Peloponnese (April 2021)
Η Πελοπόννησος είναι η παιδική χαρά του μοτοσυκλετιστή που θέλει να απολαύσει την μοτοσυκλέτα του σε φιδίσιες μότο-διαδρομές μέσα σε ένα μοναδικό φυσικό περιβάλλον!!! Στην διαδρομή πάνω σε δασωμένες πλαγιές, συναντάς αμέτρητα αξιοθέατα! Ρομαντικά μεσαιωνικά κάστρα, σπάνιας ομορφιάς χωριά, ιστορικά μουσεία, αρχαίους ναούς, παλιά μοναστήρια σε απίστευτες τοποθεσίες και φύση!!! Ένα ηλιόλουστο Σάββατο στην εποχή της καραντίνας και της στέρησης ξεκίνησα από την Πάτρα για μια χαλαρή βολτίτσα με κατεύθυνση το Δερβένι Κορινθίας και πρώτη στάση την Βουδιστική Στούπα Karma Berchen που βρίσκεται στις πλαγιές του Μαύρου όρους… Στην διαδρομή μετά το Δερβένι συνάντησα στο χωριό Πύργος τον Πύργο Κορδή. Κατά τους χρόνους της Τουρκοκρατίας το πυργόσπιτο αποτέλεσε κληρονομιά του Χριστόδουλου Κορδή, του οποίου η συμμετοχή στην επανάσταση του 1821 ήταν καθοριστική για την περιοχή. Ο πύργος αποτέλεσε αρχηγείο του Κολοκοτρώνη, και πολλές φορές φιλοξένησε αγωνιστές και κατοίκους που κατέφευγαν για προστασία. Θεωρείτο απόρθητος λόγω των πολεμιστρών και της τρύπας πάνω από την πόρτα, απ’ όπου έχυναν καυτό λάδι στους πολιορκητές. Επιπλέον στον εμφύλιο χρησίμευσε περιστασιακά ως αρχηγείο είτε των ανταρτών, είτε του στρατού. Αφού έβγαλα τις απαραίτητες φωτό συνέχισα τον δρόμο μου για την Στούπα συναντώντας τα χωριά Καλλιθέα και Λαγκαδαίϊκα και έφτασα στην πλαγιά που βρίσκεται η Στούπα διανύοντας τα τελευταία πέντε χιλιόμετρα σε χωμάτινο τερραίν. Η βουδιστική Στούπα Κάρμα Μπέρτσεν στην ορεινή Κορινθία είναι ένα από τα τρία κέντρα που υπάρχουν στην Ελλάδα. Με θέα τον Κορινθιακό κόλπο και τις πλαγιές του Μαύρου Όρους, ο χώρος με τους τυπικούς βουδιστικούς βωμούς δίνει την αίσθηση πως βρίσκεσαι στο… Θιβέτ! Το βουδιστικό κέντρο άρχιζε να χτίζεται τον Μάιο του 2010, έχει 8 βωμούς και ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του ίδιου έτους. Στον χώρο δεσπόζει η στούπα Kalachakra, σπάνια στούπα για τους βουδιστές, που διώχνει μακριά την αρνητική ενέργεια, σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του κέντρου. Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα σε αυτόν τον χώρο και πέρασα κάμποση ώρα περιεργαζόμενος τους βωμούς αλλά και την φύση! Τα βουνά που περιβάλλουν τον χώρο είναι αρκετά εντυπωσιακά και σε κάνουν να νοιώθεις την δύναμη του τοπίου! Πήρα τις ανάσες μου λοιπόν και έφυγα για το Λεβίδι Αρκαδίας και δύο χιλιόμετρα πρίν το Λεβίδι έστριψα για να πάω στην Αγία Φωτεινή Μαντίνειας. Ακολούθησα τον επαρχιακό δρόμο Νεμέας – Λεβιδίου και μετά από 14 χιλιόμετρα συνάντησα στο δεξί μου χέρι την εκκλησία. Είχα δεί φωτογραφίες της στο internet και μου είχε προκαλέσει εντύπωση η ιδιαίτερη αυτή κατασκευή… Όσοι έχετε πάει καταλαβαίνετε γιατί πράγμα μιλάω και όσοι δεν έχετε πάει αν δείτε τις φωτό που