Albania (Oct 2022)
Η Αλβανία έχει εξελιχθεί σέ έναν ανερχόμενο προορισμό στην Ευρώπη και όχι μόνο για τους μοτοσυκλετιστές αλλά και γι’ αυτούς που θέλουν να απολαύσουν τις διακοπές τους στην Αλβανική Ριβιέρα αλλά και για αυτούς που θέλουν να ανακαλύψουν τά υπέροχα τοπία της! Ήταν για χρόνια αποκλεισμένη λόγω τού κομμουνιστικού καθεστώτος και αφού βρήκε τον βηματισμό της μετά την απελευθέρωση απ’ αυτό κάνει σταθερά βήματα προόδου όχι μόνο στον εκσυγχρονισμό της ζωής των Αλβανών αλλά και τού τουρισμού της.
Είχα διασχίσει αρκετές φορές στο παρελθόν την γειτονική μας χώρα για να βρεθώ στό Μαυροβούνιο σέ ταξίδια μου στην Ευρώπη αλλά και όταν επέστρεφα από αυτά στην Ελλάδα. Ποτέ όμως δεν είχα διαθέσει χρόνο για να ανακαλύψω τίς ομορφιές της. Σέ συζητήσεις πού είχα με φίλους μου συν-μοτοσυκλετιστές πού την είχαν επισκεφτεί, μού μιλούσαν για τις ομορφιές της. Έτσι λοιπόν αποφάσισα νά ταξιδέψω στην γειτονική μας χώρα για να περιηγηθώ στις ομορφιές της. Οι μέρες πού είχαμε στην διάθεσή μας η Μάγια κι εγώ δεν ήταν πολλές κι έτσι αποφασίστηκε να εξερευνήσουμε το νοτιοδυτικό κομμάτι της χώρας το οποίο χιλιομετρικά δεν απέχει πολύ από την βάση μας.
Τέλος Οκτώβρη λοιπόν με τον καιρό απόλυτο σύμμαχό μας, όπως έλεγαν και τά μετεωρολογικά δελτία θα κάναμε την εξόρμησή μας. Η μοτό ήταν έτοιμη και περίμενε υπομονετικά την πρώτη μιζιά για να ξεκινήσει το ταξίδι μας. Αυτή η στιγμή έφτασε το πρωϊνό της τελευταίας Πέμπτης τού Οκτώβρη.
Πάτρα – Άγιοι Σαράντα 345 km
Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί και αφού διασχίσαμε την Ιονία Οδό, μπήκαμε στην Εγνατία με κατεύθυνση την Ηγουμενίτσα. Λίγα χιλιόμετρα αργότερα κάναμε την πρώτη μας στάση στον αρχαιολογικό χώρο της Δωδώνης. Ήταν η δεύτερη φορά πού θα επισκεπτόμουν το συγκεκριμένο μέρος και η πρώτη τής Μάγιας. Η τιμή τού εισιτηρίου στα 2 ευρώ νομίζω ότι ήταν αρκετά χαμηλή. Αρχίσαμε να περπατάμε με κατεύθυνση το αρχαίο θέατρο. Νοιώθεις ένα δέος όταν βρίσκεσαι σέ τέτοια μέρη και δικαιολογημένα! Νοιώθεις το μεγαλείο των αρχαίων προγόνων μας!
Ο αρχαιολογικός χώρος της Δωδώνης βρίσκεται 22 χιλ. νότια των Ιωαννίνων, στη στενή κοιλάδα ανάμεσα στον Τόμαρο και τη Μανολιάσα. Η Aρχαία Δωδώνη υπήρξε λατρευτικό κέντρο του Δία και της Διώνης, καθώς και γνωστό μαντείο του αρχαίου ελληνικού κόσμου.
