλαν ο Pyrek και ο Tyreke και τσούγκρισαν τά κέρατά τους 12 φορές όσες και οι καμπανισμοί. Οι φωτογραφικές μηχανές και οι κάμερες “πήραν φωτιά” για να απαθανατίσουν το σκηνικό…

     Αφού παρακολούθησα τα καμώματα των δύο ζώων ξεκίνησα ποδαράτα (2 χιλιόμετρα από την παλιά πόλη) για να πάω στο Citadel Park. Στις πόλεις και βέβαια περπατάμε πολύ, γιατί αλλοιώς δεν μπορείς να γνωρίσεις την πόλη ή το μέρος που επισκέπτεσαι. Μία ηλιόλουστη μέρα, με την θερμοκρασία κοντά στους 20^ο C, ήταν ότι πρέπει για να βρεθώ σε αυτό το τεράστιο πάρκο, το οποίο καταλαμβάνει 890 στρέματα γής και βρίσκεται Β της πόλης, πάνω στον λόφο Winiary. Το πάρκο προσφέρει στους κατοίκους της πόλης, μεγάλους περίπατους μέσα σε ένα καταπράσινο σκηνικό μέσα στο οποίο βρίσκεται μία πληθώρα από μνημεία, μουσεία και πολλοί αστικοί μύθοι περιπλέκουν ένα μυστήριο για το πάρκο. Περπάτησα αρκετά μέσα στο πάρκο για να βρώ τα Unrecognised figures (γλυπτά) της Magda Abakanowicz, τα οποία κατέλαβαν την θέση τους στο πάρκο για πρώτη φορά το 2002, όταν γιορτάστηκαν τα 750 χρόνια της πόλης. 112 ακέφαλες μεταλλικές φιγούρες, ύψους 2 μέτρων πορεύονται χωρίς κάποιο σκοπό.

     Απόλαυσα την βόλτα μου στο πάρκο και επέστρεψα στην παλιά πόλη και κατευθύνθηκα στην οδό Wroclawska για να φάω Pierogi (dumblings) στο Pierozak Pierogarnia. Προτίμησα αυτά με την γέμιση κρέατος και ήταν πεντανόστιμα!!! Σίγουρα αξίζει να δοκιμάσετε! Τα συνιστώ ανεπιφύλακτα! 

            Μία επίσκεψη στο Stary Browary Shopping, Arts & Business Center ήταν επεβεβλημένη… Έτσι αυτοπροσδιορίζεται αυτό το μεγαθήριο στο κέντρο της πόλης! Ένα οικοδόμημα στον χώρο που βρισκόταν μια παλιά ζυθοποιία το οποίο είναι συνολικά 130.000 τετραγωνικά μέτρα, και κατασκευάστηκε τον Νοέμβρη του 2003, στην οδό Polwiejska. Πέρα από τις γκαλερί τέχνης ο επισκέπτης βρίσκει άπειρα καταστήματα, εστιατόρια, καφέ κλπ κλπ…!!!

            Αυτές τις δύο μέρες που πέρασα στο Poznan ήταν άκρως χαλαρωτικές και τις χρειαζόμουν για να γεμίσω μπαταρίες για την συνέχεια του ταξιδιού μου! 

            Η πρόοδος και η ανάπτυξη της Πολωνίας με έχει εντυπωσιάσει!!! Μέσα σε αυτά τα 12 χρόνια που πέρασαν από την πρώτη φορά που ταξίδεψα σε αυτή την χώρα, είδα μια χώρα να αναμορφώνεται, να αναπτύσσεται και να προοδεύει σε όλους τους τομείς! Παντού βλέπεις να υπάρχει ένας οργασμός εργασιών, νέες γραμμές τράμ να απλώνονται σε όλες τις πόλεις για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των κατοίκων, τα κέντρα να αποσυμφορούνται από την συγκέντρωση οχημάτων με αποτέλεσμα η ζωή των ανθρώπων να γίνεται ποιοτική. Κτίρια ανακαινίζονται και αποκτούν την ομορφιά και την αίγλη που είχαν στο παρελθόν. Βιομηχανίες, εγκαταστάσεις και επιχειρήσεις απογειώθηκαν. Ο στόλος των αυτοκινήτων ανανεώνεται και ο κόσμος δείχνει να τα απολαμβάνει όλα αυτά! Ποιότητα ζωής!!! 

            15^η ημέρα     14/8/2021        Poznan - Wroclaw   190 km

            16^η ημέρα     15/8/2021        Wroclaw 

            17^η ημέρα     16/8/2021        Wroclaw       

       Μία νέα μέρα ξημέρωσε στο Poznan, και ήταν όμορφη! Λιακάδα και γύρω στους 15^ο C!!! Πήρα το πρωϊνό μου και ετοιμάστηκα να φορτώσω την μοτό. Αφού την φόρτωσα, κάθισα σε ένα καφέ πιο δίπλα από το apartment που έμενα για να απολαύσω ένα πρωϊνό καφεδάκι. Δεν είχα και πολλά χιλιόμετρα να διανύσω μέχρι το Wroclaw. Σκάρτες δύο ώρες δρόμο…

      Αφού ήπια το καφεδάκι μου, καβάλησα την μοτό μου και ξεκίνησα… Το GPS μου, με οδήγησε στον αυτοκινητόδρομο S5 που θα ακολουθούσα μέχρι τον επόμενο προορισμό μου. Στο Wroclaw έκλεισα ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο γιατί το προηγούμενο που είχα κλείσει στο κέντρο της πόλης ακυρώθηκε από το booking λόγω δικού του λάθους και τα χρήματα που είχα πληρώσει με την κάρτα μου θα μου τα επέστρεφαν μέσα στις επόμενες 10 ημέρες!!! Συμβαίνουν και αυτά στα ταξίδια… Τελικά έκλεισα στο Arche Hotel δίπλα στο αεροδρόμιο, 10 χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο του Wroclaw. Το άσχημο ήταν ότι σε κάθε μετακίνησή μου έπρεπε να χρησιμοποιώ την μοτό. Το καλό ήταν ότι είδα λίγο περισσότερο την πόλη και ανακάλυψα και κάτι Fashion Outlet κοντά στο αεροδρόμιο… Είπαμε… από μια αναποδιά, μπορεί να βγεί και κάτι καλό! Πρέπει να έχουμε θετική ενέργεια!!!

      Έφτασα μεσημεράκι στο ξενοδοχείο μου, τακτοποιήθηκα στο δωμάτιό μου, φρεσκαρίστηκα και κατέβηκα να πάρω την μοτό για να πάω στην πόλη. Βγαίνω στο parking, και τι βλέπω??? Μία Ferrari να έχει παρκάρει δίπλα στην μοτό μου… Πήρα διακριτικά την μοτό μου από αυτό το παλιοαυτοκίνητο και έφυγα διακριτικά για να μην κάνω τον κάτοχο της Ferrari να αισθανθεί άσχημα… Είχα βγάλει τις φωτό μου πιο πρίν… χαχαχα!!!

