Iran & Eurasia (June 2019)

Πατήστε εδώ γιά τον χάρτη του ταξιδιού...

Προετοιμασία 

            Την Γεωργία, την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, είχα ξεκινήσει να τις περιηγηθώ το μακρινό 2013... Τότε το πλάνο ήταν να κάνω τον γύρο της Μαύρης Θάλασσας. Καθώς ξεκίνησα ανεβαίνοντας από τα παράλια της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, κι ενώ ήμουν έτοιμος να μπώ στην Μολδαβία, ο δεξιός κύλινδρος της μοτοσικλέτας μου, παρέδωσε πνεύμα, λίγο έξω από το Galati, κι έτσι έμεινα στο Βουκουρέστι δύο εβδομάδες περίπου, μέχρι να επισκευαστεί η μοτό στην αντιπροσωπεία της BMW... 

            Έτσι λοιπόν μου έμεινε ανεκπλήρωτο το όνειρο και μία εκκρεμότητα σχετικά με την περιήγησή μου στις χώρες που σας ανέφερα πρίν... Ήρθε όμως η στιγμή όμως να αποκαταστήσω αυτή την ανωμαλία που μου στέρησε την χαρά εκείνου του ταξιδιού. Μαζί με αυτές τις τρείς χώρες περιέλαβα και το Ιράν στον οδικό μου χάρτη! Ο βαθμός δυσκολίας ανέβηκε περιλαμβάνοντας και το Ιράν στα σχέδιά μου, λόγω της γραφειοκρατίας που αφορά την είσοδο σε αυτή την χώρα, σχετικά με την έκδοση βίζας και του Carnet de Passage (CDP).

            Είχα υπ’ όψιν μου τον Hossein, έναν Ιρανό που μένει στην Urmia (στο ΒΔ κομμάτι του Ιράν), ο οποίος έκανε τις απαραίτητες διαδικασίες γιά την είσοδο μοτοσικλετιστών στο Ιράν χωρίς να έχουν εκδώσει CDP από την χώρα τους με αμοιβή γιά τις υπηρεσίες του. Τον Hossein τον γνώρισα μέσω του Horizons Unlimited forum αλλά και μέσω Facebook...

            Αφού είχα το αρχικό πλάνο του ταξιδιού στο μυαλό μου, μίλησα με τον φίλο μου τον Γρηγόρη, με τον οποίο είχαμε κάνει άλλο ένα ταξίδι οι δυό μας στα Βαλκάνια και γνωρίζαμε οδηγικά ο ένας τον άλλον, αλλά και σαν παρέα. Του άρεσε η ιδέα γιά μιά διαφορετική εμπειρία σε αυτήν την μεριά του πλανήτη και έχοντας πρόσφατα αγοράσει το νέο του μωρό, την BMW GS 1250 Adventure, ήθελε να την οδηγήσει Ανατολικά!

          Ο Ιούνιος δεν είναι τόσο ζεστός μήνας γιά την περιοχή που θα ταξιδεύαμε (σε σχέση με Ιούλιο και Αύγουστο), και αφού μας βόλεψε και τους δύο, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την τελευταία μέρα του Μάη...          

          Άρχισα λοιπόν να σχεδιάζω την διαδρομή στο Google Maps, αλλά και να επικοινωνώ με τον Hossein σχετικά με την είσοδό μας στο Ιράν. Διάβασα αρκετά άρθρα άλλων ταξιδευτών γιά την είσοδο στο Ιράν και ενώ στην αρχή σχεδίαζα να μπούμε από την Τουρκία στο Ιράν (συνοριακός σταθμός Bazargan), διάβασα ότι είναι πιό χρονοβόρα και κοστοβόρα η διαδικασία κι έτσι κατέληξα ότι το καλύτερο σημείο εισόδου στο Ιράν, είναι από την Αρμενία, από τον συνοριακό σταθμό της Nordooz. 

          Ο Hossein ζητούσε 500$ άν μπαίναμε από Τουρκία και 350$ άν μπαίναμε από την Αρμενία... Η έξοδός μας από το Ιράν θα είναι από τον συνοριακό σταθμό της Astara πρός Αζερμπαϊτζάν. 

            Ξεκινήσαμε με τον Γρηγόρη λοιπόν από τα μέσα Φλεβάρη να μαζεύουμε τα απαραίτητα δικαιολογητικά γιά να μας εκδώσει ο Hossein (μέσω του υπουργείου εξωτερικών του Ιράν) το Letter of Invitation (LOI), το οποίο είναι απαραίτητο γιά να εκδοθεί η βίζα από την Ιρανική Πρεσβεία στην Αθήνα. 

Τα δικαιολογητικά που στείλαμε στον Hossein (μέσω e-mail σε ηλεκτρονική μορφή) είναι:

1. Μία φωτό διαβατηρίου 3x4
2. Αντίγραφο του διαβατηρίου
3. Αίτηση γιά το LOI
4. Αντίγραφο της άδειας κυκλοφορίας της μοτό
5. Μία φωτό της μοτοσυκλέτας 

          Επίσης υπογράψαμε ένα συμφωνητικό γιά την συνεργασία μας με τον Hossein, και του στείλαμε μία προκαταβολή μέσω Western Union και στό τέλος Φλεβάρη βγάλαμε και ταξιδιωτική ασφάλεια γιά το διάστημα που θα ήμασταν στο Ιράν, η οποία είναι απαραίτητη γιά την έκδοση βίζας. Το κόστος 30€...

          Όπως λοιπόν καταλάβατε η είσοδός μας στο Ιράν ήταν το μεγάλο ζήτημα του ταξιδιού και έπεται συνέχεια...

          Έπεσε αρκετό διάβασμα στην συνέχεια... Ένα βιβλίο της Lonely Planet, αλλά και αρκετά sites είχαν πολλά να προσφέρουν στο ‘‘κτίσιμο’’ του ταξιδιού. Αφού έβγαλα την διαδρομή. Άρχισα να επιλέγω τα σημεία ενδιαφέροντος που ήταν κοντά στην διαδρομή μας. 

     Ένα σημαντικό στοιχείο στα ταξίδια, είναι ο πολιτισμός και η κουλτούρα της κάθε χώρας και τι θα πρέπει να προσέχουμε κατά την παρουσία μας σε αυτές. Η ιστορία κάθε χώρας βοηθάει να καταλάβεις και την κουλτούρα της μερικές φορές. Επίσης, η τιμή της βενζίνης στις χώρες που θα ταξιδέψεις είναι άλλος ένας σημαντικός παράγοντας που παίζει βασικό ρόλο στο budget του ταξιδιού. Οι τιμές λοιπόν ήταν αρκετά χαμηλότερες από την τιμή της βενζίνης ανά λίτρο στην Ελλάδα. Στην Τουρκία ήταν κοντά στα 0,95€/lt, στην Γεωργία 0.70€/lt,, στο Αζερμπαϊτζάν 0,65€/lt, και στο Ιράν το νερό ήταν ακριβότερο από την βενζίνη... Η μόνη ακριβή χώρα λοιπόν ήταν η Ελλάδα με τιμή λίγο πάνω από τα 1,60€/lt... 

     Κάτι άλλο που έπαιξε σημαντικό ρόλο στο χαμηλό budget του ταξιδιού ήταν και η ‘‘κατρακύλα’’ της Τούρκικης λίρας, αφού είχαμε να διανύσουμε 4.500 km περίπου στην Τουρκία. Το μισό ταξίδι ήταν το πήγαινε-έλα μέσα στην γείτονα...

     Το ταξίδι βγήκε στις 22 ημέρες με αρκετά σφιχτό πρόγραμμα σε κάποιες από αυτές. Θα θέλαμε ακόμα περισσότερες μέρες γιά να δώσουμε χρόνο στην περιήγησή μας στο Ιράν, αλλά το αφήσαμε γιά κάποιο επόμενο ταξίδι. Πάντα αφήνουμε κάτι γιά να έχουμε λόγο να ξαναπάμε...! 

     Όσον αφορά την Γεωργία και την Αρμενία, δεν χρειάζεται βίζα, ενώ γιά το Αζερμπαϊτζάν είναι απαραίτητη. Το 2013 είχα βγάλει την βίζα γιά το Αζερμπαϊτζάν μέσω της πρεσβείας στην Αθήνα και μου είχε κοστίσει 90€, ενώ τώρα θα την εκδώσουμε ηλεκτρονικά μέσω της e-visa και το κόστος θα είναι μικρότερο.

      Αφού γνώριζα τις ημερομηνίες του ταξιδιού πλέον, αυτό που ήταν σημαντικό ήταν να κλείσω τα ξενοδοχεία στα σημεία που ήξερα ότι θα είμαστε σε στάνταρ ημερομηνίες. Δηλαδή... στις πρωτεύουσες των Γεωργία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν όπου θα μέναμε δύο μέρες στην κάθε μία, αλλά και στο Ιράν. Επίσης η πρώτη και η τελευταία μέρα του ταξιδιού θα μας έβρισκε στην Κωνσταντινούπολη, οπότε έπρεπε να κλείσω ξενοδοχείο και γι’ αυτές. Τέλη Φλεβάρη είχα κλείσει όλα τα ξενοδοχεία που με ενδιέφεραν και το αποτέλεσμα στην μείωση κόστους του ταξιδιού ήταν εκπληκτικό! Τρείς μήνες πρίν έγιναν οι κρατήσεις... Στον επίλογο του ταξιδιού που θα γράψω γιά τα έξοδα, θα βρείτε το κόστος των ξενοδοχείων...

      Ανέβηκα από Πάτρα στην Αθήνα γιά να πάω στην Πρεσβεία του Ιράν (μετά από προκαθορισμένο ραντεβού που κλείστηκε τηλεφωνικά) γιά να υποβάλω τα δικαιολογητικά μου, γιά την έκδοση βίζας. Όλα καλά πήγαν με την διαδικασία στην πρεσβεία και ο υπάλληλος μου είπε ότι το πολύ σε μία εβδομάδα θα λάμβανα την βίζα σε ηλεκτρονική μορφή στο mail μου. 

      Στην Αθήνα έκανα και μία στάση στην χορηγό μου, την ΜΑΚΑΝ και πήρα σχεδόν όλα τα πράγματα που μου ήταν αναγκαία γιά το ταξίδι μου! Η Μαρία με τον Μελέτη, σταθερά, πάντα δίπλα μου στα ταξίδια μου!!! 

     Επίσης μιάς και μιλάμε γιά τους χορηγούς μου, η Michelin απάντησε θετικά στο e-mail μου, γιά την χορηγία ενός σέτ ελαστικών Michelin Anakee Adventure. Όλα αυτά χάρη στον φίλο μου, τον Ντίνο τον Πετρή!!!

      Τους χάρτες γιά το GPS (ΟΕΜ της Garmin) μου τους ετοίμασε ο φίλος μου ο Χάρης (AKA Siraxanz), που έχει τις ευχαριστίες μου γιά την βοήθεια που μας έδωσε! Όπως θα διαπιστώσουμε πιό κάτω στο κείμενο, κατά την διάρκεια του ταξιδιού, ανακαλύψαμε την διαφορά των κανονικών χαρτών της Garmin που προσφέρουν Navigation και των OEM που προσφέρουν Guidance...!!!

      Ετοίμασα και τους χάρτες (μέσω του Google Maps) με τις καθημερινές μας διαδρομές, πάνω στους οποίους προσθέτω διάφορες πληροφορίες όπως ισοτιμίες νομισμάτων, τιμές βενζίνης (ανάλογα στην χώρα που είναι η διαδρομή), τα αξιοθέατα που θα συναντήσουμε στον δρόμο μας κλπ κλπ, τους οποίους πάντα τους πλαστικοποιώ, γιατί στην διαφάνεια του tank bag που τους έχω, μπορεί από μιά πιθανή βροχή να υγρανθούν και άν είναι σκέτο χαρτί να διαλυθούν... Έτοιμο κι αυτό! 

      Το ημερολόγιο λέει 6 Απριλίου και ακόμα δεν υπάρχει απάντηση γιά την βίζα του Γρηγόρη γιά το Ιράν... Οι διαδικασίες σχετικά με την γραφειοκρατία (και όχι μόνο), πάνε πολύ αργά εκεί... κάτι που θα το διαπιστώσουμε και κατά την παρουσία μας στο Ιράν...

      Το ημερολόγιο λέει τέλη Απρίλη και ο Γρηγόρης ζήτησε από το Προξενείο του Ιράν στην Αθήνα που εκδίδει τις βίζες, να απορρίψει την αρχική αίτηση γιά LOI που είχε κάνει μέσω του Hossein, και να επαναλάβει πάλι την διαδικασία (νέα αίτηση) μέσω του Hossein... με κόστος 25$ (η αμοιβή του Hossein)... 

       Η νέα αίτηση εγκρίθηκε και ο Γρηγόρης μαζί με τα δικαιολογητικά του πήγε στην Πρεσβεία του Ιράν στα μέσα του Μάη και τα κατέθεσε γιά να πάρει κι αυτός την πολυπόθητη βίζα, που μας είχε βγάλει την ψυχή! Μέχρι και plan b γιά την διαδρομή του ταξιδιού είχαμε βγάλει σε περίπτωση που δεν του ενέκριναν την βίζα... Έτσι, 15 ημέρες πρίν το ταξίδι είχαμε στα χέρια μας τις βίζες μας γιά το Ιράν, αλλά και αυτές του Αζερμπαϊτζάν! 

            Ένα νέο πρόβλημα που προέκυψε στα μέσα του Απρίλη, ενάμισυ μήνα πρίν το ταξίδι, αφορούσε την είσοδο στο Ιράν... Ένας παλιός νόμος του Ιράν που είχε ατονίσει τα τελευταία χρόνια ώς πρός την εφαρμογή του, τέθηκε και πάλι σε ισχύ... Ο νόμος λοιπόν λέει... Δεν επιτρέπεται η είσοδος στο Ιράν σε μοτοσυκλέτες μεγαλύτερου κυβισμού των 250cc και αυτοκινήτων μεγαλύτερου κυβισμού των 2.500cc!!! 

           Διάβαζα στο Horizons Unlimited (forum) αλλά και στο Facebook, ότι κάμποσοι μοτοσυκλετιστές προσπάθησαν να μπούν στο Ιράν και έτρωγαν πόρτα στα σύνορα!!! Αυτό μας ανησύχησε αρκετά, αλλά το ταξίδι πάντα είναι ένα στοίχημα... Ελπίζω στα σύνορα της Nordooz να μην αντιμετωπίσουμε πρόβλημα, και ο Hossein να αποτελέσει το διαβατήριό μας! 

           Λίγες μέρες πρίν ξεκινήσουμε, πήγαμε στην ΕΛΠΑ και εκδώσαμε τα Διεθνή διπλώματά μας, τα οποία έπρεπε να είναι τριετίας γιά να περιλαμβάνουν όλες τις χώρες που θα ταξιδέψουμε... Το μονοετές δεν περιλάμβανε μία ή  δύο από τις χώρες! Έτσι πήγαμε στην ακριβή λύση (90€)... 

          Είχα παρατηρήσει ότι η μπαταρία στην μοτό μου έπνεε τα λοίσθια, και είχα κατά νού να την αλλάξω πρίν το ταξίδι. Έτσι αρχές Μάη περίπου η μαμά μπαταρία της μοτοσικλέτας μου, μετά από πεντέμισι χρόνια λειτουργίας, παρέδωσε πνεύμα και την αντικατέστησα με μία μπαταρία λιθίου που προμηθεύτηκα από την ΜΑΚΑΝ κι έτσι η μοτό μετά από ένα service κι ένα τελευταίο έλεγχο ήταν έτοιμη να γράψει χιλιόμετρα!!! 

            Πρίν την D-Day λοιπόν ήμασταν και οι δύο έτοιμοι γιά όλα! Ο δρόμος εκεί έξω μας περίμενε και η ανυπομονησία γιά την πρώτη μιζιά μας είχε κυριεύσει!!!

 

Ημερολόγιο Ταξιδιού...

 

 1^η ημέρα  31-5-2019     Πάτρα - Ξάνθη (670 km)    Μέση κατανάλωση 6,1 lt/100km

          Ήρθε λοιπόν η στιγμή γιά την πρώτη μιζιά! Παρασκευή μεσημέρι λοιπόν ξεκινήσαμε με τον Γρηγόρη την πορεία μας γιά να γνωρίσουμε νέες χώρες με διαφορετικούς ανθρώπους απ’ αυτούς που είχαμε γνωρίσει μέχρι τώρα... Περάσαμε την γέφυρα Χαρίλαος Τρικούπης (Ρίου – Αντιρρίου), και συνεχίσμε στην Ιονία οδό. Τα χιλιόμετρα φύγανε γρήγορα μέχρι την πρώτη στάση που κάναμε στον κόμβο Ιονίας και Εγνατίας, γιά ένα καφεδάκι, μιά ανάσα και γιά έναν μίνι ανεφοδιασμό... Όταν ξανανεβήκαμε στις μοτό μας, ο καιρός φαινόταν αρκετά φορτωμένος πάνω από την Πίνδο. Η βροχή μας έπιασε πρίν το Μέτσοβο κι έτσι σταματήσαμε στο πάρκινγκ ενός τούνελ και φορέσαμε τα αδιάβροχά μας... Λατρεύω την φάση που η θερμοκρασία είναι στο ζενίθ και αναγκάζεσαι λόγω της βροχής να φορέσεις αδιάβροχα!!! Φέρνει λίγο από σάουνα, κάτι από χαμάμ... αλλά δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς! Το ήπιαμε το πικρό ποτήρι λοιπόν, αλλά ευτυχώς γιά λίγα χιλιόμετρα. Μέχρι να φτάσουμε στα Γρεβενά  η βροχή είχε σταματήσει... 

           Κάναμε μία μίνι στάση στα διόδια των Μαλγάρων όπου είχαμε δώσει ραντεβού με τον φίλο μου τον Χάρη (ΚΤΜάκιας) από την Βέροια, όπου τα είπαμε γιά λίγο και συνεχίσαμε τον δρόμο μας γιά Ξάνθη. Βαρετή η Εγνατία οδός αλλά Thanks God που λένε και στο χωριό μου, που υπάρχει! 

          Φτάσαμε στην Ξάνθη λίγο μετά τις οκτώ το βράδυ και καταλύσαμε στο ξενοδοχείο Paris που είχε κλείσει ο Γρηγόρης. Αφού φρεσκαριστήκαμε, βγήκαμε στην πόλη γιά βόλτα και μετά γιά τσίπουρο βέβαια!!! Ζωντανή πόλη η Ξάνθη, με αρκετό νεαρόκοσμο (φοιτητές οι περισσότεροι), να έχει κατακλύσει τους δρόμους και τα καφέ, μεζεδοπωλεία.  Παρασκευή βράδυ και η πόλη είχε αρκετή κίνηση! Προχωρήσαμε πρός την παλιά πόλη και μετά από κάμποσες βόλτες γιά να γνωρίσουμε την πόλη, ήπιαμε ένα καφεδάκι και μετά ύστερα από τις οδηγίες ενός ντόπιου που ρωτήσαμε, καταλήξαμε σε ένα μεζετζίδικο όπου τεστάρισα το τσίπουρο, ο Γρηγόρης πόσο κρύα μπύρα σερβίρουν και οι δυό μας τα υπέροχα μεζεδάκια!!! Κάπως έτσι έκλεισε η πρώτη μέρα του ταξιδιού! 

          Όσο γιά το ξενοδοχείο... αξιοπρεπές το δωμάτιο, καθαρό, ενώ το πρωϊνό ήταν κάτω του μετρίου! Καλύτερα να είχαμε κλείσει χωρίς πρωϊνό και να τρώγαμε καμμιά μπουγατσούλα στα μπουγατσάδικα πιό δίπλα από το ξενοδοχείο! Next time!

2^η ημέρα 1-6-2019  Ξάνθη - Κωνσταντινούπολη (400 km)    Μ. κατανάλωση 6,2 lt/100km 

          Στίς οκτώμισι το πρωί αποχαιρετήσαμε την Ξάνθη και βγήκαμε στον δρόμο γιά την Εγνατία οδό με κατεύθυνση πρός τον συνοριακό σταθμό των Κήπων... Μόλις 400 χιλιόμετρα μας χώριζαν με την Πόλη.

          Φτάσαμε αρκετά γρήγορα στους Κήπους, περάσαμε τον έλεγχο στην Ελληνική μεριά και κάναμε μία στάση για καφεδάκι στα Ελληνικά Duty Free. Στόν Τούρκικο συνοριακό σταθμό είχε αρκετή κίνηση, βατή όμως. Η διαδικασία ελέγχου όμως αυξήθηκε με περισσότερα σημεία, σε σχέση με αυτή που θυμόμουν την τελευταία φορά που πέρασα τα σύνορα, κι έτσι ήταν πιό χρονοβόρα. Αυτή η διαδικασία μας πήρε κάτι παραπάνω από μισή ώρα, μέχρι να βγούμε στην Τουρκική επικράτεια... 

          Η διαδρομή που ακολουθήσαμε ήταν Σύνορα – Ipsala – Kesan – Tekirtag – Κωνσταντινούπολη. Σε όλη την διαδρομή υπήρχαν κάμερες ταχύτητας και λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, περιπολικά στημένα με αστυνομικούς που σταματούσαν τους παραβάτες... Σε κάποια σημεία του δρόμου όπου υπήρχαν ανηφοροκατηφόρες ανεβαίναμε και όταν φτάναμε στην κορυφή βλέπαμε φάτσα κάρτα βάν της αστυνομίας με ραντάρ στην οροφή τους και λίγο πιό κάτω περίμενε τους παραβάτες... Θέλει αρκετή προσοχή η τήρηση των ορίων ταχύτητας στην Τουρκία γιά την αποφυγή περαιτέρω θεμάτων... Μετά από λίγα χιλιόμετρα οδήγησης στην Τουρκία, ο Γρηγόρης έγινε expert στην αναγνώριση των ραντάρ και των μπλόκων της αστυνομίας και έγινε ο μπροστάρης στα περισσότερα χιλιόμετρα που κάναμε στην Τουρκία. Ένα σημάδι αναγνώρισης μπλόκου στην πορεία μας ήταν είτε ένα μικρό ταμπελάκι ακουμπισμένο στην άσφαλτο δεξιά του δρόμου που έγραφε Speed Radar ή ένα αυτοκίνητο πολιτικό παρκαρισμένο στα δεξιά του δρόμου με αντίθετη φορά, με ραντάρ στημένο στο ταμπλό του... Αυτά με τον έλεγχο overspeeding στην Τουρκία!

          Η διαδρομή μέχρι την Πόλη μου ήταν αρκετά γνώριμη αφού την είχα κάνει κάμποσες φορές στο παρελθόν. Φτάσαμε στο κατάλυμα μας (Raymond Hotel) λίγο πρίν τις δύο το μεσημέρι. Το ξενοδοχείο βρίσκεται στην συνοικία Sultanahmet, κοντά στα περισσότερα ιστορικά μνημεία της Πόλης, όπως η Αγιά Σοφιά, το Τόπ Καπί κ.α. Παρκάραμε τις μοτό μας έξω από το ξενοδοχείο και δεν χρειάστηκε να πληρώσουμε στον δήμο γιά το πάρκινγκ, γιατί εκείνη την ημέρα ήταν δωρεάν επειδή ήταν η τελευταία μέρα του Ραμαζανιού...

          Βολευτήκαμε στο δωμάτιό μας, φρεσκαριστήκαμε και ξεχυθήκαμε στους δρόμους γιά να ξεναγήσω τον Γρηγόρη στην Πόλη, αφού ήταν η πρώτη του φορά. Πρώτη μας στάση το Τόπ Καπί, ένα από τα πλέον εντυπωσιακά συμπλέγματα οθωμανικών παλατιών, το οποίο βρίσκεται πίσω από την Αγία Σοφία και είναι ορατό σχεδόν από κάθε σημείο του Βοσπόρου και του Κεράτιου Κόλπου. Αρχικά ονομαζόταν Γενί Σαράι, δηλαδή «νέο παλάτι». Θεμελιώθηκε από τον Μωάμεθ τον Πορθητή, ενώ το πρώτο του τμήμα χτίστηκε μεταξύ του 1472 και του 1478 και εκεί έζησε ο Μωάμεθ μέχρι το θάνατό του το 1481. Κάναμε μιά βόλτα στους κήπους του, βγάλαμε τις φωτό μας και ο Γρηγόρης άφησε την επίσκεψη στο εσωτερικό του Τόπ Καπί γιά την επόμενη φορά που θα βρεθεί στην Πόλη με το έτερον ήμισυ! Περπατήσαμε ώς την Αγία Σοφία η οποία βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Ο Γρηγόρης έβγαλε εισιτήριο (60 Τούρκικες λίρες) και μπήκε μέσα στο ιστορικό μνημείο του Χριστιανισμού. Εγώ περίμενα στην πλατεία μέχρι να τελειώσει ο Γρηγόρης την περιήγησή του. Την Αγία Σοφία την έχω επισκεφτεί 4 φορές κι έτσι δεν ξαναμπήκα αυτή την φορά... 

          Αργότερα επισκεφτήκαμε πρώτα το Παζάρι των Μπαχαρικών (Mısır Çarşısı) και μετά το Μεγάλο Παζάρι (Kapalıçarşı). Χρειάζονται αρκετές ώρες να περάσει κάποιος μέσα στο παζάρι γιά να πεί πως κάτι είδε... Εμείς δεν είχαμε αρκετό διαθέσιμο χρόνο κι έτσι κάναμε μιά μικρή βόλτα μέσα στο παζάρι και μετά πήγαμε πρώτα πρός τον πύργο του Γαλατά και μετά πρός την πλατεία Ταξίμ και τον πεζόδρομο Istiklal. Δοκίμασα γιά άλλη μιά φορά πεντανόστιμα γεμιστά μύδια και φάγαμε σε ένα σοκάκι πίσω από τον πεζόδρομο. Ήταν βραδιά του μεγάλου τελικού του Champions League, και οι οπαδοί της Liverpool συγκεντρωνόντουσαν σε ένα bar εκεί κοντά, με την παρουσία τους να γίνεται ιδιαίτερα αισθητή!

          Με ένα ωραίο δείπνο συνοδεία Yeni Raki κλείσαμε το βράδυ μας στην Πόλη... 

3^η ημέρα  2-6-2019  Κωνσταντινούπολη - Άγκυρα - Καππαδοκία (760 km)                                                                                                                  Μ. κατανάλωση 5,3 lt/100km

          Μετά από ένα ωραίο πρωϊνό στο Raymond Hotel, φορτώσαμε τις μοτό μας και ξεκινήσαμε... Κατεύθυνση Νότια! Πρώτη στάση στις 08:00 στην Αγιά Σοφιά γιά μιά φωτό με τις μοτό. Ο αστυνομικός που ήταν υπεύθυνος γιά τον χώρο μας αρνήθηκε να ανεβάσουμε τις μοτοσυκλέτες στην πλατεία μπροστά από την Αγία Σοφία κι έτσι ξεκινήσαμε την πορεία μας πρός Άγκυρα, όπου θα κάναμε μία μικρή στάση – περιήγηση – και μετά θα συνεχίζαμε γιά Καππαδοκία... Περάσαμε το υποθαλάσσιο τούνελ Avrasya (κάτω από τον Βόσπορο) και βρεθήκαμε στην Ασιατική Τουρκία! Είναι περίεργο να έχεις την αίσθηση ότι έχεις τον Βόσπορο από πάνω σου!!!

          Μόλις βγήκαμε στον αυτοκινητόδρομο (O4), μιά δυσάρεστη έκπληξη μας περίμενε... Ήταν Κυριακή πρωί και ήταν το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Ραμαζανιού. Ορδές Τούρκων με τα αυτοκίνητά τους είχαν ξεχυθεί στους δρόμους και είχαν πλημμυρίσει και τις 4 λωρίδες του αυτοκινητόδρομου... Εγκεφαλικό! Η οδήγησή τους δέ, μιά τρέλα!!! Άκρως επιθετικοί! Κάποια στιγμή στιγμή μας έπιασε και μία μπόρα και σταματήσαμε κάτω από μία γέφυρα και βάλαμε αδιάβροχα... Ανάψαμε λόγω της μεγάλης ζέστης (32^ο C) φορώντας τα και μετά από κανά τριάρι τέταρτα αφού σταμάτησε η βροχή τα βγάλαμε. Η οδήγηση μέχρι την Άγκυρα ( 450 km) μας έσπασε τα νεύρα. Σε κάποια σημεία είχαν δημιουργηθεί μποτιλιαρίσματα 20 χιλιομέτρων! Τρακαρίσματα, αυτοκίνητα που είχαν ξεμείνει κλπ...