Η Δωδώνη ως αρχαιολογική θέση σύμφωνα με τις αρχαιολογικές μαρτυρίες φαίνεται να είναι ενεργή ήδη από την εποχή του Χαλκού, επικεντρωμένη στη λατρεία της Γαίας ή άλλης θηλυκής γονιμικής θεότητας. Αργότερα, η λατρεία του Δία εισήχθη στη Δωδώνη από τους Σελλούς, για να εξελιχθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα σε κυρίαρχη λατρεία.
Ο αρχαιολογικός χώρος της Δωδώνης περιλαμβάνει την ακρόπολη του οικισμού, που καταλαμβάνει την κορυφή του λόφου και το ιερό του Δία, που βρίσκεται στους πρόποδες του λόφου και ορίζεται από περίβολο, που στην ανατολική πλευρά, όπου ήταν και η είσοδος του αποτελεί συνέχεια του περιβόλου της ακρόπολης.
Το ιερό λειτουργούσε ως υπαίθριο, με έναν απλό οίκο για τις ανάγκες της λατρείας. Οι διάφορες τελετουργίες πραγματοποιούνταν γύρω από το ιερό δένδρο, όπου κατοικούσε το ζεύγος των θεών. Από το πέταγμα των πουλιών που φώλιαζαν σε αυτό και από το θρόισμα των φύλλων του δένδρου, οι μάντεις ερμήνευαν τη βούληση του Δία. Οι χρησμοί δίνονταν επίσης με βάση το κελάρυσμα των νερών της ιερής πηγής και από τον ήχο χάλκινων λεβήτων που στέκονταν πάνω σε τρίποδες γύρω από το ιερό δένδρο.
Αφού περπατήσαμε μέσα σέ αυτό το υπέροχο μέρος “σήκωσα” καί το drone για να πάρω μερικά πλάνα για το βίντεο τού ταξιδιού. Αφού ολοκληρώσαμε την επίσκεψή πίσω στον χρόνο και την ιστορία μας, επιστρέψαμε πίσω στό πάρκινγκ και καβαλήσαμε την μοτό για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας…
Βγήκαμε και πάλι στην Εγνατία Οδό και συνεχίσαμε προς Ηγουμενίτσα καλύπτοντας τά 64 χιλιόμετρα πού μάς χώριζαν αρκετά γρήγορα. Διασχίσαμε την Ηγουμενίτσα και κινηθήκαμε με κατεύθυνση τον βορρά πλέον και συγκεκριμένα τον συνοριακό σταθμό τής Σαγιάδας. Δεν απείχε και πολύ, μόνο 29 χιλιόμετρα αλλά ο επαρχιακός δρόμος τής διαδρομής θέλει προσοχή.
Δεν βρήκαμε ιδιαίτερη κίνηση στα σύνορα και περάσαμε αρκετά γρήγορα το Ελληνικό σημείο ελέγχου. Σταματήσαμε για μερικά ψώνια στο Duty Free και συνεχίσαμε προς τον Αλβανικό Συνοριακό σταθμό. Περάσαμε κι από εκεί αρκετά γρήγορα αφού ο έλεγχος είναι τυπικός. Συνεχίσαμε με κατεύθυνση το Ksamil (στα Ελληνικά Εξαμίλι). Μετά από 20 χιλιόμετρα φτάσαμε στο φέρυ πού θα μάς πέρναγε στην απέναντι μεριά, στο Βουθρωτό (Butrint). Ένα αυτοσχέδιο φέρυ, δηλαδή μία πλατφόρμα με συρματόσχοινα δεξιά και αριστερά, που κάλυπτε μία πολύ μικρή θαλάσσια διαδρομή. Πληρώσαμε 3 ευρώ σύνολο. Ο χειριστής μάς είπε ότι είναι 2 ευρώ γιά τήν μοτοσυκλέτα και από 50 λεπτά το άτομο. Δεν χρειάστηκαν παραπάνω από 5 λεπτά για να φτάσουμε στην απέναντι πλευρά…
Μόλις φτάσαμε απέναντι πάρκαρα την μοτό στο πάρκινγκ απέναντι από τήν είσοδο του αρχαιολογικού χώρου τού Βουθρωτού. Ο φύλακας με διαβεβαίωσε ότι η μηχανή θα ήταν ασφαλής υπό την επίβλεψή του, κι έτσι μπήκαμε να επισκεφτούμε τον αρχαιολογικό χώρο τού Βουθρωτού πού είναι ιδιαίτερης αξίας. Το εισιτήριο μάς κόστισε κοντά στα 9€ και ήταν αρκετά ακριβό σέ σύγκριση με την Δωδώνη.