      Η θερμοκρασία είχε ανέβει αρκετά και το θερμόμετρο στην μοτό μου έδειχνε 27^ο C!!! Η πρόσβαση στην πόλη δεν μου δημιούργησε πρόβλημα λόγω κίνησης, και άφησα την μοτό μου στην πλατεία της Old Market. Πιο δίπλα ήταν η κεντρική πλατεία Rynek όπου μεγάλο μέρος της καταλαμβάνει το παλιό δημαρχείο (Stary Ratusz) καί η εκκλησία της Αγίας Βασιλικής. Το γοτθικό δημαρχείο κτίστηκε τον 13ο αιώνα και είναι ένα από τα κύρια ορόσημα της πόλης. Αφού έκανα τις βόλτες μου στους γύρω πεζόδρομους από την κεντρική πλατεία, ξεκίνησα να πάω στην γέφυρα Grunwald, που ενώνει τις δύο όχθες του ποταμού Όντερ. Η γέφυρα είναι ένα σύμβολο της πόλης και κτίστηκε το 1908-1910. Το Wroclaw παρεμπιπτόντως, παλιότερα ανήκε στην Γερμανία και λεγόταν Breslau. Τά νερά του Όντερ κυλούσαν ήρεμα, και το τοπίο γύρω από τις όχθες του υπέροχο! Υπήρχαν πεζόδρομοι και ποδηλατόδρομοι κατά μήκος του όπου μπορεί κάποιος να απολαύσει μία υπέροχη βόλτα! Κάποιοι είχαν νοικιάσει βαρκούλες και έκανα την υδάτινη βόλτα τους μέσα στον Όντερ! Στο βάθος κι όχι πολύ μακριά φαινόταν ο καθεδρικός ναός που βρίσκεται στο νησάκι Tumski, μέσα στον ποταμό…

            Έγραψα αρκετά χιλιόμετρα περπάτημα και αφού άρχισε να σουρουπώνει για τα καλά πήρα την μοτό μου και επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου…  

      Την επόμενη, ήταν Δεκαπεντάγουστος και μεγάλη γιορτή για την Χριστιανοσύνη! Ξύπνησα νωρίς το πρωί, κατά τις εξίμισυ για να πάω στην πόλη και να “πετάξω” το drone και να πάρω κάποια πλάνα από την γέφυρα Grunwaldski, τον ποταμό Όντερ αλλά και από τον καθεδρικό. Ήθελα να πάω πρωί για να μην έχει πολύ κόσμο και να μην ενοχλήσω… Έφτασα δίπλα από την γέφυρα, ετοίμασα το drone μου, και όταν ήταν έτοιμο να σηκωθεί στην οθόνη εμφανίστηκε το μήνυμα… No Fly Zone…!!! Έπρεπε να έχω ειδική άδεια για να το πετάξω… Κρίμα! Τα μάζεψα λοιπόν, ανέβηκα στην μοτό και πήγα στο νησάκι Tumski, για να δώ τον επιβλητικό καθεδρικό της πόλης, τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή. Παρότι καταστράφηκε αρκετές φορές, ξαναχτίστηκε το 1951. Τόσο το εξωτερικό του, όσο και το εσωτερικό, συνιστούν έξοχο δείγμα γοτθικής αρχιτεκτονικής. Ένα σημείο που πρέπει να επισκεφτεί κάποιος που θα βρεθεί στο Wroclaw.

      Έφυγα εντυπωσιασμένος από τον καθεδρικό και κατευθύνθηκα και πάλι προς το κέντρο της πόλης και κάθισα στον εξωτερικό χώρο ενός ξενοδοχείου που σέρβιρε καφέ αλλά και πρωϊνό στους πελάτες του. Ήταν αρκετά πρωί ακόμα, ο κόσμος ίσα που είχε αρχίσει να ξυπνά κι ο καφές μου ήταν απαραίτητος. Ένα GS ήταν παρκαρισμένο δίπλα από την μοτό μου και ο κάτοχός του έπαιρνε το πρωϊνό του μαζί με την σύζυγό του. Τα είπαμε λίγο με αυτό το ζευγάρι των Γερμανών, βγάλαμε τις φωτό μας, και ανέβηκαν στην μοτό τους για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. 

     Αφού απόλαυσα το καφεδάκι μου, έβαλα πλώρη για τα παλιά σφαγεία της πόλης που το αναφέρουν ώς ένα πολύ καλό αξιοθέατο. Τα Σφαγεία (Jatki) υπήρξαν το αγαπημένο “στέκι” του… χασάπη κατά τον Μεσαίωνα. Τώρα, ευτυχώς, είναι ένα στενό με μικρές γραφικές γκαλερί που πωλούν πίνακες, γλυπτά και χειροποίητα αντικείμενα. Εντυπωσιακή στην κεντρική του είσοδο είναι μια μπρούτζινη σύνθεση από ζώα (κόκορας, αγελάδα, χήνα, κατσίκα, γουρούνι), προς τιμήν όσων ζώων σφαγιάστηκαν εκεί.

      Συνέχισα την εξερεύνησή μου και έφτασα στην οδό Pilsudskiego όπου στον αριθμό 56 βρήκα τα γλυπτά των Ανώνυμων πεζών που βρίσκονται αντικρυστά στην διασταύρωση Pilsudskiego και Swidnicka. Τέχνη στον δρόμο!!! Μετά από όλον αυτόν τον ποδαρόδρομο, πήγα στο Bar-Restaurant Choper στην οδό Kotlarska (Choper Bar & Grill) και δοκίμασα τα BBQ Ribs του, στην Πολωνική εκδοχή τους και ήταν νοστιμότατα! Το προαναφερόμενο συνίσταται ανεπιφύλακτα όπως και το Pierogarnia που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία (Rynek 26) για τα απίστευτα pierogi που σερβίρει!

      Η θερμοκρασία στο Wroclaw χτύπησε 30^ο C και η ώρα είχε φτάσει 4 το μεσημεροαπόγευμα κι έτσι πήρα την μοτό μου και επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου για την μεσημεριανή μου σιέστα. Αυτή ήταν από τις πιο ζεστές μου μέρες μέχρι εκείνη την στιγμή του ταξιδιού μου!

      Αφού αναζωογονήθηκα λιγάκι, το απόγευμα βρέθηκα ξανά στην πόλη για να συνεχίσω την εξερεύνησή μου. Το ξενοδοχείο μου απείχε 10 χιλιόμετρα από την πόλη, αλλά τόσο οι μεγάλοι δρόμοι αλλά και η λίγη κίνηση δεν έκαναν την μετάβαση χρονοβόρα. Ήπια το απογευματινό μου καφεδάκι και λίγο αργότερα βρέθηκα να βολτάρω μαζί με αρκετούς άλλους Πολωνούς αλλά και τουρίστες στους πεζόδρομους της παλιάς πόλης. Ένα πράγμα που παρατήρησα ήταν ότι η αλυσίδα minimarket Zabka έχει κυριαρχήσει σε όλη την Πολωνία και κάθε λίγα μέτρα συναντάς κι ένα κατάστημα.

