Mountainous Central Greece (June 2020)
Το πέρασμα του Μπάρου μου είχε καρφωθεί στο μυαλό εδώ και αρκετά χρόνια! Θα μπορούσε κάποιος να μου πεί… “Καλά, εδώ έχεις γράψει χιλιόμετρα και χιλιόμετρα και δεν έχεις κάνει τον Μπάρο”? Αυτό είναι αλήθεια, αλλά πάντα το μυαλό μου δουλεύει πως θα φτάσω σε χώρες μακρινές, να γνωρίσω άλλους ανθρώπους και πολιτισμούς και όχι να πάω σε μέρη στην Ελλάδα… Αυτό το καταραμένο lock down λόγω κορονοϊού με έστρεψε στα ντόπια Άγια Χώματα… Η αλήθεια είναι ότι είχα σχεδιάσει ένα ταξίδι στην ΒΔ Ρουμανία και είχα κλείσει και ξενοδοχεία αλλά το ακύρωσα γιατί δεν ήθελα να μου τύχει κάποιο απρόοπτο εκεί ή στις ενδιάμεσες χώρες και να μπώ σε 14ήμερη καραντίνα…
Έτσι ο Μπάρος ήρθε πάνω-πάνω στις επιλογές του μυαλού μου. Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος ήταν ιδανικό για μια τέτοια φάση. Βέβαια θα μπορούσα να το ξεχειλώσω και να διαρκούσε περισσότερο αλλά…
Ξεκίνησα από Πάτρα Σάββατο πρωί, πέρασα την γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου (aka Χαρίλαος Τρικούπης) και ακολούθησα την Ιονία οδό. Είναι ωραίο να έχεις την επιλογή… Αν θέλεις να πάς γρήγορα και με ασφάλεια χρησιμοποιείς τον αυτοκινητόδρομο. Αν θέλεις να πάς πιο αργά και να χαρείς την διαδρομή ακολουθείς τον επαρχιακό δρόμο με τους κινδύνους που ενέχει αυτή η επιλογή…
Λίγο πρίν το Μεσολόγγι ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει και φαινόταν πως ερχόταν μπόρα! Περνώντας έξω από ένα βενζινάδικο πήρε το μάτι μου έναν σύντροχο που είχε σταματήσει και φόραγε τα αδιάβροχά του… Όσο και να σας κάνει εντύπωση η εικόνα αυτή με ανατρίχιασε. Γιατί? Γιατί παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες οι μοτοσυκλετιστές δεν απαρνούνται τις αγαπημένες τους για να την αράξουν στον καναπέ του σπιτιού τους! Ταξιδεύουν!!!
Συνέχισα προς το Κομπότι της Άρτας κι εκεί βγήκα εκτός της Ιονίας οδού για να συναντήσω τον φίλο και συμμαθητή μου Παντελή για να πιούμε ένα πρωϊνό καφεδάκι και να τα πούμε λίγο. Αφού μοιραστήκαμε τα νέα μας, χαιρέτησα και συνέχισα στον παλιό δρόμο σταματώντας στο Γεφύρι της Άρτας. Το θαύμασα για την Αρχιτεκτονική του και θυμήθηκα αυτά που είχαμε μάθει στο Δημοτικό για την γυναίκα του Πρωτομάστορα… Άκαρδος τελικά…
Μετά την Άρτα πήρα τον δρόμο προς Ροδαυγή κι από εκεί τράβηξα για το Γεφύρι τις Πλάκας, το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων. Μετά την Ροδαυγή το τοπίο άρχισε να ομορφαίνει και μαζί και η καρδιά μου! Στο Γεφύρι της Πλάκας δεν είχα ξαναπάει παρ’ όλο που στο παρελθόν έχω πάει σε Άγναντα, Πράμαντα, Συρράκο, Καλαρρύτες κι έτσι έκοψα δρόμο προς τα εκεί. Περίμενα ότι θα είχε τελειώσει η ανακατασκευή του μετά την κατάρρευσή του το 2015 από την μανία της φύσης… Αδάμαστη η φύση!
Το γεφύρι της Πλάκας, είναι ένα πέτρινο τοξωτό γεφύρι στον Άραχθο ποταμό και χρονολογείται από το 1866. Αποτελούσε “σύνορο” κι εκεί λειτουργούσε το τελωνείο της Ελεύθερης Ελλάδας με τη σκλαβωμένη Ήπειρο. Μονότοξο, με άνοιγμα κάμαρας 40 μέτρα, ύψος 19 μέτρα και με άνοιγμα στην κορυφή 3,2 μέτρα, ένωνε τους νομούς Ιωαννίνων και Άρτας. Ήταν το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων.