Πρίν πάμε στο Βουθρωτό, είχαμε κάνει την έρευνά μας και είχαμε διαβάσει αρκετά πράγματα γιά αυτόν τον ιδιαίτερης αξίας αρχαιολογικό χώρο. Η ιστορία λέει πώς στόν δρόμο του προς την αρχαία Ιταλία, ο Αινείας, σταμάτησε σε μια περιοχή στην ακτή που βρισκόταν απέναντι από την Κέρκυρα. Εκεί -σύμφωνα με τον Βιργίλιο- είδε να απλώνεται μπροστά στα μάτια του “Μια μικρή Τροία” : μία πόλη όπου ο Βασιλιάς και η αυλή του τον υποδέχθηκαν μέσα σε ευρύχωρους πύργους. Το όνομα της πόλης ήταν Βουθρωτό και είχε ιδρυθεί από τον Έλενο, τον γιό του Βασιλιά Πρίαμου, ύστερα από την πτώση της Τροίας, στον 8ο αιώνα π.Χ. Η UNESCO κήρυξε το Βουθρωτό μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και μετέτρεψε σε εθνικό πάρκο την περιοχή που ήταν αραιοκατοικημένη.
Αφού τελειώσαμε με την επίσκεψή μας στον αρχαιολογικό χώρο του Βουθρωτού, καβάλα στην μοτό συνεχίσαμε την πορεία μας προς το Ksamil, το διαμαντάκι τής Αλβανίας, λόγω της υπέροχης παραλίας του πού τά καλοκαίρια γίνεται χαμός από τουρίστες. Το χωριό Εξαμίλι -στα Ελληνικά- ονομάζεται έτσι γιατί απέχει 6 μίλια από την ΒΔ Κέρκυρα. Από εδώ ξεκινάει και η επονομαζόμενη Αλβανική Ριβιέρα και εκτείνεται προς τον βορρά. Βάλαμε καύσιμα στο Ksamil και η τιμή του λίτρου ήταν 30 λεπτά του ευρώ χαμηλότερη απ’ ότι ήταν στην Ελλάδα. Αρκετοί Αλβανοί μάς μιλούσαν Ελληνικά και κάμποσοι από αυτούς σέ συζήτηση που είχαμε μαζί τους μάς έλεγαν πώς είχαν ζήσει στήν Ελλάδα.
Αφήσαμε πίσω μας το Ksamil και συνεχίσαμε προς Αγίους Σαράντα όπου και είχαμε κλείσει ξενοδοχείο. Είχαμε να καλύψουμε μία απόσταση 14 χιλιομέτρων ακόμη. Ο δρόμος μέχρι τούς Αγίους Σαράντα είναι επαρχιακός και η κατάστασή του μπορώ να πώ ότι ήταν καλή. Σέ λίγα λεπτά τής ώρας είχαμε φτάσει στους Αγίους Σαράντα. Η διαδρομή με την θάλασσα αριστερά μας γινόταν ακόμη πιο όμορφη. Είχε καλή ορατότητα και η Κέρκυρα απέναντι φαινόταν πολύ κοντά.