      Σε αυτές τις μέρες που έμεινα στο Wroclaw δεν έμεινα αμέτοχος στο κυνήγι να φωτογραφίσω όσους περισσότερους νάνους μπορούσα… Σε διάφορα σημεία της πόλης βρίσκονται 250 χάλκινα αγαλματίδια νάνων! Οι μπρούτζινοι νάνοι (krasnale ή krasnoludki στα πολωνικά) είναι αναμφίβολα το σύμβολο –και ενδεχομένως οι απόλυτοι πρωταγωνιστές– της πόλης του Wroclaw. Καραδοκούν σε κάθε γωνιά, παίζουν κρυφτό με τους περαστικούς, μπορεί και να κουτσομπολεύουν όταν δεν τους κοιτάμε, αλλά σε κάθε περίπτωση αποτελούν μια ξεχωριστή έκπληξη. Μέχρι στιγμής, υπάρχουν μόνο τρεις γυναίκες νάνοι. Μειοψηφία, αλλά γοητευτικές. Το να βρει κανείς τους νάνους και να τους φωτογραφίσει μοιάζει με κυνήγι χαμένου θησαυρού. Και συνεχώς αυξάνονται…
Έχουν γίνει τόσο δημοφιλείς, που το τοπικό τουριστικό γραφείο έχει δημοσιεύσει φυλλάδιο, όπου αναφέρονται όλα τα μέρη που μπορεί κανείς να τους συναντήσει. Ωστόσο, το θέμα με τους νάνους ξεκίνησε ως μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας. Υπήρξαν σύμβολα της Pomaranczova Alternatyva (Πορτοκαλί Επανάστασης), γνωστής και ως “η επανάσταση των νάνων” στη δεκαετία του 1980, η οποία ανέτρεψε το κομμουνιστικό καθεστώς. Όταν οι αρχές έβαφαν τα αντικυβερνητικά γκράφιτι, το κίνημα αντίστασης απαντούσε ζωγραφίζοντας νάνους πάνω από αυτά: Ο πανταχού παρών, ανώνυμος μικρούλης τύπος που αντιστέκεται. Η ιδέα ξεκίνησε από τον 39χρονο τότε Waldemar Fydrych, στο Wroclaw. Όπως είχε κάποτε δηλώσει: “Μπορείτε να αντιμετωπίσετε με σοβαρότητα έναν αστυνομικό, όταν σας ρωτάει γιατί συμμετείχατε σε μια παράνομη συνάντηση νάνων;”.
Το 2001, σε εκδήλωση προς τιμήν αυτής της αντίστασης, τοποθετήθηκε το γλυπτό ενός νάνου στην οδό Świdnicka. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Σύντομα, οι νάνοι άρχισαν να εμφανίζονται σε όλη την πόλη. Και είναι τόσο χαριτωμένοι και απρόβλεπτοι, που δεν χορταίνεις να τους ανακαλύπτεις και να σε ξαφνιάζουν. 

      Τελείωσε και η δεύτερη μέρα της παραμονής μου στην όμορφη αυτή πόλη. Η τρίτη μέρα ξεκίνησε με ένα καφεδάκι στην Old Market square και μετά βολτίτσα και πάλι σε σημεία της πόλης που δεν είχα εξερευνήσει. Αργότερα το μεσημέρι τίμησα τα pierogi του Pierogarnia. Αυτή την φορά δοκίμασα pierogi ψημένα στον φούρνο με sauce μανιταριών…

       Μετά το υπέροχο μεσημεριανό μου, επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου για την καθιερωμένη σιέστα. Το μεσημέρι έριξε και μία σύντομη βροχούλα, και το απόγευμα πήγα για shopping therapy σε ένα Fashion Outlet κοντά στο αεροδρόμιο…

             18^η ημέρα     17/8/2021       Wroclaw – Czestochowa – Koszecin - Katowice  341 km 

      Το πρωί που ξύπνησα διαπίστωσα ότι και το βράδυ έβρεξε στο Wroclaw και ο καιρός εξακολουθούσε να είναι ψιλοφορτωμένος… Πήρα το πρωϊνό μου, ετοίμασα τα πράγματά μου, φόρτωσα την μοτό μου και στις 07:30 είχα ήδη ξεκινήσει. Δεν έβαλα αδιάβροχα, αλλά κάποια στιγμή κι ενώ οδηγούσα στον Α4, κοντά στο Opole, μπήκα σε ένα βενζινάδικο και τα φόρεσα. Και ήταν καλή επιλογή γιατί ένα ψιλόβροχο το είχε… Ο αυτοκινητόδρομος A4 είχε διόδια κι έτσι όταν μπήκα σ’ αυτόν πήρα το χαρτάκι και στην έξοδο απ’ αυτόν, κοντά στο Katowice, πλήρωσα 8 Zloty (1,80€). Μία απόσταση 170-180 χιλιόμετρα. 

       Άφησα τον A4 και μπήκα στον A1 ο οποίος δεν είχε διόδια με πορεία προς την Czestochowa. Σε όλη την διαδρομή ο δρόμος ήταν πάρα πολύ καλός! Έφτασα στην Jasna Gora (Λαμπρό βουνό), στην Czestochowa όπου βρίσκεται το μοναστηριακό συγκρότημα με την Βυζαντινή εικόνα της Μαύρης Παναγίας. Το συγκεκριμένο σημείο επισκέπτονται εκατομμύρια πιστοί κάθε χρόνο για να προσκυνήσουν την εικόνα. Ο ναός τεράστιος και εντυπωσιακός και δίπλα που βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα ο κόσμος είχε δημιουργήσει μία τεράστια ουρά για να προσκυνήσει. Έκανα την περιήγησή μου στον εκπληκτικής ομορφιάς μοναστηριακό χώρο όπου παντού δέσποζαν φωτογραφίες του εκλιπόντος Πάπα Ιωάννη-Παύλου του Β΄ ο οποίος ήταν Πολωνός.

     Επέστρεψα στο parking που βρίσκεται απέναντι από την είσοδο του μοναστηριού, το οποίο είναι οργανωμένο και ασφαλές, με προσωπικό που φροντίζει την λειτουργία του και δεν υπάρχει χρέωση! Καβάλησα την μοτό μου και πήρα τον δρόμο για το χωριό Koszecin. για να συναντήσω την ξαδέλφη μου την Αλίκη, που μένει εκεί και δουλεύει ως χορεύτρια αλλά και διδάσκει φολκλόρ Πολωνικούς χορούς. Συναντηθήκαμε στην σχολή της (Slask Song and Dance Ensemble) και παρακολούθησα τις πρόβες που γινόντουσαν εκείνη την ώρα. Ένας άλλος κόσμος! Όταν τελείωσε η πρόβα πήγαμε για καφεδάκι με την ξαδέλφη μου, τον φίλο της τον Emil και τον πιανίστα τον Janus που ήταν κι αυτός μοτοσυκλετιστής. Όμορφη και χαλαρή συζήτηση και η ώρα πέταξε σαν πουλί…

            Τους αποχαιρέτισα κι έφυγα κατά τις τέσσερις το απόγευμα για να πάω στο Katowice που ήταν ο επόμενος σταθμός μου. Τα 2/3 της διαδρομής των 62 χιλιομέτρων ήταν σε επαρχιακό δρόμο και το υπόλοιπο σε αυτοκινητόδρομο. Έφτασα στο ξενοδοχείο μου, το Katowice Economy το οποίο πρέπει να ήταν κατασκευής του ’70, Σοβιετικού τύπου οικοδόμημα, μερικώς ανακαινισμένο. Το δωμάτιό μου βρισκόταν στον 9^ο όροφο και είχα μια καλή θέα προς το κέντρο της πόλης. 