          Κατά τις 2 το μεσημέρι μπήκαμε στην Άγκυρα. Δεν μπορώ να πώ ότι με ξετρέλανε αυτό που έβλεπα. Πιστεύω ότι η Κωνσταντινούπολη είναι απείρως πιό όμορφη πόλη. Αφήσαμε τις μοτό στο parking ενός ξενοδοχείου που είχα βρεί πρίν ξεκινήσουμε το ταξίδι που βρισκόταν κοντά στον κεντρικό πεζόδρομο της Άγκυρας. Λαός κι εκεί!!!

          Φάγαμε ένα σνάκ , κάναμε την βόλτα μας και ξανανεβήκαμε στις μοτό γιά να συνεχίσουμε πρός Καππαδοκία. Μας είχαν μείνει άλλα 290 km. Βάλαμε γιά δεύτερη φορά βενζίνη μέσα στην μέρα με 7,1 TL, δηλαδή 1,1€/lt περίπου.

          Ο δρόμος γιά το υπόλοιπο της διαδρομής ήταν με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση (D750 μέχρι το Aksaray και D300 μέχρι το Goreme). Ο ασφαλτοτάπητας σε ψιλοκαλή κατάσταση, αλλά και πάλι είχε κίνηση! Ελπίζαμε πως την επομένη, που ήταν Δευτέρα δεν θα είχε κίνηση πρός το Erzurum...

          Από την Άγκυρα μέχρι την Καππαδοκία η διαδρομή ήταν σε ένα επίπεδο τερραίν και ο δρόμος περνούσε ανάμεσα σε μεγάλες καλλιέργειες και το τοπίο ήταν αρκετά όμορφο. Από Άγκυρα πρός Aksaray συναντήσαμε στα δεξιά μας - όπως κατεβαίναμε - και μιά μεγάλη λίμνη, η οποία πρόσθετε περισσότερη ομορφιά στο τοπίο! Το μυαλό μας όμως ήταν αλλού! Σε αυτό που θα έβλεπαν τα μάτια μας σε λίγες ώρες... Κατά τις έξι το απόγευμα είχαμε φτάσει κοντά στο Goreme και οι αισθήσεις μας ήταν σε υπερδιέγερση! Γιά εμένα η Καππαδοκία ήταν στην bucket list μου!!! Και να ΄μαστε λοιπόν μπροστά σε αυτό το θαύμα της φύσης! 

          Η Καππαδοκία, αποκαλείται “το σεληνιακό τοπίο της Τουρκίας”... Καππαδοκία σημαίνει η χώρα των όμορφων αλόγων. Μια από τις ομορφότερες περιοχές της Μ. Ασίας. Υπάρχουν στην περιοχή εκατοντάδες υπόγειες πολιτείες, υπόσκαφες εκκλησίες και απίστευτοι σχηματισμοί από πορώδη πέτρα που συναρπάζουν τον κάθε ταξιδιώτη. Είχα κλείσει το κατάλυμμά μας στο Goreme το οποίο βρίσκεται στην ομώνυμη κοιλάδα και αποτελεί την καρδιά της τουριστικής βιομηχανίας στην περιοχή με τις 360 υπόσκαφες εκκλησίες και τις 30 διάσημες υπόγειες πολιτείες.  Επιλέξαμε να μείνουμε στο Göreme διότι έχει ιδιαίτερη μορφολογία, όπως τους βράχους τύπου «καμινάδες των νεράιδων» αλλά διατηρεί ακόμη και το feeling του χωριού, σε αντίθεση με το Avanos για παράδειγμα που το βρήκαμε αρκετά τουριστικό. Η είσοδος στο Goreme πραγματικά σου κόβει την ανάσα, τοπίο μη γήινο, μόνο αν το δεις με τα ίδια σου τα μάτια μπορείς να αντιληφθείς τι έχει δημιουργήσει η φύση. Απλά νιώθεις ότι ζεις σε άλλο πλανήτη, σε άλλο σύμπαν. Δεν χόρταιναν τα μάτια μας να κοιτάζουν αυτό πού είχε δημιουργήσει η φύση! Κάθε λίγο σταματούσαμε γιά να βγάλουμε φωτό το τοπίο, την άλλη τις μοτό με το τοπίο και την επόμενη εμείς με τις μοτό και το τοπίο πίσω μας! 

            Μπαίνοντας στο Goreme αρχίσαμε να ψάχνουμε για το Ufuk  Hotel Pension που είχα κλείσει Μας πήρε κανά πεντάλεπτο αλλά το βρήκαμε... Το κατάλυμμά μας δεν μπορώ να πώ ότι μας ξετρέλλανε (μέτριο πρός κακό, με πολύ μικρό δωμάτιο), αλλά γιά μιά βραδιά μόνο ήταν... Τα 23€ που πληρώσαμε γιά το δίκλινο ήταν πολύ λίγα συγκριτικά με αυτά που θα πληρώναμε σε άλλο ξενοδοχείο σε αυτήν την περιοχή. 

          Χαζέψαμε το τοπίο απο τα μπαλκόνια του, κάναμε το μπανάκι μας γιά να βγάλουμε τον ιδρώτα της ημέρας από πάνω μας και να φρεσκαριστούμε, και κατηφορίσαμε στο χωριό, γιατί άν μή τι άλλο, χωριό είναι το Goreme... Κάναμε την βόλτα μας ποδαράτα, ψωνίσαμε μερικά αναμνηστικά και εντοπίσαμε το εστιατόριο που θα περιποιόταν τα στομάχια μας. Απολαύσαμε το δείπνο μας, ξανακάναμε άλλη μία βόλτα και χαζέψαμε το φωτισμένο πλέον σεληνιακό τοπίο! Τέλεια!!! 

          Επιστρέψαμε στο δωμάτιο όπου έπρεπε να αρχίσω την εργασία... Να αδειάσω όλα τα αρχεία από τις φωτογραφικές μηχανές και τις κάμερες στον εξωτερικό σκληρό που κουβαλάω πάντα μαζί στα ταξίδια μου. Μετά το άδειασμα έπρεπε να τα φορτίσω όλα... όπως και την ενδοσυνεννόηση του κράνους... Έπεφτε η τάση όπου διανυκτερεύαμε... Η επόμενη ημέρα έπρεπε να με βρεί έτοιμο γιά να μπορώ να αποθανατίσω το ταξίδι... 

4^η ημέρα  3-6-2019  Καππαδοκία (Goreme) - Erzincan - Erzurum (750 km)                                                                                                     Μ. κατανάλωση 4,8 lt/100km 

          Η πιο εντυπωσιακή τουριστική ατραξιόν στην Καππαδοκία είναι τα αερόστατα. Κάθε πρωί, γύρω στις 6 π.μ., σηκώνονται σταδιακά από το έδαφος,  δεκάδες αερόστατα στον ουρανό της Καππαδοκίας.

          Ξυπνήσαμε κατά τις 5 το πρωί περιμένοντας να τα δούμε να στολίζουν τον ουρανό, αλλά απατηθήκαμε οικτρά! Δεν σηκώθηκε κανένα... Κλάψ! Να κάτι που αφήσαμε γιά την επόμενη φορά...

            Ετοιμαστήκαμε νωρίς αφού είχαμε να διανύσουμε αρκετά χιλιόμετρα... Φορτώσαμε τις μοτό και κάναμε μία βόλτα στην γύρω περιοχή γιά να την δούμε με τα πρωϊνά χρώματα του ουρανού. Το τοπίο... τέλειο!!! Ένα check δίπλα στο Καππαδοκία και ήταν μόνο η αρχή του ταξιδιού! 

            Ακολουθήσαμε τον D300 μέχρι την Καισάρεια (Kayseri) και μετά τον D260 γιά Erzincan στην αρχή. Ο δρόμος αρκετά καλός με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση με μπαριέρα να χωρίζει τις δύο κατευθύνσεις. Μετά την Καππαδοκία η διαδρομή μας μέχρι να βγούμε στην Κασπία Θάλασσα ήταν σε υψόμετρο. Η πορεία μας ήταν συνέχεια σε οροπέδια και βουνά! Η διαδρομή όμορφη κι έγινε ακόμη πιό όμορφη από το Erzincan και μετά, που ήταν στα 1200 μέτρα πάνω από το επίπεδο θάλασσας μέχρι τα 1900 που είναι το Erzurum. Ο Γρηγόρης μπροστάρης, μας κρατούσε στά όρια επιτρεπόμενης ταχύτητας. Το παράδοξο ήταν ότι, σε κάποιο σημείο από το Erzincan πρός το Erzurum, είδαμε το αυτοκίνητο που είχε στηθεί ανάποδα στην διεύθυνση του δρόμου με το ραντάρ, και κινούμασταν με 100km/h, κάτω από τα 100km/h που ήταν το όριο. Μας σταμάτησαν στο μπλόκο λίγο πιό κάτω και ο Τούρκος αστυνομικός ήθελε να μας δώσει κλήση, γιατί λέει, ότι οι μοτοσυκλέτες πρέπει να κινούνται με 20 χιλιόμετρα λιγότερα από ότι είναι το ανώτερο όριο.... Δηλαδή, ώς 90km/h!!! Αφού τα είπαμε γιά λίγη ώρα εκεί συνεχίσαμε τον δρόμο μας χωρίς καμμία επίπτωση. 

            Η μέρα αρκετά ζεστή, με τον υδράργυρο να αγγίζει τους 34^οC, άν και κινούμασταν σε ορεινούς όγκους, που σε κάποια σημεία τους υπήρχε ακόμη χιόνι. Μπορώ να πώ ότι ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα η διαδρομή μέχρι το Erzurum και χωρίς κίνηση! Άψογα θα έλεγα! Λίγο μετά τις 6 το απόγευμα φτάσαμε στο Erzurum, όπου καταλύσαμε σε ένα ξενοδοχείο που είχαμε βρεί πρίν ξεκινήσουμε το ταξίδι, αλλά δεν το είχαμε κλείσει γιατί δεν ξέραμε πως θα μας έβγαινε χιλιομετρικά η μέρα. 

            Βολευτήκαμε στο δωμάτιό μας, φρεσκαριστήκαμε και βγήκαμε στην πόλη. Μιά πόλη 400.000 κατοίκων που ζούσε το τελευταίο απόγευμα του Ραμαζανιού... Περπατώντας πρός το κέντρο, χώθηκα σε ένα μπαρμπέρικο κι έριξα κι ένα ξυρισματάκι... Ο Γρηγόρης σε αυτό το διάστημα ανέλαβε να βρεί ένα ανταλλακτήριο να κάνουμε λίγο συνάλλαγμα ακόμη. Η ισοτιμία ευρώ – Τούρκικης λίρας ήταν θεϊκή! 1€ =6,5 TL!!! Το μακρινό 2014 είχα ζήσει το 1€ = 2TL... και η τιμή της βενζίνης στα 1,8 €/lt... Αυτό που ζούμε τώρα είναι παράδεισος! 

            Κάναμε την βολτίτσα μας στο κέντρο της πόλης, με αρκετό λαό στους δρόμους, αφού γιόρταζαν και το τέλος της θρησκευτικής του εορτής, και μετά χωθήκαμε στο υπαίθριο παζάρι που είχε στηθεί στην κεντρική πλατεία. Αφού χορτάσαμε περατζάδα, βρεθήκαμε σε ένα κεμπαμπτζίδικο όπου δοκιμάσαμε Shawarma, το ανάλογο πιτόγυρο στην Ελλάδα, αλλά το Shawarma ήταν ανατολίτικο με λίγο διαφορετική συνταγή. Νόστιμο και χορταστικό, αλλά κάπως καυτερό...

5^η ημέρα  4-6-2019 Erzurum - Aktas border station - Tbilisi – Georgia (750 km)                                                                                                          Μ. κατανάλωση 4,8 lt/100km 

          Ξεκινήσαμε από το Erzurum στις 8 το πρωί πρός τον συνοριακό σταθμό Aktas (μετά το Cildir) γιά να περάσουμε στην Γεωργία, μία απόσταση 290 χιλιομέτρων μέχρι τα σύνορα. Η διαδρομή ήταν πάρα πολύ όμορφη! Επιβλητικά βουνά με κόκκινους χρωματισμούς, αρκετή βλάστηση στα οροπέδια κι όλα αυτά σε υψόμετρο που σε κάποια στιγμή έφτασε στα 2.400 μέτρα! Θύμιζε Ελβετία! Απίστευτο σκηνικό! Το καλύτερο κομμάτι που οδηγήσαμε στην Τουρκία!!! 

          Και μιά και ανέφερα την Ελβετία... σε μιά στάση που κάναμε με τον Γρηγόρη σε ένα καφέ – εστιατόριο, περίπου στο μέσο της διαδρομής μέχρι το Aktas, γνωρίσαμε έναν Ελβετό, κοντά στα 70, ο οποίος πήγαινε μόνος του με ένα Citroen πρός το Ιράν γιά διακοπές! Τον θαύμασα γιά το κουράγιο του αλλά και για τις περιπέτειες που είχε ζήσει στην ζωή του. Μας αφηγήθηκε γιά την αναρρίχησή του στο όρος Αραράτ αλλά και διάφορα άλλα! Μακάρι κι εγώ να έχω αντοχές μέχρι στα γεράματά μου να ζώ την περιπέτεια!!! Χαιρετηθήκαμε και ανταλλάξαμε ευχές γιά πολλά και απροβλημάτιστα ταξίδια!

          Από το Erzurum ακολουθήσαμε τους D950, D062 και D955 που μας οδήγησαν στο Aktas border station. Θα το πώ γιά άλλη μιά φορά... Υπέροχη Διαδρομή!!! Είναι γνωστό ότι από την Τουρκία δεν μπορεί κάποιος να μπεί στην Αρμενία και το αντίστροφο, γιατί αυτές οι δύο χώρες έχουν κλειστά τα σύνορά  μεταξύ τους λόγω διαφορών. Έτσι, άν κάποιος θέλει από Τουρκία να μπεί στην Αρμενία, απλά πάει μέσω Γεωργίας. Όταν σχεδίαζα το ταξίδι, το Google Maps μετά το Erzurum με έβγαζε στο Akhalkalaki (Γεωργία), μέσω του συνοριακού σταθμού Türkgözü. Σε κάποια στιγμή διάβασα το υπέροχο ταξιδιωτικό του Θέμη στο gsmotoclub, που ταξίδεψε στην περιοχή και ανέφερε ότι ένας νέος συνοριακός σταθμός είχε ανοίξει μεταξύ Τουρκίας και Γεωργίας, το Aktas... Κάπως έτσι γλυτώσαμε 90 χιλιόμετρα περίπου, χάρη στον Θέμη! Ίσως γλυτώσαμε και χρόνο, αφού το Aktas δεν είχε καθόλου κίνηση... Με τις πληροφορίες που μοιραζόμαστε στα ταξιδιωτικά μας βοηθάμε αλλήλους!!! Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Θέμη (Themis Char) γιά όλες τις πληροφορίες που μοιράστηκε μαζί μας! 

          Μετά τον D955 και αφού αφήσαμε πίσω μας το χωριό Cildir, ακολουθήσαμε τον D010 που μέσω μιάς υπέροχης διαδρομής, μας πέρασε δίπλα από την λίμνη Kartsakhi και μας έβγαλε στον συνοριακό σταθμό. Από μακριά μύριζε καινουργίλα... ( Η Γεωργία στις Τούρκικες πινακίδες σήμανσης, αναφερόταν ως GURCISTAN) Με συνοπτικές διαδικασίες περάσαμε το Τουρκικό σημείο ελέγχου και πήγαμε σε αυτό της Γεωργίας... Κι εκεί δεν αργήσαμε πολύ. Μόνο μιά τελωνειακός δυσκολεύτηκε στην αναζήτηση των στοιχείων των μοτοσυκλετών που αναγράφονται στις άδειες κυκλοφορίας, αλλά όλα καλά. Μας περάσανε και κανά δυό εσωτερικές βαλίτσες από το μηχάνημα (X-Ray), έτσι γιά να δούν άν δουλεύει καλά το μηχάνημα... χαχα! Κάναμε συνάλλαγμα σε Γεωργιανό νόμισμα (Georgian Lari), στο κτίριο του τελωνείου. Η πράσινη κάρτα δεν ισχύει στην Γεωργία κι έτσι στα 400 μέτρα αριστερά μετά τα σύνορα, υπάρχει δίπλα από ένα βενζινάδικο, ένα ασφαλιστικό γραφείο όπου βγάλαμε ασφάλεια γιά τις μοτό. Γιά 15 ημέρες, πληρώσαμε 20 GEL, 7€ περίπου.

          Λίγο πρίν ξεκινήσουμε ο καιρός είχε βαρύνει αρκετά και άρχισε να ψιχαλίζει... Στα βουνά βρισκόμασταν... Ο καιρός πάντα είναι ευμετάβλητος, ακόμα κι άν είναι καλοκαίρι κι έχει 30^ο C όπως εκείνη την στιγμή... Αφού το παιδέψαμε λίγο στο μυαλό μας, τελικά βάλαμε τα αδιάβροχα...

          Αρχίσαμε να οδηγούμε τα πρώτα μας χιλιόμετρα στην Γεωργία. Ο δρόμος (στα 1.200 υψόμετρο), περνούσε μέσα από μικρά χωριουδάκια τα οποία ήταν πάρα πολύ φτωχικά... Μιλάμε γιά καταραμένη φτώχεια... Πράσινο τοπίο και ο δρόμος με τον σπασμένο ασφαλτοτάπητα που ήθελε αρκετή προσοχή γιά τις λακκούβες του, μας πέρασε μέσα από πανέμορφα φαράγγια, με το ποτάμι να συντροφεύει τον δρόμο στην πορεία του! Το μεγαλύτερο πρόβλημα σε αυτή την διαδρομή ήταν η διάσχιση των χωριών όπου εκεί ο δρόμος ήταν απαίσιος! Δοκιμάστηκαν αναβάτες, αναρτήσεις και λάστιχα σε αυτή την διαδρομή μέχρι το Borjomi. Στον δρόμο αυτό συναντήσαμε παλιά Ιρανικά βυτιοφόρα (Χάροι), τα οποία με αφετηρία το Ιράν, διέσχιζαν την Αρμενία και την Γεωργία και διέθεταν το Ιρανικό πετρέλαιο στην Τουρκία! Αυτά κάνει το εμπάργκο στο Ιράν...

          Πρίν το Borjomi σταματήσαμε στην Aspindza γιά ένα σνάκ και και μιά μπυρίτσα, στο μοναδικό καφέ – εστιατόριο (Chiko Rest), το οποίο ήταν υπέροχο. Ήταν το τέλειο καφέ – εστιατόριο στο τέλειο σημείο. Απολαύσαμε τις στιγμές και ξεκινήσαμε και πάλι πρός Τυφλίδα γιά να καλύψουμε τα 150 km που μας χώριζαν. Μετά το Khashuri ακολουθήσαμε τον Ε60 και η κατάσταση από θέμα δρόμου καλυτέρεψε...

          Οι Γεωργιανοί οδηγοί είναι επικίνδυνοι γιατί οδηγούν πολύ επιθετικά και η οδήγηση στην Γεωργία θέλει μεγάλη προσοχή!!! Επίσης κάτι άλλο που παρατηρήσαμε και μας έκανε μεγάλη εντύπωση είναι πως στην Γεωργία κυκλοφορούν αριστεροτίμονα αλλά και δεξιοτίμονα αυτοκίνητα!!!

          Κατά τις εφτά το απόγευμα μπήκαμε στην Τυφλίδα. Στόχος μας ήταν να μπούμε στην Αρμενία από τον συνοριακό σταθμό του Sadakhlo, στα ΒΑ της Αρμενίας και να περάσουμε το φαράγγι Debed και μετά να κινηθούμε νότια. Αυτός ήταν ο λόγος που κάναμε αυτόν τον κύκλο... Το καλύτερο μέρος για να διανυκτερεύσουμε ήταν η Τυφλίδα την οποία θα την επισκεπτόμασταν και πάλι μετά από λίγες μέρες. Αρχίσαμε να ψάχνουμε γιά ξενοδοχείο στην Τυφλίδα λοιπόν, με το GPS να μην βοηθάει και πολύ αφού οι χάρτες ήταν ΟΕΜ όπως είπαμε και όταν κάναμε αναζήτηση γιά κάποιο ξενοδοχείο δεν μας οδηγούσε με ακρίβεια, και ψαχνόμασταν... Είχε και κάμποση κίνηση και τελικά μετά από 3-4 γύρες, βρήκαμε ένα ξενοδοχείο (Amadeus Hotel) κοντά στο κέντρο σε προσιτή τιμή και ξεπεζέψαμε...

          Αφού σενιαριστήκαμε βγήκαμε βολτίτσα στην πόλη κι εγώ απόλαυσα το διάσημο Γεωργιανό κρασί, και ο Γρηγόρης τοπική μπυρίτσα σε ένα εστιατόριο (Pasanauri) δίπλα από τον ποταμό Κούρα (Kura). Κάπως έτσι έκλεισε το πρώτο βράδυ μας στην Ευρασία!!!

      *** Μία σημείωση που αφορά την Τουρκία γενικώς... Στα καταστήματα όπως εστιατόρια, καφέ κλπ δεν ‘‘παίζει’’ και πολύ το WiFi λόγω πολιτικής της κυβέρνησης της χώρας... 

6^η ημέρα     5-6-2019 Tbilisi (Georgia) - Sadakhlo - Debed Gorge (Armenia) - Sevan Lake - Yerevan (300 km)                                                                                                                                                                                                 Μ. κατανάλωση 4,7 lt/100km 

      Η διαδρομή μέχρι τα σύνορα Γεωργίας – Αρμενίας (συνοριακός σταθμός Sadakhlo) είναι μόλις 75 χιλιόμετρα, και είναι τελείως αδιάφορη, φτωχή και ο δρόμος επαρχιακός. Δεν βρήκαμε ένα μέρος της προκοπής να πιούμε έναν καφέ... 

     Περάσαμε τον Γεωργιανό συνοριακό σταθμό με συνοπτικές διαδικασίες και μπήκαμε στον Αρμένικο, όπου στο πρώτο σημείο ελέγχου η αστυνομία μας έλεγξε το διαβατήριο, το δίπλωμα και την άδεια της μοτό. Συνεχίσαμε στο δεύτερο σημείο ελέγχου που ήταν οι τελωνειακοί οι οποίοι δεν ασχολήθηκαν καθόλου μαζί μας και μας είπαν να προχωρήσουμε πρός την έξοδο... Ο Γρηγόρης μας έκανε συνάλλαγμα (Armenian Dram) σε τράπεζα που υπήρχε στον χώρο του τελωνείου και συνεχίσαμε πρός το τελευταίο φυλάκιο γιά να βγούμε... Εκεί ο αστυνομικός μας ζήτησε ένα χαρτί, το declaration, το οποίο δεν μας το είχαν δώσει και ούτε κανείς μας είπε να το πάρουμε από το τελωνείο! Ένα παλικάρι, αξιωματούχος στο τελωνείο, μας οδήγησε στο κτίριο του τελωνείου και εξήγησε σε μία τελωνειακό που ήταν πίσω από ένα γκισέ τι χαρτί να εκδώσει. Αφού πήραμε στα χέρια μας λοιπόν το declaration που έγραφε πληροφορίες γιά την μοτοσυκλέτα, προχωρήσαμε και πάλι προς την έξοδο... Το declaration λοιπόν ήταν ένα σημαντικό έγγραφο το οποίο έπρεπε να το δώσουμε και πάλι στους τελωνειακούς κατά την έξοδό μας από την χώρα! Προχωρήσαμε λοιπόν προς την έξοδο, και λίγο πρίν βγούμε από τον χώρο του τελωνείου, παρατηρήσαμε ότι υπήρχαν γραφεία γιά να βγάλουμε ασφάλεια γιά τις μοτό μας. Μας ζήτησαν 16.000 Dram ενώ στο ταξιδιωτικό του Θέμη (Themis Char) είχα διαβάσει ότι είχε πληρώσει 2 με 3.000 Dram, γιά 15 ημέρες ασφάλεια. Αυτοί λοιπόν ζητούσαν 16.000 γιατί όπως μας έλεγαν μας έκαναν και ασφάλεια υγείας κλπ κλπ... Αρνήθηκα να συνεχίσουν την έκδοση της ασφάλειας, καβαλήσαμε τις μοτό και κατευθυνθήκαμε πρός το φυλάκιο εξόδου. Δείξαμε το declaration, άνοιξε η μπάρα και πήγαμε ακριβώς απέναντι όπου είχε κιόσκια – γραφεία που έβγαζαν ασφάλειες γιά οχήματα. Βγάλαμε ασφάλεια που κόστισε 3.000 Dram γιά περίοδο 15 ημερών και προχωρήσαμε στον δρόμο που οδηγούσε στο φαράγγι Debed. Η όλη διαδικασία στα σύνορα, κράτησε μία ώρα περίπου... 

      Ο δρόμος (Μ6) προς το Debed άθλιος!!! Ο ασφαλτοτάπητας σπασμένος με αρκετές λακούβες, σαμαράκια, και στα σημεία που έκαναν έργα, κάναμε κανονική διαδρομή Off-Road πάνω σε μεγάλες κροκάλες και χώμα που δεν είχε στρωθεί και πατηθεί... Μετά από αυτά τα σημεία προχωρήσαμε με τις αισθήσεις μας σε επιφυλακή γιά το τι μας επιφυλάσσει ο ασφαλτοτάπητας και μετά το Neghots στρίψαμε αριστερά (κατευθυνόμασταν νότια), για να επισκεφτούμε το μοναστήρι Haghpat. Μέχρι εκείνο το σημείο δεν μπορώ να πώ ότι εντυπωσιαστήκαμε από την διαδρομή... 

     Το μοναστήρι Haghpat, γνωστό και ως Haghpatavank, είναι ένα μεσαιωνικό Αρμένικο μοναστήρι. Το μοναστήρι δημιουργήθηκε από τον Άγιο Nishan (Surb Nshan) τον 10ο αιώνα και επιλέχθηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, διότι αντιπροσωπεύει τη μεγάλη άνθηση της αρμενικής θρησκευτικής αρχιτεκτονικής. Η μοναδική της αισθητική αναπτύχθηκε από την ανάμειξη στοιχείων της Βυζαντίου και της παραδοσιακής περιοχής του Καυκάσου. 

     Αφήσαμε τις μοτό έξω από την είσοδο, και μπήκαμε στον περίβολο του μοναστηριού και περιηγηθήκαμε στούς εσωτερικούς του χώρους. Κάποια στιγμή βρέθηκα στην βιβλιοθήκη του μοναστηριού (δεν λειτουργεί ώς βιβλιοθήκη πλέον) και παρατήρησα κάτι τρύπες στο πάτωμα που το εσωτερικό τους έφερνε σε κάτι από θαμμένα κιούπια, και με απορία ρώτησα μία ξεναγό η οποία είχε ένα γκρούπ υπό την εποπτεία της, και μου εξήγησε πως μέσα σε αυτές τις τρύπες – θύλακες οι μοναχοί τοποθετούσαν τις περγαμηνές γιά να διατηρούνται... Respect!!!

            Αφού ολοκληρώσαμε την επίσκεψή μας στο πρώτο από τα αρκετά μοναστήρια που θα βλέπαμε στην Αρμενία, συνεχίσαμε στον Μ6 πρός Alaverdi και Vanadzor. Ο δρόμος λίγο πιό μετά από την διασταύρωση με το Haghpat έγινε πίστα!!! Απίστευτος! Οδηγήσαμε γρήγορα, στρίψαμε αρκετά και το φαράγγι σαν τοπίο ήταν υπέροχο. Αποζημιωθήκαμε γιά την αρχική ταλαιπωρία! Πιστεύω πως είναι must γιά έναν μοτοταξιδιώτη που θα επισκεφτεί την Αρμενία να διασχίσει το φαράγγι. Αξίζει!