Μπήκαμε στους Αγίους Σαράντα και στο GPS είχα βάλει την διεύθυνση του ξενοδοχείου, που βρισκόταν δίπλα από την παραλία. Μπαίνοντας στην πόλη μάς εντυπωσίασαν οι πολλές νεόκτιστες πολυκατοικίες. Μάς φάνηκε από την αρχή ότι επικρατούσε μία άναρχη δόμηση αλλά το γενός αυτό αναδείκνυε ότι έπεσαν πολλά λεφτά στην περιοχή. Φτάσαμε εύκολα στο ξενοδοχείο Sun N Blue πού είχα κλείσει μέσω booking. Αξιοπρεπέστατο, καλή τιμή με δικό του χώρο πάρκινγκ και πάνω στην παραλία. Η θέα τού δωματίου υπέροχη!
Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιό μας πού είχε θέα στην θάλασσα, βγήκαμε για να γνωρίσουμε αυτή την μικρή πόλη τών 40.000 κατοίκων. Η συνεννόηση γινόταν άνετα στα Ελληνικά και δεν δυσκολευτήκαμε να συνεννοηθούμε καμμία στιγμή. Τά Αγγλικά δεν μας χρειάστηκαν καθόλου. Ανταλλάξαμε λίγα ευρώ γιά Αλβανικά Lek, για να είμαστε πιό άνετοι στις συναλλαγές μας και βέβαια χρησιμοποιούσαμε και την χρεωστική μας κάρτα όπου χρειαζόταν.
Ο πληθυσμός των Ελλήνων που κατοικεί στούς Αγ. Σαράντα είναι αρκετά μεγάλος και θα ακούσεις τη γλώσσα μας παντού. Δεν θα σας πω ότι ενθουσιάστηκα με τη πόλη καθώς δεν έχει κάποια γραφικότητα και ίσως ο παραλιακός της δρόμος είναι το ισχυρό της χαρτί, αλλά ενθουσιάστηκα με τις καλές εγκαταστάσεις (είτε μιλάμε για ξενοδοχειακές μονάδες, είτε για εστιατόρια και καφέ), με την καθαριότητα της πόλης και φυσικά με τις πολύ πολύ χαμηλές τιμές! Αρκετές νεόκτιστες πολυκατοικίες σέ μία λίγο άναρχη δόμηση καταλαμβάνουν την πλαγιά τού βουνού πού είναι κτισμένη αμφιθεατρικά η πόλη. Το λιμάνι είναι είναι πανέμορφο και γραφικό ενώ το παραλιακό της μέτωπο όμως είναι όλα τά λεφτά! Ένα σημείο πού ντόπιοι και επισκέπτες στην πόλη απολαμβάνουν την βόλτα τους και πίνουν τον καφέ τους ή τρώνε στα παρακείμενα καφέ ή εστιατόρια. Το σημερινό όνομα των Αγίων Σαράντα προέρχεται από το όνομα του Βυζαντινού μοναστηριού των Αγίων Σαράντα, προς τιμή δηλ. των Σαράντα Μαρτύρων της Σεβάστειας. Τα ερείπια του μοναστηριού σώζονται στον λόφο πάνω από την πόλη.
Δεν παίρνει και πολλή ώρα να βολτάρεις στο μεγαλύτερο μέρος τής πόλης, αφού είναι μικρή, αλλά δεν υπάρχει και κάτι άξιο αναφοράς. Μπορώ να πώ ότι περάσαμε όμορφα την μέρα μας και αργά το βράδυ επιστρέψαμε στο κατάλυμά μας.