            Φρεσκαρίστηκα και βγήκα από το ξενοδοχείο για να γνωρίσω την πόλη. Το Katowice είναι η κυριότερη πόλη της Βιομηχανικής Περιοχής Άνω Σιλεσίας κι έχει πληθυσμό 320.000 κατοίκους. Αρκετά μεγάλη πόλη μπορείς να πείς! Εκείνο που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι η απαγόρευση κυκλοφορίας των αυτοκινήτων στο κέντρο της πόλης! Πώς το έλυσαν? Με την απλή λύση του τράμ! Αρκετές γραμμές τράμ αλλά και συχνά δρομολόγια εξυπηρετούσαν την πρόσβαση των κατοίκων στο κέντρο. Είδα ακόμα κι ένα βαγόνι σε γραμμή τράμ! Υπάρχουν λύσεις τελικά για όλα!

            Το Katowice δεν είχε παλιά πόλη και ιστορικό κέντρο όπως πολλές πόλεις της Πολωνίας. Βρίσκεται στην σκιά της γειτονικής και εντυπωσιακής Κρακοβίας που απέχει μόλις 80 χιλιόμετρα. Μια πόλη με παρελθόν έντονα βιομηχανικό, που εύκολα διακρίνεται μέσα από μια βόλτα στο κέντρο της. Κτίρια που μαρτυρούν μια εποχή άνθησης του σοσιαλισμού που γνώρισε το Κατοβίτσε λόγω των εργοστασίων άνθρακα που διέθετε βρίσκονται σε κάθε γωνιά. 

            Ήπια το καφεδάκι μου παρατηρώντας την ζωή στο κέντρο της πόλης, βολτάρισα αρκετά θαυμάζοντας διάφορα αξιοθέατα όπως το Spodek, ένα μεγάλο στάδιο σε σχήμα που θυμίζει πιατάκι του καφέ στους Πολωνούς. Δίπλα βρίσκεται και το γιγάντιο Μνημείο των Ανταρτών της Σιλεσίας. Το Σιλεσιανό Θέατρο ξεχωρίζει καθώς περπατάς στην Stanisława Wyspiańskiego. Ο δρόμος με οδήγησε στην πεζοδρομημένη Ulica Mariacka και με έβγαλε μπροστά στην καθολική εκκλησία της Παναγίας Koscioł Mariacki, η οποία ανεγέρθηκε στη δεκαετία του 1860 και είναι σίγουρα εντυπωσιακή! 

         Η ώρα είχε περάσει και άρχισα να περπατάω προς το εστιατόριο Zurownia στην Ulica Ligonia και στον αριθμό 16. Το αναφέρω γιατί ήταν μία ευχάριστη έκπληξη και το φαγητό του αλλά και ο χώρος! Διάλεξα να φάω Kulebele το οποίο ήταν 4 “πατάτες” σε ζωμό, αλλά οι “πατάτες” ήταν πλασμένες και είχαν γέμιση βοδινού κρέατος. Δεν ξέρω αν μπόρεσα να δώσω την εικόνα αυτού που διάλεξα σαν κυρίως πιάτο αλλά μου άρεσε αρκετά!  Η δε σερβιτόρα κατάλαβε ότι ήμουν Έλληνας γιατί πρίν από δύο χρόνια είχε βρεθεί στην Λήμνο και δούλεψε εκεί για 4 μήνες! 

      Αφού απόλαυσα το δείπνο μου, περπάτησα στο νυχτερινό Katowice και μετά καρφί για το ξενοδοχείο μου για νάνι…

19^η ημέρα     18/8/2021  Katowice - Stary Smokovec (Tatras mountains) – Presov (Slovakia) 300 km

      Μία ψύχρα την είχε το πρωί στο Katowice, 12^οC! Κατέβηκα να πάρω το πρωϊνό μου στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου και ήταν η πρώτη μου εμπειρία όπου είδα στον μπουφέ τι θέλω για πρωϊνό και στην συνέχεια το παρήγγειλα στον σερβιτόρο. Λόγω Covid δεν επιτρεπόταν να σερβιριστώ μόνος μου… Οπότε αφέθηκα στην καλοσύνη του σερβιτόρου… Το έζησα κι αυτό!!!

      Φόρτωσα την καλή μου και ξεκίνησα με κατεύθυνση προς Κρακοβία. Μετά από λίγα χιλιόμετρα το GPS μέ έβγαλε στον αυτοκινητόδρομο Α4 που είχε διόδια καί λίγο πρίν βγώ γιά Κρακοβία πλήρωσα 6 Zloty (κάτι λιγότερο από 1,5€). Πέρασα έξω από την υπέροχη Κρακοβία που έχω επισκεφτεί τουλάχιστον 4 φορές σε προηγούμενα ταξίδια μου, καί συνέχισα στον S7 μέχρι λίγο πρίν από το Nowy Targ, κι από εκεί ακολούθησα τον επαρχιακό 49 που με οδήγησε στά σύνορα της Πολωνίας με την Σλοβακία. Προτίμησα αυτή την διαδρομή κι όχι από το Zakopane, αφού αυτή την διαδρομή την είχα κάνει στο παρελθόν. Πέρασα τα σύνορα λοιπόν καί βρέθηκα πάνω στά βουνά Tatras να οδηγώ σε ονειρεμένα τοπία με κατεύθυνση το Stary Smokovec όπου είχα ξαναμείνει στο παρελθόν καί είναι ένα υπέροχο χωριό πάνω στά Tatras. Οδηγείς καί βλέπεις τα Tatras από την Πολωνική πλευρά καί μετά περνάς στην Σλοβακία καί βρίσκεσαι στην άλλη πλευρά τους. Τα Tatras είναι το φυσικό σύνορο Πολωνίας – Σλοβακίας καί οι διαδρομές πάνω σε αυτά τα βουνά συνίστανται ανεπιφύλακτα!

      Από την στιγμή που μπήκα στην Σλοβακία παρατήρησα ότι η κίνηση ήταν ιδιαίτερα αυξημένη. Ήταν Αύγουστος καί οι περισσότεροι Σλοβάκοι καί μή είχαν πάρει τους δρόμους γιά να κάνουν τις διακοπές τους καί να ξεφύγουν από την κλεισούρα που είχε φέρει ο Covid στίς ζωές τους… Έτσι λοιπόν το Stary Smokovec ήταν γεμάτο κόσμο καί δεν βρήκα ούτε ένα κατάλυμα σε λογική τιμή γιά να μείνω… Έτσι άρχισα να ψάχνω στά δίπλα χωριά αλλά ούτε κι εκεί είχα τύχη. Έτσι άφησα πίσω μου τα Tatras κι άρχισα να κατηφορίζω πρός το Presov γιά να αναζητήσω την τύχη μου εκεί… Στον δρόμο πρός το Presov ένα ψιλόβροχο με ανάγκασε να σταματήσω κάτω από μία γέφυρα γιά να φορέσω τα αδιάβροχα καί να συνεχίσω. Μετά από επιτόπια έρευνα στά καταλύματα του Presov κατέλυσα στο ξενοδοχείο Dukla που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης καί είχε υπόγειο φυλασσόμενο parking. 