            Σταματήσαμε στο Vanadzor γιά να πάρουμε μία ανάσα αφού είχε φτάσει κοντά 3 το μεσημέρι και είχε και κάμποση ζέστη, κοντά στους 30^οC... Πήραμε μια σαλατούλα γιά lunch που λένε και στο χωριό μου, δροσιστήκαμε και συνεχίσαμε στον Μ4 γιά να πάμε πρός την λίμνη Sevan. Ο δρόμος μέχρι την λίμνη είχε αρκετά μπαλώματα στο οδόστρωμα αλλά τουλάχιστον δεν είχε λακκούβες. Η διαδρομή σε υψόμετρο πάνω από τα 1600 μέτρα, σε ένα καταπράσινο τοπίο, όχι δασώδες, αλλά με χαμηλή βλάστηση και χωριουδάκια σπαρμένα στο οροπέδιο με ψηλά βουνά που είχαν χιόνι ακόμη στις κορυφές τους, να οριοθετούν την περιοχή! Ένα θέμα που απαιτεί προσοχή κατά την οδήγηση σε αυτή την γωνιά του πλανήτη, είναι οι αγελάδες που δεν αρκούνται στα βοσκοτόπια τους, αλλά περιφέρονται ανεξέλεγκτες στους δρόμους και είναι πηγή κινδύνου κάποιες φορές, γιατί δεν ξέρεις που μπορεί να βρεθείς φάτσα κάρτα με μία αγελάδα ή όλο το κοπάδι... Σε μία έξοδο στροφής άς πούμε... 

            Φτάσαμε στην λίμνη Sevan όπου το τοπίο ήταν όμορφο, με την λίμνη να περιβάλλεται από βουνά, και να βρίσκεται στα 1.900 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας!!! Η συγκεκριμένη λίμνη είναι μία από τις μεγαλύτερες λίμνες στον κόσμο που βρίσκονται τέτοιο το υψόμετρο! 

          Γέμισαν τα μάτια μας με όμορφες εικόνες, βγάλαμε τις φωτό μας και συνεχίσαμε  στον Μ4 γιά την πρωτεύουσα της Αρμενίας, το Γερεβάν, το οποίο απείχε  μόλις 65 χιλιόμετρα. Από το Sevan και μετά, ο Μ4 έγινε κανονικός αυτοκινητόδρομος, με διάζωμα στην μέση, αλλά... σε μερικά σημεία είχε ανοίγματα και άνετα κάποιοι έκαναν αναστροφή στον αυτοκινητόδρομο...!!! Μας φωτογράφισαν και κανά δυό φωτο-ραντάρ στην διαδρομή, αλλά μόνο από μπροστά κι όχι από το πίσω μέροςπου είναι η πινακίδα, οπότε...

          Φτάσαμε με την βοήθεια του GPS κοντά στο κέντρο του Yerevan κι εκεί πληρώσαμε ένα ταξί να μας πάει μέχρι το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει, κι αυτό όπως είπαμε, γιατί οι χάρτες ΟΕΜ κάνουν guidance και όχι navigation... Το ταξί μπροστά λοιπόν, κι εμείς ξοπίσω του, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, το Republic Boutique Hotel, το οποίο ήταν πάρα πολύ καλό, με υπόγειο χώρο στάθμευσης και ήταν ακριβώς στο κέντρο της πόλης! Το συστήνω ανεπιφύλακτα! Κατά τις 8 το βράδυ βγήκαμε βόλτα στο κέντρο και η πόλη φωτισμένη έδειχνε πάρα πολύ όμορφη! Εκείνες που έδειχναν πάρα πολύ όμορφες ήταν και οι γυναίκες, με τα ιδιαίτερα Αρμένικα χαρακτηριστικά τους... 

          Κάναμε την βόλτα μας στο κέντρο, θαυμάσαμε τα κτίρια γύρω από την Republic Square, περπατήσαμε ώς την πλατεία με τα πολύ όμορφα χρωματισμένα συντριβάνια που βρίσκονται σε σειρά το ένα μετά το άλλο, είδαμε το γλυπτό δέντρο στην πρόσοψη του Kamar business center και περιεργαστήκαμε λίγο τους Αρμένιους που έπαιρναν τον περίπατό τους στο κέντρο της πρωτεύουσάς τους. Κάποια στιγμή μας τράβηξε την προσοχή η μουσική που ερχόταν από την Republic Square και τραβήξαμε πρός τα ’κεί. Πλήθος κόσμου είχε μαζευτεί γύρω από τα Singing fountains και μπροστά από το Μουσείο Ιστορίας της Αρμενίας. Έπαιζε η μουσική και τα πολύχρωμα φωτισμένα συντριβάνια ακολουθούσαν τον ρυθμό της. Χαρήκαμε τον συνδυασμό θεάματος και μουσικής για κάμποση ώρα εκεί μαζί με τους Αρμένιους και μετά πήγαμε πρός τον κεντρικό πεζόδρομο (Northern Avenue) και βολτάραμε και στα υπόγεια καταστήματα που βρίσκονται κάτω από τον πεζόδρομο... Συνεχίσαμε το περπάτημα ως το τέλος του πεζόδρομου, στην Freedom Square, που ξεπροβάλλει επιβλητικό το κτίριο της Όπερας, και στον περιβάλλοντα χώρο βρίσκονται αρκετά υπαίθρια εστιατόρια και καφέ. Κάναμε την βολτίτσα μας με τον Γρηγόρη και περπατώντας πάλι πρός την Republic Square καταλήξαμε σε μιά υπέροχη Αρμένικη ταβέρνα με το όνομα Baklachoff, όπου ξετρελαθήκαμε με τον διάκοσμό της αλλά και με την υπέροχη τοπική κουζίνα της. Εμπειρία σοβαρή!!! 

          Μετά από αυτή την τροφική πανδαισία καταλήξαμε στο ξενοδοχείο μας, που δεν απείχε και πολύ. Ήταν αρκετά μεγάλη η μέρα μας και την πέσαμε στα κρεββάτια μας, αλλά δεν μπορέσαμε να κοιμηθούμε αμέσως... Κάτι οι περασμένες ιστορίες και τα ανέκδοτα που λέγαμε ο ένας στον άλλο, κάτι το κρασάκι που είχα πιεί εγώ και οι μπύρες που είχε πιεί ο Γρηγόρης, κάτι τα γέλια μας, μείναμε ξύπνιοι γιά αρκετή ώρα και όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Αρμένικου Μορφέα...

      7^η ημέρα                           Yerevan (Αρμενία)   

          Τι να πώ γιά την σημερινή μέρα... Τα είχε όλα! 

          Ξεκινήσαμε το πρωί κατά τις 9 από το ξενοδοχείο μας γιά να επισκεφτούμε τον ναό του Γκαρνί και το μοναστήρι Γκέγχαρντ που βρίσκονται πολύ κοντά στο Γερεβάν. Βάλαμε  πρώτα στο GPS τον ναό Γκαρνί (Garni Temple)κι ενώ στην αρχή υπολόγισε την απόσταση στα 21 χιλιόμετρα, μετά επανυπολόγισε την διαδρομή στα 42... Άχ αυτοί οι χάρτες ΟΕΜ της Garmin!!!

          Καβαλήσαμε τις μοτοσυκλέτες μας και βγήκαμε από το κέντρο, και το GPS μας πέρασε δίπλα από την χωματερή του Γερεβάν, με τις ευχάριστες μυρωδιές που συνόδευαν το τοπίο, και μετά μας οδήγησε σε τόπους άγνωστους και άγονους... Παρ΄ όλο αυτά είδαμε και μία πινακίδα που έδειχνε πως πάμε σωστά πρός Γκαρνί... Εκείνο που μας προβλημάτιζε είναι ότι ο συγκεκριμένος δρόμος ήταν σαν εγκαταλελειμένος και δεν είχε την κίνηση που έπρεπε να έχει από τουρίστες που επισκέπτονται τον ναό... Ρωτήσαμε κανά δυό ανθρώπους που βρέθηκαν μπροστά μας κατά την διάρκεια της διαδρομής, άν πάμε καλά γιά Γκαρνί και η καταφατική τους απάντηση μας ώθησε να συνεχίσουμε... Πήραμε τα όρη και τα βουνά λοιπόν και ο δρόμος γινόταν όλο και χειρότερος! Αφού συνηθίσαμε τις λακούβες, τα σαμαράκια και τα σπασίματα στην άσφαλτο, μετά από λίγο ο δρόμος έγινε χωμάτινος με νεροφαγώματα και βαθιές λακούβες. Σε ένα  κατηφορικό κομμάτι του δρόμου με συνεχόμενες στροφές –πέταλα- βρέθηκα ακινητοποιημένος να κρατάω την μοτό όρθια δίπλα από το τελείωμα του δρόμου κι ενώ από κάτω ήταν η συνέχεια του δρόμου, 10 μέτρα χαμηλότερα, στηριζόμενος στο ένα πόδι... Το άλλο πόδι ήταν στον αέρα γιατί από κάτω του ήταν μιά λακούβα χωρίς πάτο!!! Την κατάσταση την έσωσε ο Γρηγόρης, ο οποίος ακολουθούσε, που άφησε την μοτό του και ήρθε και έπιασε την μοτό μου και μπόρεσα να ξεπεζέψω και να την κυλήσουμε λίγο μπροστά όπου ανέβηκα και συνεχίσαμε... Άν ήμουν μόνος, θα την πλάγιαζα και θα την έριχνα αριστερά και μετά θα την σήκωνα με τον γνωστό τρόπο και θα την κυλούσα λίγο πιό μπροστά γιά να συνεχίσω... Αλλά δεν χρειάστηκε. Γρηγόρης = Power!!! Τελικά μετά από λίγα χιλιόμετρα βγήκαμε στον δρόμο που έπρεπε να έχουμε πάρει από το Γερεβάν και συνεχίσαμε πρός Γκαρνί. Απλώς το GPS  έκανε τα δικά του κέφια και έπαιξε λίγο με την ασφάλεια μας σε αυτό το κομμάτι... Όλα καλά όμως! Μετά από κανά δεκάλεπτο φτάσαμε στο Γκαρνί και παρκάραμε τις μοτό σε ένα μικρό πάρκινγκ που έχει μπροστά από το μνημείο. Μάλιστα ο παρκαδόρος μας προέτρεψε να αφήσουμε τα μπουφάν της μηχανής επάνω στις μοτό, (γιατί έκανε και ζέστη) και μας διαβεβαίωσε ότι θα τα προσέχει ο ίδιος. Οι Αρμένιοι είναι αρκετά φιλικοί και το γεγονός ότι είμαστε Έλληνες αλλά και ορθόδοξοι όπως κι αυτοί, τους έκανε ιδιαίτερα φιλικούς απέναντί μας. Έβλεπαν και την Ελληνική σημαία που είχα κρεμασμένη στο πίσω μέρος του top case και όσοι δεν την ήξεραν ρωτούσαν από ποιά χώρα είμαστε.

          Ο ναός του Γκαρνί (Garni Temple) είναι ένας ελληνιστικός ναός του 1ου αιώνα κοντά στο Garni της επαρχίας Kotayk της Αρμενίας. Είναι ο μοναδικός παγανιστικός ναός στην Αρμενία που επιβίωσε τον εκχριστιανισμό της χώρας το 301 μ.Χ. Χτίστηκε πιθανότατα από το βασιλιά Τιριδάτη Α´ στο πρώτο αιώνα μ.Χ. προς τιμήν του Θεού Ήλιου Mihr (Μίθρας).

           Ο ναός του Γκαρνί είναι ένα λαμπρό παράδειγμα κλασσικής ελληνιστικής κουλτούρας. Με το σχέδιό του, μια ορθογώνια κατασκευή, η οποία εξωτερικά περιβάλλεται από 24 στήλες που συμβολίζουν τις 24 ώρες της ημέρας. Είναι το μόνο γνωστό ελληνορωμαϊκό περίστυλο κτίριο στην Αρμενία και το μόνο τέτοιου είδους οικοδόμημα που διασώζεται. Ο αρχαίος ναός και το κοντινό μοναστήρι Geghard (που βρίσκεται 7 χλμ. νοτιοανατολικά) περιλαμβάνονται στον κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Σήμερα αποτελεί ένα από τα κύρια τουριστικά αξιοθέατα στην Αρμενία. 

          Το εισιτήριο κόστισε κάτι λιγότερο από 3€ και αρκετά γκρούπ είχαν ήδη φτάσει και προσπαθούσαν να συνταχτούν γιά να περάσουν την πόρτα της εισόδου. Μπήκα κι εγώ και ο ναός όντως θύμιζε Αρχαία Ελλάδα! Τι να πώ, είμαστε παντού αλλά δυστυχώς μας μνημονεύουν γιά τους αρχαίους ημών προγόνους μόνο και όχι γιά επιτεύγματα σύγχρονων Ελλήνων... Έβγαλα όμορφες φωτό και βρήκα τον Γρηγόρη στον εξωτερικό περίβολο του ναού, ήπιαμε λίγο νεράκι να δροσιστούμε λίγο γιατί και η αυτή η μέρα ήταν ζεστή... Ιούνιος!

          Ξανακαβαλήσαμε τις μοτό και τραβήξαμε πρός το μοναστήρι Γκέγχαρντ. Στην μέση της διαδρομής, παρατήρησα μιά κυρία μαζί με την κορούλα της που ήταν γονατιστές στο μπαλκονάκι του σπιτιού τους και έψηναν το δικό τους ψωμί... μία λεπτή ψημένη ζύμη. Η κορούλα της έπλαθε την ζύμη και η μαμά την άνοιγε και την έψηνε στον φούρνο που ήταν ‘‘θαμμένος’’ στο πάτωμα του μπαλκονιού!!! Φαινόταν ένας κεραμικός θόλος στο πάτωμα που ήταν ο φούρνος, και η κυρία έβαζε την λεπτή ζύμη πάνω σε ένα είδος μαξιλάρας και την κατέβαζε με το χέρι της στον φούρνο και κολλούσε την ζύμη στο τοίχωμα του φούρνου!!! Σε δύο λεπτά ήταν έτοιμη και την ξεκολλούσε με τα δάχτυλά της από το πλαϊνό εσωτερικό του φούρνου. Με άφησαν και τράβηξα βίντεο και φωτογραφίες και αφού τους ευχαριστήσαμε ετοιμαστήκαμε να συνεχίσουμε τον δρόμο μας πρός το μοναστήρι... Εκείνη την στιγμή σταμάτησε ένα αυτοκίνητο με τρείς άντρες που κατέβηκαν να αγοράσουν ψωμί. Τότε ένας από αυτούς με ρώτησε από που είμαστε. Όταν του απάντησα ότι είμαστε από Ελλάδα μου είπε πώς εμείς έχουμε ένα κοινό σημείο. Απορρημένος τον ρώτησα ποιό ήταν αυτό... και μου απάντησε... Το Βυζάντιο... μας το πήραν οι Τούρκοι! Τον ρώτησα κι εγώ λοιπόν από που είναι και μου απάντησε πως ήταν Ρώσος... Κι άλλοι λαοί υποφέρουν με τις χαμένες πατρίδες μας!!! 

            Το μοναστήρι του Geghard είναι μια μοναδική αρχιτεκτονική κατασκευή στην επαρχία Kotayk της Αρμενίας, που είναι μερικώς λαξευμένη στις πέτρες του παρακείμενου βουνού με απότομους γκρεμούς. 

          Ενώ το κύριο παρεκκλήσι χτίστηκε το 1215, το συγκρότημα του μοναστηριού ιδρύθηκε τον 4ο αιώνα μ.Χ από τον Άγιο Γρηγόριο τον Φωτιστή στο χώρο μιας ιερής πηγής μέσα σε μια σπηλιά. Έτσι το μοναστήρι είχε αρχικά ονομαστεί Ayrivank, που σημαίνει "η Μονή της Σπηλιάς". Το όνομα που χρησιμοποιείται συνήθως για το μοναστήρι σήμερα, Geghard, ή πληρέστερα Geghardavank, που σημαίνει "η Μονή της Λόγχης", προέρχεται από το δόρυ που είχε τραυματίσει τον Ιησού κατά τη Σταύρωση, που φέρεται να έφερε στην Αρμενία ο Απόστολος Ιούδας, που εδώ ονομάζεται Θαδδαίος, μεταξύ πολλών άλλων κειμηλίων. Τώρα φυλάσεται στο Echmiadzin.

          Οι εντυπωσιακοί πανύψηλοι βράχοι που περιβάλλουν το μοναστήρι αποτελούν τμήμα του  φαραγγιού του ποταμού Azat και περιλαμβάνονται μαζί με το μοναστήρι στον κατάλογο με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Ορισμένες από τις εκκλησίες στο συγκρότημα του μοναστηριού είναι χτισμένες με εξόρυξη πετρών από τους βράχους, άλλες κάτι περισσότερο από μικρές σπηλιές, ενώ άλλες είναι πιο περίπλοκες κατασκευές, με τοιχώματα και δωμάτια βαθιά μέσα στους βράχους. 

          Ο συνδυασμός όλων αυτών, μαζί με αρκετά khachkars (σταυρόπετρες) που βρίσκονται εκεί, συνθέτουν ένα μοναδικό αξιοθέατο, και αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς στην Αρμενία. 

            Αρκετοί τουρίστες βρίσκονταν ήδη στο μοναστήρι και το μικρό πάρκινγκ αποτελούσε λίγο πρόβλημα γιά τους επισκέπτες... Το τοπίο που περιβάλλει το μοναστήρι εκπληκτικό! Ανηφορήσαμε με τον Γρηγόρη μέχρι την πύλη εισόδου στο μοναστήρι και μπήκαμε στον εξωτερικό περίβολο. Δεν υπήρχε εισιτήριο γιά να εισέλθει κάποιος στο μοναστήρι. Περιηγηθήκαμε στους χώρους του μοναστηριού, αποθανατίσαμε με τις κάμερες τον χώρο, και αφού επισκεφτήκαμε τους περισσότερους χώρους του μοναστηριού, καβαλήσαμε τις μοτό μας και επιστρέψαμε στο Γερεβάν από τον κανονικό δρόμο τούτη την φορά...

            Είχε φτάσει μεσημέρι πιά όταν μπήκαμε στο ξενοδοχείο μας... Κάναμε ένα μπανάκι και εξορμήσαμε στην πόλη γιατί είχαμε ακόμη πολλά πράγματα στην λίστα μας να δούμε... Αρχίσαμε με ένα καφεδάκι εγώ και μιά μπυρίτσα ο Γρηγόρης γιά να πάρουμε τις ανάσες μας και μετά περπατήσαμε ως τον ναό του Αγίου Γρηγορίου του Φωτιστή. Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Γρηγορίου του Διαφωτιστή (Saint Gregory Cathedral) είναι ο μεγαλύτερος αρμενικός ναός στον κόσμο. Ο τεράστιος καθεδρικός ναός είναι ένα συγκρότημα που αποτελείται από τρεις εκκλησίες: τον καθεδρικό ναό (κύρια εκκλησία) και τα παρεκκλήσια του Αγίου Βασιλιά Τιρηδάτη και της Άγιας Βασίλισσας Ashkhen. Αυτές οι δύο βασιλικές προσωπικότητες ήταν οι σημαντικοί βοηθοί του Αγίου Γρηγορίου για τη μετατροπή της Αρμενίας σε Χριστιανικό κράτος.

          Εντυπωσιασμένοι από το μέγεθος του καθεδρικού, περπατήσαμε ως την Vernissage, στην μεγάλη υπαίθρια αγορά και βολτάραμε ανάμεσα στα κιόσκια που πουλούσαν παραδοσιακά Αρμένικα χειροποίητα faux κοσμήματα, διάφορες χειροτεχνίες, σουβενίρ και διάφορα άλλα προϊόντα. Κάναμε κάμποσες βόλτες μέσα στην αγορά ώσπου βρήκαμε κι εμείς τα σουβενίρ που θέλαμε να αγοράσουμε από την Αρμενία... Ολοκληρωμένοι πλέον και σε αυτό το επίπεδο πήραμε ένα ταξί και αφού διαπραγματευτήκαμε την τιμή, μας πήγε στο μνημείο Γενοκτονίας των Αρμενίων που βρίσκεται λίγο έξω από το κέντρο. Τα ταξί είναι αρκετά φτηνά στην Αρμενία μπορώ να πώ.

            Ο λόφος Τσιτσερανακάμπρντ φιλοξενεί το μνημείο και το μουσείο της γεννοκτονίας των Αρμενίων. Τσιτσερανακάμπρντ σημαίνει ο Πύργος των Χελιδονιών. Φτάσαμε στο Μνημείο και ο ταξιτζής προσφέρθηκε να μας περιμένει μέχρι να ολοκληρώσουμε την επίσκεψή μας και να μας ξαναπάει στο κέντρο. Το πασίγνωστο μνημείο είναι αφιερωμένο στην μνήμη των 1.500.000 θυμάτων της Γενοκτονίας των Αρμενίων από την Τουρκία. Πεζοί διασχίζουμε το ήρεμο πάρκο, πλάι στις δεντροστοιχίες που κάθε επίσημος ξένος μεγαλώνει με το φύτεμα ενός δέντρου. Μπροστά μας το απέριττο μνημείο. Δώδεκα ψηλές, λίθινες στήλες βαλμένες κυκλικά, γέρνουν ελαφρά προς τα μέσα, σαν να υποκλίνονται στην άσβεστη φλόγα που ανάβει στο κέντρο του μνημείου. Στο πλάι λουλούδια αφημένα από ευλαβικούς επισκέπτες. Μπορώ να πώ ότι το συναίσθημα που ένοιωσα, ήταν περίπου σαν αυτό που με κυρίευσε στις επισκέψεις μου στο Άουσβιτς και στο Νταχάου! Αποχωρήσαμε λίγο φορτισμένοι από τον χώρο αλλά ο ταξιτζής φρόντισε να μας αποφορτίσει... Κατάλαβε ότι είμαστε από Ελλάδα γιατί όπως μας είπε ο κολλητός του ήταν αρκετά χρόνια στην Ελλάδα και μάλιστα τον πήρε τηλέφωνο γιά να μιλήσουμε μαζί του! Μιλήσαμε με τον άνθρωπο, μας ρώτησε πόσες μέρες θα μείνουμε στο Γερεβάν και άν χρειαζόμασταν κάτι να μας βοηθήσει!!! Μας έδωσε το τηλέφωνό του σε περίπτωση που χρειαστούμε κάτι να τον καλέσουμε! Δεν έχω λόγια!

            Ζητήσαμε από τον φίλο μας –πλέον– τον ταξιτζή να μας πάει στο Κασκάντ. Το Κασκάντ είναι σήμα κατατεθέν του Γερεβάν, ένα μνημειώδες αρχιτεκτονικό και φυσικό συγκρότημα με τεράστια πέτρινα σκαλοπάτια και καταρράκτες που ανηφορίζουν προς το «Πάρκο της Νίκης» (Haghtanak), με την ωραιότερη θέα στην πόλη. Ακριβώς από κάτω από το Κασκάντ βρίσκεται το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Cafesjian (γνωστό και ως Cafesjian Museum of Art) που είναι ένα μουσείο τέχνης στο Γερεβάν. Περάσαμε κάμποση ώρα στους χώρους και αφού γεμίσαμε το είναι μας με ομορφιά και τέχνη, κατευθυνθήκαμε πρός το ξενοδοχείο μας γιά ένα μπανάκι, (πάνω από 30^οC είχε και σήμερα) και λίγη χαλάρωση...

            Λίγο πρίν φύγουμε από το ξενοδοχείο γιά την βραδινή εξόρμηση στην πόλη, είχα μία συζήτηση με τον υπεύθυνο του ξενοδοχείου γιά το κονιάκ της Αρμενίας. Ο μπάρμαν μου σέρβιρε ένα ποτήρι Ararat 10άρι γιά να δοκιμάσω και έπεσα σε έρωτα!!! Τέτοιο άρωμα, τέτοια γεύση, απλά δεν υπάρχει! Ξύπνησε όλες μου τις αισθήσεις!!! Δυστυχώς δεν μπορούσα να αγοράσω (από το Γερεβάν) ένα μπουκάλι γιά να πάρω μαζί μου στην Ελλάδα αφού η επόμενη χώρα που θα πηγαίναμε ήταν το Ιράν και απαγορεύεται ρητώς η είσοδος αλκοόλ στην χώρα. Ήταν που ήταν δύσκολα τα πράγματα σχετικά με την εισοδό μας στο Ιράν, δεν ήθελα να έχουμε άλλο ένα αγκάθι... 

            Από όλα τα οινοπνευματώδη ποτά της Αρμενίας, το κονιάκ είναι το πιο γνωστό προϊόν. Η Αρμενία επιδεικνύει το αρμενικό κονιάκ με υπερηφάνεια, λόγω της ανώτερης ποιότητάς του και της θετικής υποδοχής που απολαμβάνει όπου παρουσιάζεται. Δεν είναι τυχαίο πως ήταν το μόνο είδος που απολάμβανε ο Ουίλιαμ Τσώρτσιλ. Λέγεται ότι ο Στάλιν συχνά παραπονιόταν τονίζοντας πως ο Τσώρτσιλ ενδιαφερόταν περισσότερο για το επόμενο φορτίο παραλαβής αρμενικού κονιάκ παρά για την έκβαση του πολέμου. Ο Βρετανός πολιτικός παραλάμβανε ετησίως 300 φορτία αρμενικού κονιάκ.

            Μετά από αυτή την γευσιγνωσία βγήκαμε στους δρόμους του νυχτερινού Γερεβάν... Περπατήσαμε λίγο και αργότερα καταλήξαμε και πάλι στην ταβέρνα που ανακαλύψαμε το προηγούμενο βράδυ. Γιά άλλη μιά φορά ξετρελλαθήκαμε με την Αρμένικη κουζίνα!!!

8^η ημέρα           Yerevan - Khor Virap - Tatev - Meghri (380 km)  

                                                                                            Μ. κατανάλωση 4,8 lt/100km 

             Άν η χθεσινή μέρα ήταν καλή, τι να πω γιά την σημερινή??? Ήταν η καλύτερη οδηγικά μέρα!!! (So far...)

             Ξεκινήσαμε λίγο μετά τις 9 το πρωί αφήνοντας πίσω μας το υπέροχο Γερεβάν που μας έκλεψε την καρδιά!!! Ο στόχος μας ήταν να φτάσουμε στο Meghri, λίγα χιλιόμετρα πρίν τον συνοριακό σταθμό γιά να μπούμε στο Ιράν... Κατευθυνθήκαμε νότια και πρώτος μας σταθμός θα ήταν το μοναστήρι Khor Virap. Αξίζει εδώ να αναφέρω πως ούτε στην Αρμενία αλλά ούτε και στην Γεωργία (πριν μπούμε Αρμενία) δεν συναντήσαμε διόδια. Το Khor Virap απείχε μόλις 45 χιλιόμετρα από το Γερεβάν. 

          Το Khor Virap (Χορ Βιράπ) είναι ένα μοναστήρι της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας που βρίσκεται στην κοιλάδα Ararat της Αρμενίας, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, περίπου 8 χλμ νότια του Artashat, στην επαρχία Ararat. Το Χορ Βιράπ, που σημαίνει «βαθύ πηγάδι», ήταν η κατοικία του Αρμένιου Καθολικού. Η αξιοσημείωτη θέση του Khor Virap ως μοναστήρι και τόπος προσκυνήματος αποδίδεται στο γεγονός ότι ο Grigor Lusavorich, ο οποίος αργότερα έγινε ο Άγιος Γρηγόριος ο Φωτιστής, αρχικά φυλακίστηκε εδώ για 13 χρόνια από τον βασιλιά Tiridates III της Αρμενίας. Ο Άγιος Γρηγόριος μετατράπηκε αργότερα σε θρησκευτικό μέντορα του βασιλιά και καθοδήγησε τη δραστηριότητα για τον εκχριστιανισμό της χώρας. Το έτος 301, η Αρμενία ήταν η πρώτη χώρα στον κόσμο που ανακηρύχθηκε χριστιανικό έθνος. Απέναντι από το μοναστήρι και σε πολύ μικρή απόσταση βρίσκεται το όρος Αραράτ!