παραθέτω κάτω από το κείμενο θα καταλάβετε! Ο Κώστας Παπαθεοδώρου (μαθητής του Πικιώνη) δημιούργησε ένα αριστουργηματικό έργο ζωής που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο. Στη λίστα με τις πιο παράξενες εκκλησίες του κόσμου, δίπλα στην Santuario della Madonna delle Lacrime στις Συρακούσες και στην La Sagrada Familia του Γκαουντί στη Βαρκελώνη μπορείς άνετα να τοποθετήσεις την εκκλησία της Αγίας Φωτεινής στον κάμπο της Αρχαίας Μαντίνειας! Είναι τόσο εντυπωσιακή που ακόμα και αν δεν την έχεις ακουστά, περνώντας τυχαία από την περιοχή είναι αδύνατο να μην σταματήσεις να την θαυμάσεις. Η εκκλησία της Αγίας Φωτεινής δεν βρίσκεται πάνω σε κεντρικό δρόμο, βρίσκεται χτισμένη απέναντι από τον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Μαντίνειας, μέσα στον κάμπο. Για τους ειδικούς, σαν τον Ισπανό αρχιτέκτονα και πολεοδόμο Αλφόνσο Τορίμπιο, «η Αγία Φωτεινή δίνει την εντύπωση ζώντος κτιρίου. Κινείται προσπαθώντας να περιστραφεί γύρω από τον άξονά της. Δεν υπάρχει ορθή γωνία στο κτίσμα. Αναπνέει τον αρκαδικό αέρα και τα ακροκέραμα παίρνουν τη φορά του ανέμου που φυσά απ΄ την ανατολή. Εντυπωσιάστηκα αρκετά από το κτίσμα και αφού έβγαλα κάμποσες φωτογραφίες “σήκωσα” και το drone και “τράβηξα” κάμποσα πλάνα. Όπως προείπα, ο Αρχαιολογικός Χώρος της Μαντίνειας βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την εκκλησία, αλλά λόγω Covid μάλλον ήταν κλειστός… Έστειλα το drone μου και τράβηξα μερικά πλάνα και “επισκέφτηκα” τον χώρο… από το σπίτι… από την οθόνη του υπολογιστή μου… Είχε φτάσει ήδη μεσημέρι και το στομάχι μου είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται… Ξανά επάνω στην μοτό και επιστροφή στο Λεβίδι. Άραξα στην πλατεία όπου βρήκα κι έναν σύντροχο που ήταν και αυτός στην αναζήτηση της ελευθερίας του από την καραντίνα. Είχε κι αυτός το ίδιο θέμα με μένα σχετικά με την πείνα κι έτρωγε σουβλάκια… Αφού κάναμε μια μοτοκουβεντούλα, κατευθύνθηκα στο ψητοπωλείο του Κουμπούρη και πήρα μιά μερίδα ψητή γουρουνοπούλα… Τι άλλο??? Αφού ηρέμησα τις ανησυχίες της κοιλιάς μου, συνέχισα τον δρόμο μου και μέσω Κλειτορίας έφτασα στα Καλάβρυτα. Στην διαδρομή σκεφτόμουν πόσες φορές έχω κάνει αυτόν τον δρόμο… πολλές! Φτάνοντας στα Καλάβρυτα πήγα κατ’ ευθείαν στον Τόπο Θυσίας, μπροστά από τον οποίο είχα περάσει πάρα πολλές φορές αλλά δεν είχα σταματήσει ποτέ. Έτσι λοιπόν αφού είχα χρόνο ήταν ευκαιρία να επισκεφτώ τον τόπο που μαρτύρησαν οι συμπατριώτες μας από τους Γερμανούς στην διάρκεια της κατοχής. Εκεί λοιπόν, στη Ράχη του Καπή οδηγήθηκαν οι άνδρες από 14 χρονών και πάνω από τους Γερμανούς κατακτητές στις 13 Δεκεμβρίου 1943, όπου και τους εκτέλεσαν. Στο σημείο αυτό βρίσκεται ένας μεγάλος Σταυρός που θυμίζει το αποτρόπαιο έγκλημα. Στις στήλες που περιβάλλουν τον κεντρικό χώρο αναγράφονται τα ονόματα