Άγιοι Σαράντα – Αργυρόκαστρο – Άγιοι Σαράντα 115 km
Ξημέρωσε μία ηλιόλουστη ημέρα πού μας βρήκε να παίρνουμε το πρωϊνό μας στο μπαλκόνι του δωματίου μας ένα κατάλοιπο τής εποχής Covid… Φαίνεται ότι βόλεψε οικονομικά κάποιες ξενοδοχειακές μονάδες να σερβίρουν το πρωϊνό στα δωμάτια παρά στον χώρο του εστιατορίου κι έμεινε ώς διαδικασία…
Μετά το πρωϊνό πήραμε το καφεδάκι μας σέ ένα καφέ από τά πολλά της παραλίας και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας για να ετοιμαστούμε να φύγουμε για το Αργυρόκαστρο. Η μοτό μάς περίμενε υπομονετικά στον χώρο στάθμευσης του ξενοδοχείου και η πρώτη μιζιά της ημέρας γέμισε το είναι μου με τό ευχάριστο γουργούρισμα του κινητήρα της!
Στην έξοδο τής πόλης παραλίγο να “φιληθούμε” με το αυτοκίνητο μίας κοπέλας η οποία αγνόησε την προτεραιότητα αυτών που κινούνται στον κύριο δρόμο και βγήκε παραβιάζοντας το STOP αλλά ευτυχώς είχα προβλέψει την κίνησή της και γλυτώσαμε τά χειρότερα. Σίγουρα θέλει μεγάλη προσοχή όταν οδηγείς και πολύ περισσότερο στην Αλβανία όπου η οδηγική συμπεριφορά δεν είναι και η καλύτερη!
Συνεχίσαμε βόρεια και μπήκαμε στον νεοκατασκευασμένο δρόμο Kardhiq-Delvinë πού παραδόθηκε μόλις τον Αύγουστο του 2022. Δεν υπήρχε ούτε στο Google maps ούτε και στο GPS μου αν και ήταν ενημερωμένο με την τελευταία έκδοση τής Garmin. Για αυτό δεν πρέπει να έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη στον πλοηγό και πρέπει να έχουμε μαζί μας όταν ταξιδεύουμε χάρτες και γιατί όχι όταν δυσκολευόμαστε να ρωτάμε και τους ντόπιους. Δεν υπάρχει ντροπή! Ρωτώντας πάς στην πόλη λένε! Ο δρόμος διέσχιζε έναν ορεινό όγκο και είναι μία ωραία επιλογή εφ’ όσον δέν επιθυμεί κάποιος να πάει και να γυρίσει από τήν ίδια διαδρομή.
Φτάσαμε στο Αργυρόκαστρο και η νέα πόλη δεν μπορώ να πώ ότι είχε να δείξει κάτι ιδιαίτερο. Ρώτησα έναν αστυνομικό πώς θα πάμε στην παλιά πόλη και μού έδωσε οδηγίες και βρέθηκα να οδηγώ σέ ένα ανηφορικό λιθόστρωτο καλντερίμι μέχρι πού έφτασα στο σημείο όπου γινόταν πεζόδρομος. Πάρκαρα την μοτό και αρχίσαμε το περπάτημα για να εξερευνήσουμε την παλιά πόλη.
Η παλιά πόλη είναι εγγεγραμμένη από το 2005 στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς “ώς σπάνιο παράδειγμα καλά διατηρημένης πόλης”. Η πόλη είναι κτισμένη στην πλαγιά που περιβάλλει την ακρόπολη, σε ένα οροπέδιο. Αν και τα τείχη της πόλης χτίστηκαν τον τρίτο αιώνα και η ίδια η πόλη μνημονεύεται για πρώτη φορά το 12ο αιώνα, το μεγαλύτερο μέρος των υπαρχόντων κτιρίων χρονολογείται από το 17ο και το 18ο αιώνα. Πολλά σπίτια στο Αργυρόκαστρο έχουν ένα ξεχωριστό τοπικό στύλ, που έχει χαρίσει στην πόλη το προσωνύμιο “Πόλη της Πέτρας”, γιατί τα περισσότερα παλιά σπίτια έχουν στέγες καλυμμένες με πέτρινες λαξευτές πλάκες.