          Το πρωτομάθαμε όταν μικροί στο δημοτικό ακούγαμε από τον δάσκαλο την ιστορία του Κατακλυσμού και γιά τον Νώε. Όταν με χαρά μαθαίναμε πως η Κιβωτός του, διασώζοντας όλα τα ζωικά είδη, προσάραξε στο όρος Αραράτ, ρωτούσαμε: Και πού είναι αυτό το όρος; Στην Αρμενία, απαντούσε ο δάσκαλος. Το πού ήταν η Αρμενία δεν ξέραμε βέβαια κι ούτε ρωτούσαμε. Ήταν μια μυθική, μακρινή χώρα. Τώρα όμως το Αραράτ δεν είναι πια στην Αρμενία. Δεν μετακινήθηκε το βουνό. Μετακινήθηκαν τα σύνορα της χώρας και το Αραράτ ανήκει στην Τουρκία πλέον, από το 1921 με τον καθορισμό των συνόρων μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας...

            Το βιβλικό όρος Αραράτ αποτελείται από δύο κωνικά μέρη το Masis (5.165 μέτρα) και το Sis (4.300 μέτρα) κι έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της εθνοπολιτιστικής ταυτότητας των Αρμενίων. Παραμένει ιδιαίτερα δημοφιλές, παρότι εδώ και δεκαετίες ανήκει στην Τουρκία. Από το μοναστήρι φαινόταν ευδιάκριτα το συρματόπλεγμα που αποτελούσε τα σύνορα μεταξύ Τουρκίας και Αρμενίας, που μας χώριζε από το Αραράτ... 

          Φύγαμε από το Khor Virap και εγώ προσωπικά έφυγα γεμάτος, όχι μόνο επειδή επισκέφτηκα το μοναστήρι, αλλά είδα στην ζωή μου το όρος Αραράτ! Συνεχίσαμε την πορεία μας νότια ακολουθώντας τον Η10, πρός τον επόμενο σταθμό μας, το μοναστήρι Tatev. Μιά απόσταση 210 χιλιομέτρων από το Khor Virap. Μιά ορεινή διαδρομή που σε αρκετά σημεία βρήκαμε κοπάδια αγελάδων να χρησιμοποιούν το οδικό δίκτυο στην πορεία τους... Υψόμετρο κοντά στα 2.000 μέτρα . Το τοπίο εκπληκτικό με τις κορυφές των βουνών να κρατούν ακόμα χιόνι στις κορυφές τους. Τα οροπέδια καταπράσινα και σε κάποια σημεία γεμάτα λουλούδια. Ονειρεμένα μέρη! Λίγο πρίν στρίψουμε δεξιά γιά το Tatev, μας ξέφυγε της προσοχής μας η ταμπέλα που έδειχνε πρός την γέφυρα Khndzoresk... Η 160 μέτρων γέφυρα και βάρους 14 τόνων ενώνει δύο χωριά, το παλιό με το νέο Khndzoresk που τα χωρίζει ένα φαράγγι. Η αιωρούμενη γέφυρα έχει ταλαντώσεις και σε οδηγεί στο παλιό Khndzoresk που βρίσκεται στην απέναντι πλαγιά του βουνού και είναι γεμάτο σπηλιές οι οποίες ήταν κατοικίσιμες από τον 13^ο αιώνα... Αφήσαμε κάτι γιά την επόμενη φορά που θα βρεθούμε στην Αρμενία...

          Υπάρχουν δύο τρόποι γιά να φτάσει κάποιος στο μοναστήρι Tatev. Ο πρώτος να πάει οδικώς μέχρι το μοναστήρι και ο δεύτερος να πάει με το Wings of Tatev... το μακρύτερο εναέριο τελεφερίκ του κόσμου. Το τελεφερίκ ξεκινάει από το χωριό Χαλιτσόρ της περιφέρειας Σιουνίκ που βρίσκεται στα νότια της Αρμενίας κοντά στα σύνορα με το Ιράν και απέχει 280 χλμ. από το Ερεβάν. Περνάει πάνω από ένα εντυπωσιακό, καταπράσινο φαράγγι, του οποίου το υψηλότερο σημείο είναι 320 μ. και φθάνει σε 11 λεπτά, με ταχύτητα 37 χλμ. την ώρα στην καταπράσινη κορυφή του λόφου. Εκεί βρίσκεται το μεσαιωνικό μοναστηριακό συγκρότημα Tatev. Συμπεριλήφθηκε στο Βιβλίο Γκίνες ως η ‘‘μακρύτερη συνεχόμενη διπλή διαδρομή τελεφερίκ’’ στον κόσμο.

            Εμείς λοιπόν προτιμήσαμε να γευτούμε την εμπειρία του τελεφερίκ. Φτάσαμε στον χώρο του Wings of Tatev και παρκάραμε τις μοτό στο μεγάλο και άνετο χώρο στάθμευσης και πήγαμε να βγάλουμε εισιτήριο το οποίο κοστίζει (με επιστροφή) 7.000 Drams (περίπου 14€). Μπήκαμε στην καμπίνα που θα μας οδηγούσε στο μοναστήρι και μόλις ξεκίνησε αρχίσαμε να ζούμε μία σίγουρα αξέχαστη εμπειρία! Πετούσαμε πάνω από βουνά, φαράγγια και ποτάμια μέχρι να φτάσουμε στο Tatev!!! Εδώ πρέπει να αναφέρω πως σημαντικό μέρος από τα έσοδα του Wings of Tatev πάνε στην αναστήλωση και συντήρηση της μονής. 

          Το μεγαλειώδες μοναστήρι Tatev χτίστηκε τον 9ο αιώνα μ.Χ. και έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή της περιοχής αυτής. Ήταν το σπουδαιότερο πολιτιστικό, πνευματικό και επιστημονικό κέντρο της Αρμενίας. Τον 14ο-15ο αιώνα εκεί λειτουργούσε Σχολή Μικρογραφίας. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Φωτιστής, ο οποίος διέδωσε τον λόγο του Χριστού σε όλη την Αρμενία, είναι θαμμένος εδώ σε μια μικρή εκκλησία που χτίστηκε το 1295. Η περιήγησή μας στους χώρους του μοναστηριού δεν κράτησε πάνω από μισή ώρα. Εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση πέρα από την εντυπωσιακή θέα που έχει ο επισκέπτης από το μοναστήρι ήταν ότι στο καθολικό της μονής βρισκόταν ένας μοναχός και ευλογούσε και διάβαζε ευχές σε αυτούς που τον πλησίαζαν με ευλάβεια γιά αυτόν τον σκοπό. 

          Στην επιστροφή μας στην βάση του Wings of Tatev όπου είχαμε αφήσει τις μηχανές μας, μέσα στην καμπίνα του τελεφερίκ γνωρίσαμε την Ελίνα, μία Αρμένισσα ξεναγό, η οποία είχε την καλή διάθεση να μας εξηγήσει αρκετά θέματα που αφορούσαν το μοναστήρι και την γύρω περιοχή και αφού της είπαμε ότι είμαστε Έλληνες δήλωσε ενθουσιασμένη με την Ελλάδα και την πρόθεσή της να επισκεφτεί την Σαντορίνη... 

            Το μαγικό κομμάτι της διαδρομής άρχισε μετά το Goris, όπου από κάποιο σημείο και μετά όπως μας έδειξε και μιά ταμπέλα ακολουθούσαμε τον Αρμένικο δρόμο του Μεταξιού. Κι εδώ η διαδρομή πάνω σε καταπράσινα βουνά με χαμηλή βλάστηση και τις κορυφές τους να έχουν ακόμη χιόνι... Οδηγούσαμε στα 2.500 με 2.600 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας! Μας έπεσε το σαγόνι από το εκπληκτικό τοπίο που είχαμε μπροστά μας! Δεν μπορώ να απαριθμήσω πόσες φορές σταματήσαμε για να βγάλουμε φωτό. Αφού προσπεράσαμε κάποια στιγμή ένα κονβόϊ από φορτηγά του Αρμένικου στρατού και με τις στάσεις που κάναμε πρέπει να τα προσπεράσαμε 5-6 φορές συνολικά!!! Θύμιζε Άλπεις αλλά ήμασταν στην Αρμενία! Κάποια στιγμή που σταματήσαμε γιά να αποθανατίσουμε το τοπίο, πιό δίπλα είχε σταματήσει κι ένα αυτοκίνητο που επέβαιναν δύο άντρες και μιά κοπέλα και όλοι τους είχαν ξετρελλαθεί με τις μοτοσυκλέτες μας... Ο ένας από αυτούς μας είπε ότι είναι Ιρανός και όταν του είπαμε ότι πάμε Ιράν, μας κάλεσε στο σπίτι του στην Τεχεράνη. Πολύ φιλικοί και φιλόξενοι!

             Η διαδρομή από το Goris μέχρι το Meghri συνίσταται ανεπιφύλακτα!!! Ο ασφαλτοτάπητας δεν ήταν και ο καλύτερος αλλά αξίζει να οδηγήσει κάποιος σε αυτά τα μέρη! Σε όλη την πορεία μας, μας χαιρετούσαν Αρμένιοι από τα αυτοκίνητά τους όπως και οι Ιρανοί φορτηγατζήδες. 

            Φτάσαμε στο κατάλυμά μας στο Meghri στις 9 το βράδυ και βρεθήκαμε σε ένα σπίτι όπως της θείας της Κατίνας στο χωριό πρίν 40 χρόνια... Εκεί έμεναν ήδη ο Martin, ένας Ελβετός μοτοσυκλετιστής με ένα Honda Africa Twin και άλλες τρείς Γαλλίδες που έμεναν εκεί γιατί έκαναν αποκατάσταση σε μιά παλιά εκκλησία στην περιοχή. Ο Martin είχε επιχειρήσει να μπεί στο Ιράν πρίν 15 ημέρες  αλλά δεν τον άφησαν στα σύνορα λόγω του μεγάλου κυβισμού της μοτοσυκλέτας του. Πιάσαμε την κουβέντα και ο Martin θα επιχειρούσε και πάλι την επομένη, να μπεί μαζί μας στο Ιράν. Αυτή την φορά είχε έρθει σε επαφή με τον Hossein και θα ήταν (μάλλον) ευκολότερο. Θα διέσχιζε το Ιράν και θα πήγαινε πρός τα υψίπεδα του Παμίρ... Μείναμε μέχρι αργά με τον Martin και την Anouk (την μία από τις τρείς Γαλλίδες) πίνοντας σπιτική βότκα που μας προσφέρθηκε από τον ιδιοκτήτη και συζητώντας διάφορα θέματα. Ο ύπνος δεν ήταν και τόσο ωραίος στο δωμάτιο που μας έδωσαν. Τα στρώματα άθλια και ο κακομοίρης ο Γρηγόρης παιδεύτηκε πάρα πολύ... 

  9^η ημέρα          Meghri - Nordooz - Jolfa - Urmia (340 km)                                                                                                                                  Μ. κατανάλωση 4,4 lt/100km 

            Ξυπνήσαμε στις 6 το πρωί γιά να ετοιμαστούμε και ξεκινήσαμε στις 7 μαζί με τον Martin γιά να περάσουμε πρώτα τον Αρμένικο συνοριακό σταθμό της Nordooz, που απείχε μόλις 10 χιλιόμετρα από το κατάλυμά μας. Σε 20 λεπτά είχαμε τελειώσει με τα διαδικαστικά στον Αρμένικο συνοριακό σταθμό και κατευθυνόμασταν πρός τα Ιρανικά σύνορα. Περάσαμε τον ποταμό Aras που είναι το φυσικό σύνορο των δύο χωρών και φτάσαμε στο πρώτο Ιρανικό φυλάκιο. Έτσι αφήσαμε πίσω μας την Αρμενία που μας έκλεψε την καρδιά και θα προσπαθούσαμε να μπούμε στο Ιράν. Στην παρέα προστέθηκε κι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, ο Michele με την συζυγό του, Γάλλοι ταξιδευτές με την μοτοσυκλέτα τους που κατευθυνόντουσαν κι αυτοί πρός τα υψίπεδα του Παμίρ... Αφήσαμε τις μοτό έξω από το φυλάκιο και πεζοί πήγαμε σε ένα κτίριο όπου γινόταν ο πρώτος έλεγχος στο διαβατήριο, την βίζα και την άδεια κυκλοφορίας της μοτό. Πρώτοι πέρασαν οι Γάλλοι γιά να δώσουν τα χαρτιά τους, κι εκεί ήρθε το πρώτο εγκεφαλικό! Είχε λήξει η βίζα τους γιά το Ιράν και δεν το είχαν πάρει γραμμή... Ταξίδευαν σε Γεωργία και Αρμενία ανέμελοι και νόμιζαν ότι η βίζα τους ήταν οκ, αλλά όταν ήρθε η ώρα να μπούν στο Ιράν είχε λήξει πιά! Δυνατότητα γιά να βγάλουν επί τόπου βίζα δεν υπήρχε. Επικοινωνήσαμε με τον Hossein μήπως μπορέσει να τους βοηθήσει με το θέμα της βίζας, αλλά δεν γινόταν τίποτα εκείνη την στιγμή. Η αμέλεια αυτή τους κατέστρεψε το ταξίδι, γιατί στόχος τους ήταν το Παμίρ... Λυπηθήκαμε πάρα πολύ κι ακόμα περισσότερο εκείνοι. Ήρθε και η δική μας σειρά να περάσουμε τον έλεγχο κι ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Μας είπαν να πάμε σε ένα άλλο κτίριο πεζοί γιά να μας εκδώσουν τα χαρτιά εισόδου στην χώρα. Εκεί βρήκαμε τον ατζέντη του Hossein ο οποίος μας πήγε μέχρι τις μοτό και άνοιξε η μπάρα της πύλης και τις πήγαμε έξω από το κτίριο όπου θα γινόταν η διαδικασία. Ο κος Bahman λοιπόν πήρε τα χαρτιά μας (διαβατήριο, την βίζα και την άδεια κυκλοφορίας της μοτό) και θα μας έβγαζε transit άδεια εισόδου στο Ιράν και όχι Carnet de Passage, γιατί δεν θα μέναμε πολλές μέρες στην χώρα.         Αφού περιμέναμε εκεί μέχρι να τελειώσει η διαδικασία 3,5 ώρες, είχαμε χρόνο να παρατηρήσουμε και το τοπίο στα σύνορα της Nordooz, το οποίο ήταν εκπληκτικό! Οι δύο συνοριακοί σταθμοί βρίσκονται λοιπόν μέσα σε ένα λεκανοπέδιο το οποίο το διασχίζει ο ποταμός Aras και όλο αυτό το λεκανοπέδιο περιβάλλεται από βραχώδη βουνά. Τέλειο!!! 

          Αφού πήραμε τα χαρτιά στα χέρια μας, δώσαμε τα υπόλοιπα χρήματα στον Κο Bahman, χαιρετήσαμε τον Martin (που κι αυτός πήρε τα χαρτιά εισόδου στο Ιράν), και του ευχηθήκαμε τα καλύτερα για την συνέχεια του ταξιδιού του. Καβαλήσαμε τις μοτό και πήγαμε πίσω στο πρώτο κτίριο για να κάνουμε συνάλλαγμα, πρίν βγούμε από το τελωνείο. Παρεπιπτόντως, κανείς τελωνειακός δεν έκανε κανέναν έλεγχο σε καμμία μοτό. Το όλο θέμα ήταν να βγάλουμε τα χαρτιά εισόδου... Πήγαμε λοιπόν να κάνουμε συνάλλαγμα κι ενώ ο Γρηγόρης έμαθε πόσα Rial αντιστοιχούν στα 50€ που θα αλλάζαμε, μας πλησίασε ένας τύπος και προσφέρθηκε να μας δώσει παραπάνω από το rate της τράπεζας. Έτσι ανταλλάξαμε 50€ πρός 6.500.000 Rials...!!! Ξαφνικά αισθανθήκαμε πλούσιοι!!!

            Αφού τα τσεπώσαμε λοιπόν, ανεβήκαμε στις μοτό και κατευθυνθήκαμε πρός την πύλη εξόδου. Εκεί δείξαμε τα χαρτιά μας και η μπάρα άνοιξε και βρεθήκαμε στο Ιράν λοιπόν! Τόση δουλειά, χαρτούρα, αγωνία γιά το άν θα μπούμε, αλλά και έξοδα, έπιασαν τόπο. Με το που βγήκαμε έξω από τον χώρο του τελωνείου, πλήθος κόσμου σαν μελίσσι τριγύριζε γύρω από τα λεωφορεία, τα καταστήματα, ψιλοχαμός! Προσπεράσαμε αυτό το συνοθύλευμα και πήραμε τον δρόμο (12) πρός την Jolfa. Η διαδρομή μέχρι εκεί μας πέρασε ανάμεσα από επιβλητικά βραχώδη όρη, ξερά από βλάστηση αλλά πολύ όμορφα. Ο ασφαλτοτάπητας μέχρι την μισή διαδρομή δεν ήταν και ο καλύτερος αλλά μετά διορθώθηκαν τα πράγματα... Πρίν την Jolfa υπήρχε ένα σημείο ελέγχου, κόψαμε ταχύτητα αλλά δεν μας σταμάτησε κάποιος γιά έλεγχο. Το σημαντικό στην οδήγηση μοτοσυκλέτας στο Ιράν είναι ότι πρέπει να οδηγείς ΠΑΝΤΑ στην δεξιά λωρίδα και θέλει μεγάλη προσοχή στα όρια ταχύτητας!!! 

          Σταματήσαμε στην Jolfa όπου βάλαμε γιά πρώτη φορά καύσιμα στο Ιράν. Εγώ έβαλα 25lt και πλήρωσα 250.000 Rials τουτέστιν 1,80€!!!!!!!! Το ξέρετε το τραγούδι που λέει εδώ θα μείνω??? Εν τω μεταξύ το τεπόζιτο είχε μέσα ακόμη 5lt και είχα διανύσει ήδη 490 χιλιόμετρα! Αφού φουλάραμε τα τεπόζιτα είπαμε να τσιμπήσουμε κι εμείς κάτι αφού είχε φτάσει μεσημέρι και είχαμε και δρόμο μπροστά μας... Βρήκαμε μέσα στην πόλη ένα κατάστημα κάτι ανάμεσα σε σαντουιτσάδικο – πιτσαρία – κεμπαμπτζίδικο και πήραμε από ένα σάντουιτς και μία Cola. Εν τω μεταξύ, απ’ έξω είχαν μαζευτεί κάμποσοι και περιαργαζόντουσαν τις μοτοσυκλέτες... Όταν τελειώσαμε το lunch... μας και βγήκαμε έξω η πρώτη τους ερώτηση με δύο αγγλικές λέξεις που γνώριζαν ήταν πόσο κοστίζει η μοτό! Τους χαιρετήσαμε και συνεχίσαμε πρός την Urmia όπου θα μέναμε στον ξενώνα του Hossein. 

          Είχαμε δύο εναλλακτικές διαδρομές μετά την Jolfa πρός την Urmia. Η πρώτη ήταν να πάμε δυτικά και να επισκεφτούμε το Αρμένικο μοναστήρι του Αγίου Στεφάνου, που έχει κτιστεί τον 9^ο αιώνα, και ανήκει στα μνημεία Παγκόσμιας κληρονιμιάς της Unesco. Η δεύτερη καρφί γιά Urmia. Επειδή ήδη ήταν προχωρημένο μεσημέρι, και η επιλογή να πάμε στο μοναστήρι θα μας πρόσθετε άλλα 100 χιλόμετρα σύν τον χρόνο που θα διαθέταμε γιά την επίσκεψη, προτιμήσαμε να συνεχίσουμε πρός Urmia γιά να φτάσουμε κάποια λογική ώρα και να έχουμε χρόνο να δούμε και την πόλη.

          Συνεχίσαμε λοιπόν στον 11 πρός Khoy και ο δρόμος ήταν... αυτοκινητόδρομος με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση και πολύ καλό ασφαλτοτάπητα!!! Η διαδρομή όμως μετά την Jolfa ήταν ψιλοαδιάφορη... Βγαίνοντας λοιπόν έξω από την Jolfa υπήρχε άλλο ένα σημείο ελέγχου κι εκεί μας σταματήσανε. Ο επικεφαλής μου ζήτησε την άδεια κυκλοφορίας της μοτό, το διαβατήριο και τα χαρτιά του τελωνείου. Τα είδε, μου τα επέστρεψε και μας έκανε νόημα ότι όλα ήταν οκ. Συνεχίσαμε τον δρόμο μας και 70 χιλιόμετρα πρίν την Urmia κάναμε άλλη μιά στάση γιά να πιούμε κάτι δροσερό αφού έκανε κάμποση ζέστη και να ενυδατωθούμε. Σταματήσαμε σε κάτι ανάμεσα σε καφέ – εστιατόριο και οι μοτοσυκλέττες μάζεψαν γύρω τους πάλι θαυμαστές όλων των ηλικιών.

          Φτάσαμε στην Urmia στις 5 το απόγευμα και με την βοήθεια του GPS που του είχαμε βάλει τις συντεταγμένες του ξενώνα του Hossein φτάσαμε στο σωστό σημείο. Λίγο πρίν τον ξενώνα μας περίμενε ο μικρός αδελφός του Hossein, ο Araz πού μας οδήγησε μπροστά σε μία σιδερένια πόρτα που όταν άνοιξε μας οδήγησε στον περίβολο χώρο ενός σπιτιού... Αυτός ήταν ο ξενώνας! Το σπίτι του Hossein!!! Μας περίμεναν και οι γονείς του και αφού χαιρετηθήκαμε μας έβγαλαν νεράκι και γλυκό να μας κεράσουν. Η συνεννόηση γινόταν μέσω του 14χρονου αδελφού του Hossein, ο οποίος μιλούσε καλά Αγγλικά. Ο ίδιος ο Hossein απουσίαζε σε ταξίδι στην Τουρκία... Μας βόλεψαν σε ένα υπνοδωμάτιο με κουκέτα γιά κρεβάτι (μάλλον το δωμάτιο ήταν του Hossein...) και αφού φρεσκαριστήκαμε και αλλάξαμε ρούχα με ξεναγό τον Araz βγήκαμε στην πόλη.

          Η Urmia, μία πόλη 750.000 κατοίκων, βρίσκεται σε υψόμετρο 1.350 μέτρων. Από την στιγμή που μπήκαμε στην πόλη με τις μηχανές δεν μας προδιέθετε ότι θα μας συναρπάσει σαν πόλη. Αρκετά φτωχή, και ο κόσμος που κυκλοφορούσε στους δρόμους φαινόταν φτωχικός. Κάποια στιγμή ενώ περπατούσαμε με τον Γρηγόρη σε ένα δρόμο, βρήκα ένα βιβλιοπωλείο και μπήκα μέσα να αγοράσω ένα στυλό γιατί ο δικός μου που έγραφα το ημερολόγιο του ταξιδιού παρέδωσε πνεύμα. Με την βοήθεια του Araz ρώτησα πόσο κόστιζε και πλήρωσα το μαγικό ποσό των 3 λεπτών του ευρώ!!!  Έμεινα speechless που λένε και στο χωριό μου! 

          Μπήκαμε στο παλιό παζάρι της Urmia και βολτάραμε στους στενούς διαδρόμους του παρατηρώντας τα προϊόντα που πουλούσαν οι έμποροι, αλλά άν κάποιος έχει επισκεφτεί το παζάρι της Κωνσταντινούπολης ή έχει περπατήσει μέσα στα σούκ του Μαρακές, δεν εντυπωσιάζεται εύκολα! Το highlight της επίσκεψής μας ήταν ότι ο μικρός ξεναγός μας, μας ανέβασε από μία εσωτερική στενή σκάλα στην οροφή του παζαριού και βγήκαμε έξω και περπατήσαμε πάνω στην σκεπή του παζαριού. Ωραία εμπειρία!!! Πάντως η Urmia ήταν μία πόλη φτωχική και αδιάφορη. Δεν θα την πρότεινα σαν επιλογή του μελλοντικού ταξιδιώτη. Το μόνο πλέον που μας ερέθιζε την περιέργεια ήταν η λίμνη της Urmia που θα διασχίζαμε την επόμενη μέρα γιά να πάμε στην Tabriz...

          Αφού είχε νυχτώσει γιά τα καλά, ζητήσαμε από τον Araz να μας πάει σε ένα εστιατόριο που να φτιάχνει καλό κεμπάμπ γιά να φάμε, ο μικρός μας πήγε σε ένα εστιατόριο που η διακόσμησή του μου θύμιζε κάτι από την χλίδα μιάς άλλης εποχής αλλά παρατημένο πλέον και είμασταν η μόνη παρέα στο εστιατόριο και οι σερβιτόροι λίγο αδιάφοροι... Τέλος πάντων, για να μήν την χαλάσουμε του μικρού καθήσαμε και φάγαμε, ικανοποιητικά θα έλεγα. Όχι κάτι εξαιρετικό όμως... 

          Μετά το φαγητό επιστρέψαμε στο σπίτι – ξενώνα (χαχα) και ζήτησα από τον πατέρα του Hossein να δεί στα χαρτιά που μας έδωσαν από το τελωνείο, άν υπήρχε ανάμεσα σε αυτά η ασφάλεια των μοτό, η οποία τελικά δεν υπήρχε. Θα έπρεπε να υπάρχει σύμφωνα με αυτά που είχαμε συνεννοηθεί και πληρώσει στον Hossein... Άρχισε μιά ψιλογκρίνια ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, κι ότι θα πρέπει να οδηγούμε προσεκτικά και άλλες χαζομάρες... Παρ’ όλο που είχαμε πληρώσει την ασφάλεια στο πακέτο που συμφωνήσαμε με τον Hossein, ασφάλεια γιά τις μοτό δεν είχαμε... 

          Κάτι άλλο σημαντικό γιά την εποχή μας... το internet στο Iran είναι πάρα πολύ αργό και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (Aka Social Media) είναι απαγορευμένα. Έτσι όσοι Ιρανοί ενδιαφέρονται για Facebook, Twitter κλπ, κάνουν σύνδεση μέσω VPN. Έτσι σε συζήτηση που είχα γιά αυτό το θέμα με τον Araz ο οποίος ήταν σαίνι σε αυτά μου εγκατέστησε ένα VPN πρόγραμμα (trial) στο iphone μου κι έτσι είχα επικοινωνία με τον έξω κόσμο... 

     10^η ημέρα          Urmia - Kandovan Village - Tabriz (200 km)  

                                                                                          Μ. κατανάλωση 4,4 lt/100km

          Το πρωί ξυπνήσαμε και ανακαλύψαμε ότι η οικογένεια του Hossein κοιμόταν στρωματσάδα στην κουζίνα του σπιτιού. Αισθανθήκαμε κάπως άβολα μπορώ να πώ, αλλά αυτοί οι άνθρωποι το νοιώθουν ευλογία που μπορούν να έχουν ένα έξτρα εισόδημα από το guesthouse, το οποίο δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο γιά τα Ιρανικά δεδομένα. Μας έφτιαξε πρωϊνό η μητέρα του Hossein με φρέσκο ζεστό ψωμί (λεπτή ζύμη) που έφερε ο πατέρας του, τους ευχαριστήσαμε γιά την φιλοξενία, ανεβήκαμε στις μοτό και με οδηγό τον πατέρα του πήγαμε σε ένα ασφαλιστικό γραφείο στην πόλη γιά να βγάλουμε ασφάλεια γιά τις μοτό μας... Η κοπέλα που μας εξυπηρέτησε (και βέβαια φορούσε μαντήλα και τα υπόλοιπα αξεσουάρ της μουσουλμανικής κουλτούρας), ζήτησε τις άδειες κυκλοφορίας και τα διαβατήριά μας και ξεκίνησε την διαδικασία. Το internet έπεσε κάμποσες φορές και η διαδικασία πήρε κοντά στα τρία τέταρτα γιά να τελεσφορήσει... Όταν τελείωσε, μας έβαλε το ασφαλιστήριο μέσα σε μιά δερμάτινη θήκη – πορτοφολάκι και μας τις παρέδωσε με έναν τελετουργικό τρόπο, κρατώντας το με τα δυό της χέρια μας τις πρόσφερε... Ευχαριστήσαμε και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε. Η κάθε μία ασφάλεια κόστισε 9€ ενώ όταν διαπραγματευόμασταν με τον Hossein την τιμή πρίν ξεκινήσουμε το ταξίδι, μας ζητούσε 35€ γιά την κάθε μία!!! 