      To Presov, μία πόλη 90.000 κατοίκων στην Ανατολική Σλοβακία δεν είχε καί πολλά να επιδείξει. Απλώς την επέλεξα λόγω ανάγκης γιά να διανυκτερεύσω στην πορεία μου πρός Ρουμανία… Έκανα όμως τίς βόλτες μου γιά να γνωρίσω την πόλη, ήπια το καφεδάκι μου, καί το βράδυ πήγα γιά φαγητό στο εστιατόριο Sariska Chiza καί απόλαυσα την τοπική κουζίνα. Συνίσταται γιά όποιον βρεθεί στην πόλη. 

            20^η ημέρα     19/8/2021  Presov (Slovakia) – Huedin (Romania)   400 km 

            Ξύπνησα, ετοιμάστηκα, πήρα το πρωϊνό μου καί ξεκίνησα να φορτώνω την μοτό μου. Έφτασε η μέρα γιά να ξεκινήσω την περιήγησή μου στην Ρουμανία! Αναχώρησα λοιπόν από το Presov κατά τίς 8, καί μία ψύχρα την είχε… Τό όργανο της μοτοσυκλέτας έδειχνε 12^οC… Στά πρώτα 100 χιλιόμετρα που κάλυψα μέχρι να φτάσω στά σύνορα με Ουγγαρία μου έφυγε η ψυχή! Οδήγηση σε επαρχιακούς με πολλή κίνηση με πολλά έργα σε εξέλιξη καί πολλές παρακάμψεις… Όταν μπήκα Ουγγαρία η θερμοκρασία είχε ανέβει στους 16^οC, καί πήρα τον δρόμο πρός το Miskolc ακολουθώντας τον 3. Κι εδώ έργα! Έφτιαχναν τον αυτοκινητόδρομο καί είχαν ρίξει όλη την κίνηση στους παράπλευρους δρόμους. Στην κεντρική καί ειδικά στην βόρεια Ευρώπη, όλα τά έργα γίνονται το καλοκαίρι γιατί ο χειμώνας είναι βαρύς καί δεν το επιτρέπει… Έτσι, αφού επιλέγουμε να ταξιδέψουμε σε αυτά τα μέρη πρέπει να τά έχουμε υπ’ όψιν μας. Οδήγησα σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν άλλα 100 χιλιόμετρα καί μετά το Miskolc καί μέχρι το Debrecen ακολούθησα τον Μ3 καί συνεχίζοντας σε αυτόν έφτασα στα σύνορα με την Ρουμανία, στον συνοριακό σταθμό Oradea.

            Σκοπός την επόμενη μέρα ήταν να οδηγήσω στο πάσο TransUrsoaia, που βρίσκεται στα δυτικά της Ρουμανίας καί γιά αυτό είχα επιλέξει να μείνω κοντά στην βόρεια πλευρά του, οπότε είχα βρεί να μείνω στην περιοχή κοντά από εκεί που ξεκινούσε. Μόλις πέρασα λοιπόν τα σύνορα ο δρόμος με οδήγησε μέσα από την Oradea καί μετά μέχρι το Poieni ο επαρχιακός ήταν ο κλασσικός επαρχιακός Ρουμάνικος δρόμος… Κάλυψα τα 90 χιλιόμετρα από τα σύνορα μέχρι το Poieni με υπομονή καί προσοχή αφού νταλίκες καί φορτηγά δυσκόλευαν την γρήγορη καί ασφαλή οδήγηση. Είχε φτάσει μεσημέρι όταν έφτασα στο Poieni, το οποίο είναι ένα μικρό χωριό, καί βρήκα το Casa Alesia που είχα κλείσει γιά το βράδυ. Η διαμονή μου ήταν ευχάριστη καί χαλαρωτική μπορώ να πώ. 

            21^η ημέρα     20/8/2021  Huedin (Romania) - Hunedoara  275 km

            Το βράδυ είχε πέσει αρκετή υγρασία και το πρωί η θερμοκρασία ήταν στους 13^ο C… Ήπια το καφεδάκι μου, έφαγα κι ένα papanasi (παραδοσιακό γλυκό της Ρουμανίας) κι ετοιμάστηκα να ξεκινήσω για να διασχίσω την Transursoaia Pass, αυτό το άγνωστο σε πολλούς πάσο. Ήταν η πρώτη μου φορά που θα οδηγούσα στον DN1R. Πήρα τον δρόμο για το Huedin που είναι το βορειότερο σημείο του DN1R και μπήκα στο πάσο. Η Transursoaia Pass δεν είναι τόσο γνωστή όσο τα αδελφάκια της η Transalpina και το Transfagarasan αλλά η χάραξή της πάνω στα βουνά Apuseni, το δυτικό κομμάτι των Καρπαθίων,  την κάνει ελκυστική. Το συνολικό μήκος της είναι 80 χιλιόμετρα και καταλήγει στο νότιο τμήμα της στο χωριό Albac. Η οδήγηση μέσα στο Apuseni Natural Park ήταν σκέτη απόλαυση!  Ένας δρομάκος (108C), μετά το χωριό Calatele, με οδήγησε προς το χωριό Rachitele για να επισκεφτώ τον καταρράκτη Bride’s Veil (το πέπλο της νύφης). Αυτό ήταν μία μικρή παράκαμψη από το πάσο αλλά αξίζει να το επισκεφτεί κάποιος που θα οδηγήσει σε εκείνο το σημείο. Έφτασα λοιπόν στο τέλος του ασφαλτοστρωμένου δρόμου, όπου είχε κάτι καντίνες κι εκεί άφησα την μοτό για να περπατήσω τα 800 μέτρα περίπου που με χώριζαν από τον καταρράκτη. Και η πεζοπορία μέσα στο δάσος ήταν όμορφη, αλλά και ο καταρράκτης μοναδικός, έπεφτε από ψηλά σε διάφορα επίπεδα. Σήκωσα το drone μου, τράβηξα τα πλάνα και τις φωτό που ήθελα και κατηφόρισα πάλι προς την μοτό μου για να συνεχίσω τον δρόμο μου. Πρίν ξεκινήσω κάθισα στην καντίνα και ήπια ένα καφεδάκι μαζί με τον ιδιοκτήτη και τον γιό του, ένα πολύ έξυπνο παλληκαράκι, γύρω στα 15 που ήξερε πολύ καλά Αγγλικά κι έκανε και τον μεταφραστή του πατέρα του.