των οικογενειών των Εκτελεσθέντων. Στην κατακόμβη είναι αναρτημένα μικρά καντήλια ισάριθμα με τις οικογένειες των εκτελεσθέντων. Σεβασμός συγκίνηση και ρίγος για το μέρος της υπέρτατης θυσίας. Αφού έβγαλα τις φωτό μου, “σήκωσα” και το drone μου και τράβηξα μερικά πλάνα κι εδώ, κατηφόρισα προς τα Καλάβρυτα. Απέναντι από τον σιδηροδρομικό σταθμό πήρα ένα καφεδάκι και τον απόλαυσα όρθιος κοντά στην μηχανή, αφού η ελέω Covid τα καφέ ήταν κλειστά… Έτσι, μόνο στο χέρι και στα όρθια… Από την διαδρομή που είχα σχεδιάσει για αυτή την μεγάλη βόλτα μου απέμενε μόνο μία επίσκεψη κατά την επιστροφή μου στην Πάτρα… αυτή στην Μονή Μακελλαριάς. Απόλαυσα το καφεδάκι μου και ξανακαβάλησα την μοτό με κατεύθυνση την Μονή. Πήρα τον δρόμο από Καλάβρυτα προς Βλασία και μετά το χωριό Φλάμπουρα (16 χιλ. από Καλάβρυτα) έστριψα δεξιά. Πέρασα τα χωριά Λαπάθεια και Νεοχώρι και συνέχισα προς Μακελλαριά. Τα τελευταία 10 χιλιόμετρα τα έκανα σε ένα αρκετά βατό χωμάτινο τερραίν διασχίζοντας το πανέμορφο δάσος της Κάνισκας που ξεκινά λίγο μετά το Νεοχώρι. Έφτασα στην Μονή αλλά η ώρα δεν ήταν μέσα στο ωράριο επίσκεψης που είχε καθορίσει η Μονή κι έτσι την θαύμασα εξωτερικά. Η Μονή Μακελλαριάς είναι χτισμένη σαν αετοφωλιά σε γυμνό και απότομο βράχο, κοντά στο χωριό Λαπαναγοί σε απόσταση 30χλμ. από την πόλη των Καλαβρύτων η οποία είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Κτίστηκε από το στρατηγό του Ιουστινιανού Βελισσάριο το 532 μ.Χ., όπως αναγράφεται και από επιγραφή που σώζεται έως και σήμερα, ώστε να εξιλεωθεί από την σφαγή κατά την περίφημη "Στάση του Νίκα" στην Κωνσταντινούπολη. Αρχικά η Μονή ονομαζόταν Παναγία Λιθαριώτισσα και χρωστά το όνομα Μακελλαριά σε ένα τραγικό γεγονός: Αφού κυρίεψε τήν πόλη ο Μωάμεθ ο Β' το 1453, προχώρησε στην κυρίως Ελλάδα σπέρνοντας τον όλεθρο , έφθασε στην Πελοπόννησο και απείλησε την περιοχή της Μονής. Οι κάτοικοι της γύρω περιοχής και οι μοναχοί κατέφυγαν στα κελιά για προστασία και παρά τις προσπάθεις του αγωνιστή Γιάννου να ανακόψει την ορμή των τούρκων, αυτοί άλωσαν το μοναστήρι και έσφαξαν κοσμικούς και μοναχούς. Από το μακελλειό ή από τις λέξεις αίμα και κελι η Μονή έκτοτε έμεινε γνωστή ως Μακελλαριά. Ο βράχος πάνω στον οποίο είναι χτισμένη η Μονή μου θύμιζε κάτι από τις Μονές που είναι χτισμένες πάνω στους βράχους των Μετεώρων. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που ονομάζεται και Μικρό Μετέωρο… Αφού έβγαλα τις φωτό μου και τράβηξα υπέροχα πλάνα από την Μονή με το drone μου σκέφτηκα να συνεχίσω προς το όμορφο χωριό Λαπαναγοί που δεν είχα ξαναπάει… Στα τριάντα μέτρα από την μονή πήρα έναν πολύ απαιτητικό χωματόδρομο που θα με οδηγούσε στους Λαπαναγούς που απείχαν μόλις 5 χιλιόμετρα. Τα πρώτα μέτρα λοιπόν σε αυτόν τον χωματόδρομο ήταν αρκετά κατηφορικά και σε κάποια σημεία με