Η ανακατασκευή είχε τελειώσει αλλά κάποιες σκαλωσιές και ο γερανός δεν είχαν ακόμα απομακρυνθεί. Μία μπουλντόζα διαμόρφωνε τον παρόχθιο δρόμο για να υπάρχει πρόσβαση στο γεφύρι από τον χώρο στάθμευσης. Στάθηκα δίπλα από τον Άραχθο ποταμό και κάτω από το γεφύρι για να το θαυμάσω. Η διάβαση πάνω στο γεφύρι δεν είχε δοθεί ακόμα σε χρήση. Έβγαλα κάμποσες φωτό, τράβηξα μερικά πλάνα με το drone και επέστρεψα στο parking που είχα αφήσει την μοτό για να συνεχίσω τον δρόμο μου στα ορεινά της Ηπείρου…
Διέσχισα τα Άγναντα και τα Πράμαντα καθώς είχα βρεθεί εκεί κάμποσες φορές στο παρελθόν… Μάλιστα, στα Πράμαντα είχα μείνει κι ένα τριήμερο τον Ιούνιο του 2012 όταν είχε γίνει το 1ο meeting των Horizons Unlimited στην Ελλάδα… Συνέχισα προς Συρράκο και Καλαρρύτες με τα Τζουμέρκα να στέκουν επιβλητικά πάνω από τα χωριά και ο δρόμος να διακοσμείται σε κάμποσα σημεία από πέτρες που προέκυψαν από μικρές κατολισθήσεις… Μία επίσκεψη στην Μονή Κηπίνας, την οποία όταν την δεί κάποιος από κοντά τότε θα καταλάβει γιατί όσοι την επισκέπτονται δεν την ξεχνούν ποτέ. Ήταν η δεύτερη φορά που την επισκέφτηκα και δεν φεύγει από το μυαλό έτσι γαντζωμένη που βρίσκεται πάνω στα βράχια… Το θέαμα κόβει την ανάσα!!! Το εντυπωσιακό με το συγκεκριμένο μοναστήρι είναι ότι βρίσκεται χτισμένο μέσα σε ένα βράχο, σε μια απότομη πλαγιά πάνω από τον Καλαρρύτικο ποταμό. Η πρώτη σκέψη που έρχεται στον επισκέπτη είναι “ Μα καλά, πως το έχτισαν εδώ πάνω?” Σύμφωνα με μια εκδοχή το όνομα της μονής οφείλεται στους κήπους τους οποίους καλλιεργούσαν οι μοναχοί σε μια βραχώδη και δύσβατη περιοχή. Θεωρείται ότι χτίστηκε κατά την διάρκεια του 13ου αιώνα και είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
Μία επίσκεψη στο παντοπωλείο – καφενείο - ταβερνείο του Ναπολέοντα στους Καλαρρύτες ήταν επιβεβλημένη για να απολαύσω ένα τσιπουράκι και να πάρω μια ανάσα. Ήταν Σάββατο μεσημέρι και ο κόσμος ήταν αρκετός. Επισκέπτες από διάφορες περιοχές της κεντρικής Ελλάδας αλλά και κάμποσοι Αθηναίοι. Απόλαυσα το τσιπουράκι μου και το μεζεδάκι και επέστρεψα στην μοτό μου για να συνεχίσω προς τα καλύτερα…
Από τους Καλαρρύτες ο Αυχένας του Μπάρου είναι 11 χιλιόμετρα απόσταση. Ξεκίνησα να οδηγώ σε ένα δρόμο κομμένο στην πλαγιά του βουνού ο οποίος σε αρκετά σημεία είχε πέτρες από κατολισθήσεις… Όχι κάτι σοβαρό, αλλά ήθελε προσοχή και ιδιαίτερα στις στροφές γιατί δεν ήξερες τι θα βρείς μπροστά σου… Στα δεξιά μου έβλεπα τις κορυφές του Κόζιακα και το φυσικό κοίλωμα που έκανε η φύση από το σημείο που οδηγούσα μέχρι αυτόν. Απίστευτο θέαμα!!! Το υψόμετρο όλο και μεγαλώνε και βράχια, γκρεμοί και δεκάδες ανεμοδαρμένες κορυφές που ξεπερνούν τα 2.000 μέτρα ύψος εμφανίζονταν μπροστά μου μετά από κάθε στροφή. Το τοπίο πραγματικά σε μαγεύει.