          Τελικά καταφέραμε να ξεκινήσουμε από την Urmia κατά τις 10... Κατευθυνθήκαμε πρός την γέφυρα που διασχίζει την λίμνη Urmia. Είχε διόδια αλλά ο υπάλληλος μας έγνεψε να περάσουμε. Ήταν τα μόνα διόδια που βρήκαμε σε όλη την παρουσία μας στο Ιράν. Επίσης στην γέφυρα είχε στρατιωτικό σημείο ελέγχου και στα δύο άκρα της. Είχα διαβάσει ότι η λίμνη είναι η 6η μεγαλύτερη λίμνη με αλμυρό νερό στον κόσμο, κι ότι έχει ένα ιδιαίτερο κοκκινωπό χρώμα, στο πέρασμά μας πάνω από την γέφυρα δεν είδαμε κάτι αξιοπρόσεκτο... Η συγκεκριμένη λίμνη βρίσκεται σε υψόμετρο 1.250 μέτρων!

          Ο δρόμος (16) μετά την λίμνη, ήταν ο χειρότερος από αυτους που είχαμε οδηγήσει μέχρι εκείνη την στιγμή στο Ιράν, με εξαίρεση τα πρώτα χιλιόμετρα μετά τα σύνορα της Nordooz πρός την Jolfa... Αφού περάσαμε στην άλλη όχθη της λίμνης, συνεχίσαμε με κατεύθυνση πρός Tabriz, αλλά πρώτα θα πηγαίναμε να επισκεφτούμε το χωριό Kandovan, εκεί που οι άνθρωποι ζούσαν (και μερικοί ακόμα ζούν) στις σπηλιές που είχε δημιουργήσει η φύση στην πλαγιά ενός βουνού, σε υψόμετρο 2.200 μέτρων... Το όνομα Kandovan προέρχεται από την λέξη kando που σημαίνει κυψέλη. Το Kandovan που βρίσκεται 50 χιλιόμετρα νότια της Tabriz, είναι διάσημο για τα τρωγλοδυτικά του σπίτια, σκαλισμένα στους κωνικούς, σαν τεράστιες μυρμηγκοφωλιές ηφαιστειακούς βράχους, μερικά από τα οποία κατοικούνται ακόμα, αν και είναι τουλάχιστον 700 ετών. Το τοπίο έφερνε σε κάτι από Καππαδοκία όμως το χάλαγε αρκετά η ανθρώπινη παρέμβαση. Πολλά καλώδια και πολλές κολώνες αλλοίωναν την φυσική ομορφιά του τοπίου. Αφήσαμε τις μοτό στον κεντρικό δρόμο του χωριού, μπροστά από τα μαγαζάκια και κάναμε την βόλτα μας στα ανηφορικά σοκάκια, δίπλα από τις σπηλιές που κάποιες από αυτές χρησιμοποιούνταν ως σπίτια και κάποιες άλλες ως χώρος απόθήκευσης. Το τρελλό περιστατικό συνέβη όταν παρκάραμε τις μοτό, όπου λίγο μπροστά μας παρκάρει ένα αυτοκίνητο και κατεβαίνει ένας κύριος με την κορούλα του και πάει στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και ανοίγει το πόρτ-μπαγκάζ και βγάζει ένα κατσίκι το οποίο μετά το οδήγησε σε ένα πρόχειρο στάβλο που ήταν πιό πέρα!!! Την ώρα που βολτάραμε αλλά και την ώρα που επιστρέφαμε στις μοτό μας γιά να φύγουμε, αρκετοί μας πλησίασαν και προσπαθούσαν με τα λιγοστά Αγγλικά τους να μας ρωτήσουν διάφορα, όπως από που είμαστε και βέβαια το κυρίαρχο... πόσο κοστίζουν οι μοτοσυκλέττες... Όλοι τους ήταν πολύ φιλικοί, και ήθελαν να βγάλουν φωτό μαζί μας, αλλά και με τις μοτοσυκλέτες. 

          Αφήσαμε πίσω μας το Kandovan και κατηφορίσαμε πρός την Tabriz, όπου φτάνοντας κοντά στην πόλη είχε αρκετή κίνηση και οι Ιρανοί τις 4 λωρίδες κυκλοφορίας (ανά κατεύθυνση) που είχε ο δρόμος, τις είχαν κάνει 7!!! Η οδήγησή τους σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν έξω από την σφαίρα της φαντασίας μας... Κάμποσες φορές νοιώσαμε να απειλούμαστε από την πιθανότητα να μας προκαλούσαν κάποιο ατύχημα. 

          Λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, βάλαμε την διεύθυνση του ξενοδοχείου στο GPS και μας οδήγησε με επιτυχία στο κατάλυμά μας, το οποίο βρισκόταν στο κέντρο της Tabriz. Καθώς ψάχναμε σε ποιό σημείο ήταν η είσοδος του ξενοδοχείου, σταματάει ένα ταξί δίπλα μας, βγαίνει ο οδηγός (κοντά στα 35) και έρχεται πρός τα εμένα και αρχίζει να μου μιλάει Ελληνικά...!!! Ξαφνιάστηκα που κάποιος μιλούσε την γλώσσα μου στο πουθενά! Το παληκάρι ζούσε και δούλευε γιά 10 χρόνια στην Αθήνα κι έτσι έμαθε να μιλάει Ελληνικά! Προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει σε ότι χρειαζόμασταν αλλά ήδη είχαμε βρεί το ξενοδοχείο και αφού τον ευχαριστήσαμε, χαιρετηθήκαμε και ανταλλάξαμε ευχές. Πάνω στην φούρια μας δεν σκεφτήκαμε να του προτείνουμε να βρεθούμε το απόγευμα να πιούμε έναν καφέ και να τα πούμε. Αλλά ο καλός Θεούλης είχε άλλα σχέδια... Το ξενοδοχείο μας (Sahand Hotel) ήταν πολύ καλό, με δικό του parking και ήταν καρακέντρο που λέει κι ένας φίλος μου!

          Η  Tabriz (γνωστή και ως Ταυρίδα), μία πόλη με πληθυσμό άνω των 1.500.000 ανθρώπων βρίσκεται σε υψόμετρο 1.400 μέτρων. Ξεκινήσαμε την εξερεύνησή μας από το φημισμένο παλιό παζάρι της πόλης το οποίο δεν ήταν μακριά από το ξενοδοχείο μας. Το Μεγάλο Παζάρι είναι γνωστό ως το μεγαλύτερο κλειστό παζάρι στον κόσμο και το παλαιότερο στην Μέση Ανατολή. Για αιώνες, ο ατελείωτος λαβύρινθος των αρχιτεκτονικών θαυμάτων, συνδυασμένος με την πολύχρωμη γοητεία των παραδοσιακών αγαθών και το άρωμα των ανατολίτικων μπαχαρικών, γοητεύει τους επισκέπτες του παζαριού όπως κι εμάς. Το συγκρότημα αυτό ήταν ένας από τους σημαντικότερους διεθνείς εμπορικούς κόμβους μεταξύ του 12ου και του 18ου αιώνα και εξακολουθεί να χρησιμεύει ως η οικονομική καρδιά του βορειοδυτικού Ιράν. 

          Πολλοί εξερευνητές και συγγραφείς σε όλη την ιστορία, συμπεριλαμβανομένου του Marco Polo, έχουν εκθειάσει   το παζάρι της Ταμπρίζ ως ένα αξιοσημείωτο μέρος των περιπετειών τους. Καθώς βρισκόταν στο δρόμο του μεταξιού, χιλιάδες καραβάνια από διάφορες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Ευρώπης περνούσαν καθημερινά από το παζάρι της Ταμπρίζ, καθιστώντας τον έναν από τους πιο ακμάζοντες εμπορικούς κόμβους του κόσμου εδώ και αιώνες.

          Το 2010, η UNESCO ανακήρυξε το Παζάρι του Ταμπρίζ ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Μαγεμένοι!

             Βγήκαμε από το παζάρι και περπατήσαμε στον κεντρικό πεζόδρομο, μέχρι που βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Σε κάποια στιγμή μπήκα σε ένα κατάστημα ενός χαράκτη να τον ρωτήσω που θα μπορούσα να βρώ αυτοκόλλητα του Ιράν γιά να το προσθέσω στην συλλογή που έχουν πάνω τους οι βαλίτσες της μοτοσυκλέτας μου. Με κατεύθυνε πρός μία στοά λίγα μέτρα παρακάτω κι εκεί μπήκαμε σε ένα μαγαζί και γνωριστήκαμε με τον ιδιοκτήτη του, τον Ramin. Δεν μιλούσε διόλου Αγγλικά αλλά με την διεθνή γλώσσα της παντομίμας του εξήγησα τι έψαχνα. Ο Ramin εκείνη την στιγμή κάθισε και μου έφτιαξε τα αυτοκολλητάκια στο μέγεθος που ήθελα και όπως τα σκέφτηκα. Ο Γρηγόρης έψαχνε ένα αναμνηστικό πορσελάνινο πιατάκι με θέμα το Ιράν γιά την συλλογή του, και ο Ramin με την βοήθεια άλλων γειτονικών καταστηματαρχών τον σενιάρισε! Έτσι άρχισε η ψιλοκουβεντούλα με την παντομίμα και μετά άρχισε να χρησιμοποιεί το translator στο κινητό του και πιάσαμε ένα καλύτερο επίπεδο συνεννόησης. Μας ρώτησε σε ποιά αξιοθέατα είχαμε σκοπό να πάμε και άρχισε να μας δείχνει κι αυτός διάφορα αξιοθέατα από την πόλη του με την βοήθεια του υπολογιστή του. Του προτείναμε άν ήθελε να έρθει μαζί μας στην βόλτα που θα κάναμε και μετά να πάμε να φάμε και οι τρείς μας το φημισμένο κεμπάμπ της Ταμπρίζ που τόσα είχα διαβάσει. Έτσι απλά, άν και ήταν έξι η ώρα το απόγευμα, έκλεισε το μαγαζί του και μπήκε στην παρέα μας. Αφού μας γύρισε στα αξιοθέατα που ήταν στο κέντρο της πόλης με τις απαραίτητες επεξηγήσεις γιά το καθένα μέσω του Google Translate καταλήξαμε στο νεότευκτο metro της Tabriz γιά να πάμε στο πάρκο Elgoli, που βρίσκεται λίγο έξω από το κέντρο της πόλης. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι το τελευταίο βαγόνι του συρμού είχε πινακίδες που έγραφαν ‘‘Women Only’’ και πράγματι μέσα είδα μόνο γυναίκες ντυμένες φυσικά με μαντήλες και μπούργκες... 

          Το κατάφυτο πάρκο καλύπτει μιά μεγάλη έκταση και στο μέσον του βρίσκεται μιά τεχνητή λίμνη. Αρκετός κόσμος απολάμβανε την βόλτα του λίγο πρίν το σούρουπο και η βολτίτσα μας εκεί ήταν χαλαρωτική...

            Αφού βολτάραμε αρκετά στο πάρκο, ο Ramin μας οδήγησε σε ένα υπαίθριο εστιατόριο όπου παρήγγειλε την σπεσιαλιτέ σούπα της πόλης (Ash reshteh), η οποία περιείχε λαχανικά, φασόλια, φακές, noodles και κάποια άλλα υλικά που δεν μπόρεσα να διευκρινήσω. Η γευσιγνωσία απαιτούσε να δοκιμάσουμε αυτή την σούπα, η οποία όπως μας είπε ο Ιρανός φίλος μας είναι άκρως θρεπτική. Έφαγα κάμποσες κουταλιές και δεν μπορώ να πώ ότι ήταν στις γεύσεις μου κι έτσι άφησα αρκετό χώρο στο στομάχι μου γιά το κεμπάμπ που θα τρώγαμε αργότερα. Ο Γρηγόρης που είναι και λίγο δύσκολος στα φαγητά μου είπε ότι του άρεσε αρκετά! 

            Μετά από αυτή την εμπειρία ο φίλος μας κάλεσε ένα ταξί (τα οποία είναι πολύ φθηνά στο Ιράν) και πήγαμε πάλι στο κέντρο της πόλης, στο σωστό μέρος γιά καλό κεμπάμπ. Επιλέξαμε τραπέζι να καθίσουμε και όχι τους ειδικά διαμορφωμένους χώρους με χαλιά όπου οι ντόπιοι τρώνε κατάχαμα, και μετά από λίγο ήρθε ο σερβιτόρος και ο Ramin παρήγγειλε τα κεμπάμπ και μαζί με αυτά και τρία μπουκάλια ξινόγαλα το οποίο όπως μας είπε ότι είναι must όταν τρώς κεμπάμπ. Με τον Γρηγόρη δεν ήμασταν και τόσο φίλοι του ξινόγαλου και αφού ήπιαμε με δυσκολία κανά δυό γουλιές γιά να μην προσβάλουμε τον φίλο μας παραγγείλαμε Coca Cola... Είπαμε, στο Ιράν δεν υπάρχει μπύρα με αλκοόλ... μόνο άνευ! Ήρθαν τα κεμπάμπ μαζί με μεγάλες λεπτές πίτες, από τις οποίες έκοβες μικρά κομμάτια και μέσα τους έβαζες κεμπάμπ και λίγα από τα συνοδευτικά όπως ψιλοκομμένο κρεμμύδι και ψητή ντομάτα. Άν το καταφέρναμε, το τυλίγαμε κάπως και το βάζαμε στο στόμα μας... Η αλήθεια είναι ότι το καταφέραμε! 

            Ένα πράγμα όμως μπορώ να πώ με σιγουριά μέχρι αυτό το σημείο του ταξιδιού. Από τις Τουρκία, Γεωργία, Αρμενία και Ιράν που έχουμε διασχίσει μέχρι στιγμής, η Αρμένικη κουζίνα ήταν top. Η κουζίνα του Ιράν με ότι δοκιμάσαμε δεν μας ξετρέλανε.

            Αφού τελειώσαμε το δείπνο μας, χαιρετήσαμε τον Ramin, αφού πρώτα τον ευχαριστήσαμε  γιά όσα έκανε γιά εμάς και γιά τον χρόνο που μας διέθεσε. Του δώσαμε ανοιχτή πρόσκληση γιά να τον φιλοξενήσουμε στην Ελλάδα όποτε αποφασίσει να έρθει και ανταλλάξαμε τηλέφωνα, e-mails, κλπ κλπ. Πιστεύω ότι με την βοήθεια του Ramin είδαμε πολλά στην πόλη αλλά και μάθαμε πολλά γιά αυτήν και με σιγουριά μπορώ να πώ (τώρα που έχει τελείωσει το ταξίδι) πώς ήταν η καλύτερη από τις τρείς πόλεις που επισκεφτήκαμε!

         11^η ημέρα     Tabriz - Ardabil (220 km)                    Μ. κατανάλωση 5,2 lt/100km 

          Πήραμε το πρωϊνό μας στο ξενοδοχείο μας, φορτώσαμε τις μοτό μας που μας περίμεναν υπομονετικά στο parking και ξεκινήσαμε γιά την Ardabil. Μόνο 220 χιλιόμετρα είχε το πρόγραμμα την σημερινή μέρα!!! 

          Μόλις βγήκαμε έξω από την Tabriz, πήραμε τον αυτοκινητόδρομο 2 στην αρχή, και μετά τον 16. Ο 2 συνεχίζει νότια και οδηγεί στην Τεχεράνη. Στον 2 βρήκαμε έναν σταθμό διοδίων, αλλά μόλις έφτασε η σειρά μας, ο υπάλληλος μας έκανε νόημα να περάσουμε χωρίς να πληρώσουμε. Η διαδρομή μας φάνηκε αδιάφορη... 

          Φτάσαμε γύρω στην μία το μεσημέρι στην Ardabil και γρήγορα βρήκαμε δωμάτιο στο Sabalan Hotel, ένα από τα ξενοδοχεία που είχα σημειώσει γιά να τσεκάρουμε όταν θα φτάναμε στην πόλη. Το ξενοδοχείο διέθετε ένα ανοιχτό χώρο στάθμευσης αλλά φυλασσόμενο. 

          Αφού μπανιαριστήκαμε και φρεσκαριστήκαμε ξεχυθήκαμε στην πόλη γιά να επισκεφτούμε τα αξιοθέατά της και να την γνωρίσουμε. Ήταν 3 το μεσημέρι όταν βγήκαμε στους δρόμους και δεν πολυκυκλοφορούσε και πολύς κόσμος. Είχε και αρκετή ζέστη μπορώ να πώ... 

          Η Ardabil, μία ιστορική πόλη με 560.000 κατοίκους, είναι γνωστή για την παραγωγή μεταξιού της και την παράδοση στη δημιουργία χαλιών. Τα χαλιά της Αρνταμπίλ θεωρούνται από τα κλασικά της περσικής παραγωγής. Η Αρνταμπίλ είναι επίσης γνωστή ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς και τόπος ταφής του σεΐχη Σαφί αντ-Ντίν. Βρίσκεται πάνω στον δρόμο του μεταξιού και έχει μεγάλη οικονομική άνθιση.  Η πόλη είναι κτισμένη σε ένα επίπεδο τοπίο, την διατρέχουν τρία ποτάμια και βρίσκεται σε υψόμετρο 1.260 μέτρων! Νότια της πόλης, και λίγα λεπτά της ώρας μακριά από το κέντρο, βρίσκεται η γραφική λίμνη Shorabil. Επίσης, δυτικά της πόλης και σε λίγα χιλιόμετρα απόσταση, βρίσκεται το Sabalan, to δεύτερο ψηλότερο βουνό του Ιράν,  με υψόμετρο 4.800 μέτρα!

          Ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στην πόλη με την επίσκεψη στο μαυσωλείο του Shaikh Safî ad-Dîn, όπου το εισιτήριο αντιστοιχούσε σε 2€. Ένα κτίσμα που έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την Unesco. Αυτό το λατρευτικό συγκρότημα σε μαγεύει τόσο εξωτερικά με τους μπλέ χρωματισμούς του αλλά και εσωτερικά όπου στην διακόσμηση των τοίχων επικρατεί το ξύλο και ο χρυσός. Στο εσωτερικό του του κυρίως χώρου, βρίσκεται η περίτεχνα σκαλισμένη ξύλινη σαρκοφάγος η οποία αξίζε λίγα λεπτά από τον χρόνο μας γιά να θαυμάσουμε αυτό που φυλάσσεται τελικά σε αυτό το τεράστιο λατρευτικό συγκρότημα.

          Εντυπωσιασμένοι συνεχίσαμε την περιήγησή μας στην πόλη και πήγαμε να δούμε τις γέφυρες Pol-e Jajin και Pol-e Ebrahimabad πάνω από τον ποταμό Baliqli Chay που διασχίζει την πόλη. Μας τις σύστησε ανεπιφύλακτα ένας ντόπιος έμπορος που μιλούσε πολύ καλά Αγγλικά και είχε το κατάστημά του έξω από το Μαυσωλείο. Έτσι βαδίσαμε πρός τα εκεί με την βοήθεια του χάρτη που είχαμε πάρει από το ξενοδοχείο, αλλά δεν μπορώ να πώ ότι εντυπωσιαστήκαμε... Δεν αποθαρρυνθήκαμε όμως και συνεχίσαμε την περιήγησή μας στο διάσημο παζάρι της Ardabil. Μπήκαμε μέσα στο παζάρι και περπατήσαμε ανάμεσα σε μαγαζιά με μπαχαρικά, με φρούτα, με ξηρούς καρπούς κλπ κλπ μέχρι που φτάσαμε στο μέρος που είχε τα μαγαζιά με τα χαλιά. Είδαμε χαλιά με περίτεχνα σχέδια που μου φάνηκαν πραγματικά έργα τέχνης! Ήθελα να πάρω δύο χαλάκια από την Αρνταμπίλ, μία τόσο φημισμένη πόλη γιά τα χαλιά της κι έτσι μπήκαμε με τον Γρηγόρη σε ένα μαγαζί. Ο έμπορας... ξεχύθηκε να με εξυπηρετήσει. Άλλοι μαγαζάτορες μαζεύτηκαν στην πόρτα του μαγαζιού περίεργοι γιά να ακούσουν το παζάρι που θα ‘‘παίξει’’ που σε περίπτωση που δεν αγοράσω από το συγκεκριμένο μαγαζί και μπώ στα δικά τους να έχουν άποψη... Ο μαγαζάτορας λοιπόν γιά ένα μικρό χαλάκι μου ζήτησε 125$ και ενώ περίμενε ότι θα αρχίσω να κάνω παζάρι εγώ τον ευχαρίστησα και έφυγα αφήνοντάς τον ξερό. Έχω αγοράσει σε ταξίδι μου (με την μοτό) 3 μεγάλα χαλιά από το Μαρόκο (μου τα έστειλαν με DHL...) και γνωρίζω καλά από παζάρι. Τότε μου το ξεκίνησε από 4.800€ και τελικά μετά από παζάρι 5 ωρών τα πήρα 900€! Και τα μεταφορικά μέσα στην τιμή... Έτσι λοιπόν, βγήκαμε από το μαγαζί του κυρίου, δεν μπήκαμε σε άλλο μαγαζί που βρισκόταν στο ίδιο σοκάκι με αυτό που μπήκαμε και όταν στρίψαμε σε ένα κάθετο σοκάκι μπήκαμε μέσα στο μαγαζί ενός πολύ αξιοπρεπούς κυρίου ο οποίος μας καλοδέχτηκε και από εκεί αγορασα δύο ταπετάκια (1,00 x 0,60m.) που ήθελα γιά σουβενίρ από την Ardabil... πρός 5€ το ένα... Ικανοποιημένος που πήρα αυτό που ήθελα, βγάλαμε αναμνηστικές φωτό με τον ευγενέστατο και φιλικότατο ιδιοκτήτη, τις οποίες μας ζήτησε ο ίδιος να τις βγάλουμε γιατί όπως μας είπε έπρεπε να δείχνουμε στην χώρα μας και από ποιόν αγοράσαμε τα χαλιά!!! Ωραιότατος!!! Μετά από όλη αυτή την μεγάλη σε διάρκεια βόλτα μας, πήγαμε στο ξενοδοχείο μας γιά μιά μικρή ξεκούραση. Μπαίνοντας στο δωμάτιό μας μας χτύπησε λίγο η μπόχα που έβγαζε η Τούρκικη λεκάνη στο μπάνιο... Γενικώς τις μισώ τις Τούρκικες λεκάνες!!!

          Πήραμε την ανάσα μας και αφήσαμε το ξενοδοχείο γιά να πάμε στο εστιατόριο που είχα βρεί κατά την προετοιμασία του ταξιδιού, από τις πληροφορίες που είχα αντλησει από το internet γιά την Ardabil. Ο Γρηγόρης κανόνισε γιά ταξί, και φιξάρισε και την τιμή (φθηνό το ταξί στο Ιράν) και ο ταξιτζής μας πήγε στο εστιατόριο Shah Abbas που του ζητήσαμε. Το ντεκόρ του εστιατορίου ήταν πάρα πολύ όμορφο και πιστεύω ότι ήταν ακριβώς αυτό που θα περίμενε κάθε επισκέπτης σε ένα παραδοσιακό Ιρανικό εστιατόριο. Το δέ φαγητό ήταν τέλειο!!! Γιά δύο κυρίως πιάτα, δύο σαλάτες, πίτες-ψωμιά και 3 αναψυκτικά πληρώσαμε 8€! Στο εστιατόριο όταν μπήκαμε, ήταν και μιά παρέα αντρών που καθόντουσαν σε ένα παταράκι στρωμένο με χαλιά και μαξιλάρες. Κάπνιζαν ναργιλέ και κουβέντιαζαν χαρούμενα. Την ώρα που μπήκαμε στο εστιατόριο τους χαιρετήσαμε και ανταπέδωσαν κι αυτοί τον χαιρετισμό. Κάποια στιγμή ο εστιάτορας τους έφερε μία τούρτα γεννεθλίων με κεριά αναμμένα και καταλάβαμε πως κάποιος από την παρέα είχε γεννέθλια. Μόλις τελειώσαμε το φαγητό μας, κάποιος από την παρέα σηκώθηκε και μας έφερε σε ένα πιάτο τούρτα και μας εξήγησε ότι δύο από την παρέα είχαν την ίδια μέρα γεννέθλια και το γιόρταζαν! Μας ρώτησαν από πού είμαστε και ήταν πάρα πολύ φιλικοί! Σε ολόκληρο το ταξίδι μας στο Ιράν νοιώσαμε καλοδεχούμενοι και οι Ιρανοί είναι ένας φιλικός και φιλόξενος λαός που μας έκαναν να νοιώθουμε ευχάριστα. Δεν νοιώσαμε άβολα ή ανασφαλείς σε καμμία στιγμή.

    12^η ημέρα     Ardabil - Astara (borders) - Baku (Azerbaijan)  (370 km)                                                                                                                                                                                                                                                   Μ. κατανάλωση 5,1 lt/100km

            Όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός... Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται... και σίγουρα η δική μας μέρα δεν ξεκίνησε καλά! Το ξενοδοχείο μας (Sabalan) δεν μπορώ να πώ ότι είχε και τις καλύτερες κριτικές στο internet. Το διαλέξαμε όμως γιατί ήταν στο κέντρο, διέθετε parking και η τιμή του ήταν καλή. Τα υπόλοιπα ξενοδοχεία του κέντρου δεν διέθεταν parking γιά τις μοτό και αυτό δεν θα ήταν καλή επιλογή να πάμε σε ένα ξενοδοχείο χωρίς parking αφού οι μοτό θα έπεφταν θύματα της περιέργειας των Ιρανών και μπορεί να προξενούνταν ζημιές... Έτσι επιλέξαμε αναγκαστικά το Sabalan... 

            Το δωμάτιο ήταν καλό, ευρύχωρο, πρόσφατα ανακαινισμένο αλλά με την μυρωδιά της τουαλέτας υπήρχε ένα θέμα. Το βράδυ όταν πέσαμε να κοιμηθούμε, σε διπλανό χώρο από το παράθυρό μας, οι Ιρανοί έκαναν μιά κατεδάφιση και συνέχισαν και την εκσκαφή γιά την ανέγερση νέου κτιρίου! Όλα αυτά μέχρι πρωίας με προβολείς... Μάλλον κάποια παρανομία έπαιζε γιατί το πρωί είχε έρθει η αστυνομία, αλλά ήταν αργά! Μας διέλυσαν τα αυτιά και τον ύπνο...

            Το πρωί λοιπόν που κατεβήκαμε να κάνουμε check out, ανέβηκε στο δωμάτιο ένας groom και κατέβασε μαζί του την πετσέτα προσώπου με την οποία είχα σκουπίσει την ζελατίνα του κράνους μου... και ήταν λίγο λερωμένη από την σκόνη και ίσως από κάποια έντομα που είχαν αναμετρηθεί μαζί της... Άρχισαν να με ρωτούν λοιπόν στην ρεσεψιόν γιατί ήταν λερωμένη η πετσέτα! Speechless εγώ! Σε μιά στιγμή τους είπα ότι ότι σκούπισα το πρόσωπό μου που ήταν λερωμένο από την οδήγηση με την μοτό... Και με αυτό το σκηνικό που τελείωσε χωρίς προβλήματα, καβαλήσαμε τις μοτό και αφήσαμε πίσω μας την Ardabil.