στροφές, παλιά είχαν ρίξει τσιμέντο το οποίο είχε φθαρεί και το συρμάτινο πλέγμα είχε αναδυθεί στην επιφάνεια… Ο δρόμος στενός λοιπόν και με αρκετά κατηφορική κλίση με έκανε να “χάνω”την μοτοσυκλέτα κάτω από τα πόδια μου καθώς σουρνόταν πάνω σε αυτήν την επιφάνεια… Το πλάτος του δρόμου αρκετά στενό και το δυνατό φρενάρισμα ήταν απαγορευτικό μέχρι να φτάσω χαμηλά… Σε κάποια σημεία μπορώ να πώ ότι τα χρειάστηκα… Όταν έφτασα στο κατώτερο σημείο και μετά μέχρι να ανέβω στους Λαπαναγούς τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα! Προσοχή λοιπόν σε αυτό το κομμάτι του δρόμου όποιος αποφασίσει να κινηθεί προς τα ‘κεί! Οι Λαπαναγοί είναι ένα από τα ομορφότερα χωριά της περιοχής που σας συστήνω ανεπιφύλακτα να το επισκεφθείτε. Μέσα σε ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, ανάμεσα στο επιβλητικό Γερακοβούνι δυτικά, τον ιστορικό Καυκαριά βόρεια και τον βράχο της Μακελλαριάς με την Μονή της Παναγίας στα νότια, στέκονται σήμερα σχεδόν έρημοι (με λιγότερους από 20 μόνιμους κατοίκους). Τα περισσότερα πέτρινα σπίτια τους είναι κλειστά. Όπως και το παλιό σχολείο. Ακόμη και η επιβλητική εκκλησία της Κοίμησης γλυστρά σιγά-σιγά προς τον γκρεμό… Συνέχισα τον χωματόδρομο με κατεύθυνση το χωριό Λεόντιο που απείχε 7 χιλιόμετρα από τους Λαπαναγούς. Πιστεύω ότι η διαδρομή από την Μονή Μακελλαριάς μέχρι το Λεόντιο ήταν η πιο όμορφη από όλη την βόλτα μου!!! Νόμιζα ότι βρισκόμουν στην Ελβετία! Ο δρόμος αρκετά βατός δεν μου δημιούργησε κανένα θέμα να φτάσω στο Λεόντιο. To Λεόντιο είναι σίγουρα ένα από τα πιο ιστορικά χωριά της Αχαΐας αφού η ύπαρξή του, συνδέεται με όλες τις προϊστορικές και ιστορικές περιόδους. Από την μυκηναϊκή και την κλασική εποχή, περνώντας στην βυζαντινή περίοδο,στα χρόνια του τούρκικου ζυγού και της εθνικής παλιγγενεσίας, φθάνοντας στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο και στον αγώνα των Ελλήνων κατά του φασιστικού άξονα. Με λίγα λόγια είναι ένας τόπος που διαχρονικά στο πέρασμα των αιώνων είχε ζωή. Το γιατί μπορεί να το εξηγήσει κανείς εύκολα πηγαίνοντας στο χωριό. Κτισμένο στις πλαγιές του Παναχαϊκού, σε υψόμετρο 800 μέτρων, ανάμεσα σε δεκάδες πηγές με κρυστάλλινα νερά που κατεβαίνουν από τις κορυφές, δίπλα από έναν παραπόταμο του Σελινούντα, το Λεόντιο αποτυπώνει την ορεινή ομορφιά της ελληνικής φύσης που συνδέεται με τον καυτό ήλιο, την σκιά των δέντρων και την δροσιά των πηγών και των ποταμιών. Μετά το Λεόντιο ο δρόμος της επιστροφής μου ήταν αρκετά γνωστός και πλέον… άσφαλτος! Μέσω Χαλανδρίτσας κάλυψα τα τελευταία 42 χιλιόμετρα για να επιστρέψω στην βάση μου. Έτσι πέρασα άλλη μια υπέροχη μέρα που μόνο πάνω στην σέλα της μοτοσυκλέτας μου θα μπορούσα να έχω! Η Πελοπόννησος έχει τόσα απίστευτα μέρη να εξερευνήσει που νομίζεις ότι ποτέ δεν τα έχεις δεί όλα… Στο επόμενο λοιπόν…