Βρεθήκαμε στην συνοικία του Παζαριού λοιπόν, με τα οθωμανικά σπίτια του 18ου αιώνα. Ξύλινα χαγιάτια, πέτρινες στέγες και πολλά –μα πολλά– μεγάλα παράθυρα, στολισμένα με λευκά κεντητά κουρτινάκια κυριαρχούν όπου και αν στρέφαμε τό βλέμμα μας. Πολλά από τα οθωμανικά αρχοντικά είναι επισκέψιμα έναντι ενός εισιτηρίου της τάξεως των 1-2€. Αν πρέπει να διαλέξετε ένα μόνο, ακολουθήστε τις πινακίδες που γράφουν “Skenduli House”: Αν είστε τυχεροί, θα βρείτε εκεί και τον ίδιο τον κ. Skenduli, που θα χαρεί να σας ξεναγήσει (σε άπταιστα ελληνικά) στους τρεις ορόφους και τα… εννέα τζάκια του πατρικού του, που κατασχέθηκε επί Χότζα για να γίνει λαογραφικό μουσείο και σήμερα αναστηλώνεται αργά και σταδιακά. Πολύ κοντά βρίσκεται και το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε το κακό παιδί της αλβανικής ιστορίας, ο Ένβερ Χότζα –το οποίο καταστράφηκε σχεδόν εξολοκλήρου από πυρκαγιά και ξαναχτίστηκε στην ίδια θέση– και σήμερα λειτουργεί ως Λαογραφικό Μουσείο, με τα δωμάτιά του να αναπαριστούν οντάδες, χαγιάτια και λοιπούς χώρους ενός παραδοσιακού οθωμανικού αρχοντικού. Άλλα αξιοθέατα που αξίζει να επισκεφθεί κάποιος είναι τα απομεινάρια του Ρωμαϊκού Υδραγωγείου, η κτισμένη τον 18ο αιώνα Εκκλησία τού Αγίου Σωτήρος η οποία λειτουργεί κανονικά κάθε Κυριακή, τα Τουρκικά λουτρά και το κτισμένο το 1757 τζαμί του Αργυρόκαστρου.
Ήπιαμε ένα καφεδάκι και συνεχίσαμε την περιήγησή μας ανηφορίζοντας με τά πόδια πρός το κάστρο που δεν απείχε πολύ. Μάς πήρε 10-15 λεπτά για να φτάσουμε στην είσοδο πληρώνοντας 200 Lek ( 1,70€) στήν είσοδο. Το κάστρο που έδωσε το όνομά του στην πόλη βαφτίστηκε με την σειρά του, σύμφωνα με τον θρύλο, από την Πριγκίπισσα Αργυρώ, που έπεσε από έναν πύργο του την στιγμή που οι Οθωμανοί εισέβαλαν στην πόλη. Βγαλμένο από παιδικό παραμύθι με ιππότες και πριγκίπισσες, το δεύτερο μεγαλύτερο κάστρο των Βαλκανίων είναι εξαιρετικά καλοδιατηρημένο, και διαθέτει αρκετούς λαβυρίνθους, σκοτεινές αίθουσες, χωμάτινα μονοπάτια, πολεμίστρες με πανοραμική θέα σε ολόκληρη την κοιλάδα του Αργυρόκαστρου και μικρά μουσεία για να σας κρατήσει απασχολημένους ένα ολόκληρο απόγευμα.
Από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του Κάστρου είναι οι ατμοσφαιρικά ημισκοτεινοί διάδρομοι που οδηγούν στο Πολεμικό Μουσείο, αμέσως μετά την είσοδο, οι δύο τεκέδες του τάγματος των Δερβίσηδων Μπεκτασί, ο πύργος του ρολογιού, που βομβαρδίστηκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έμεινε να δείχνει για πάντα την ώρα του βομβαρδισμού (11.45, αν αναρωτιέστε) και το μεγάλο λουλουδιασμένο πλάτωμα που φιλοξενεί την σκηνή του Εθνικού Φεστιβάλ Παραδοσιακής Μουσικής του Αργυρόκαστρου.