            Ακολουθήσαμε τον 16 μέχρι την Ιρανική Astara (μετά τα σύνορα υπάρχει και η Αζέρικη Astara...), και ο δρόμος ήταν αρκετά φιδίσιος (ειδικά στα τελευταία 50 km από τα συνολικά 85 της διαδρομής), ο ασφαλτοτάπητας άσχημος σε κάποια σημεία και με αρκετή κίνηση. Ο 16 λοιπόν μας κατέβασε από τα 1.260 μέτρα υψόμετρο στο επίπεδο της θάλασσας στο οποίο βρίσκεται η Κασπία. Φτάσαμε λοιπόν στην Ιρανική Astara και περιμέναμε να δούμε κάποια ταμπέλα που θα μας οδηγούσε πρός τα σύνορα με το Αζερμπαϊτζάν, αφού είπαμε ότι το GPS με τους ΟΕΜ χάρτες κάνει μόνο guidance... Παιδευτήκαμε αρκετά μέχρι να βρούμε μία πύλη του τελωνείου του συνοριακού σταθμού! Όσες φορές σταματήσαμε να ρωτήσουμε κάποιον μαζευόντουσαν πάρα πολλοί και προσπαθούσαν όλοι να βοηθήσουν, χωρίς να μιλάνε Αγγλικά! Το μόνο που ήξεραν ήταν να ρωτούν πόσο κοστίζουν οι μοτό...  Έλεγαν dollars και έδειχναν τις μοτό... Πόσες φορές ακούσαμε αυτή την φράση!!!

            Ρωτώντας και ξαναρωτώντας λοιπόν βρεθήκαμε στην πύλη που προανέφερα. Με το που σταματάμε με τον Γρηγόρη, ξαφνικά από το πουθενά μιλιούνια ανθρώπων μαζεύτηκαν γύρω μας και ζητούσαν να αλλάξουμε χρήματα στην μαύρη, έπιαναν εμάς, τις στολές μας, τις μοτό... Κάποια στιγμή κατέβηκα και μπήκα στο φυλάκιο γιά να ρωτήσω άν θα περνάγαμε από εκείνο το σημείο και τότε ένας υπάλληλος μου έδωσε να καταλάβω πώς έπρεπε να πάμε σε μιά άλλη πύλη που περνούν τα οχήματα. Όταν τους έδωσα να καταλάβουν ότι δεν ξεραμε που είναι, ότι δεν υπάρχουν ταμπέλες και δεν γνωρίζαμε πως θα πάμε, τότε ένας άλλος υπάλληλος προθυμοποιήθηκε να μας οδηγήσει με το μηχανάκι του! Ενώ τον περιμέναμε, ξαφνικά ανεβαίνει κάποιος πίσω μου και νόμισα πως ήταν ο υπάλληλος που θα μας πήγαινε στην άλλη πύλη κι ότι θα πηγαίναμε με την μοτό μου... Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι παίζει στην σέλα μου, βλέπω τον υπάλληλο με το μηχανάκι του! Και πάλι πίστεψα ότι αυτός που ανέβηκε πίσω μου ήταν κάποιος συνάδελφός του κι ότι θα ερχόταν μέχρι την πύλη... μέχρι που στο μέσον της διαδρομής μου είπε να τον κατεβάσω μπροστά σε κάτι καφενεία!!! Μου ήρθε να τον χαστουκίσω τον τύπο, αλλά συγκράτησα τα νεύρα μου...

            Τέλος πάντων! Μετά από αυτό το δούλεμα φτάσαμε στην σωστή πύλη στις 09:30, δίπλα από τα νερά της Κασπίας θάλασσας!!! Εκεί αναζητήσαμε τον Rassoul, τον ατζέντη του Hossein που θα ετοίμαζε τα χαρτιά γιά να περάσουμε τα σύνορα. Όταν ρωτήσαμε κάποιους έξω από το τελωνείο γιά αυτόν, κάποιος τον πήρε τηλέφωνο και μετά από λίγη ώρα εμφανίστηκε ένας τύπος γύρω στα 30. Πήρε τα χαρτιά μας και ξεκίνησε την διαδικασία... Εμείς είχαμε βάλει τις μοτό σε ένα parking των υπαλλήλων, λίγο μετά την είσοδο στον χώρο του τελωνείου και περιμέναμε. Αφού είχε περάσει κανά δίωρο από την ώρα που ξεκίνησε την διαδικασία, τον είδα προβληματισμένο και τον ρώτησα τι τρέχει. Μου απάντησε ότι είχε πέσει το internet και δεν υπήρχε σύστημα γιά να ολοκληρώσει την διαδικασία και να μην ανησυχώ κλπ κλπ. Κάποια στιγμή που έφυγε να πάει σε ένα κτίριο διοίκησης έπιασα ψιλοκουβεντούλα με έναν υπάλληλο που περνούσε τα στοιχεία μας στον υπολογιστή και κερνώντας τον κι ένα ευρωπαϊκό τσιγαράκι, μου εξήγησε πως υπήρχε ένα conflict που προσπαθούσαν να επιλύσουν. Κατά την είσοδό μας στο Ιράν στον συνοριακό σταθμό της Nordooz είχαν βάλει κάποιους κωδικούς και barcodes οι οποίοι δεν ήταν συμβατοί με το σύστημα στην Astara...

             Με την βοήθεια του διευθυντή που βρισκόταν στο παρακείμενο κτίριο από εκεί που είχαμε παρκάρει τις μοτό, ο οποίος μας έβλεπε όλες αυτές τις ώρες να περιμένουμε, λύθηκε αυτό το θέμα που αντιμετωπίζαμε. Ήδη η ώρα είχε φτάσει 4 το απόγευμα και ο Rassoul την είχε κάνει και μας είχε πασάρει σε έναν άλλο διεκπεραιωτή, τον Jafez, ένα παληκάρι γύρω στά 30-35 που κι αυτός δεν γνώριζε Αγγλικά! Στην νοηματική και με αυτόν! Έχοντας τα χαρτιά στο χέρι λοιπόν και με το πρόβλημα του conflict λυμένο μας είπε ότι πρέπει να πάμε σε ένα άλλο κτίριο που ήταν γιά τις εισόδους transit/TIR, όπου θα κάναμε άλλη μία διαδικασία, θα μας έβαζαν κάτι σφραγίδες στα χαρτιά και θα πηγαίναμε στην πύλη εξόδου γιά να βγούμε από το Ιράν. Η καθυστέρηση, η ζέστη και η σκόνη, από τα φορτηγά και τις νταλίκες που πέρναγαν δίπλα μας καθώς περιμέναμε, μας είχαν κάνει τα νεύρα κλωστές! Ταλαιπωρημένοι, καβαλήσαμε τις μοτό και μαζί με τον Jafez πήγαμε στο εν λόγω κτίριο...

          Μπήκαμε στο κτίριο και ήταν μόνο δύο υπάλληλοι μέσα οι οποίοι έβλεπαν έναν αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ των Εθνικών ομάδων Ιράν και Ν. Κορέας... στην οθόνη ενός υπολογιστή! Όταν ο Jafez τους είπε τι θέλαμε είπαν ότι τελείωσε το ωράριο κι ότι οι υπάλληλοι που θα μας έφτιαχναν τα χαρτιά είχαν σχολάσει... αύριο πάλι! Ο Jafez μου πρότεινε να μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο στην Ιρανική Astara και την επομένη να συνεχίσουμε την διαδικασία! Του απάντησα ότι αυτό δεν γίνεται γιατί η visa μου έληγε την τρέχουσα ημέρα κι ότι έπρεπε να βγούμε από την χώρα asap!!! Εν τω μεταξύ είχα πιάσει φιλία με τους δύο υπαλλήλους που έβλεπαν τον αγώνα και μόλις τους είπα ότι είμαι από την Ελλάδα κι ότι ο Καρίμ Ανσαριφάρντ (ο αρχηγός της Εθνικής ομάδας τους και ίνδαλμα στο Ιράν) κατενθουσιάστηκαν και μου πρόσφεραν ακόμα και τσάι και γύρισαν το μόνιτορ γιά να βλέπω κι εγώ. Συνεχίσαμε και βλέπαμε τον αγώνα μέχρι την στιγμή που ήρθε ένας υπάλληλος από το τμήμα transit/TIR και αφού είδε τις μοτό πήγε στον διεκπεραιωτή μας και του είπε αγριεμένος πώς οι μοτό είναι μεγάλου κυβισμού και δεν θα έπρεπε να είχαν μπεί στο Ιράν και ότι το ωράριο είχε τελειώσει και να κάνουμε την διαδικασία αύριο... Μάλιστα είπε στον Jafez σε ποιό ξενοδοχείο να μας κλείσει γιά να μείνουμε το βράδυ και ότι οι μοτοσυκλέττες θα παραμείνουν στον χώρο του τελωνείου και να πάμε στο ξενοδοχείο με ταξί!!!

          Η ώρα είχε φτάσει ήδη 5 το απόγευμα. Μίλησα γιά το πρόβλημα με τους φίλους μου –πλέον- που βλέπαμε παρέα τον αγώνα και αυτοί προέτρεψαν τον Jafez να πάει στον Γενικό Διευθυντή του Τελωνείου ζητώντας του να μας βοηθήσει στέλνοντας έναν υπάλληλο γιά να ολοκληρώσει την διαδικασία γιά να φύγουμε. Ο Jafez μαζί με τον Γρηγόρη πήγαν στο γραφείο του διευθυντή και τον ενημέρωσαν γιά το πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε και τους είπε να περιμένουμε στο κτίριο transit/TIR και θα βρεί έναν υπάλληλο γιά να στείλει. Είχε φτάσει 6 η ώρα και ο υπάλληλος άφαντος... Κάποια στιγμή ένας υπάλληλος πήρε στο τηλέφωνο τον Jafez και του είπε ότι θα έρθει στις 10 το βράδυ γιά να φτιάξει τα χαρτιά αρκεί να του δώσουμε 10€! Κανονίσαμε με τον Jafez να πάνε μαζί με τον Γρηγόρη έξω από το τελωνείο να αγοράσουν κάτι να φάμε γιατί είμασταν θεονήστικοι, και ο Jafez μετά θα πήγαινε μέχρι το σπίτι του γιά να φάει κι αυτός και λίγο μετά τις 9 θα ερχόταν γιά να περιμένουμε τον υπάλληλο... Επέστρεψε ο Γρηγόρης που είχε αγοράσει σάντουϊτς και αναψυκτικά και πήραμε λίγο τα πάνω μας!

          Γύρω στις 8 εμφανίστηκε ο Jafez με έναν ψηλό τύπο γύρω στα 40, ο οποίος όπως μου είπε ο Jafez ήταν ο Executive Director του Τελωνείου... κι ότι με 50€ θα κανόνιζε να φύγουμε!!! Του είπα οκ, και ο τύπος ζήτησε τα χαρτιά μας και χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε τίποτα στο κτίριο transit/TIR, ανέβηκαν μαζί μας στις μοτό και κατευθυνθήκαμε πρός την πύλη εξόδου!!! Μίλησε με έναν τύπο εκεί και προχωρήσαμε με τις μοτό στο τελευταίο γκισέ όπου δώσαμε τα διαβατήριά μας, τα χαρτιά των μοτοσυκλετών και το χαρτί της visa στον υπάλληλο πίσω από τον γκισέ, τα σφράγισε και μας τα επέστρεψε! Δώσαμε τα χρήματα στον Jafez και αφού τον ευχαριστήσαμε... χαιρετήσαμε το Ιράν στις 20:30 (μετά από 11 ώρες ταλαιπωρίας)!!! 

          Κατευθυνθήκαμε πρός τον Αζέρικο συνοριακό σταθμό και φτάσαμε στον έλεγχο. Η όλη διαδικασία εκεί κράτησε 30 λεπτά περίπου. Όταν τελειώσαμε παρακάλεσα την Αξιωματούχο που μας έκανε τον έλεγχο να καλέσει από το τηλέφωνό της το ξενοδοχείο Boulevard Guest House που είχα κλείσει στο Μπακού μέσω του booking.com και να τους ενημερώσει ότι κοντά στα μεσάνυχτα θα είμαστε εκεί. Ο ξενοδόχος της είπε ότι προσπάθησε να μου τηλεφωνήσει λίγο μετά το μεσημέρι, και αφού δεν απάντησα ακύρωσε την κράτηση!!! (Δεν είχα καμμία κλήση στο κινητό μου!) Η κοπέλα, του έβαλε χέρι και ο τύπος προθυμοποιήθηκε να μας βρεί άλλο ξενοδοχείο. Λίγα λεπτά αργότερα ο ξενοδόχος τηλεφώνησε στο τηλέφωνο της κοπέλας και στην συνομιλία που είχα μαζί του, μου είπε ότι μας έκλεισε στο Soffia Hotel, στην παλιά πόλη του Μπακού, με τα ίδια χρήματα. Είπαμε! Η καλή η μέρα από το πρωί φαίνεται! Ευχαριστήσαμε τους υπαλλήλους στον Αζέρικο συνοριακό σταθμό και βγήκαμε στον δρόμο που συνδέει τον συνοριακό σταθμό με τον αυτοκινητόδρομο που θα μας οδηγούσε στο Μπακού. Όταν ανέβηκα στην μοτό γιά να ξεκινήσουμε αισθανόμουν λές και ξύπνησα εκείνη την στιγμή και αισθανόμουν αρκετά ξεκούραστος και ευδιάθετος!!! Τα πρώτα χιλιόμετρα, ήταν μέσα στο μαύρο σκοτάδι, και σε κάποια στιγμή βλέπω κάτι σιλουέτες να κινούνται στην μέση του οδοστρώματος... Ήταν αγελάδες! Ευτυχώς που δεν αγκαλιαστήκαμε!

          Βγήκαμε στον αυτοκινητόδρομο Ε119, που είχε δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση, ο ασφαλτοτάπητας ήταν πάρα πολύ καλός και δεν είχε διόδια. Υπήρχαν αρκετά φωτογραφικά ραντάρ γιά τον έλεγχο της ταχύτητας. Δύο φορές μάλιστα που είχαμε υπερβεί λίγο το όριο, άστραψαν τα φλάς! Οι φωτό όμως ήταν μόνο από μπροστά, οπότε δεν αγχωθήκαμε... Με μιά ολιγόλεπτη στάση φτάσαμε στο Μπακού λίγο πρίν τα μεσάνυχτα. Βοήθησε σε αυτό και η αλλαγή ώρας. Το Αζερμπαιτζάν έχει +2 GMT ενώ το Ιράν +2:30 GMT. Οπότε κερδίσαμε μισή ώρα... Μπήκαμε στο πανέμορφα φωτισμένο Μπακού με τα επιβλητικά κτίρια, τους αριστοτεχνικά φωτισμένους Flame Towers με πολλά γραφικά, οι οποίοι έκλεβαν τα βλέμματά μας καθώς οδηγούσαμε στην παραλιακή που ήταν μέρος της πίστας της Formula 1! Κάποια στιγμή σταματήσαμε και ρωτήσαμε για το πως θα μπορούσαμε να βρούμε το ξενοδοχείο μας στην παλιά πόλη. Και ποιούς ρωτήσαμε? Τους ταξιτζήδες φυσικά! Με κανά δυό ερωτήσεις φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας κι έτσι τελείωσε αυτή η ατελείωτη και περιπετειώδης ημέρα!

      * Εδώ θέλω να πώ ότι δεν υπήρξε στιγμή που να έχασα την πεποίθησή μου ότι θα διαβούμε τα σύνορα την συγκεκριμένη ημέρα! Ήμουν πεποισμένος ότι θα τα καταφέρναμε!

      ** Επίσης, ο Καρίμ Ανσαριφάρντ, ο Ιρανός παίχτης του Ολυμπιακού ήταν το διαβατήριό μας σε αυτήν την περιπέτεια! Λέγοντας το όνομά του και ότι είμαστε Έλληνες και ότι έπαιζε στην ομάδα μου, στον Ολυμπιακό, κερδίσαμε τον κόσμο και μας άνοιξε πόρτες!!! Απίστευτο??? Κι όμως αληθινό!!!

      *** Με την περιπέτεια αυτή, κάναμε την διαδρομή Astara à Baku μές την νύχτα... Το πρόγραμμα ήταν... κατά την διαδρομή να κάνουμε μία επίσκεψη στο Εθνικό πάρκο του Qobustan με τις αμέτρητες βραχογραφίες (πετρογλυφικά) από τη νεολιθική εποχή, που βρίσκεται 65 χλμ. νότια από το Μπακού. Το 2007, το Γκομπουστάν ανακηρύχθηκε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO λόγω της ποιότητας και της πυκνότητας των τέχνης των βράχων στο πάρκο, όπου απεικονίζει πρωτόγονους ανθρώπους, τελετουργίες, σκηνές κυνηγιού και μαχών, τη πανίδα και χλωρίδα της περιοχής και τον τρόπο ζωής στην προϊστορική εποχή καθώς και τον Ήλιο και τα αστέρια.

          Επίσης η περιοχή του Γκομπουστάν είναι γνωστή για τα περίπου 400 ηφαίστεια λάσπης που διαθέτει, περισσότερα από τα μισά σε όλο τον κόσμο. Τα ηφαίστεια λάσπης (Mud Volcanoes) αντί να εκτοξεύουν λάβα, εκτοξεύουν λάσπη!

            Αυτά τα μοναδικά θεάματα τα χάσαμε λόγω της ταλαιπωρίας μας... Δεν πειράζει! Την επόμενη φορά! Πάντα κάτι αφήνουμε γιά το επόμενο ταξίδι...

                        13^η ημέρα                Baku (Azerbaijan) 

            Το Soffia Hotel ηταν πολύ καλό και το δωμάτιο άριστο! Με μεγάλους χώρους, ψυγειάκι, κλιματισμό, WiFi και πρωϊνό! Μιά χαρά!!!

            Αφού πήραμε το πρωϊνό μας, ξεχυθήκαμε στα καλντερίμια της παλιάς πόλης. Η πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν έχει πληθυσμό 2.260.000 κατοίκους και βρέχεται από τα νερά της μεγαλύτερης λίμνης της γής, την Κασπία Θάλασσα! Το Μπακού αποτελείται από την κεντρική (νέα πόλη) και την παλαιά πόλη. Η ίδρυση της πόλης ανάγεται στον 6ο αιώνα μ.Χ. Το οχυρωμένο κέντρο της παλιάς πόλης έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO. 

            Πρώτα ξεκινήσαμε με ένα ωραίο καφεδάκι που μας είχε λείψει γιά κάμποσες μέρες και μετά η πρώτη μας στάση ήταν στον Maiden Tower (Πύργος της Παρθένου), ο οποίος έχει ύψος 29 μέτρα, είναι φτιαγμένος από πέτρα και αποτελεί το αρχιτεκτονικό σύμβολο του Μπακού. Κατασκευάστηκε τον 12ο αιώνα, ως τμήμα της οχυρωμένης πόλης και είναι καταχωρημένος στην UNESCO. Περιεργαστήκαμε το μνημείο βγάλαμε κάμποσες φωτό και στην συνέχεια περπατήσαμε ώς την αφετηρία του σταθμού του τελεφερίκ γιά να ανέβουμε στους Flame Towers και στο μνημείο των θυμάτων της Σοβιετικής εισβολής. Περπατώντας μέχρι τον σταθμό θαυμάσαμε τα μεγαλοπρεπή κτίρια στην Baku Boulevard και τον πλούτο που φαινόταν ακόμα και στις υπόγειες διαβάσεις που διέθεταν κυλιόμενες σκάλες, ήταν πεντακάθαρες και επενδεδυμένες με υπέροχα μάρμαρα. Το χρήμα (πετροδόλλαρα) φαίνεται!!! 

            Στον σταθμό του τελεφερίκ πληρώσαμε γιά ένα εισιτήριο με επιστροφή 4AZN (Μανάτ) δλδ 2€ και σε λιγότερο από πέντε λεπτά βρεθήκαμε στο πάρκο Dagustu και βλέπαμε την πόλη από ψηλά! Υπέροχο θέαμα να βλέπεις το Μπακού να απλώνεται από κάτω σου και την Κασπία να αγκαλιάζει την πόλη με τις σύγχρονες κατασκευές της κατά μήκος της παραλιακής λεωφόρου! Περπατήσαμε στην ‘‘Λεωφόρο των Μαρτύρων’’ με τα μνημεία των πεσόντων Αζέρων που πολέμησαν τους Μπολσεβίκους και τους Αρμένιους το 1918, τους Σοβιετικούς το 1990 και τους Αρμένιους στον πόλεμο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και φτάσαμε ώς το κτίσμα που φιλοξενεί την αιώνια φλόγα. Από πίσω βρίσκονται οι τρεις ελικοειδείς ουρανοξύστες που φαίνονται σχεδόν από όλη την πόλη, οι Φλεγόμενοι Πύργοι (Alov Qüllələri). Με ύψος 190 μέτρα και φουτουριστική αρχιτεκτονική σχεδίαση που θυμίζει Ντουμπαϊ, χτίστηκαν το 2012 και στεγάζουν κυρίως πετρελαϊκές και αυτοκινητιστικές εταιρείες. Αφού χάσαμε μία μέρα που θα αφιερώναμε στο Μπακού λόγω της κόμπλας στα Ιρανικά σήμερα, έπρεπε μέσα σε μία μέρα να δούμε όσα περισσότερα αξιοθέατα μπορούσαμε... Κάναμε ένα break γιά ένα σνάκ και μιά μπυρίτσα στο Hard Rock Café και στην συνέχεια πήγαμε στο Μουσείο των Χαλιών, που βρίσκεται στην παραλιακή της πόλης. Το κτίριο... μοναδικό στο είδος του σε όλο τον κόσμο, όπου η ταπητουργική παράδοση του Αζερμπαϊτζάν προβάλλεται σε ένα εντυπωσιακό κτίσμα σε σχήμα… διπλωμένου χαλιού! 

            Μετά από το Μουσείο των Χαλιών ανηφορίσαμε πρός την παλιά πόλη και πήγαμε πρός το Ανάκτορο των Shirvan Shahs. Πρόκειται για ένα συγκρότημα ανακτόρων από ψαμμίτη, που ήταν έδρα της δυναστείας του βορειοανατολικού Αζερμπαϊτζάν στο Μεσαίωνα και στέγασε τους άρχοντες της Αζερικής πρωτεύουσας. Το συγκρότημα του 15ου αιώνα που έχει μνημονευθεί από την UNESCO διαθέτει ένα ανάκτορο, ένα τζαμί, ταφικές θίνες και ένα μαυσωλείο, γεγονός που το καθιστά ένα από τα κορυφαία αξιοθέατα του Μπακού στο Icheri Sheher.

            Μετά από κάμποσα χιλιόμετρα που γράψαμε με τα πόδια μας, είχε περάσει το μεσημέρι και κόντευε απόγευμα. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας για να πάρουμε μερικές ανάσες και να φρεσκαριστούμε γιατί η μέρα ήταν αρκετά ζεστή!

            Στο Μπακού είχαμε κάτι που μας τριβέλιζε στο μυαλό. Όταν κάναμε check in στο ξενοδοχείο, το παληκάρι στην ρεσεψιόν μας ρώτησε άν θα παρκάρουμε τις μοτό εκεί, δηλαδή μέσα στην Παλιά Πόλη και απαντήσαμε πως ναί. Τότε μας ενημέρωσε ότι η Παλιά Πόλη περιβάλλεται από τείχος και έχει εισόδους-εξόδους με μπάρες και ελέγχονται τα οχήματα που μπαίνουν από κάμερες. Έτσι κάθε όχημα γιά την παραμονή του στην Παλιά Πόλη χρεώνεται με 1 Manat ανά ώρα. Οι μοτό θα παρέμεναν γιά πάνω από 36 ώρες μέσα στην παλιά πόλη και θα έπρεπε να πληρώσουμε πάνω από 18€... Το βράδυ που μπήκαμε στην Παλιά Πόλη, μπήκαμε από μία μικρή είσοδο που ναί μέν είχε μπάρα, αλλά δεν είχε κάμερα αλλά ούτε και φύλακας υπήρχε, και μάλιστα δεν ανέβηκε η μπάρα, αλλά χώρεσαν και πέρασαν οι μοτό χωρίς να σηκωθεί η μπάρα... Το επόμενο πρωϊνό λοιπόν που θα αναχωρούσαμε, θα διαπιστώναμε άν ήταν να πληρώσουμε...

            Πήραμε τις ανάσες μας και πήγαμε πρός τον εμπορικότερο δρόμο της πόλης, την Nizami street, όπου τα παλιά ρώσικα αρχοντικά έχουν μετατραπεί σε καταστήματα με επώνυμους οίκους μόδας. Κάναμε την βολτίτσα μας εκεί και μετά κατηφορίσαμε πρός την παραλιακή. Είχε σουρουπώσει γιά τα καλά και ο κόσμος (ντόπιοι και τουρίστες) βολτάριζε ανέμελα δίπλα από τα νερά της Κασπίας. Η παραλιακή ζώνη (Baku Boulevard), μήκους περίπου 5,5 χλμ., είναι ένα από τα αγαπημένα μέρη συνάντησης των ντόπιων που έχουν την ευκαιρία να περπατήσουν δίπλα σε φροντισμένα πάρκα  (Dənizkənarı Milli Park) και να πιουν το ρόφημά τους στα υπαίθρια καφέ. Στην έκτασή της φιλοξενεί μουσεία, θέατρα, αθλητικά κέντρα, μνημεία. Το Μπακού είναι μία πόλη προσανατολισμένη στη χαρά των κατοίκων της. 

          Δεν μπόρεσα να αντισταθώ να μην βάλω το χέρι μου μέσα στην Κασπία... Ο Γρηγόρης προσπάθησε να με φωτογραφίσει αλλά ήταν σκοτεινό το σημείο κι έτσι αποτύχαμε να απαθανατίσουμε την στιγμή! Αποθανατίσαμε άλλες στιγμές όμως... Μετά τις εννιά το βράδυ που φωταγωγήθηκαν οι Flame Towers, βρήκαμε ένα καλό σημείο και τραβήξαμε υπέροχες φωτό με τα φώτα να παίζουν σαν φλόγες πάνω στους Πύργους, και την σημαία της χώρας να αναπαρίσταται περίτεχνα πάνω στους τρείς Πύργους! Ολοκληρωμένοι καλλιτεχνικά λοιπόν πήραμε τον δρόμο πρός ένα εστιατόριο που είχαμε σταμπάρει στο κέντρο της πόλης γιά να κατευνάσουμε και τις αυξάνουσες ανησυχίες των στομαχιών μας!

          Μία γεμάτη ημέρα που γέμισε τα μάτια μας, το μυαλό μας και την ψυχή μας με απίστευτες εικόνες, έλαβε τέλος!!!

       14^η ημέρα     Baku - Ismailli - Gebele - Sheki (Azerbaijan)  (300 km)                                                                                                                Μ. κατανάλωση 4,4 lt/100km

         Πήραμε το πρωϊνό μας στο ξενοδοχείο, φορτώσαμε τις μοτό μας, χαιρετήσαμε τον ρεσεψιονίστ-φίλο μας τον Ασίμ και ξεκινήσαμε γιά να βγούμε από την Παλιά Πόλη με την απορία τι θα συμβεί με το αντίτιμο της παραμονής των μοτό... Φτάσαμε στην έξοδο, σηκώθηκε η μπάρα και ο υπάλληλος μας έδειξε την έξοδο χωρίς να πληρώσουμε τίποτα. Τώρα δεν ξέρω τι από τα δύο έπαιξε... ή οι μοτό δεν χρεώνονται ή δεν υπήρχε καταγεγραμμένη είσοδος των μοτό στην Παλιά Πόλη κι έτσι την σκαπουλάραμε... Όπως και να ’χει, βγήκαμε στην νέα πόλη και σταματήσαμε σε ένα ωραιότατο καφέ κοντά στην παραλιακή και μπροστά από ένα ωραίο πάρκο και απολαύσαμε το καφεδάκι μας πρίν ξεκινήσουμε πρός τον βορρά!