            Μετά από αυτή την εμπειρία καβάλησα την μοτό μου και κατηφόρισα για να συναντήσω και πάλι τον DN1R για να συνεχίσω. Ενώ η φύση ήταν μοναδική ο ασφαλτοτάπητας μέχρι το Brad ήταν άθλιος. Μετά το χωριό Belis συνάντησα το φράγμα που έχει κατασκευαστεί εκεί, και έχει δημιουργηθεί η λίμνη Beliș-Fântânele, η οποία δένει φανταστικά με το τοπίο.Απόλαυσα το τοπίο και συνέχισα νότια πάνω στον DN1R και μία λεπτή λωρίδα νερού από την λίμνη με συντρόφευε για αρκετά χιλιόμετρα στο δεξί μέρος του δρόμου, και όπως ξεχώριζε μέσα από τα δέντρα έκανε την διαδρομή ακόμη πιο όμορφη!

            Από το Albac και μετά πήρα τον 75, και τον 74A και μετά το Abrud τον 74 μέχρι το Brad. Συνέχισα από εκεί στον E79 γιά Deva και μετά τον 687 για Hunedoara όπου είχα κλείσει κατάλυμα για να μείνω. Από το Brad μόνο και μετά ο δρόμος E79 ήταν πίστα! Έφτασα στην Hunedoara κατά τις έξι το απόγευμα και πήγα κατ’ ευθείαν στο Corvin Castle που απέχει μόλις 3 χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης. Επισκέφτηκα το κάστρο που ήταν εντυπωσιακό αλλά το γεγονός ότι ήταν υπό αναπαλαίωση περιόριζε κάπως την ομορφιά του. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα κάστρα στην Ευρώπη και χαρακτηρίζεται ως ένα από τα Επτά Θαύματα της Ρουμανίας. Είναι κτισμένο τον 14^ο αιώνα και είναι γοτθικού-αναγεννησιακού ρυθμού. Το εισιτήριο κόστισε 6€…

       Αφού τελείωσα την επίσκεψή μου, πήγα στην μοτό μου που την είχα παρκάρει πιο δίπλα, έβγαλα το drone από την βαλίτσα, το ετοίμασα και το απογείωσα για να τραβήξω πλάνα από το όμορφο αυτό κάστρο. Αφού ολοκλήρωσα την κινηματογραφική άποψη του ταξιδιού μου, έβαλα στο GPS μου, το κατάλυμα (Relax Haus) που είχα κλείσει. Στην Hunedoara μία κωμόπολη 50.000 κατοίκων περίπου, δεν ήταν δύσκολο να το εντοπίσω. Τελικά σε 5 λεπτά ήμουν εκεί. Αυτό το κατάλυμα ήταν το χειρότερο που έμεινα σε όλο μου το ταξίδι και μπορώ να πώ ότι το έβαλα στο Top 5 από τα χειρότερα ever!!! Τέλος πάντων! Τυχαίνουν κι αυτά, αρκεί να μην τυχαίνουν συχνά γιατί τότε κάτι δεν πάει καλά ως προς την επιλογή… Έκανα μπανάκι και βγήκα για καφεδάκι. Μία ποδαράτη βόλτα στην πόλη αλλά και το πέρασμά μου νωρίτερα με την μοτό μου έδωσαν την εικόνα μια φτωχικής και παρακμιακής πόλης. Έψαξα αρκετά να βρώ ένα εστιατόριο για να φάω, και τελικά αυτό που βρήκα είχε αρκετό κόσμο και η εξυπηρέτηση ήταν αρκετά αργή… Όλο το πακέτο ήταν… τέλειο! Πάντως αν βρισκόμουν και πάλι στην περιοχή, δεν θα έμενα σε αυτή την πόλη…

            22^η ημέρα       21/8/2021  Hunedoara - Transalpina Pass – Ramnicu Valcea      312 km 

            Ξύπνησα στο άθλιο δωμάτιό μου, μάζεψα γρήγορα τα πράγματά μου και με γοργούς ρυθμούς φόρτωσα την μοτό μου. Πρώτη στάση σε ένα βενζινάδικο στην πόλη για έναν καφέ κι ένα κρουασάν… 

            Αφού συνήλθα από τον εφιάλτη της διαμονής μου, ξαναπήγα στο Corvin Castle για να πάρω περισσότερα πλάνα με το πρωϊνό φώς, και από το αποτέλεσμα κατάλαβα ότι έπραξα σοφά! Τελείωσα με τις κινηματογραφικές ανησυχίες μου και ξεκίνησα με κατεύθυνση το Sebes, απ΄όπου θα ξεκινούσα για να διασχίσω το πάσο της Τρανσαλπίνας. Το Sebes βρίσκεται στην βόρεια πλευρά του πάσου και η πρόθεσή μου ήταν να το διασχίσω από βορρά προς νότο. Η Transalpina (DN67C) πού το έχουν ονομάσει και το μονοπάτι του διαβόλου, έχει μήκος 148 χιλιόμετρα, και ξεκινά από το Sebes και τελειώνει στο Novaci ή και αντίστροφα. 

            Από την Hunedoara το Sebes απείχε μόλις 55 km, κι από εκεί κατευθύνθηκα προς το Petresti και ξεκίνησα την διάσχιση του πάσου. Από τα πρώτα χιλιόμετρα ο ασφαλτοτάπητας μου φάνηκε καλός! Είχα επιχειρήσει κατά μέσα Απρίλη του 2014 να περάσω την Transalpina, αλλά είχε αρκετό χιόνι και πάγο και δεν το συνέχισα. Πρώτη μου φορά λοιπόν σ’ αυτό το πάσο. Ο καιρός υπέροχος, κι από το Petresti και μετά άρχισε το πανηγύρι… Πυκνή βλάστηση πλαισίωνε τον δρόμο, κι εγώ χώθηκα στο φαράγγι όπου ο δρόμος σαν φίδι στριφογύριζε ανάμεσα στα πευκόφυτα βουνά που σκίαζαν τον δρόμο. Σε μια κλειστή στροφή μου έφυγε η ψυχή όταν ένα SUV μπήκε στην στροφή με υπερβολική ταχύτητα και νόμισα ότι δεν θα το κρατήσει το αυτοκίνητο στην πορεία του και θα πέσει ανεξέλεγκτα πάνω μου! Ευτυχώς το κράτησε κι έτσι έμεινα ζωντανός να συνεχίσω το ταξίδι μου!!! 

            Στην λίμνη Tau Bistra έκανα μία στάση πάνω στο φράγμα και θαύμασα το τοπίο, τράβηξα κάμποσες φωτό και “πήρα” και μερικά πλάνα με το drone. Το πάσο είχε αρχίσει να γεμίζει με μοτοσυκλετιστές αλλά και με τουρίστες που ήθελαν να θαυμάσουν την ομορφιά της διαδρομής και του τοπίου. Είδα αρκετούς Ούγγρους μοτοσυκλετιστές και δεν ήταν καθόλου περίεργο αφού η Ρουμανία συνορεύει με την Ουγγαρία.