Αφού περπατήσαμε ένα μεγάλο μέρος τού κάστρου, καθίσαμε στον περίβολο πού βρίσκεται το αεροπλάνο και “σήκωσα” το drone για να πάρω πλάνα από το κάστρο αλλά και από την πόλη πού η θέα της από το κάστρο σέ μαγεύει. Γεμίσαμε με όμορφες εικόνες την ψυχή και το μυαλό μας και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς την παλιά πόλη. Αράξαμε σέ ένα καφέ και φάγαμε από ένα υπέροχο burek, πήραμε δυνάμεις και ανεβήκαμε στην μοτό γιά να επιστρέψουμε στους Αγίους Σαράντα. Η επιστροφή θα γινόταν από νότια, περνώντας δίπλα από το Μπλέ Μάτι. Δεν σταματήσαμε εκεί γιατί ήταν προγραμματισμένο να το κάνουμε τήν επόμενη μέρα. Η απόσταση μέχρι τούς Αγίους Σαράντα ήταν 57 χιλιόμετρα από τά οποία τά 22 ήταν μέχρι τούς Γεωργουτσάτες. Εκεί αφήσαμε τον δρόμο και στρίψαμε δεξιά και κινηθήκαμε προς Muzine, Μπλέ Μάτι και Αγίους Σαράντα. Μία όμορφη διαδρομή σέ ένα δρόμο με αρκετά στροφιλίκια σέ ένα χαμηλό ορεινό σύμπλεγμα πού θέλει προσοχή.
Φτάσαμε στους Αγίους Σαράντα το απογευματάκι και προλάβαμε να χαρούμε την δύση τού ηλίου πού χάθηκε πίσω από τον κόλπο πού βρίσκεται κρυμμένη η πόλη. Το βραδάκι απολαύσαμε το δείπνο μας σέ ένα εστιατόριο πού μάς σύστησε μία κυρία πού μιλούσε άπταιστα Ελληνικά και είχε μοιράσει την ζωή της μεταξύ Αθήνας και Αγίων Σαράντα. Τά μύδια και άλλα θαλασσινά εδέσματα αποτέλεσαν αυτό το ωραίο δείπνο. Η τιμή ήταν φυσιολογική μπορώ να πώ. Ούτε ακριβά αλλά ούτε και φτηνά. Η ημέρα μας τελείωσε με έναν περίπατο στό υπέροχο παραλιακό μέτωπο τής πόλης.
Άγιοι Σαράντα – Μπλέ Μάτι – Κακαβιά - Πάτρα 320 km
Ξημέρωσε μία πολύ όμορφη μέρα! Μές στο φθινόπωρο και να έχεις την ευκαιρία να απολαύσεις τόσες όμορφες μέρες στην σειρά δεν είναι και κάτι πού το πετυχαίνεις εύκολα! Πήραμε το πρωϊνό μας στο δωμάτιο και αρχίσαμε να μαζεύουμε τά πράγματά μας για να αναχωρήσουμε. Πρώτα απολαύσαμε το καφεδάκι μας σέ ένα παρακείμενο καφέ και μετά αφού κάναμε check out, φορτώσαμε την μοτό και αφήσαμε πίσω μας τούς Αγίους Σαράντα και φύγαμε με κατεύθυνση τό Μπλέ Μάτι. Η διαδρομή γνώριμη αφού την είχαμε κάνει την προηγούμενη μέρα πού γυρίζαμε από το Αργυρόκαστρο. Διανύσαμε τά 20 χιλιόμετρα πού μάς χώριζαν και φτάσαμε στην πύλη αυτού του Εθνικού Πάρκου. Ευτυχώς ο φύλακας με ένα φιλοδώρημα λίγων ευρώ μάς άφησε να περάσουμε με την μοτοσυκλέτα και δεν περπατήσαμε αυτά τά 2 χιλιόμετρα πού είναι η απόσταση από την πύλη μέχρι το σημείο. Έχει κατασκευαστεί ένας ωραίος πεζόδρομος πού σέ πάει μέχρι την πηγή, ο οποίος δένει αρμονικά με το περιβάλλον.