        Ο δρόμος γιά 130 χιλιόμετρα μέχρι το Muğanlı ήταν αυτοκινητόδρομος (Μ4), αλλά μετά συνεχίσαμε στον επαρχιακό R8 μέχρι το Ismailli και στον R9 μετά μέχρι το Sheki. Στα πρώτα χιλιόμετρα από το Μπακού, η διαδρομή ήταν ανάμεσα σε χαμηλούς λόφους, όπου η βλάστηση ήταν χαμηλή και κίτρινη λόγω του καλοκαιριού... Βγαίνοντας από το Μπακού πρός την επαρχία είδα τις ατέλειωτες μάντρες στην άκρη του δρόμου που καλύπταν τα φτωχόσπιτα χωρίς τις βασικές υποδομές που απλά καταδείκνύαν τη μεγάλη ανισοκατανομή του πλούτου. Την ίδια στιγμή μάλιστα συνειδητοποίησα ότι ακόμη και στο οδόστρωμα που κινούμασταν φανέρωνε το παραπάνω. Τα μοντέλα της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας συνυπάρχουν ακόμη με τα σοβιετικά “Λάντα” και “Βόλγα”. Ο R9 μετά το Ismailli με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση και ψιλοκαλό ασφαλτοτάπητα περνούσε από πολύ όμορφα τοπία. Σε κάποια σημεία οι δεντροστοιχίες κατά μήκος του δρόμου, τον κάλυπταν και σε κάποια άλλα ήταν τόσο πυκνές που το φώς του ήλιου δεν τις διαπερνούσε. 

            Μετά το Gebele (ή Gabala), και σε μικρή απόσταση μετά το χωριό Zaragan (πάνω στον R9), σταματήσαμε σε ένα επαρχιακό ταβερνάκι δίπλα στον δρόμο και στο δάσος. Όνομα? Palid... Με ένα παληκαράκι που ήταν σερβιτόρος, ο Σέϊμορ, προσπαθήσαμε να συνεννοηθούμε στην αρχή με την νοηματική, αλλά επειδή δεν βγάζαμε άκρη, με πήγε μέσα στην κουζίνα και διάλεξα μέσα από τα ψυγεία τι κρεατικά θα μας ψήσουν και τι ορεκτικά θα μας σερβίρουν...  Μετά από κάμποση ώρα, ο Σέϊμορ σκέφτηκε και άρχισε να δουλεύει το Google translate και η συνεννόηση ανέβηκε επίπεδο... Τα κρεατικά που μας έψησαν ήταν ότι καλύτερο φάγαμε στο Αζερμπαϊτζάν!!! Είναι γνωστό πως στο βόρειο κομμάτι της χώρας το ψήσιμο του κρέατος έχει γίνει τέχνη και την κατέχουν μόνο οι Βόρειοι...

            Φτάσαμε στο Sheki νωρίς το απόγευμα. Βρήκαμε το κατάλυμα που είχα κλείσει με την βοήθεια ενός παληκαριού που οδηγούσε ένα Lada Niva. Ένα απλό δωμάτιο γιά έναν ύπνο κι ένα μπάνιο, και τίποτα παραπέρα... 

            Το Sheki βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα του Αζερμπαϊτζάν, σε υψόμετρο 700 μέτρων και έχει πληθυσμό 70.000 κατοίκους. Είναι μια πόλη που περιβάλλεται από βουνά και έχει ένα απίστευτα πλούσιο ιστορικό παρελθόν.

            Φρεσκαριστήκαμε και κατεβήκαμε από το δωμάτιο. Ο Γρηγόρης ανέλαβε τον διακανονισμό γιά την ναύλωση ενός ταξί που θα μας πήγαινε στο Xan Sarayı. Πέντε λεπτά διαδρομής ήταν αρκετά γιά να φτάσουμε στο Xan Sarayı. Η ώρα του επισκεπτηρίου είχε περάσει και ο security πείστηκε να μας αφήσει να το περιηγηθούμε εξωτερικά κερνώντας τον ένα τσιγαράκι... Περάσαμε την πύλη του τείχους που περιβάλλει το παλάτι, το οποίο είναι χτισμένο το 1762 από τον Χαν Χουσεΐν ως διοικητικό και κυβερνητικό κέντρο του Xan Sheki. Από την αυλή, είχαμε μια υπέροχη θέα του Sheki και θαυμάσαμε τις λεπτομέρειες της αρχιτεκτονικής του παλατιού.

            Μετά την σύντομη επίσκεψή μας στο Xan Sarayı κατηφορίσαμε περπατώντας ώς το Karavansaray. Το συγκεκριμένο κτίριο είναι το απομεινάρι μιας εποχής που οι έμποροι που ταξίδευαν στον Δρόμο του Μεταξιού σταματούσαν στο Sheki με τα εμπορεύματά τους. Οι Khans λοιπόν έχτισαν ένα πανδοχείο στο Sheki για να τους προσφέρουν καταφύγιο και έναν λόγο να ταξιδέψουν εκεί. Κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, ήταν το μεγαλύτερο caravanserai στον Καύκασο. Λειτουργεί ακόμα ως πανδοχείο και σαν εστιατόριο, αν και όχι πιά για εμπόρους και καραβάνια κάποιων άλλων εποχών...

            Μετά την επίσκεψή μας στο Karavansaray περπατήσαμε λίγο πιό κάτω και αφού αγοράσαμε λίγα ντόπια γλυκάκια που πωλούν τα μαγαζάκια στον δρόμο που περνάει μπροστά από τα δύο αυτά αξιοθέατα, κάτσαμε σε ένα παράπλευρο καφέ και αφού γλυκαθήκαμε, ήπιαμε κάτι δροσιστικό και μετά με ένα ταξί επιστρέψαμε στο κατάλυμμά μας. Το ταξί είναι αρκετά φτηνό στο Αζερμπαϊτζάν και η τιμή είναι διαπραγματεύσιμη...

15^η ημέρα   Sheki (Azerbaijan) - Lagodekhi - Stepantsminda (Kazbegi) Georgia (370 km)                                                                                             Μ. κατανάλωση 4,5 lt/100km

            Ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί, και αφού το κατάλυμα δεν πρόσφερε πρωϊνό, ετοιμαστήκαμε γιά να φύγουμε. Στις 07:30 αφήσαμε πίσω μας το Sheki και στην αρχή ακολουθήσαμε τον R16 μέχρι την Zaqatala και μετά τον Μ5 μέχρι τα σύνορα στο Lagodekhi. Περάσαμε τα σύνορα και μπήκαμε στην Γεωργία χωρίς καθυστερήσεις (περίπου 30 λεπτά) και συνεχίσαμε στον επαρχιακό 843. Μετά τα σύνορα αρχίσαμε να βλέπουμε διάφορες ταμπέλες που έδειχναν τον δρόμο πρός διάφορα οινοποιεία και 50 χιλιόμετρα μετά την είσοδό μας στην Γεωργία, αποφασίσαμε να μπούμε στο χωριό Kvareli όπου είχε δύο μεγάλα οινοποιεία δίπλα-δίπλα. Ο δρόμος, μας πέρασε μέσα από αμπελώνες μέχρι να καταλήξουμε μπροστά από τις δύο πύλες των οινοποιείων Graneli και Khareba. Επιλέξαμε να επισκεφτούμε το Graneli γιατί μπορούσαμε να έχουμε τις μοτό στο πεδίο της όρασής μας. Το Graneli είχε διαμορφώσει έναν χώρο στην αυλή του ώς εστιατόριο και οφείλω να πώ ότι ήταν αρκετά όμορφος. Το εστιατόριο που βρισκόταν μέσα στο κυρίως κτίριο είχε ένα πολύ ωραίο διάκοσμο που συνδύαζε την πέτρα με το ξύλο και διάφορα υλικά οινοποιείας... Καθίσαμε σε ένα τραπέζι στον εξωτερικό χώρο και παραγγείλαμε ένα σνάκ και βεβαίως βεβαίως ένα Graneli red dry wine... Ήταν πάρα πολύ καλό ομολογώ!!! Άλλωστε η Γεωργία κληροδότησε το κρασί στον πλανήτη μας. Στην περιοχή αυτή καλλιεργήθηκαν σταφύλια πριν από 8.000 χρόνια!!! 

            Μετά από αυτήν την ανάπαυλα, συνεχίσαμε ζωηροί στον 843 που λίγο αργότερα μετά το χωριό Akhmeta αρχίσανε τα ζόρια... Από εκείνο το σημείο μέχρι το Tianeti την άσφαλτο την διαδέχθηκε ένας ορεινός δασικός δρόμος που ήταν υπό ανακατασκευή! Βαριά μηχανήματα δούλευαν γιά να βελτιώσουν τον δρόμο. Έτσι, μόνο το μισό πλάτος του δρόμου είχε παραχωρηθεί πρός χρήση και θέλοντας και μή χορέψαμε σε έναν άσχημο χωματόδρομο! Το τοπίο ήταν φανταστικό και αυτά τα 30 χιλιόμετρα από το Akhmeta μέχρι το Tianeti υπέροχα!!! Άλλωστε τα πιό δύσκολα είναι και τα πιό όμορφα! Ο Γρηγόρης άν και δεν είχε μεγάλη εμπειρία στο χώμα ήταν... ΑΨΟΓΟΣ!!! Ο 843 συνίσταται ανεπιφύλακτα!

          Την επόμενη στάση μας την κάναμε σε ένα καφέ- εστιατόριο κοντά στην τεχνητή λίμνη Zhinvali, εκεί που παραπόταμοι του ποταμού Aragvi συναντιούνται και τα νερά τους (σκούρο ο ένας, ανοιχτό ο άλλος), πλέουν παράλληλα χωρίς να αναμιγνύονται! Ωραίο και περίεργο θέαμα!!!

            Αφού τεντώσαμε λίγο το κορμί μας μετά την χωμάτινη εμπειρία μας, συνεχίσαμε βόρεια στον E117/ს3 και λίγα χιλιόμετρα μετά, συναντήσαμε το κάστρο Ananuri στην απόληξη της λίμνης Zhinvali πρός τον βορρά. Αυτό το κάστρο – μοναστήρι στέκει επιβλητικό σε ένα ύψωμα κι έχει την λίμνη να ξεδιπλώνεται στα πόδια του. Η θέα μοναδική! Χτισμένο μεταξύ του 16^ου και 17^ου αιώνα, ήταν ένα αμυντικό φυλάκιο που εμπόδιζε το μονοπάτι από το φαράγγι του Darial. Ήταν ιδιοκτησία ενός ισχυρού φεουδαρχικού γένους του Γεωργιανού Μεσαίωνα - του Aragvi Eristavs. Μετά από μία ολιγόλεπτη στάση στο κάστρο συνεχίσαμε γιά να καλύψουμε τα υπόλοιπα 90 χιλιόμετρα που απέμεναν μέχρι το Kazbegi (ή Stepantsminda όπως έχει μετανομαστεί). Με το πού ξεκινήσαμε μετά από λίγο άρχισε να ψιχαλίζει... Φορέσαμε με τρελλη χαρά (λέμε τώρα) τα αδιάβροχά μας και συνεχίσαμε πλέον στον Military Road... Το πιό εκπληκτικό κομμάτι που ταξιδέψαμε στην Γεωργία!!! Ανεβαίναμε βόρεια στο Jvari Pass έχοντας τον μεγαλοπρεπή Καύκασο στα δεξιά μας, και τον ποταμό Aragvi να προσθέτει μαγεία. Ο δρόμος βρεγμένος και με πολλές στροφές, ήθελε αρκετή προσοχή! Είχαμε να αντιπαλέψουμε με το τοπίο... δεν ξέραμε που να πρωτοκοιτάξουμε! Μας είχε πέσει κυριολεκτικά το σαγόνι από την ομορφιά του τοπίου! Δεν ξέραμε τι να πρωτοφωτογραφίσουμε... κάθε λίγο σταματούσαμε γιατί το ένα spot ήταν καλύτερο από το άλλο!!! Οι κάμερες έγραφαν video συνεχώς...

          Φτάσαμε στο Gudauri και το υψόμετρο είχε φτάσει στα 2.200 μέτρα! Το Gudauri, ένα μικρό χωριό, το χειμώνα υπηρετεί τους λάτρεις του σκί με τις πίστες του. Σίγουρα απέχει πολύ από Ευρωπαϊκά ski resorts, αλλά αυτό έχουν οι Γεωργιανοί, και σε αυτό πάνε. Συνεχίσαμε γιά Kazbegi και το τοπίο δεν έπαψε να μας εκπλήσσει! Η βροχή είχε καλύψει τις λακκούβες στο οδόστρωμα και σε κάποια στιγμή που προσπερνούσα μία νταλίκα, έπεσα σε έναν... λάκκο κι ένοιωσα ότι θα έσπαγε ο τροχός... Ευτυχώς βγήκα αλώβητος. Σε μιά τέτοια περίπτωση άμα είσαι λίγο χαλαρός είναι πολύ εύκολο να σου φύγει το τιμόνι από τα χέρια... 

          Λίγο μετά το Gudauri φάνηκε και το βουνό Kazbeg με την κορυφή του να βρίσκεται στα 5.000 μέτρα... Νοιώθαμε λίγο σαν αυτούς που κάνουν ελεύθερες καταδύσεις και όταν ανεβαίνουν πάλι στην επιφάνεια κάνουν κάμποσες στάσεις γιά αποσυμπίεση! Έτσι κι εμείς κάναμε συνεχόμενες στάσεις γιά να ‘‘χωνέψουμε’’ όλη αυτή την ομορφιά. Γύρω στις 6 το απόγευμα φτάσαμε στο χωριό Stepantsminda όπου είχα κλείσει το Hotel Kazbegi. Ρωτήσαμε τους αστυνομικούς σε ένα περιπολικό που βρισκόταν στην πλατεία και μας έδειξαν που ήταν. Σχεδόν δίπλα από την πλατεία. Όμορφο και νεόκτιστο το ξενοδοχείο. Το δωμάτιο πολύ καλό και με θέα στο βουνό Kazbeg και στην εκκλησία Gergeti Trinity Church. Το ξενοδοχείο διαθέτει και δικό του χώρο στάθμευσης κι έτσι οι μοτοσυκλέτες μας βρήκαν κι αυτές τον χώρο τους γιά ξεκούραση... Το ξενοδοχείο ήταν μία καλή επιλογή, με λογική τιμή και συνίσταται σε μελλοντικούς ταξιδιώτες στην περιοχή. 

          Το χωριό βρίσκεται σε μιά λεκάνη που περιβάλλεται από τον Καύκασο και το βουνό Kazbeg. Απέχει μόλις 11 χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Ρωσία και το υψόμετρο είναι στα 1.700 μέτρα... Το θέαμα είναι καταπληκτικό όπου και να κοιτάξεις! Ευτυχώς που η μέρα ήταν καλή και δεν υπήρχαν πολλά σύννεφα κι έτσι η ορατότητα ήταν καλή!

          Κάναμε μπανάκι, φρεσκαριστήκαμε και βγήκαμε βολτίτσα στο χωριό. Δεν είχε και πάρα πολλά πράγματα να δείς στο χωριό, παρά μόνο το περιβάλλον που το αγκάλιαζε. Είχε φτάσει βράδυ και τα στομάχια μας είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται κι έτσι πήγαμε στο εστιατόριο Khevi (είχαμε πάρει συστάσεις) γιά να απαλύνουμε αυτές τις διαταραχές. Γεωργιανός ερυθρός ξηρός οίνος γιά μένα και ντόπια μπυρίτσα γιά τον Γρηγόρη. Τα φαγητά που παραγγείλαμε πολύ νόστιμα. Το khachapuri (σαν πεϊνιρλί) τα ‘σπαγε, αλλά και τα άλλα πιάτα του ήταν πεντανόστιμα! Κάπως έτσι έκλεισε το βράδυ μας στο Kazbegi, με έναν πεντακάθαρο ουρανό κι εμείς να είμαστε ακόμα πιό κοντά του έτοιμοι να τον αγγίξουμε...!!!

      * Τον Μilitary Road τον βάζω μέσα στις Top 10 μοτοσυκλετιστικές διαδρομές που έχω κάνει!!! 

      ** Ο Καύκασος από μικρή ηλικία μου είχε συστηθεί μέσω της Ελληνικής Μυθολογίας. Ο Δίας είχε αλυσοδέσει τον Προμηθέα εκεί πάνω και σαν να μήν έφτανε αυτό, είχε βάλει έναν αετό να του τρώει το συκώτι κάθε πρωί. Αυτή ήταν η τιμωρία του Προμηθέα που έκλεψε την φωτιά από τους θεούς και την έδωσε στους ανθρώπους. Να λοιπόν που βρέθηκα κι εκεί! Άλλο ένα check σε ένα από αυτά που περιλαμβάνει η bucket list μου...

16^η ημέρα     Stepantsminda (Kazbegi) - Gergeti Trinity Church - Tbilisi (190 km)                                                                                                       Μ. κατανάλωση 4,4 lt/100km

          Η μέρα μας άρχισε νωρίς το πρωί... Στις 5 είχα ξυπνήσει και η θέα στην κορυφή Kazbeg όπως και του μοναστηριού σου έκοβε την ανάσα. Η χιονοσκεπής κορυφή δεν ήταν καλυμμένη από σύννεφα και φαινόταν πεντακάθαρα. Το λυκαυγές έδινε ένα μοναδικό χρώμα στο τοπίο! Στιγμές... μοναδικές!!!

           Πήραμε το πρωϊνό μας στο ξενοδοχείο και ανηφορίσαμε πρός την Gergeti Trinity Church (ή Gergeti Tsminda Sameba κατά τους Γεωργιανούς). Απείχε μόλις 5 χιλιόμετρα από το χωριό και η διαδρομή ήταν εκπληκτική! Όσο ανεβαίναμε δέ βλέπαμε το χωριό και η θέα πρός τα κάτω ήταν μοναδική! Τι να πώ, σας έχω ζαλίσει με τόση ομορφιά... Δεν περιγράφω άλλο που έλεγε γνωστός τηλεσχολιαστής...

             Το μοναστήρι είναι του 14ου αιώνα και είναι κτισμένο στην κορυφή ενός βουνού. Παρκάραμε τις μοτό στην βάση του μοναστηριού και ανεβήκαμε ώς το κτίσμα. Αρκετοί επισκέπτες βρίσκονταν στον χώρο εκείνη την στιγμή. Κάποιοι από αυτούς είχαν ανέβει πεζοί από το χωριό. Αφού τελειώσαμε την περιήγησή μας στον χώρο καβαλήσαμε τις μοτό γιά να πάμε ώς τα σύνορα της Γεωργίας με την Ρωσία. Φτάσαμε στα σύνορα περνώντας μέσα από ένα τούνελ και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής με κατεύθυνση την Τυφλίδα πλέον. Πρίν το Gudauri σταματήσαμε στο Μνημείο φιλίας Ρωσίας – Γεωργίας. Βλέπεις το ημικυκλικό κτίσμα (μία ημικυκλική πλάκα τσιμέντου θα έλεγα, με διάφορες ζωγραφισμένες παραστάσεις) που εξάρει την φιλία των δύο χωρών και σκέφτεσαι τα προβλήματα που είχαν στις σχέσεις τους αυτές οι δύο χώρες όλα αυτά τα χρόνια και πόσο ειρωνικό απέναντι στην ιστορία φαντάζει αυτό το κτίριο... Το μνημείο είναι παλιάς κατασκευής και έχει αρχίσει να φαίνεται έντονα η φθορά του από την επίδραση του καιρού και του χρόνου. Άν μή τι άλλο όμως είναι εντυπωσιακό! Στο εσωτερικό υπάρχουν αναπαραστάσεις με θέμα την φιλία των δύο λαών και την ιστορία τους. Με τα υπέροχα βουνά στο παρασκήνιο και την κοιλάδα του διαβόλου από κάτω σίγουρα το μνημείο δείχνει άκρως εντυπωσιακό!

            Εδώ να κάνω μία ανακαφαλαίωση στα περί όμορφων διαδρομών... Η διαδρομή από το κάστρο Ananuri μέχρι τα σύνορα Γεωργίας – Ρωσίας (κοινώς Military Road), ήταν η καλύτερη του ταξιδιού. Δεύτερη έρχεται η διαδρομή από το Goris μέχρι το Meghri στην Αρμενία. Ο ασφαλτοτάπητας στον Military Road δεν ήταν κι ότι καλύτερο και σε κάποια σημεία οι λακούβες που παραμόνευαν τους ανυποψίαστους οδηγούς ήταν έτοιμες να μας καταπιούν...

            Φτάσαμε στην Τυφλίδα περνώντας μέσα από την πίσσα... Λίγα χιλιόμετρα πρίν μπούμε στο κέντρο της Τυφλίδας, ένα συνεργείο έκανε έργα οδοποιίας και είχε σκορπίσει σε όλο το πλάτος και το μήκος του οδοστρώματος υγρή πίσσα! Άν και προσπαθήσαμε να την αποφύγουμε οδηγώντας άκρη-άκρη στον δρόμο, αυτή πήγε παντού! Στην μηχανή, στις στολές, απλά παντού! 

            Την ώρα που μπήκαμε στην Τυφλίδα η ζέστη ήταν έντονη και ο υδράργυρος είχε σκαρφαλώσει στους 36^οC... Ήμασταν τυχεροί που εντοπίσαμε γρήγορα το κατάλυμα μας (Hillside Guesthouse Apartment) που είχα κλείσει μέσω booking.com. Κεντρικότατο, δίπλα από την Freedom Square και το ξενοδοχείο Marriot, με εσωτερικό και ασφαλές parking. Είπα ότι ήμασταν τυχεροί, γιατί λίγα λεπτά αφότου φτάσαμε η αστυνομία έκλεισε όλους τους κεντρικούς δρόμους, γιατί θα γινόταν μιά διαδήλωση στην Freedom Square. Η διαδήλωση κράτησε καμμιά ώρα και οι διαδηλωτές κρατώντας από μία ομπρέλα (κάποιος τρόπος διαμαρτυρίας), κατέκλυσαν την πλατεία και τους δρόμους που κατέληγαν σε αυτήν.

            Η ιδιοκτήτρια του Apartment μας ξενάγησε στους χώρους του, και μπήκαμε στο δωμάτιό μας να αφήσουμε τα υπάρχοντά μας και να φρεσκαριστούμε. Μετά από ένα αναζωογονητικό μπανάκι, βρεθήκαμε να περπατάμε στο κέντρο της πόλης. 

            Η Τυφλίδα που είναι η πρωτεύουσα της Γεωργίας, ιδρύθηκε τον 5^ο αιώνα μ.Χ. από τον Γεωργιανό βασιλιά Βαχτάνγκ Γκοργκασάλι. Ο πληθυσμός της πόλης είναι λίγο πάνω από ένα εκατομμύριο κατοίκους. Την Τιφλίδα διαπερνά ο ποταμός Κούρα ο οποίος έλαβε το όνομά του από τον Πέρση βασιλιά Κύρο τον Μέγα. Η αρχιτεκτονική της αντικατοπτρίζει την ιστορία της και συνιστά ένα ενδιαφέρον μείγμα από μεσαιωνικά, νεοκλασικά, αρτ νουβό, σοβιετικά και μοντέρνα οικοδομήματα.

          Πρώτα επισκεφτήκαμε το κτίριο του κοινοβουλίου και μετά περπατώντας βρεθήκαμε στην Παλιά Πόλη και βρεθήκαμε έξω από το το παράξενο κτίσμα που στεγάζει το  Θέατρο με τις Μαριονέτες του Rezo Gabriadze. Πλήθος κόσμου, μοναχικοί τουρίστες και γκρούπ, είχαν μαζευτεί για να δούν αυτό το παράξενο κτίσμα. Περιμέναμε την ευκαιρία να αδειάσει από κόσμο ο χώρος γιά να το φωτογραφίσουμε και όταν πλέον νομίσαμε ότι επιτύχαμε τον σκοπό μας, συνεχίσαμε πεζοί λίγα μέτρα πιό πέρα που βρίσκονται η πλατεία της Ευρώπης και η φουτουριστική γυάλινη Γέφυρα της Ειρήνης (Bridge of Peace), που έχει διχάσει τους Γεωργιανούς για την αρχιτεκτονική της. Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι πολύ μοντέρνα και δεν ταιριάζει στην αισθητική της πόλης. Εκεί είναι και η στάση του τελεφερίκ που πάει στο κάστρο για μια πανοραμική θέα της Τιφλίδας. 

            Πήραμε το τελεφερίκ αφού περιμέναμε λίγο στην ουρά, και ανεβήκαμε στο κάστρο Ναρικάλα (Narikala Fortress) και στο άγαλμα της Μητέρας Γεωργίας, που βρίσκονται στον ίδιο λόφο. Το εισιτήριο με επιστροφή κόστιζε 6 Lari (GEL), περίπου 2€. Δεν μπορώ να πώ ότι ξετρελλάθηκα με το κάστρο, αλλά η θέα πρός την πόλη από αυτό το σημείο είναι μοναδική! Είδαμε από κοντά το ύψους 20 μέτρων άγαλμα που αναπαριστά μία γυναίκα που φορά την Γεωργιανή ενδυμασία και στο αριστερό της χέρι κρατά ένα μπώλ γεμάτο με κρασί γιά αυτούς που έρχονται σαν φίλοι και στο δεξί της χέρι ένα σπαθί γιά αυτούς που έρχονται σαν εχθροί!

           Αφού επιστρέψαμε στην αφετηρία του τελεφερίκ, πήγαμε να περπατήσουμε την Γέφυρα της Ειρήνης η οποία όπως λένε πολλοί, μοιάζει λίγο με σερβιέτα. Η κατασκευή της όμως πάνω από τον ποταμό Kura είναι εντυπωσιακή! Συνίσταται μία βόλτα το βράδυ όταν είναι φωτισμένη. Είναι εντυπωσιακή! Περνώντας και πάλι μέσα από την παλιά πόλη, επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας, γιά λίγη ξεκούραση και ανασύνταξη δυνάμεων. 

          Το απογευματάκι, μετά από πληροφορίες που είχα πάρει, πήγαμε με ταξί στην συνοικία Avlabari, όπου υπήρχε Αρμένικη αγορά (Armenian Market) και αγόρασα ένα μπουκάλι Αρμένικο κονιάκ Ararat... Μου είχε μείνει απωθημένο που δεν μπόρεσα να το αγοράσω στο Γερεβάν...

           Συνεχίσαμε την βολτίτσα μας στην παλιά πόλη και η αστυνομία έκανε αισθητή την παρουσία της παντού. Πεζές περιπολίες, αστυνομικά αυτοκίνητα σε μεγάλες διασταυρώσεις κλπ 

          Η πόλη παρέχει δωρεάν Internet μέσω του WiFi δικτύου, Tbilisi loves you...!!! Η πόλη είναι πολύ καθαρή και η παρουσία των Ρώσων τουριστών είναι έντονη. Άλλωστε, γείτονες είναι... Γενικώς όμως είδαμε αρκετούς τουρίστες και κάμποσες μοτοσυκλέτες (Γεωργιανές επί το πλείστον) να κυκλοφορούν στην πόλη. 

          Ένα άλλο που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν πως τα αδέσποτα στην πόλη ήταν τσιπαρισμένα!!!

          Το βραδάκι φάγαμε στο εστιατόριο Pasanauri που βρίσκεται δίπλα στο ποτάμι και μπορώ να πώ ότι ήταν μία καλή επιλογή. Γεωργιανό κρασάκι βέβαια εγώ και ντόπια μπυρίτσα ο Γρηγόρης... Δοκιμάσαμε Khinkali, ένα είδος dumpling με κρέας, το οποίο ήθελε ειδικό τρόπο για να το φάς και να μην σου διαλυθεί και μπορώ να πώ ότι ήταν αρκετά νόστιμο... Κάπως έτσι όμορφα έκλεισε κι αυτή η μέρα... 