Αναρωτιόμουν τι με περιμένει στα επόμενα χιλιόμετρα. Φτάνοντας στον Αυχένα κοντά στα 1.900 υψόμετρο συναντώ μία παρέα σύντροχων που είχαν σταματήσει για τις καθιερωμένες φωτό αλλά και για κολατσιό… Τα παιδιά ήταν από την Πρέβεζα και απολάμβαναν τις διαδρομές της Πίνδου. Με κάποιους βρεθήκαμε και γνωστοί μέσω των social media και δώσαμε ραντεβού για να τα πούμε στην Πρέβεζα. Η παρέα έφυγε προς Ματσούκι κι εγώ σήκωσα το drone για να τραβήξω μερικά πλάνα.
Ο Αυχένας του Μπάρου είναι το πέρασμα που συνδέει οδικώς τη Θεσσαλία με την Ήπειρο και αποτελεί ένα από τα λιγοστά προσβάσιμα ορεινά περάσματα από τη Θεσσαλία στην Hπειρο, από τα βλαχοχώρια των Τρικάλων προς τα χωριά των Τζουμέρκων.
Αφού χόρτασε το μάτι μου την θέα, καβάλησα στην μοτό μου για να συνεχίσω τον δρόμο μου προς την Ανθούσα και τα χωριά του Ασπροπόταμου. Από τον Μπάρο και μετά το τοπίο άλλαξε και έζησα ένα ανελέητο κλωθογύρισμα. Ο δρόμος κουλουριάζεται σαν φίδι μέσα σε φαράγγια, πυκνόφυτα δάση και απόκρημνες πλαγιές!!! Έστριψα, έστριψα, έστριψα! Αφού γέμισα την ψυχή μου με φύση είπα να γεμίσω και το στομάχι μου που είχε αρχίσει να γουργουρίζει… Είχε φτάσει 5 το απόγευμα πλέον. Έτσι σταμάτησα στην ταβέρνα Λά Κόρνο που ήταν πάνω στον δρόμο μου προς Καλαμπάκα. Η ταβέρνα-ψησταριά βρίσκεται στην Κρανιά Ασπροποτάμου και το μάτι μου έπεσε στην πρόβειο κεμπάπ που στριφογυρνούσε στην σούβλα πάνω από τα κάρβουνα!!!
Λαδόκολλα στο τραπέζι και σερβίρισμα! Το τζατζίκι έσβηνε όμορφα την γεύση της προβατίνας και η μπύρα συμπλήρωνε αυτή την πανδαισία!!! Πόσο με τρελαίνει όταν ταξιδεύω να “πέφτω” πάνω σε τέτοιες ακολασίες… Συμπληρώνει τέλεια το ταξίδι μου!
Πήρα τις ανάσες μου και συνέχισα τον δρόμο μου προς Καλαμπάκα. Είχα ακόμα 50 χιλιόμετρα να κάνω. Το πράσινο των δέντρων έντυνε όμορφα την διαδρομή και μόνο όταν έφτανα κοντά στην Καλαμπάκα άρχισε να αραιώνει. Ο επιβλητικός όγκος των Μετεώρων άρχισε να ξεχωρίζει από μακριά. Είναι ένα θέαμα που σε εντυπωσιάζει τόσο από μακριά αλλά και από κοντά! Μπήκα στην Καλαμπάκα και πήγα κατ’ ευθείαν στο ξενοδοχείο που είχα μείνει και στο παρελθόν σε μοτοσυκλετιστικές συγκεντρώσεις που είχαν διοργανωθεί στην πόλη. Πελάτες δεν υπήρχαν αρκετοί αφού ο τουρισμός λόγω κορονοϊού ήταν άφαντος. Η τιμή ήταν αρκετά λογική και αρκετά χαμηλότερη από άλλες εποχές. Αφού έβαλα την μοτό μου στο υπόγειο parking του ξενοδοχείου, τακτοποιήθηκα στο δωμάτιό μου. Όπως κάθε ταξιδιωτική ημέρα που τελειώνει και βολεύομαι στο δωμάτιο έβαλα στην φόρτιση τις κάμερες, τις φωτογραφικές και την ενδοσυνεννόηση του κράνους… Βέβαια πρίν φτάσω στο στάδιο “φόρτιση” προηγείται η μεταφορά δεδομένων από όλες τις προαναφερόμενες συσκευές σε σκληρό εξωτερικό δίσκο. Όλη αυτή η διαδικασία παίρνει κάμποση ώρα…
Φρεσκαρίστηκα λοιπόν και βγήκα βολτίτσα στην πόλη για καφεδάκι. Μία πόλη την οποία έχω επισκεφτεί αρκετές φορές στο παρελθόν και λίγο-πολύ ήξερα τα κατατόπια… Ήπια το καφεδάκι μου και μετά τράβηξα σε ένα μεζεδοπωλείο για τσιπουράκι και μεζεδάκι…
Και όπως γράφαμε σε εκείνες τις Εκθέσεις (που συνήθως έπεφταν ημέρα Δευτέρα)…Ήταν μια πολύ όμορφη ημέρα!!!