Τό Μπλέ Μάτι ή Blue Eye στα Αγγλικά, ή Syri I Kaltër στά Αλβανικά είναι ένα πολύ όμορφο και γραφικό σημείο μέσα στο πράσινο. Πρόκειται γιά μία από τις 18 πηγές του ποταμού Μπίστριτσα με δέκα περίπου μέτρα διάμετρο και σχήμα ωοειδές ματιού. Το χρώμα της (απ’ όπου πήρε και το όνομα) είναι γαλάζιο σαν τον ουρανό. Το βάθος της πηγής υπολογίζεται άνω των 45 μέτρων , καθώς η δυνατή πίεση του νερού δεν βοηθάει τους δύτες στον ακριβή υπολογισμό του. Η ροή του νερού ανέρχεται στα 6 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο και η θερμοκρασία περίπου στους 13 βαθμούς Κελσίου. Το σημείο αποτελεί τόπο προσέλκυσης πολλών τουριστών, καθώς το θέαμα είναι εκπληκτικό. Η πηγή βρίσκεται μέσα σέ ένα καταπράσινο τοπίο με βελανιδιές και πλατάνια να κυριαρχούν. Δεν μπορώ να πώ ότι ξετρελάθηκα αλλά αν βρίσκεται κάποιος στην περιοχή γιατί να μην το επισκεφτεί?
Μετά από λίγα χιλιόμετρα μπήκαμε σέ έναν αρκετά γνώριμό μου δρόμο, στόν πού οδηγεί στόν συνοριακό σταθμό τής Κακαβιάς. Τον συγκεκριμένο δρόμο τον έχω διασχίσει αρκετές φορές διερχόμενος από την Αλβανία. Μετά από λίγη ώρα είχαμε μπεί και πάλι στην Ελλάδα καί πήγαμε στις Πηγές Βελλάς (λίγα χιλιόμετρα από το ιστορικό Καλπάκι) για μεσημεριανό αλλά καί γιά νά απολαύσουμε την φύση. Υπήρχε αρκετός κόσμος γιατί όπως προείπα η μέρα ήταν τέλεια! Φάγαμε πέστροφα και μπορώ να σάς διαβεβαιώσω ότι ήταν νοστιμότατη! Απολαύσαμε τίς στιγμές και ξανανεβήκαμε στην μηχανή για να συνεχίσουμε τον δρόμο τής επιστροφής. Περάσαμε έξω από τά Ιωάννινα και μετά από λίγα χιλιόμετρα μπήκαμε στην Ιονία Οδό όπου μετά από ένα βαρετό δίωρο στον αυτοκινητόδρομο, φτάσαμε σπίτι…
Η γειτονική Αλβανία για μια ολιγοήμερη εξόρμηση είναι ένας ιδανικός προορισμός αφού απέχει λίγα χιλιόμετρα και έχει αρκετά όμορφα σημεία στην χώρα να επισκεφτεί κάποιος! Επίσης η βενζίνη είναι φτηνότερη από την Ελλάδα και σίγουρα το κόστος του ταξιδιού (κατάλυμα και φαγητό) θα είναι φθηνότερο απ’ ότι να ταξιδέψει κάποιος στην ίδια την Ελλάδα. Εγώ προσωπικά άν καί τήν έχω διέλθει αρκετές φορές ποτέ δεν είχα διαθέσει χρόνο για να την γνωρίσω. Τώρα όμως έχω αρκετά σημεία τής χώρας στο μυαλό μου να γνωρίσω στο μέλλον. Άλλωστε τί είναι? Ένα τσιγάρο δρόμος…