      17^η ημέρα                     Τυφλίδα (Γεωργία) 

          Ξεκουραστήκαμε αρκετά μετά από έναν καλό βραδινό ύπνο, και το πρωί πετάχτηκα απέναντι από εκεί που μέναμε και αγόρασα μερικά ντονατσάκια από το Dunkin Donuts γιά το πρωϊνό μας. Ο Γρηγόρης είχε μία υπέροχη ιδέα που την υλοποιήσαμε... Βάλαμε δύο – τρία πλυντήρια τις στολές μας στο πλυντήριο που διέθετε το apartment και διώξαμε την βρωμιά και την περισσότερη πίσσα από πάνω τους. Είχε και τόση ζέστη έξω που στέγνωσαν πολύ γρήγορα!

          Αφού νοικοκυρευτήκαμε, ξεχυθήκαμε στην πόλη και πρώτος μας σταθμός ήταν το Πατριαρχείο της Γεωργίας, που ήταν στον δρόμο πρός το θέατρο με τις μαριονέτες. Κατόπιν, πήραμε ταξί και πήγαμε στον Καθεδρικό Ναό Sameba (Holy Trinity Cathedral), στον μεγαλύτερο Καθεδρικό στον Καύκασο. Ο ναός ολοκληρώθηκε το 2004 και χτίστηκε προς τιμήν του εορτασμού των 1.500 χρόνων της αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Γεωργίας. Σίγουρα επιβλητικός!!! Ήταν Κυριακή και είχε λειτουργία που συνέπεσε με την γιορτή του Αγίου Πνεύματος και είχε πλήθος πιστών που παρακολουθούσαν κατανυκτικά την λειτουργία. Ανάψαμε ένα κεράκι, περιηγηθήκαμε τον ναό και ξαναπήραμε ένα ταξί που μας κατέβασε στο κέντρο της πόλης.  

          Το υπόλοιπο της μέρας το περάσαμε βολτάροντας στους δρόμους της πόλης... Κάπως έτσι χαλαρά κύλησε το υπόλοιπο της μέρας μας και το βραδάκι καταλήξαμε σε μιά παραδοσιακή ταβέρνα που είχε κι ένα χορευτικό με παραδοσιακούς Γεωργιανούς χορούς...

       18^η ημέρα                Tbilisi - Gori - Kutaisi à Batumi (390 km)                                                                                                                 Μ. κατανάλωση 4,4 lt/100km

          Αφήσαμε την Τυφλίδα και το υπέροχο Apartment μας (το οποίο το συνιστώ ανεπιφύλακτα), και πήραμε τον δρόμο γιά το Gori, την γεννέτειρα του Στάλιν. Στην αρχή ακολουθήσαμε τον αυτοκινητόδρομο b1, και λίγο αργότερα τον Ε60. Το Gori απείχε μόλις 90 χιλιόμετρα από την Τυφλίδα και χωρίς καθυστέρηση φτάσαμε στην μικρή πόλη του Gori. Το Gori, μιά κωμόπολη 50.000 κατοίκων είναι γνωστή ώς ο τόπος που γεννήθηκε ο πατερούλης της Σοβιετικής Ένωσης... Οι ταμπέλες μας κατεύθυναν πρός το Μουσείο που είναι αφιερωμένο στον Στάλιν. Ο Στάλιν εξακολουθεί να δίνει και σήμερα ψωμί στους συγχωριανούς του έχοντας αναχθεί στην υπ’ αριθμόν 1 τουριστική ατραξιόν στο χωριό του. Δεν νομίζω να έχει και τίποτα άλλο να επιδείξει το Gori... 

            Στον εξωτερικό χώρο βρίσκεται το βαγόνι που χρησιμοποιούσε ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης κατά τις μετακινήσεις του στην επικράτεια της χώρας του. Επίσης ένα αχανές διώροφο κτίριο σε δέκα στρέμματα στο καταπράσινο κέντρο της πόλης στεγάζει τη διαδρομή του Ιωσήφ Στάλιν από το σπιτάκι όπου γεννήθηκε και τη θεολογική σχολή στην οποία γράφτηκε μικρός για να γίνει ιερέας, στην κορυφή της σοβιετικής πυραμίδας και σε περίοπτη θέση της Ιστορίας. Κάναμε την περιήγησή μας στους χώρους και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ήθελα και τόσο να επισκεφτώ το Gori δείχνοντας ενδιαφέρον γιά τον χασάπη της ιστορίας, ο οποίος στο πέρασμά του ώς ο ανώτερος ηγέτης μιάς μεγάλης χώρας σκότωσε, βασάνισε και εξόρισε εκκατομύρια αθώους ανθρώπους... Η αλήθεια είναι ότι η περιέργεια ήταν που με παρακίνησε να πάω αλλά κι ότι ο Γρηγόρης που ήθελε να πάμε. Τέλος πάντων... το κάναμε κι αυτό! Καθίσαμε σε ένα καφέ μετά γιά ένα καφεδάκι κι ένα σύντομο διάλειμμα και οι φιλικότατοι ιδιοκτήτες του καφέ μας καλωσόρισαν στον χώρο τους.

            Συνεχίσαμε στον Ε60 γιά το Kutaisi, και μετά από 150 χιλιόμετρα διαδρομής μπήκαμε στο Kutaisi, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γεωργίας που έχει πληθυσμό 140.000 κατοίκους και είναι η απόγονος της αρχαίας Κολχίδας, όπου ο Ιάσονας με τους αργοναύτες του ήρθαν σύμφωνα με την Μυθολογία, γιά το χρυσόμαλλο δέρας! Μπήκαμε στο κέντρο της πόλης και σταματήσαμε στο Kolchis fountain (Το συντριβάνι της Κολχίδας) που κοσμεί το κέντρο της πόλης και διαθέτει 30 αγάλματα που απεικονίζουν ζώα, όπως λιοντάρια, ελάφια και άλογα. Αποθανατίσαμε με τις φωτογραφικές μας την παρουσία μας στην πόλη και βρήκαμε ένα ωραίο καφέ-εστιατόριο γιά ένα σνάκ και μία μπυρίτσα...

          Μετά το Kutaisi μας περίμενε μία άσχημη έκπληξη, καθώς διαπιστώσαμε πως ο αυτοκινητόδρομος εκεί είχε λάβει τέλος κι έτσι συνεχίσαμε σε έναν επαρχιακό που περνούσε μέσα από χωριά, με πολλά έργα στον δρόμο, με κάμποση κίνηση σε κάποια σημεία, και αρκετή ζέστη... Το Kutaisi απείχε 170 χιλιόμετρα από το Batumi όπου ήταν το τέλος της ημερήσιας διαδρομής μας...

          Φτάσαμε στο Batumi στίς 4 το απόγευμα, όπου θα περνούσαμε την τελευταία μέρα μας στην Γεωργία. Καταλύσαμε στο ξενοδοχείο μας (Family Hotel), ένα νεόκτιστο ξενοδοχείο που το διαχειρίζεται η ιδιοκτήτρια οικογένεια, με πάρα πολύ ωραία δωμάτια και η τιμή του πάρα πολύ καλή. Φρεσκαριστήκαμε γιά να διώξουμε τον ιδρώτα από πάνω μας, αποτέλεσμα μιάς ιδιαίτερα ζεστής μέρας πάνω στην μηχανή, και πήραμε ένα ταξί γιά να μας κατεβάσει στην παραλιακή της πόλης.

          Το Batumi, μία πόλη 150.000 κατοίκων, βρέχεται από την Μαύρη Θάλασσα είναι το καλοκαιρινό θέρετρο της Γεωργίας. Είναι γνωστό γιά την όμορφη παραλιακή του λεωφόρο (Batumis bulvari), μιά λωρίδα ενός κατάφυτου πάρκου που απλώνεται στην παραλιακή ζώνη της πόλης. Εκεί βρεθήκαμε λοιπόν και αφού ήπιαμε ένα καφεδάκι στην αυλή ενός ωραίου καφέ απέναντι από το Sheraton, αρχίσαμε να περπατάμε στην παραλιακή. Οι λουόμενοι στην παραλία απολάμβαναν το μπανάκι τους κι εμείς την βόλτα μας. Με το ταξίδι ξεχάσαμε ότι ήρθε η εποχή των διακοπών και κάποιοι έχουν ξεκινήσει τα μπάνια... Όταν έρθει η στιγμή, θα βγούμε στην παραλία και θα είμαστε μαύροι σε λαιμό, πρόσωπο και μανίκια στα χέρια και άσπροι στο υπόλοιπο σώμα, και θα φαινόμαστε σαν την μύγα μές το γάλα...

          Περπατώντας λοιπόν, είδαμε τα ψηλά κτίρια κοντά στην παραλία να ξεχωρίζουν, χαρίζοντας έναν αέρα καινοτομίας, σημάδι της τελευταίας δεκαετίας στην ανάπτυξη της περιοχής. Ξεχωρίζει ο μεγάλος τροχός (Ferris wheel), όπου κάποιος μπορεί να δεί την πόλη από ψηλά, το εμβληματικό κτίριο του ξενοδοχείου Radisson Blu, τον Πύργο του Batumi (που δείχνει ως ένα mini Empire State Building) κι έχει ενσωματωμένο έναν μίνι τροχό με 8 καμπίνες (!!!) και τον Πύργο του Αλφάβητου. Κάποια από αυτά τα κτίρια φτάνουν τα 130 μέτρα ύψος! Συνεχίσαμε την βόλτα μας θαυμάζοντας άλλα κτίρια διαφορετικής αρχιτεκτονικής στο κέντρο της πόλης, και κατευθυνθήκαμε στην κεντρική πλατεία που ονομάζεται Πλατεία της Ευρώπης. Διακοσμημένη με κτίρια σε στύλ Belle Époque διαφέρει αρκετά με το παραλιακό μέτωπο της πόλης. Στο μέσον της πλατείας υψώνεται το άγαλμα της Μήδειας, της θυγατέρας του βασιλιά Αιήτη, η οποία στο χέρι της κρατάει το χρυσόμαλλο δέρας. Και το Batumi λοιπόν ‘‘παίζει’’ σαν πόλη γιά το ποιά ήταν η αρχαία Κολχίδα...

          Ωραία και εντυπωσιακά κτίρια στο Batumi!!! Περπατώντας όμως σε έναν μεγαλύτερο κύκλο από το κέντρο της πόλης, είδαμε πολύ φτωχικά κτίρια και οικείες. Και βέβαια είδαμε πολυκατοικίες Σοβιετικής εποχής αλλά και σπίτια που είχαν καλύψει τον ημιυπαίθριο ή τα μπαλκόνια τους με τσίγκους γιά να μεγαλώσουν το σπίτι!  Μπροστά η βιτρίνα και πίσω η φτωχολογειά...

          Το βραδάκι φάγαμε Shaurma (κάτι σαν γύρος), το οποίο ήταν πολύ νόστιμο και χορταστικό. Το συγκεκριμένο ψητοπωλείο το είχε εντοπίσει ο Γρηγόρης, που σε μιά βόλτα που έκανε γιά να αλλάξει χρήματα, όταν είδε μία ουρά ντόπιων να περιμένουν έξω από το συγκεκριμένο μαγαζί... Και ντόπια μπυρίτσα συνοδεία, άψογος συνδυασμός! Αφού καταλαγιάσαμε την πείνα μας, πήραμε ένα ταξί και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο γιά να ξεκουραστούμε, αφού η επόμενη μέρα θα ήταν φορτωμένη με αρκετά χιλιόμετρα και αρκετές ώρες οδήγησης...

 19^η ημέρα    Batumi-Trabzon (Τραπεζούντα) - Samsun (Σαμψούντα) - Tosya (780 km)                                                                                                   Μ. κατανάλωση 5,1 lt/100km

             Είχαμε αποφασίσει να φύγουμε νωρίς το πρωί αφού πέρα από τα αρκετά χιλιόμετρα που θα ήταν φορτωμένη η μέρα, είχαμε να περάσουμε και τα σύνορα Γεωργίας – Τουρκίας. Ο συνοριακός σταθμός του Sharpi απείχε μόλις 15 χιλιόμετρα από το Batumi και λίγα λεπτά οδήγησης μας έφεραν στά σύνορα. Στον συνοριακό σταθμό της Γεωργίας η διαδικασία κράτησε 15 λεπτά περίπου, και δεν μας έκαναν κάποιο έλεγχο στις βαλίτσες. Αντίθετα στον Τούρκικο καθυστερήσαμε 45 λεπτά περίπου γιατί η κοπέλα στο γκισέ δυσκολεύτηκε να περάσει στο σύστημα τα στοιχεία από τις άδειες κυκλοφορίας των μοτοσυκλετών... Κι εκεί οι τελωνειακοί δεν μπήκαν στον κόπο να ελέγξουν τα πράγματά μας.

          Ο δρόμος (D010) μετά τα σύνορα μέχρι την Τραπεζούντα (Trabzon) ήταν πολύ καλός, με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση και πήγαινε δίπλα από την Μαύρη Θάλασσα. Μέχρι την Σαμψούντα συνεχίσαμε στον D010, και τo όριo ταχύτητας ήταν 110 km/h το οποίο έπεφτε όταν μπαίναμε σε αστική ζώνη στα 50 km/h κι αυτό συνέβαινε αρκετά συχνά. Διασχίζαμε τον πολύπαθο Πόντο πλέον! Η διαδρομή μπορώ να πώ ότι ήταν αρκετά όμορφη. 

          Είχαμε αποφασίσει να καλύψουμε όσα περισσότερα χιλιόμετρα μπορούσαμε από την διαδρομή Batumi έως την Κωνσταντινούπολη (συνολικά 1.250 km), γιά να έχουμε λιγότερα χιλιόμετρα ώς την Πόλη την επόμενη μέρα. Στόχος μας ήταν να φτάσουμε όσο νωρίτερα γινόταν στην Πόλη, γιά να διαθέσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο γιά βολτίτσες και χαλάρωση. Έτσι αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε να φτάσουμε στην πόλη Tosya, γιά να έχουμε κάτι λιγότερο από 500 χιλιόμετρα την επόμενη μέρα.

          Κάναμε μία στάση λίγο πρίν την Τραπεζούντα γιά ένα σνάκ και ένα αναψυκτικό και λίγο πρίν την Σαμψούντα σε ένα βουλκανιζατέρ γιά να συμπληρώσω λίγο αέρα στα λάστιχα. Οι άνθρωποι σκίστηκαν να μας εξυπηρετήσουν. Βρήκαν και το κατάλληλο ακροφύσιο γιά να μπορέσω να βάλω αέρα στα ελαστικά της μοτό. Τους ευχαριστήσαμε, χαιρετηθήκαμε και συνεχίσαμε την πορεία μας.

          Ο δρόμος μετά την Σαμψούντα έγινε ακόμη καλύτερος και η άσφαλτος χαρτί!!! Μετά την Σαμψούντα αφήσαμε την παραθαλάσσια διαδρομή και οδηγώντας στον Ε95 στην αρχή και μετά στον Ε80, μπήκαμε στην ενδοχώρα. Ο ορεινός όγκος κατά την διαδρομή ήταν πάρα πολύ όμορφος και έγινε πιό εντυπωσιακός μετά το Osmancik και μέχρι την Tosya.

           Σε κάποιο σημείο μας σταμάτησε κι ένα μπλόκο που είχαν στήσει δύο αστυνομικοί, χωρίς όμως κάποια επίπτωση αφού οδηγούσαμε πολύ προσεκτικά και ο ιχνηλάτης Γρηγόρης ανίχνευε τα μπλόκα! Ο μεγαλύτερος σε ηλικία από τους δύο αστυνομικούς μάλλον βαριόταν εκεί που ήταν στημένοι, και μας σταμάτησε γιά μιά χαλαρή κουβεντούλα κι ένα τσιγαράκι. Ωραίοι ήταν! Πολύ φιλικοί!

          Κοντά στις 6 το απόγευμα φτάσαμε στην Tosya έχοντας κερδίσει και μία ώρα, αφού η Γεωργία είναι μία ώρα μπροστά από την Τουρκία. Η Tosya, μιά μικρή ορεινή κωμόπολη 25.000 κατοίκων, δεν είχε τίποτα να επιδείξει. Αρκετά φτωχή και ‘‘μακριά’’ από άλλες πόλεις που είδαμε στον διάβα μας. Βρήκαμε ένα μικρό ξενοδοχείο στο κέντρο, με 17€ το δίκλινο, απλώς γιά έναν ύπνο κι ένα μπάνιο. Φρεσκαριστήκαμε και βγήκαμε έξω απλά γιά μιά βόλτα και φαγητό και μετά πάλι στο ξενοδοχείο γιά χαλάρωση.

      20^η ημέρα                 Tosya - Κωνσταντινούπολη (490 km)                                                                                                            Μ. κατανάλωση 5,6 lt/100km                        

          Στις 7 παρά είχαμε ξεκινήσει από την Tosya... Αυτό που έκανε την διαφορά με την προηγούμενη φορά (στην αρχή του ταξιδιού) που χρησιμοποιήσαμε τον αυτοκινητόδρομο Ο4, ήταν ότι η κίνηση στα πρώτα 350 χιλιόμετρα ήταν μηδαμινή ενώ πρίν 20 ημέρες ήταν αδιάβατος!!! Το όριο ταχύτητας ήταν 120 km/h και σε κάποια σημεία το ‘‘τσιμπάγαμε’’ και λίγο παραπάνω... Κάποια στιγμή μας φωτογράφισε μιά κάμερα, αλλά εκείνη την στιγμή πηγαίναμε με μόλις 10 χιλιόμετρα παραπάνω από το όριο... Δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο θέμα με αυτό το συμβάν...

          Μπαίνοντας στα περίχωρα της Πόλης η κίνηση αυξήθηκε και φτάνοντας περάσαμε και πάλι κάτω από τον Βόσπορο οδηγώντας μέσα στο Avrasya τούνελ. Αφού βγήκαμε στην Ευρωπαϊκή μεριά της Πόλης, δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας (Raymond Hotel). Στην μία το μεσημέρι είχαμε μπεί στο δωμάτιό μας... 

          Φρεσκάρισμα, μπανάκι και η βόλτα ξεκίνησε με ένα καζάν ντιπί στον Hafiz Mustafa! Σταθερή αξία!!! Αφού γλυκαθήκαμε, συνεχίσαμε με μιά επίσκεψη στο Παζάρι των Μπαχαρικών, κατόπιν στο Yeni Camii το οποίο ήταν υπό ανακαίνιση και μετά παραλιακά πρός το Dolma Bahtse. Κάναμε και μία στάση στο Tophane Palace που ήταν στον δρόμο μας και... ήπιαμε το καφεδάκι μας δίπλα από το Dolma Bahtse με μία μοναδική θέα... τον Βόσπορο! Περπατήσαμε αρκετά γιά να δούμε όλα αυτά και στην επιστροφή αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε το τράμ... Σταματήσαμε στον Gulluoglou στο Karaköy γιά να αγοράσουμε τα μπακλαβοειδή μας γιά τα σπίτια μας, από τον μέτρ του είδους και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο γιά να τα αποθέσουμε...

          Τσιμπήσαμε κάτι γιά βράδυ και η μέρα μας έκλεισε απλά και όμορφα! 

    21^η ημέρα     Κωνσταντινούπολη - Πάτρα (1060 km)      Μ. κατανάλωση 6,4 lt/100km 

           Τελευταία μέρα του ταξιδιού μας, και τα χιλιόμετρα πάντα την τελευταία μέρα είναι πολλά! Φύγαμε από το ξενοδοχείο μας στις 4 τα ξημερώματα και βγήκαμε από την έρημη Κωνσταντινούπολη σε χρόνο dt! Ο δρόμος πρός τα σύνορα γνωστός και στο μέσον αυτής της διαδρομής εμφανίστηκε μία ψιχάλα που την αντιμετωπίσαμε με... τα αδιάβροχά μας φυσικά!!!

          Λίγο μετά τις 8 είχαμε φτάσει στον Τούρκικο συνοριακό σταθμό και ο έλεγχος ήταν τυπικός και γρήγορος. Μόνο ένα αυτοκίνητο βρήκαμε μπροστά μας! Με συνοπτικές διαδικασίες περάσαμε το φυσικό σύνορο της Τουρκίας με την χώρα μας, τον ποταμό Έβρο, και βρεθήκαμε στα πάτρια εδάφη. Είχαμε μία μικρή καθυστέρηση γιατί πέσαμε πάνω στην αλλαγή βάρδιας των αστυνομικών στον συνοριακό σταθμό, αλλά ξεμπερδέψαμε σχετικά γρήγορα και βρεθήκαμε σε έναν παράδρομο της Εγνατίας, αφού στην Εγνατία οδό γίνονταν έργα οδοποιίας γιά την αποκατάσταση του ασφαλτοτάπητα... Ξαναμπήκαμε στην Εγνατία κοντά στην Αλεξανδρούπολη και συνεχίσαμε την βαρετή διαδρομή στους αυτοκινητόδρομους μέχρι τα σπίτια μας. Το απογευματάκι χαιρετηθήκαμε με τον Γρηγόρη πάνω στην γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου και συνεχίσαμε γιά τα σπίτια μας. Ένα ακόμη όμορφο ταξίδι, μιά ωραία περιπέτεια έλαβε τέλος... Άν έχω ήδη σκεφτεί το επόμενο ταξίδι μου? Ναί, το ήξερα ήδη πρίν ξεκινήσω αυτό!!! Πάντα το μυαλό ταξιδεύει και κάνει σχέδια! Σίγουρα θα ταξιδέψω ξανά στο Ιράν και θα το εξερευνήσω όλο κι έχω σκοπό να κατέβω από εκεί στην Αραβική Χερσόνησο... Σχέδια!!! Αυτήν την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, έμαθα ότι άρθηκε στο Ιράν η ισχύς του νόμου που απαγόρευε την είσοδο στις μοτοσυκλέτες και στα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού! Αυτό δίνει την ευκαιρία σε πολύ κόσμο να ταξιδέψει και να γνωρίσει αυτήν την όμορφη χώρα και τους φιλόξενους ανθρώπους της χωρίς προβλήματα στα σύνορα! Τέλεια!!! 

 

 

            Ένα ακόμη ταξίδι μπήκε στο αρχείο του μυαλού μου και της ψυχής μου! Είναι σίγουρο ότι κάποιες στιγμές θα επισκέπτομαι αυτό το κομμάτι του μυαλού μου και θα αναπολώ τις όμορφες στιγμές που έζησα όπως επίσης θα μου έρχονται απίστευτες εικόνες από μοναδικά μέρη!!! Μέσα σε αυτά τα χιλιόμετρα που διανύσαμε, γνωρίσαμε άλλες κουλτούρες, διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές από τις δικές μας συνήθειες και ένα τρόπο ζωής που δεν συναντιέται με τα Δυτικά πρότυπα... Είναι όμορφο συναίσθημα να γνωρίζεις κάτι νέο γιά σένα! Πάντα με έλκυε αυτό! Δεν έχει σημασία άν θα σου αρέσει ή όχι... Σημασία έχει να έχεις άποψη του τι υπάρχει. Δεν σημαίνει ότι θα υιοθετήσεις κάτι από αυτά. Σημασία έχει να τα γνωρίσεις! Κι εμείς σίγουρα γνωρίσαμε κάτι νέο και διαφορετικό!!! 

            Ο Γρηγόρης, ο συνταξιδιώτης μου, άξιος σύντροφος και φίλος σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού. Όπως είπα και στον πρόλογο, είχαμε ξαναταξιδέψει οι δυό μας στο εξωτερικό και γνωριζόμασταν αρκετά καλά και μοτοσυκλετιστικά αλλά και σαν φίλοι. Δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα στο ταξίδι σχετικά με τους χρόνους μας. Είμασταν και οι δύο έτοιμοι την στιγμή που είχαμε συμφωνήσει και η οδήγησή μας ήταν στο ίδιο στύλ και με την ίδια λογική. Εκτός μηχανής, στις βόλτες μας θέλαμε και οι δύο να γνωρίσουμε τους τόπους που βρεθήκαμε και η μόνη διαφορά μας ήταν ότι του Γρηγόρη δεν του άρεσε... να τρώει αρνί... κάτι που είναι ευρέως διαδεδομένο στις Μουσουλμανικές χώρες... Έεεε! Να ‘χουμε και κάποια διαφορά!!! Άψογος λοιπόν ο Γρηγόρης!

            Οι μοτοσυκλέτες δεν αντιμετώπισαν κάποιο πρόβλημα στο ταξίδι. Όλα κύλησαν τέλεια! Το μόνο που μπορώ να αναφέρω ήταν ότι είδα να δακρύζει λίγη βαλβολίνη από το δαχτυλίδι του άξονα πίσω και στα καλάμια είδα να είναι λίγο υγρά στο πάνω μέρος. Η αλήθεια ήταν ότι οι μηχανές ταλαιπωρήθηκαν έντονα από την κατάσταση της επιφάνειας του δρόμου σε κάποια σημεία. Ήταν κάποια σημεία που οι μπροστινές αναρτήσεις (τα καλάμια) τερμάτιζαν την διαδρομή τους. Κοινώς κοπανήθηκαν οι μοτοσυκλέτες.

            Τα ελαστικά Michelin Anakee Adventure που μου χορήγησε η Michelin γιά το ταξίδι μου, ήταν άψογα. Ανταποκρίθηκαν με άνεση και παρείχαν ασφάλεια σε όλες τις επιφάνειες που οδήγησα. Είτε σε άσφαλτο με χαμηλή πρόσφυση, είτε σε βρεγμένο οδόστρωμα είτε σε χωμάτινες διαδρομές η λειτουργία τους ήταν απροβλημάτιστη και πάντοτε μου παρείχαν αίσθημα ασφάλειας. Και κάτι σημαντικό, είναι η κατάστασή τους! Κατά την επιστροφή μου διαπίστωσα ότι μετά από 9.000 χιλιόμετρα ζωής, η φθορά τους σου δίνουν την εντύπωση ότι έχεις κάνει 4.000 χιλιόμετρα!!! Έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από οποιοδήποτε ελαστικό είχα φορέσει πρίν στην μοτοσυκλέτα μου!

            Ο εξοπλισμός αναβάτη που μου χορήγησε η ΜΑΚΑΝ Trt  ήταν τέλειος!!! Τι να πώ γιά τα αδιάβροχα της Touratech (Jacket και παντελόνι), γιά τα γάντια της KLIM (Marakesh), γιά το Touratech "Adventure 2" Rucksack και τα παπουτσάκια της Salomon γιά τις εξερευνήσεις μου στις πόλεις και όχι μόνο! Η ΜΑΚΑΝ είναι πάντα μαζί μου στα ταξίδια μου!!! 

            Ταξίδεψα με τρείς κάμερες μαζί. Δύο GoPro 5 και την Contour Roam. Φωτογραφικές μηχανές είχα τις Sony DSC-HX60V και μία DSLR την Nikon D3200.

             Αυτές τις 21 ημέρες λοιπόν, το κόστος των ξενοδοχείων έφτασε στο ποσό των 260€ γιά τον καθένα μας και της βενζίνης γιά τα 8.750 km, στο εκπληκτικό ποσό των 425€ περίπου!!! Τα διόδια από την Πάτρα μέχρι τους Κήπους ήταν 21,50€ (μαζί με την γέφυρα) κι άλλα τόσα γιά την επιστροφή. Τα υπόλοιπα έξοδα γιά φαγητό, διασκέδαση κλπ είναι υποκειμενικό θέμα και εξαρτώνται από το budget του καθ’ ενός.  Σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού δεν διατρέξαμε κάποιον κίνδυνο και δεν νοιώσαμε ανασφαλείς σε καμμία περίπτωση.

            Χρειάστηκαν κανά δυό πλυσίματα γιά να φέρω την μοτοσυκλέτα σε κάποιο αξιοπρεπές επίπεδο. Ευτυχώς η πολλή βρωμιά και η άσφαλτος έχουν φύγει από πάνω της, αλλά πάντα κάτι μένει...

            Τώρα πρέπει να ζήσω με τις αναμνήσεις αυτού του ταξιδιού (και των πιό παλιών), αλλά και με τα σχέδια γιά το επόμενο μέχρι να έρθει αυτό το Άγιο επόμενο...!!!

 

Καί να μην ξεχνάμε... “Τα καλύτερα ταξίδια μας δεν τα έχουμε κάνει ακόμα!!!”