Την επομένη (ημέρα Κυριακή) αφού το ξενοδοχείο δεν πρόσφερε πρωϊνό λόγω των μέτρων (Covid19), πήρα την μοτό και πετάχτηκα σε μπουγατσάδικο και απόλαυσα μία μπουγατσούλα (με κρέμα…) κι ένα γαλατάκι Τρικάλων! Να πώ ότι ήταν καλύτερο από οποιοδήποτε πρωϊνό θα μπορούσε να προσφέρει το Ξενοδοχείο? Θα ήμουν υπερβολικός? Όχι, δεν θα ήμουν! Τελείωσα το πρωϊνό μου και πήγα στο κέντρο για πρωϊνό καφεδάκι. Διάλεξα ένα καφέ που δεν το χτυπούσε ο πρωινός ήλιος, και με θέα τους βράχους των Μετεώρων που αρχίζουν να υψώνονται δίπλα από τους δρόμους της πόλης, ήπια τον καφέ μου. Γύρισα στο ξενοδοχείο και αφού πήρα κάμερες, φωτογραφικές και drone έφυγα για τα Μετέωρα. Έφτασα στην Ιερά Μονή Μεγάλου Μετεώρου και πιο δίπλα στην Μονή Βαρλαάμ. Ήταν η Τρίτη φορά που επισκεπτόμουν τα Μετέωρα και κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί δεν παύει να με εντυπωσιάζει. Αφού πήρα τα πλάνα μου με το drone και φωτογράφησα αυτά τα απίστευτα μοναστήρια που φωλιάζουν πάνω σε αυτούς τους θεόρατους βράχους, επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου και ετοιμάστηκα να συνεχίσω το ταξίδι μου Ανατολικά…
Άφησα πίσω μου την Καλαμπάκα και συνέχισα προς Τρίκαλα. Ο προορισμός της μέρας ήταν ο Βόλος. Επειδή την συγκεκριμένη διαδρομή την έχω ξανακάνει κι αν την πήγαινα από τον συνηθισμένο δρόμο δεν είχε τίποτα να μου προσφέρει, ζήτησα από τον φίλο μου και μοτοταξιδευτή, τον Ζήση (που με περίμενε στον Βόλο), να μου προτείνει μία “εναλλακτική” διαδρομή προς τον Βόλο. Ο Ζήσης μου έδωσε την εναλλακτική και μετά τα Τρίκαλα έστριψα προς Παλαμά κι από εκεί ακολούθησα τον δρόμο προς Μικρό Περιβολάκι. Αυτή η διαδρομή με εξέπληξε ευχάριστα! Ήταν σαν να βρισκόμουν στην Τοσκάνη!!! Ναι! Χωρίς καμία υπερβολή! Ιούνης ο θεριστής και τα χωράφια θερισμένα από το σιτάρι που είχε φυτευτεί, είχαν πλέον αυτό το χρυσοκίτρινο χρώμα και μου έφερναν κάτι από πίνακες του Van Gogh με σιτοβολώνες!
Απίστευτο θέαμα! Να ‘σαι καλά Ζήση!!!
Το μεσημεροαπόγευμα έφτασα στον Βόλο και την άραξα κατ’ ευθείαν για τσιπουράκι στα γνωστά λημέρια. Πόσες φορές έχω πάει στον Βόλο? Πάρα πολλές! Μπορώ να πώ ότι κάπως την ξέρω την πόλη. Τσιπουροκαταστάσεις μόνο στον Βόλο! Νούμερο 1 στην Ελλάδα!!!
Το απογευματάκι πήγα στο καφέ του φίλου μου του Σωτήρη, στην παραλία του Βόλου και χάρηκα που βρεθήκαμε μετά από χρόνια και τα είπαμε πίνοντας το καφεδάκι μας. Αυτά κάνεις με την μοτό! Ταξιδεύεις κι όλο έχεις και κάποιον ή κάποιους να συναντήσεις! Και για αυτά ζούμε!