            Συνέχισα προς την λίμνη Oasa και σταμάτησα πάνω στο φράγμα. Αρκετός κόσμος είχε σταματήσει για να θαυμάσει το υπέροχο αυτό τοπίο αλλά και να ψωνίσει διάφορα καλούδια από τά υπαίθρια κιόσκια που είχαν στήσει εκεί οι μικροπωλητές. Ανέβηκα και πάλι στην μοτό μου και μετά την Obarsia Lotrului ο δρόμος άρχισε να ανεβαίνει σε υψόμετρο και το τοπίο να ξεγυμνώνεται, να γίνεται Αλπικό. Έφτασα στα 2.145 μέτρα και σε ένα μεγάλο πλάτωμα υπήρχαν κιόσκια για φαγητό, καφέ και μαγαζάκια με διάφορα Ρουμάνικα τοπικά προϊόντα. Εκεί συνάντησα και κάποιους σύντροχους από την Ουκρανία και ανταλλάξαμε απόψεις για το πάσο όπως και για άλλες διαδρομές στην Ρουμανία. 

            Οι κάμερες ξέμειναν από μπαταρία και σύνδεσα την GoPro 9 στο πριζάκι της μοτό για να φορτίσει λίγο και να πάρω μερικά ακόμα πλάνα από το υπόλοιπης διαδρομής. Όντως, μερικά από λίγα λεπτά “ζωντάνεψε” και ήμουν έτοιμος να συνεχίσω να γράφω… Εκεί στα ψηλά σήκωσα και το drone και αποθανάτισα το μεγαλείο του τοπίου. Από εκείνο το σημείο και μετά άρχισε η κατάβαση, πέρασα το Novaci  και όταν έφτασα στο χωριό Bengesti είχα φτάσει στο νότιο τμήμα της Transalpina και η διάσχιση του πάσου έλαβε τέλος… 

            Για μένα η Transalpina είναι πιο όμορφη από το Transfagarasan και ο καλός ασφαλτοτάπητάς της σε σχέση με τον άθλιο του ανταγωνιστή της την κάνει πιο θελκτική στον μοτοσυκλετιστή. Πιστεύω ότι το φυσικό τοπίο είναι ανώτερο από αυτό του Transfagarasan και το να στρίβεις στην Transalpina είναι μία ατελείωτη ευχαρίστηση! Τι ρώτησες τώρα!!! Και βέβαια θα το ξανακάνω το πάσο! 

            Μόλις τελείωσα με το πάσο συνέχισα προς Ramnicu Valcea και αφού έφτασα εκεί την διέσχισα και συνέχισα προς το χωριό Milcoiu, όπου είχα κλείσει κατάλυμα για να μείνω. Όταν έψαχνα για να κλείσω στην Ramnicu Valcea οι τιμές είχαν πάρει πολύ την ανηφόρα κι έτσι προτίμησα το Motel Topolog, 15 χιλιόμετρα περίπου μακριά από την Ramnicu Valcea, στον δρόμο προς το Pitesti. 

             Κατέλυσα λοιπόν στο Motel Topolog όπου πλήρωσα 20€, και έπεσα πάνω και στο γλέντι ενός γάμου. Δεν απείχε καθόλου το γλέντι από τα δικά μας γαμήλια γλέντια! Όπως καταλαβαίνετε για πολιτιστικούς λόγους έμεινα εκεί…  

      23^η ημέρα  22/8/2021  Ramnicu Valcea – Cartisoara – Transfagarasan Pass (DN7C) - Pitesti   300 km 

            Στις εφτάμισυ το πρωί είχα φύγει από το ξενοδοχείο. Πήρα τον δρόμο πίσω γιά Ramnicu Valcea κι από εκεί πήρα τον 7 για να πάω προς Sibiu. Ήθελα να περάσω το Transfagarasan από Βορρά προς Νότο γιατί την προηγούμενη φορά το είναι κάνει από Νότο προς Βορρά. Η Ramnicu Valcea απείχε 115 χιλιόμετρα από το βόρειο ξεκίνημα του πάσου. Η διαδρομή στον 7, καθώς ανέβαινα προς Sibiu ήταν πολύ όμορφη! Ο ποταμός Όλτ συντρόφευε τον δρόμο για αρκετά χιλιόμετρα και η χαμηλή νέφωση αλλά και η ομίχλη σε κάποια σημεία έκανε την διαδρομή ονειρική! Πέρασα έξω από το Sibiu και κατευθύνθηκα ανατολικά στον Ε68 μέχρι το σημείο που διασταυρωνόταν με τον 7C, όπου έστριψα και πήρα τον δρόμο προς Cartisoara απ’ όπου στην ουσία ξεκινάει το πάσο. 

            Από την Cartisoara έβλεπα να υψώνεται μπροστά μου ο ορεινός όγκος του νότιου τμήματος των Καρπαθίων. Ο Transfagarasan είναι ο δεύτερος υψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος μετά την Transalpina. Ο DN7C άρχισε να κατασκευάζεται από το καθεστώς Τσαουσέσκου το 1970, έχει μήκος 151 χιλιόμετρα, και δόθηκε στην κυκλοφορία το 1974. 

            Από την αρχή φάνηκε ότι ο ασφαλτοτάπητας δεν ήταν καλός… καμμία σχέση με αυτόν της Transalpina! Το συγκεκριμένο πάσο το είχα κάνει τον Ιούνιο του 2012 και θυμόμουν την διαδρομή. Άρχισα να ανεβαίνω σε υψόμετρο και σε διάθεση και οδηγούσα αρκετά επιφυλακτικά γιατί στις στροφές και ειδικά στην έξοδό τους δεν ήξερα τι θα συναντούσα από θέμα οδοστρώματος. Ο καιρός ήταν υπέροχος και η οδήγηση ήταν σκέτη απόλαυση! Είχε αρκετή κίνηση από μοτοσυκλέτες βέβαια αλλά λόγω που ήταν Κυριακή είχε πολλούς εκδρομείς με αυτοκίνητα και δεν σε άφηναν να απολαύσεις το πάσο στο 100%. Για αυτό η συμβουλή μου είναι ότι κάποιος που θέλει να διασχίσει Transalpina και Transfagarasan να το κάνει καθημερινή για να το ευχαριστηθεί περισσότερο. 

            Έφτασα πάνω στην κορυφή, δίπλα από την λίμνη Balea, μετά από τα μεγάλα στροφιλίκια και πρίν από το τούνελ και πάρκαρα την μοτό ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να θαυμάσω την θέα, να βγάλω τις καθιερωμένες φωτό και να σηκώσω το drone για να τραβήξω μερικά πλάνα από το υπέροχο αυτό τοπίο. Αφού ολοκλήρωσα τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις μου, η έλλειψη καφείνης με έκανε να σκέφτομαι να σταματήσω στο πλάτωμα, πρίν από το τούνελ, στα κιόσκια που υπάρχουν εκεί αλλά γινόταν της παλαβής από κόσμο και αυτοκίνητα και αποφάσισα να συνεχίσω και να αναζητήσω την τύχη μου πιο κάτω. Πρόσεξα ότι τα κιόσκια με τα μαγαζάκια είχαν αυξηθεί κατακόρυφα σε αριθμό σε σχέση με αυτό που είχα αντικρύσει πρίν 9 χρόνια. 