Το βράδυ με τον Ζήση και με μια όμορφη παρέα τιμήσαμε και πάλι ένα τσιπουράδικο. Οι μεζέδες ο ένας καλύτερος από τον άλλο! Επιστήμη! Έπεσε πολύ γέλιο με την παρέα. Αυτό θέλει η ζωή! Καλή παρέα και γέλιο!!! Το βράδυ-βράδυ με φιλοξένησε ο Ζήσης στο σπίτι του και το επόμενο πρωί ετοιμάστηκα να κατηφορίσω Νότια…
Μέσα από τις μοτοπαρέες όλα αυτά τα χρόνια έχω γνωρίσει πολύ κόσμο. Με κάποιους μείναμε γνωστοί, με κάποιους άλλους γίναμε καλοί φίλοι και με κάποιους οι οποίοι καπηλεύτηκαν την αγάπη μας για την μοτοσυκλέτα και προσπάθησαν μέσα από την μοτοπαρέα να αυξήσουν δόλια το εισόδημά τους γίναμε εχθροί! Όλα υπάρχουν στην ζωή. Άλλωστε τι είναι η μοτοσυκλετιστική κοινωνία μας? Μια μικροκοινωνία της κοινωνίας μας με τα καλά της και με τα κακά της!
Χαιρέτησα τον Ζήση και τους δικούς του για την φιλοξενία, έβαλα μπροστά την μοτό και άφησα πίσω μου τον Βόλο! Είχα αρκετά να δώ κι εκείνη την μέρα. Τράβηξα προς Φάρσαλα κι από εκεί προς Σοφάδες όπου σταμάτησα για ένα καφεδάκι. Αφού “ρούφηξα” λίγο από την καθημερινότητα των Σοφάδων, καβάλησα την μοτό και κατευθύνθηκα προς τα Λουτρά Σμόκοβου ακολουθώντας τον δρόμο Κέδρου - Ρεντίνας – Καρπενησίου.
Μετά το χωριό Κέδρος το τοπίο άρχισε να ντύνεται στα πράσινα και με καλωσόριζε σε μια νέα οδηγική απόλαυση! Έφτασα στα Λουτρά Σμόκοβου και βρέθηκα δίπλα από την ομώνυμη Τεχνητή Λίμνη που βρίσκεται στα όρια του νομού Καρδίτσας με το νομό Φθιώτιδας, στον ορεινό όγκο των νοτίων Αγράφων. Απόλαυσα λίγο την θέα και συνέχισα τον δρόμο μου προς Ρεντίνα. Εκεί σταμάτησα και απότισα φόρο τιμής στους πεσόντες εν ώρα καθήκοντος στο Μνημείο που έχει στηθεί εκεί για να μας θυμίζει αυτούς τους ήρωες που δίνουν την ψυχή τους και ενίοτε την ζωή τους για να είμαστε καλά οι υπόλοιποι!
Πήρα τον δρόμο προς Καρπενήσι και ο ουρανός είχε πλέον σχεδόν σκοτεινιάσει… Αναρωτιόμουν σε ποιό σημείο στον Τυμφρηστό θα με έβρισκε εκείνη η μπόρα… Πρόλαβα και έφτασα Καρπενήσι άβρεχος και αφού την άραξα στην κεντρική πλατεία για μία μικρή στάση, φόρεσα τα αδιάβροχά μου και ξεκίνησα. Άφησα πίσω μου το Βελούχι και λίγα χιλιόμετρα μετά το Καρπενήσι άρχισε να ρίχνει κάτι τάλιρα… Δεν κράτησε παραπάνω από δέκα λεπτά η όλη ιστορία και ο ήλιος άρχισε να ξεπροβάλλει και πάλι ενώ ο δρόμος από ένα σημείο και μετά ήταν στεγνός αφού η μπόρα ήταν μικρής έκτασης… Πρίν φτάσω στα Φιδάκια με την άκρη του ματιού μου είδα δεξιά μου στην άκρη του δάσους ένα ελάφι να βόσκει και με το που έφτασα πιο κοντά με την μοτό την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια μές το δάσος! Ήταν μία πολύ ωραία στιγμή για εμένα. Έχω δεί αρκετές φορές σε ταξίδια μου στην Αυστρία και στην Γερμανία ελάφια να βόσκουν αμέριμνα στην άκρη του δρόμου, αλλά εδώ στην Ελλάδα ήταν η πρώτη μου φορά! Κάποιος σύντροχος σε ένα γκρούπ του Facebook που ανέβασα το βιντεάκι από το ταξίδι αυτό, μου έγραψε ότι μάλλον ήταν ζαρκάδι το ζώο που είδα γιατί στην Ευρυτανία δεν υπάρχουν ελάφια… Οκ!