       Μπήκα στο τούνελ και βγήκα στην νότια πλευρά του έχοντας περάσει το ψηλότερο σημείο του πάσου (2.040 m) και άρχισα να κατηφορίζω. Ακόμη και στον καταρράκτη που βρίσκεται δίπλα από τον δρόμο και σταματούσαμε για την καθιερωμένη φωτό, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεν σου επέτρεπαν να βάλεις την μοτό σου δίπλα για μία φωτό, αλλά και τα κιόσκια είχαν κάνει την εμφάνισή τους δυναμικά στο συγκεκριμένο σημείο. Απογοήτευση! Πολύ εμπορικό!

      Αρκετές μοτό στον δρόμο κι όλοι ήμασταν μπλεγμένοι ανάμεσα στα αυτοκίνητα που κινούνταν στον δρόμο… Κάποια στιγμή βλέπω το αυτοκίνητο που ήταν μπροστά μου να φρενάρει και να ανάβει τά alarm, χωρίς να βλέπω μπροστά του κάποιον προφανή λόγο που να τον αναγκάσει να κάνει κάτι τέτοιο. Πλησιάζοντας στο σημείο που βρισκόταν προηγουμένως αυτός, στα δεξιά του δρόμου, βλέπω ένα αρκουδάκι που καθόταν στα δεξιά του δρόμου και παρατηρούσε ατάραχο την κίνηση!!! ¨ηταν η πρώτη μου φορά που έβλεπα ακούδα, πέρα από την τηλεόραση… χαχαχα! Λίγα μέτρα πιο κάτω συνάντησα στα δεξιά του δρόμου συνάντησα και την μαμά του! Αρκετά μεγάλη και σε έκανε να σκεφτείς τι θα γινόταν σε περίπτωση που της άρεσε η μοτό σου ή εσύ… Καμμιά δεκαριά χιλιόμετρα παρακάτω συνάντησα κι άλλη μία… Είχαν έξοδο φαίνεται λόγω ΣΚ… Προχώρησα ευχαριστημένος αφού την ώρα που συναντήθηκα με αυτά τα μεγαλόσωμα θηλαστικά οι κάμερες ήταν ανοικτές και κατέγραψαν την συνάντησή μας. 

       Αρκετά πρίν την λίμνη Vidraru σταμάτησα επιτέλους για καφέ σε ένα Motel-Restaurant-Café στην δεξιά άκρη του δρόμου. Ήθελα να πιώ καφέ εδώ και κάμποση ώρα. Παρήγγειλα ένα cappuccino αλλά δεν του πέτυχε του μπάρμαν μπορώ να πώ… Κάτι άλλο θα είχε στο μυαλό του αφού η γεύση του έφερνε σε κάτι ανάμεσα από cappuccino, Nescafe και ελληνικό μαζί… Ένα συνονθύλευμα γεύσεων! Τέλος πάντων! Δεν μπορούμε πάντα να πετυχαίνουμε τα καλύτερα. Στην τελική ήπια καφέ!!!

       Μετά από τα στροφιλίκια δίπλα από την λίμνη Vidraru, πέρασα την Curtea de Arges και συνέχισα για Pitesti, για το ξενοδοχείο μου (Duet Hotel), που είχα κλείσει. 20€ με πρωϊνό…

       Εδώ να αναφέρω ότι από την δέκατη μέρα του ταξιδιού και μετά έλεγχα το τζαμάκι που δείχνει την στάθμη του λαδιού του κινητήρα, μην τυχόν είχε κάψει και χρειαζόταν συμπλήρωμα. Καμμία ανησυχία όμως! Σε όλο το ταξίδι δεν χρειάστηκε να συμπληρώσω. Δεν έκαψε καθόλου λάδι.

        Αφού έριξα έναν υπνάκο, μετά μετέφερα τα αρχεία από τον φωτογραφικό μου εξοπλισμό στον εξωτερικό σκληρό δίσκο, έβαλα στην φόρτιση όλες τις συσκευές που θα χρησιμοποιούσα και την επομένη καί στις 18:30 βγήκα για μία βολτίτσα για να γνωρίσω την πόλη αφού βρισκόμουν για πρώτη φορά εκεί. Μία πόλη 160.000 κατοίκων περίπου, η οποία μου φάνηκε αδιάφορη και το βιοτικό της επίπεδο χαμηλότερο από άλλες πόλεις της Ρουμανίας που έχω επισκεφτεί. Μετά από τις οδηγίες που έλαβα από έναν ντόπιο βρήκα ένα ωραίο καφέ, απόλαυσα το καφεδάκι μετά την πρωϊνή ήττα και αργότερα μία ωραία σαλάτα συνοδεία ζωντανής χαλαρής μουσικής βοήθησε να κλείσω το βράδυ μου όμορφα. 

    24^η ημέρα    23/8/2021                    Pitesti – Πάτρα   1.125 km

        Έφτασα στην τελευταία μέρα του ταξιδιού λοιπόν… Θα συνέχιζα το ταξίδι μου, αν δεν έλειπε ο φίλος μου, ο Adrian ο οποίος μένει στα ανατολικά της χώρας, και είναι κάτοχος της προηγούμενης μηχανής μου. Έχουμε κάνει κάμποσα ταξιδάκια μαζί, αλλά αυτή την φορά έτυχε να βρίσκεται εκτός Ρουμανίας κι έτσι αποφάσισα να επιστρέψω στα πάτρια εδάφη…

         Νωρίς το πρωί λοιπόν είχα φορτώσει την καλή μου, πήρα το πρωϊνό μου, και άφησα πίσω μου το Pitesti ακολουθώντας τον επαρχιακό 65A, ο οποίος μετά από 150 χιλιόμετρα με οδήγησε στα σύνορα Ρουμανίας – Βουλγαρίας και συγκεκριμένα στο Turnu Magurele. Ο Δούναβης αποτελεί το φυσικό σύνορο των δύο χωρών στο 80% περίπου των συνόρων τους. Επιβιβάστηκα στο φέρρυ λοιπόν καί βγήκα στην άλλη όχθη λοιπόν, στην Βουλγαρία. Ακολουθώντας τον 34 έφτασα στο Pleven κι από εκεί πήρα τον Ε83 και μετά τον Α2 που με οδήγησαν στην περιμετρική της Σόφιας και ακολούθως στον αυτοκινητόδρομο Α3 που με οδήγησε ώς τα σύνορα της Βουλγαρίας με την Ελλάδα, στον Προμαχώνα. Έφυγα από τον Παράδεισο των χαμηλών θερμοκρασιών και βρέθηκα πλέον να οδηγώ σε 35^οC ++… Τι να κάνουμε? Όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν! Τα κεφάλια μέσα! Ζέστη με τον ιδρώτα να τρέχει μέσα από το μπουφάν… 

        Μετά από ένα απροβλημάτιστο ταξίδι στην Εγνατία και την Ιονία οδό, έφτασα αργά το απόγευμα στο σπιτάκι μου στο Ρίον, γεμάτος απ’ όλα αυτά που είδα και έζησα.