Μπήκα μές στους πλακόστρωτους δρόμους του χωριού Φιδάκια κι έφτασα ώς ένα σημείο που δεν πήγαινε άλλο η μοτό… Τα Φιδάκια είναι ένα μικρό χωριό που έχει χαρακτηριστεί ως παραδοσιακός οικισμός, έχει πολύ καλαίσθητα σπίτια με πέτρα και οι πλακόστρωτοι δρόμοι το κάνουν ένα πραγματικό στολίδι!
Τα Τσαγκαράλωνα απέχουν μόλις 3 χιλιόμετρα από τα Φιδάκια… Πάρκαρα την μοτό στον χώρο αναψυχής που έχει διαμορφώσει ο Δήμος στο σημείο αυτό, έβγαλα κράνος και το μπουφάν και καθήμενος στο παγκάκι απόλαυσα ότι πιο μαγικό είδαν τα μάτια μου σε αυτό το ταξίδι!!! Τα Τσαγκαράλωνα έχουν την καλύτερη θέα προς την Τεχνητή Λίμνη των Κρεμαστών, εικόνα που θα μείνει αποτυπωμένη μέσα μου για πολλά χρόνια!
Έβγαλα κάμποσες φωτό στο συγκεκριμένο σημείο και μετά σήκωσα το drone για να πάρω μερικά πλάνα από αυτήν την ομορφιά! Χαλάρωσα και λίγο, ήπια δροσερό νεράκι από την βρύση που υπάρχει στο σημείο, ξεκίνησα προς το χωριό Αμπέλια…
Από ένα σημείο και μετά η άσφαλτος έδωσε την θέση της σε ένα βατό χωματόδρομο στον οποίο γίνονταν εργασίες για την ασφαλτόστρωσή του. Ο δρόμος αυτός με οδήγησε στην γέφυρα όπου πέρασα το ρέμα του Κρικελιώτη και μετά η διαδρομή προς Προυσσό έγινε γνώριμη αφού την είχα διαβεί κάμποσες φορές στο παρελθόν. Έκανα μία στάση μετά το χωριό και συνέχισα προς Θέρμο.
Έφτασα στο Θέρμο κατά τις πέντε το απόγευμα κι αφού δεν βρήκα τίποτε να τσιμπήσω την άραξα σε ένα καφέ και αφού παρήγγειλα μία μπύρα έβγαλα κάτι κριτσίνια από το top case να καταλαγιάσω λίγο την πείνα μου μέχρι να φτάσω σπίτι… Κι εκεί που καθόμουν κάτω από τον πλάτανο κι απολάμβανα την μπύρα μου ακούω μία μοτό να έρχεται… ήταν ο φίλος μου ο Γιώργος (aka Froggy) ο οποίος ερχόταν από Τζουμέρκα και σταμάτησε μόλις είδε την μοτό μου. Με πήρε άρον-άρον και πήγε να με κεράσει μία τέλεια πορτοκαλόπιτα σε ένα μέρος που δεν γνώριζα μέχρι εκείνη την στιγμή! Με πήγε στην Αλθαία στο Πετροχώρι Θέρμου, μόλις 3 χιλιόμετρα από το Θέρμο. Πρόκειται για ένα συγκρότημα ξενοδοχείο – εστιατόριο – καφέ με παραδοσιακή αρχιτεκτονική κι έχει απίστευτη θέα στην λίμνη Τριχωνίδα. Η πορτοκαλόπιτα άξιζε πολλά!!! Το μέρος αλλά και την πορτοκαλόπιτα τα συνιστώ ανεπιφύλακτα!
Είχε προχωρήσει αρκετά το απόγευμα κι επιστρέψαμε μαζί με τον Γιώργο προς Αντίρριο, όπου έχει και το εξοχικό του. Στην διαδρομή με ξελόγιασε και με παρέσυρε σε παραλιακό μαγαζί του Αντιρρίου για τσιπουροκατάσταση… Ενέδωσα αφού είχαμε αρκετό καιρό να τα πούμε και η κατάσταση τράβηξε λίγο… Επέστρεψα σπίτι λίγο μετά τις δέκα το βράδυ…
